ถ้าคุณเจอเรื่องแบบนี้คุณจะปลอบตัวเองอย่างไรค่ะ ขอโทษหากทำให้ผู้ที่ชื่อชอบนายร้อยหรือมีลูกหลานในโรงเรียนนี้ไม่พอใจคะ
เราไม่ใช่คนบ้านายร้อย เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน รู้จักเขาตั้งแต่ก่อนเขาจะสอบติดเตรียมทหาร
อดีตเรากับเค้าเคยเป็นแฟนกัน คบกันมา4ปี ก่อนมีเรื่องต้องเลิกกัน เราไปเที่ยวทะเลกันเช้าเย็นกลับนะค่ะแค่ยังไม่ถึงทะเล ก็เกิดอุบัติเหตุเขาเป็นคนขับและก็หลับในค่ะ รถชนเสาไฟฟ้าขาดชนต้นไม้พลิกคว่ำสภาพรถคือประกันไม่รับซ่อมขายเป็นเศษเหล็กได้เลยค่ะ เกิดรถชนก็ต้องมีการทำคดี พ่อของเขาเป็นคนออกรับแทนว่าตัวท่านเองเป็นคนขับเพราะถ้าลูกเขาที่เป็นนักเรียนนายร้อยเป็นคนขับเองลูกเขาจะมีปัญหาได้ ส่วนเรากระเดนออกนอกรถมาอยู่บนพื้นถนน ดีมากที่เราไม่ตายค่ะ ก็เข้าโรงบาลเพราะเราเจ็บคะมีการผ่าตัดดามเหล็กเย็บ2ที่และก็แผลตามตัวแผลที่มือที่หน้าค่ะ ส่วนเค้าติดอยู่ในรถไม่มีแผลอะไรเคล็ดขัดยอกนิดหน่อยค่ะ มีแต่คนบอกว่าเราโชคดีกันมากที่ไม่ตาย คนแถวนั้นตอนเกิดเรื่องรถชนเขาถามกันใหญ่เลยค่ะใส่พระอะไร,พระดีมาก ส่วนเราคนที่เห็นเหตุการ์ณก็พูดกันว่าเราอาการหนักคงตายแน่ๆกู้ภัยถามว่าเราอยู่วัดใหนแทนที่จะถามว่าเป็นยังไง มันคือความรู้สึกจริงๆนะค่ะที่ว่าเจ็บจนตายทนบาดแผลไม่ไหวมันเป็นอย่างไรเพราะตอนนั้นที่อยู่บนรถกู้ภัยเราเจ็บจนมันหายใจไม่ได้เลยค่ะ พอหายใจแล้วมันเจ็บมากอยากจะหยุดหายใจเลยค่ะ เราลืมตาไม่ได้เราไม่รู้ว่าเหตุการ์ณหรือสถานที่เกิดเหตุเป็นอย่างไร สิ่งที่สุดท้ายที่เห็นคือเลือกไหลออกจากปากเราและหยดลงพื้นเป็นกองเลยค่ะ แม่เขาไปดูที่เกิดเหตุมาบอกกันว่ารอดกันมาได้ยังไง ส่วนแม่ของเราเมื่อรู้เรื่องก็ร้องไห้เลยค่ะเกิดมาเราไม่เคยเห็นแม่เราร้องมาก่อน เพราะสำหรับเราแล้วแค่มีดบาดแผลถลอกเลือดไหลเราก็ร้องไห้ลั้นบ้านแล้วค่ะ แต่นี้คือเราอดทนมากเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเราเจ็บแค่ใหนเราไม่เคยบอกใครเลยนะค่ะว่ามันเจ็บแค่ใหนเรานอนโรงพยาบาบเราลำบากมากเราเจ็บจนนอนไม่ได้เรากินข้าวไม่ได้เราไม่ได้อาบน้ำไม่ได้ล้างหน้าเราลุกลำบากมือเราเจ็บขาเราเจ็บไหล่เราเจ็บฝั่งซ้ายสายน้ำเกลือฝั่งขวากระปุกเลือดที่ออกจากแผลผ่าตัด คือเราอดทนมากเราเข้มแข็งมากกลัวเขาคิดมากเพราะเราต้องนอนโรงบาล อันนี้คือเรื่องใหญ่ๆที่เจอด้วยกันนะค่ะ ออกโรงบาลสักพักเราก็เจ็บปากเราชาปาก ก็ไปหาหมอค่ะทางบ้านเขาพาไปเพราะเบิกได้กับทางประกัน