โรงเรียนที่ผมอยู่คือ โรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ลพบุรี ครับ
โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนประจำ มีการกินนอน อยู่ในโรงเรียน
จะได้กลับบ้านตามกำหนดกลับประมาณ 3 อาทิตย์ หรือทำเรื่องกลับบ้านได้ทุกวันศุกร์ครับ
ผมเข้าศึกษาโรงเรียนนี้เมื่อปี พ.ศ.2542 ซึ่งผมเข้ามาเป็นรุ่นที่ 4 ของโรงเรียน เป็นรุ่นบุกเบิกในกลุ่มแรกๆของโรงเรียนก็ว่าได้
จนกระทั่ง พ.ศ.2546 ผมขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ก็ได้มีผู้อำนวยการมาใหม่
ซึ่งตอนนั้น รู้แค่ชื่อและนามสกุลว่า "ซันฟา ธโนปจัย" ซึ่งด้วยความที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริง
เพราะมีเพียงแค่คำสั่ง ต่างคนต่างคิดไปว่า ผู้อำนวยการคนนี้จะเป็นยังไง ดูชื่อแปลกๆ
การมาของผู้อำนวยการคนนี้ ทำให้โรงเรียนแห่งนี้ พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด
นักเรียนทุกคนในโรงเรียน ล้วนแต่เรียกผู้อำนวยการคนนี้ว่า "พ่อ"
ด้วยความที่ท่านวางตัวเป็นกันเอง เปรียบเสมือนพ่อคนนึง ปัญหาทุกปัญหาท่านแก้ไขได้อย่างดี
ผ่านไป พ.ศ.2547 ผมขึ้นมาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และได้เป็นคณะกรรมการนักเรียน
ได้ทำงานร่วมกับอาจารย์ และได้ทำงานร่วมกับ "พ่อ" คนนี้มากขึ้น
ทำให้รับรู้ได้เลยว่า พ่อคนนี้ ทำผลประโยชน์ทุกอย่าง ทุ่มเทเวลาและเสียสละให้กับโรงเรียนแห่งนี้ เป็นอย่างมาก
ยกตัวอย่าง อาหารที่จัดเลี้ยงให้กับนักเรียนในโรงเรียน พ่อคนนี้ก็เปลี่ยนระบบจากการประมูลให้เอกชนเข้ามาจัดการ
มาเป็นการจัดซื้อ จัดจ้างเอง ทำให้งบประมาณในส่วนนี้สามารถควบคุมกันเองได้ อยากกินอะไรก็มีการประชุมจัดเมนูอาหารกันเอง
ทำให้โรงเรียนมีเงินเหลือเพื่อที่จะไปพัฒนาในส่วนอื่นๆ ได้เป็นอย่างยิ่ง
มีการจัดสร้างหอพระ ที่โรงเรียนแห่งนี้ ให้ดูดีเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำโรงเรียน
(คิดดูละกัน โรงเรียนเปิดมา 7 ปี แต่ไม่มีหอพระ มีแต่พระพุทธรูปที่เดิมไม่ได้ใส่ใจให้ความสำคัญเลย)
พ.ศ.2548 ถึงเวลาที่ผมต้องเดินออกจากโรงเรียนแห่งนี้ ก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัย และได้ดูการเปลี่ยนแปลงของโรงเรียนแบบห่างๆ
ยอมรับเลยว่า พ่อคนนี้ ปฏิรูปเปลี่ยนแปลงให้สวยงามมากจริงๆ จัดทำซุ้มม้านั่ง มุมพักผ่อน สร้างลำธาร น้ำตก ทำอะไรอีกหลายอย่าง
ทำให้ "พ่อ ซันฟา ธโนปจัย" เป็นบุคคลที่นักเรียนแทบทั้งโรงเรียนเรียกผู้อำนวยการคนนี้ว่า "พ่อ"
หลังจากที่ผมออกจากโรงเรียน แน่นอนว่า ในช่วง 1-2 ปีแรก พ่อคงยังจับทางอะไรที่จะพัฒนาโรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้
