รักครั้งแรกและ รักข้างเดียว ตลอดมาก 9 ปี

อ่านเรื่องของคนอื่นมาก็มากแล้ว ถึงคราวผมอยากจะระบายเรื่องของตัวเองบ้าง ไม่รู้ใครจะอยากอ่านหรือเปล่า เรื่องของผม คือผมรักผู้ชายคนหนึ่งครับ เป็นรักข้างเดียวที่ไม่เคยได้วามรักตอบเลย ใครว่าในหมู่เกย์ไม่มีคนรักจริงกันครับ ผมว่าไม่จริงหรอกครับ ผมว่าผมคนหนึ่งก็เป็นคนหนึ่งหละครับ ก่อนอื่นของออกตัวก่อนเลยนะครับว่าไม่ใช่คนที่ดูดีหรือหน้าตาดีอะไร


เรื่องมันเกิดเมื่อ 9 ปีที่แล้ว ตอนผมเข้าโรงเรียนชายล้วน วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของตอน มอหนึ่ง ครับ ด้วยความเป็นวันแรกของการเปิดเรียนด้วย ผอ ก็เรียกนักเรียนทุกคนมาเข้าแถวที่สนามฟุตบอล แต่ด้วยความเป็นเด็กใหม่เลยไม่รู้ว่าสนามฟุตบอลอยู่ที่ไหน เลยเดินเงอะๆ งะๆ อยู่ในโรงอาหาร ทันใดนั้นมีเหตุการณ์ไม่คาดหวังเกิดขึ้นกับผมครับ มีหมาตัวใหญ่ เห่าเสียงดังมากกลางโรงอาหารครับ ผมตกใจมากเลยเผลอ “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”  ออกไปเสียงดังลั่นโรงอาหารเลยครับ อายมาก บอกเลยครับ แต่เมื่อผมหันหลังไป ทำให้เจอผู้ชายคนหนึ่งครับ เป็นผู้ชายรูปร่างสูง (สูงสำหรับนักเรียนมอหนึ่งครับ) แต่ไม่ใช่คนหล่อหรือดูดีอะไรครับ แต่ไม่รู้ทำไม คนๆนี้ทำให้ผมรักมาตลอด 9 ปี จากวันนั้นถึงวันนี้ ผมตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอ ไม่นาน เพื่อนสนิทตอน ปอหก ของผมก็เดินมาบอกว่าคนๆนี้ชื่อ จอน (นามสมมุติ) และบอกว่าเรียนห้องเดียวกับเพื่อนผมเอง


ทุกๆวันตอนพักเที่ยงผมจะมากินข้าวที่โรงอาหารกับเพื่อนครับ แน่นอนครับว่าจอนก็อยู่ด้วย ทำให้ผมได้คุยกับจอนบ้าง แต่เนื่องด้วยผมเป็นคนที่ขึ้อายมากครับ เลยทำให่ผมไม่กล้าคุยกับเขามาก เลยทำให้ความสัมพันธ์ไม่คืบหน้าเลยครับ เวลาก็ผ่านล่วงเลยไป จนถึงช่วง มอสี่ เขาได้เข้าห้อง วิทย์ คณิตพิเศษครับ เขาเป็นเด็กเรียนเก่ง ส่วนผมอยู่ห้องวิทย์ คณิต ธรรมดาครับ ตอนนี้ผมมีความกล้ามากขึ้นแล้วแต่ก็ยังคงขึ้อายอยู่เหมือนเดิม และแล้วก็ถึงช่วงสอบครับ ตอนนั้นผมได้เบอร์โทรศัพท์ของเขามา เขาก็มีเบอร์ผมนะครับ ผมเลยรวบรวมความกล้า ส่ง sms ไปหาเขา “เคยคิดว่าผมเป็นเพื่อนของเขาบ้างรึเปล่า” ประมาณนี้ครับแต่ของจริงยาวมากครับ จำไม่ได้ เขาก็ตอบมาประมาณว่าใช่ครับ

หลังจากนั้นผมก็ได้ msn ครับ แต่ก็ได้เมลล์ ของเขามาครับ ผมเลยทักเขาไปครับ หลังจากนั้นผมก็ทักไปทุกครั้งที่เขาออนครับ (มันคงสร้างความน่ารำคาญให้กับเขาเป็นอย่างมากครับ แต่ผมไม่เคยรู้ตัวเลย) )  จนกระทั่งใกล้ถึงวันเกิดของเขาครับ แต่โชคดีที่เขาเกิดวันเดียวกับเพื่อนของผมครับ ผมเลยทำเนียนทำเค้กไปสองก้อนครับ ทำเค้กเองนะครับไม่ได้ซื้อเลย จนกระทั่งใกล้ถึงวันเกิดของเขาครับ แต่โชคดีที่เขาเกิดวันเดียวกับเพื่อนของผมครับ ผมเลยทำเนียนทำเค้กไปสองก้อนครับ ทำเค้กเองนะครับไม่ได้ซื้อเลย ทำให้เพื่อนก้อนหนึ่ง และอีกก้อนให้เขาครับ แต่ความจริงก็ตั้งใจทำให้เขาหละครับ ตอนเย็นเขามาบอกผมว่า “ขอบคุณครับ”  แค่คำว่าขอบคุณของเขาหละครับทำให้หัวใจของผมพองโตไปเดือนเลยครับ