และเรื่องก็เกิดขึ้นค่ะ ยาเราอยู่กับเขาเพราะเขาอาสาถือให้ให้เอาไว้กระเป๋าของเขาเราไม่ได้เอากระเป๋าไปไม่ได้สะพายกระเป๋าเพราะยังเจ็บอยู่ค่ะ วันมะรืนเขาบอกว่าจะเอายามาให้เรา เราติดต่อเขาไม่ได้ตั้งแต่เช้าจนเย็นๆเขาก็บอกว่าไม่เอายาไปให้นะด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ เราก็บอกไปว่าถ้าทำแบบนี้ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเราไปเอายาเองก็ได้ เราบอกเขาว่าเราจะบอกแม่เรานะว่าใครเป็นคนขับใครทำเราเจ็บเพราะไม่ดูแลไม่ใส่ใจเราเลย เค้าก็โมโหใส่เราด่าเราจะทำอะไรก็ทำแล้วก็ไม่ได้พูดกันอีกไม่ขอโทษ หลังจากนั้น3วันเราถึงได้ยา คือทางบ้านเขาบอกว่าอย่าบอกพ่อกับแม่ของเรานะเพราะกลัวทางเราจะเอาเรื่องเขา กลัวลูกเขาได้ออกจากโรงเรียนจปร. ซึ่งตอนนั้นยังไม่ทะเลาะกันเราก็บอกโอเค พอเกิดเรื่องที่เขาไม่เอายามาให้เราเราก็บอกแม่เรา แม่เราก็โกรธมากโทรไปคุยกับแม่ของเขาว่าทำไมทำแบบนี้ แม่เขาก็บอกไปว่าเราจะเอาเขาไปอย่างเดียวที่บ้านก็จะกินข้าวเย็นกับเขา นี้คือเหตุผลที่แม่เขาพูด ซึ่งแม่เขาไม่ถามลูกเขาเลยว่าสัญญาไว้กับเราว่าไม่ว่ายังไงก็จะเอายามาให้เพราะเราเจ็บ และถ้าคนเราคิดจะเอายาให้หรือว่าเห็นใจกันก็คงไม่ทำแบบนี้ แม่เราก็คุยว่าถ้าทำแบบนี้ให้เราไปเอายาเองก็ได้ แม่เขาก็ขอโทษเราแทนลูกเขา ซึ่งตัวเขาเองไม่ขอโทษเราไม่ถามว่าเราเป็นอย่างไรเลย และอีกประมาน3วันเราถึงได้ยา ระหว่างนั้นเราก็กินยาแก้ปวดที่มีแทน แล้วตัวเขาก็เข้าโรงเรียนค่ะ ตลอดเวลาที่เขาได้พักได้กลับบ้านเขาไม่เคยโทรถามว่าเราเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เคยจริงๆค่ะ ทางบ้านเขาก็ไม่เคยถามอาการเราเลย จนเราบอกเพื่อนเขาบอกว่าถ้าไม่ดูแลแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เขาก็โทรมาสิ่งแรกที่ถามเราคือจะเอายังไง เราก็ถามแล้วจะเอายังไง คือใจตอนนั้นยังไงก็คือเขาขอโทษเราแน่ๆเพราะเรายังเจ็บแผลเราต้องผ่าเอาเหล็กออกอีกรอบ แต่เขาโทรมาบอกเลิกเราค่ะ ไม่ถามว่าเราเป็นยังไงบ้าง เราอึ้ง เราไม่พูดอะไรทั้งนั้น แล้วก็วางสายไปความรู้สึกตอนนั้นคือเขาทำเราเจ็บนะ เรายังไม่หายดีนะ ทำไมทำเหมือนเราไม่ใช่คนแบบนี้ คนรักกันทำแบบนี้หรอเพราะอะไรทำไม จนเราคิดได้ว่าเขาคงกลัวบ้านเราเอาเรื่องและเขาอาจจะได้ออกเพราะแม่เราตำหนิเขาเรื่องไม่เอายามาให้เรา แม่เราไม่ได้ด่าหรือว่าเขาเลยนะค่ะ  มีต่อค่ะ