แต่พอเข้าปีที่ 3 ที่พ่อคนนี้ปฏิรูปโรงเรียน จนกระทั่ง พ.ศ.2550 โรงเรียนได้รับการพัฒนาไปอย่างมากกกกก
จนกระทั่ง สมเด็จพระเทพฯ ได้เสด็จมาที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งทุกคนในโรงเรียน มีความปลิ้มปิติ เป็นอย่างมาก
รวมทั้ง ยังสามารถรวบรวมเงิน ซื้อรถบัสเป็นของโรงเรียนได้ โดยไม่ได้ของบประมาณเพิ่มเติมจากหน่วยงานภาครัฐ
และแล้ว พ.ศ.2551 ครบรอบ 5 ปี เข้าสู่ปีที่ 6 หมดเวลาหน้าที่ของ พ่อ ที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งได้ถูกคำสั่งย้ายไปอยู่ จังหวัดเชียงราย
และพ่อก็ได้เกษียณราชการ ประมาณปี 2552-2553 (ไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาไหน)
ปัจจุบัน พ.ศ.2557 สิ่งที่ พ่อ เคยทำไว้กับโรงเรียนแห่งนี้ บางอย่างขาดการดูแล หลังจากที่ พ่อ ได้ย้ายออกไป
ผู้อำนวยการคนใหม่ๆ ที่เข้ามาก็ไม่มีใครที่ทำหน้าที่ได้เทียบเท่า พ่อ คนเดิม
แม้แต่กระทั่ง ครูอาจารย์ บางคนก็บ่นเสียดาย บางคนทำเรื่องย้ายโรงเรียนเพราะเสียดายที่ขาด พ่อ คนเดิม
สิ่งที่ผมเล่ามาทั้งหมด อาจจะไม่ครบทั้ง 100% แต่อยากจะบอกว่า
จะมีนักเรียนโรงเรียนไหนเหมือนโรงเรียนผมไหม ที่เรียก ผู้อำนวยการ ว่า "พ่อ" ?????
จะมีนักเรียนโรงเรียนไหนเหมือนโรงเรียนผมไหม ที่เรียก ผู้อำนวยการ ว่า "พ่อ"
โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนประจำ มีการกินนอน อยู่ในโรงเรียน
จะได้กลับบ้านตามกำหนดกลับประมาณ 3 อาทิตย์ หรือทำเรื่องกลับบ้านได้ทุกวันศุกร์ครับ
ผมเข้าศึกษาโรงเรียนนี้เมื่อปี พ.ศ.2542 ซึ่งผมเข้ามาเป็นรุ่นที่ 4 ของโรงเรียน เป็นรุ่นบุกเบิกในกลุ่มแรกๆของโรงเรียนก็ว่าได้
จนกระทั่ง พ.ศ.2546 ผมขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ก็ได้มีผู้อำนวยการมาใหม่
ซึ่งตอนนั้น รู้แค่ชื่อและนามสกุลว่า "ซันฟา ธโนปจัย" ซึ่งด้วยความที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริง
เพราะมีเพียงแค่คำสั่ง ต่างคนต่างคิดไปว่า ผู้อำนวยการคนนี้จะเป็นยังไง ดูชื่อแปลกๆ
การมาของผู้อำนวยการคนนี้ ทำให้โรงเรียนแห่งนี้ พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด
นักเรียนทุกคนในโรงเรียน ล้วนแต่เรียกผู้อำนวยการคนนี้ว่า "พ่อ"
ด้วยความที่ท่านวางตัวเป็นกันเอง เปรียบเสมือนพ่อคนนึง ปัญหาทุกปัญหาท่านแก้ไขได้อย่างดี
ผ่านไป พ.ศ.2547 ผมขึ้นมาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และได้เป็นคณะกรรมการนักเรียน
ได้ทำงานร่วมกับอาจารย์ และได้ทำงานร่วมกับ "พ่อ" คนนี้มากขึ้น