ผมก็คุยกับเขาเรื่อยตามที่มีโอกาสครับ ทั้ง sms และ msn เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างอะครับ ทั้งข้อความแสดงความเป็นห่วง ในบางวันที่เขาหน้าซีดๆ ทั้งกำลังใจในช่วงสอบ (ที่เขาไม่เคยตั้งการครับ) ผมพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้ดูดีขึ้นอะไรมาก โดยพื้นฐานที่ไม่ใช่คนที่หน้าตาดีอะไรครับ จนล่วงเลนมาถึงช่วง งานโรงเรียนครับ ผมอัดอั้นตันใจมาก เพราะช่วงนี้เขาแสดงความ ห่างเหิน รังเกียจ ไม่ตอบข้อความของผมเลยทั้ง sms msn และ e-mail  เขาบอกผมว่าผมนั้น “น่ารำคาญ” ผมอึ่งไปเลยครับ ผมทำให้เขาทุกอย่าง แต่เขาบอกว่าผมน่ารำคาญ  ผมนี่ร้องไห้ออกมาเลยครับ ร้องไห้เป็น ชั่วโมง น้ำตาไม่หยุดไหลเลยครับ จนเพื่อนมาปลอบและหยุดร้องไห้ไป วันต่อมา ระหว่างที่เตรีนมงานอยู่ในห้องครูฝึกสอนครับ ครูเขาเปิดเพลง บิ้วครับ น้ำตาผมก็ไหลขึ้นมาอีกครั้งครับ คราวนี้ร้องไห้จนเกือบเป็นลมครับ ครูฝึกสอนนี่ต้องมาปลอมเลยครับ รู้สึกอายมาก แต่ทำไงได้ ผมหยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้เลย จนเพื่อนต้องหามไปส่งที่บ้านเลยทีเดียว พอกลับบ้านครับ ไข้ขึ้น คลื่นไข้ และอาเจียนครับ อวกนี้แทบจะปูเป็นพรมในห้องน้ำเลยทีเดียว วันต่อมา แม่โทรไปลาที่โรงเรียนเลยครับ ผมไม่มีแรง ลุกไม่ไหว  หลังจากนั้นผมกลายเป็นคนอมทุกข์  จนเพื่อนต้องหามไปส่งที่บ้านเลยทีเดียว พอกลับบ้านครับ ไข้ขึ้น คลื่นไข้ และอาเจียนครับ อวกนี้แทบจะปูเป็นพรมในห้องน้ำเลยทีเดียว วันต่อมา แม่โทรไปลาที่โรงเรียนเลยครับ ผมไม่มีแรง ลุกไม่ไหว  หลังจากนั้นผมกลายเป็นคนอมทุกข์  เป็นคนไม่มีความสุข นั่งพูดเพ้อเจ้อทั้งวัน จนเพื่อนต้องหาไปปลดปล่อยครับ ไปตะโกนระบายอารมณ์ ในสวนรถไฟ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันต้องเป็นสวนรถไฟ มันทำให้ผมพอดีขึ้นบ้าง พอมีสติกลับมาบ้าง

จนขึ้นมอห้าครับจนขึ้นมอห้าครับเพื่อนผมก็ไปเกลี่ยกล่อมผู้ชายคนนั้นครับ แต่กว่าผมจะคุยกับเขาอีกครั้งก็ตอนมอหกนู่นครับ แต่มันก็ไม่เหมือนก่อนแล้วครับ แต่ผมก็ยังรักเขาเสมอมา เพื่อนผมพาผมไปถือศีลที่วัดอีกครั้ง ครั้งนี้ผมดีขึ้นมาก เข้มแข็งขึ้นมาก จน ถึงทุกวันนี้ เราเรียนคนละมหาลัยครับ ทุกวันวาเลนไทน์ กับวันเกิดเขาผมจะฝากเพื่อน เอา Choclate ไปให้เขาครับ ผมเคยเปลี่ยนใจไปชอบคนอื่นดูแต่ก็ชอบได้ไม่นานก็ต้องกลับมาที่เขาใหม่ ผมอาจรักใครไม่ได้นอกจากเขาแล้วก็ได้ แต่ทุกวันนี้ ผมเริ่มทำใจได้และเข้มแข็งจากแต่ก่อนมากครับ จนทุกวันนี้จะขึ้นปีสี่แล้ว คงมีแต่เขาอยู่ในหัวใจ เรื่อยมากครับ

ต้องขอบคุณทุกคนมากที่อ่านมาถึงจุดนี้ครับ  
ชอบคุณพื้นที่เล็กๆในเว็บพันทิปครับ ที่ให้ผมระบายความรู้สึก อาจเล่าไม่ละเอียด ไม่ครบ ข้ามไปบ้าง อ่านแล้วงงๆ บ้างเพราะผมถ่ายถอดความรู้สึกไม่เก่งครับ
ปล. เขารู้มาตลอดว่าผมชอบเขาครับ เขาเคยกุ๊กกิ๊กกับเพื่อนสนิทผมอยู่ช่วงนึง ชื่อนกขมิ้น (นามสมมุติ) คนที่ชวนผมไปบวชและทำให้ผมเข้มแข็งถึงทุกวันนี้ครับ