ทำให้รับรู้ได้เลยว่า พ่อคนนี้ ทำผลประโยชน์ทุกอย่าง ทุ่มเทเวลาและเสียสละให้กับโรงเรียนแห่งนี้ เป็นอย่างมาก
ยกตัวอย่าง อาหารที่จัดเลี้ยงให้กับนักเรียนในโรงเรียน พ่อคนนี้ก็เปลี่ยนระบบจากการประมูลให้เอกชนเข้ามาจัดการ
มาเป็นการจัดซื้อ จัดจ้างเอง ทำให้งบประมาณในส่วนนี้สามารถควบคุมกันเองได้ อยากกินอะไรก็มีการประชุมจัดเมนูอาหารกันเอง
ทำให้โรงเรียนมีเงินเหลือเพื่อที่จะไปพัฒนาในส่วนอื่นๆ ได้เป็นอย่างยิ่ง
มีการจัดสร้างหอพระ ที่โรงเรียนแห่งนี้ ให้ดูดีเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำโรงเรียน
(คิดดูละกัน โรงเรียนเปิดมา 7 ปี แต่ไม่มีหอพระ มีแต่พระพุทธรูปที่เดิมไม่ได้ใส่ใจให้ความสำคัญเลย)
พ.ศ.2548 ถึงเวลาที่ผมต้องเดินออกจากโรงเรียนแห่งนี้ ก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัย และได้ดูการเปลี่ยนแปลงของโรงเรียนแบบห่างๆ
ยอมรับเลยว่า พ่อคนนี้ ปฏิรูปเปลี่ยนแปลงให้สวยงามมากจริงๆ จัดทำซุ้มม้านั่ง มุมพักผ่อน สร้างลำธาร น้ำตก ทำอะไรอีกหลายอย่าง
ทำให้ "พ่อ ซันฟา ธโนปจัย" เป็นบุคคลที่นักเรียนแทบทั้งโรงเรียนเรียกผู้อำนวยการคนนี้ว่า "พ่อ"
หลังจากที่ผมออกจากโรงเรียน แน่นอนว่า ในช่วง 1-2 ปีแรก พ่อคงยังจับทางอะไรที่จะพัฒนาโรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้
แต่พอเข้าปีที่ 3 ที่พ่อคนนี้ปฏิรูปโรงเรียน จนกระทั่ง พ.ศ.2550 โรงเรียนได้รับการพัฒนาไปอย่างมากกกกก
จนกระทั่ง สมเด็จพระเทพฯ ได้เสด็จมาที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งทุกคนในโรงเรียน มีความปลิ้มปิติ เป็นอย่างมาก
รวมทั้ง ยังสามารถรวบรวมเงิน ซื้อรถบัสเป็นของโรงเรียนได้ โดยไม่ได้ของบประมาณเพิ่มเติมจากหน่วยงานภาครัฐ
และแล้ว พ.ศ.2551 ครบรอบ 5 ปี เข้าสู่ปีที่ 6 หมดเวลาหน้าที่ของ พ่อ ที่โรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งได้ถูกคำสั่งย้ายไปอยู่ จังหวัดเชียงราย
และพ่อก็ได้เกษียณราชการ ประมาณปี 2552-2553 (ไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาไหน)
ปัจจุบัน พ.ศ.2557 สิ่งที่ พ่อ เคยทำไว้กับโรงเรียนแห่งนี้ บางอย่างขาดการดูแล หลังจากที่ พ่อ ได้ย้ายออกไป
ผู้อำนวยการคนใหม่ๆ ที่เข้ามาก็ไม่มีใครที่ทำหน้าที่ได้เทียบเท่า พ่อ คนเดิม
แม้แต่กระทั่ง ครูอาจารย์ บางคนก็บ่นเสียดาย บางคนทำเรื่องย้ายโรงเรียนเพราะเสียดายที่ขาด พ่อ คนเดิม
สิ่งที่ผมเล่ามาทั้งหมด อาจจะไม่ครบทั้ง 100% แต่อยากจะบอกว่า
จะมีนักเรียนโรงเรียนไหนเหมือนโรงเรียนผมไหม ที่เรียก ผู้อำนวยการ ว่า "พ่อ" ?????