สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นมาสักระยะนึงแล้ว เราอยากจะแชร์ประสบการณ์ของเราให้เป็นอุทาหรณ์
เป็นคำสอน หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณอยากให้เป็น เรื่องมันอาจจะยาวไปนิด
แต่เราอยากจะแชร์เรื่องราวเหล่านี้ไว้ให้ทุกคนได้คิดตาม เรามีคำถามมากมาย
ที่อยากให้พวกคุณได้ช่วยกันแนะนำ และที่สำคัญเราก็ทำได้แค่หวังว่า ...
" เขา " คนนั้น จะได้อ่านมัน ...
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ...
เราได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราก็เรียนๆเล่นๆ กิน เที่ยว
ช้อปปิ้งกับเพื่อนไปตามประสาวัยรุ่น แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความรัก ตอนนั้นก็มีคนมาคุยอยู่บ้าง
ชวนไปนั่นนี่ แต่ว่าเราก็ไม่ได้สนใจ จนวันนึง เป็นวันที่คนทั้งมหา'ลัยจะได้เจอกัน
ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือน้องใหม่ คณะไหน ทุกคนจะได้เจอกันหมด เนื่องจากวันนั้น
เป็นวันทำกิจกรรมวันนึงของทางมหา'ลัย
ทำให้ " เรา " ได้พบกับ " เขา " โดยที่เราก็ไม่เคยคิดมาก่อน...
และในวันนั้นนั่นเอง ด้วยความที่เราเป็นเฟรชชี่ เราก็ยังไม่รู้จักใครมากนัก
ทุกคนต่างถูกจับกลุ่ม ให้ไปอยู่คละกันกับคณะอื่น ซึ่งเราโชคดีที่ได้อยู่กับเพื่อน
ที่ค่อนข้างจะสนิทกัน เลยทำให้เราทำกิจกรรมได้สนุกมากขึ้น จนกระทั่งมาถึง
ฐาน(เกือบ)สุดท้าย มันเป็นวันที่เราไม่เคยลืม เพราะ เราได้พบกับ "เขา"
ที่เป็นรุ่นพี่ยืนอยู่นอกวง เราไม่รู้ว่าสิ่งนี้พวกคุณเรียกกันว่าอะไร
แต่สำหรับเรามันคือ ...พรหมลิขิต... ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นคนคนนี้ เราไม่รู้อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับคนๆนี้
แต่เราก็เลือกเขาคนนี้ แค่เห็นแว้บแรกก็ทำให้เราไม่สามารถไปไหนไกลได้
(เหมือนว่าเราจะอาการหนักนะ แต่มันคือเรื่องจริง ทนอ่านกันนิดนึง ฮ่าๆ)
หลังจากวันนั้น เราก็พยายามทำทุกอย่างที่จะได้คุยกับเขา ทั้งหาเอง
ทั้งถามเพื่อน จนกระทั่งเราเจอเฟสบุ๊คของเขา ทำให้เราตัดสินใจกด ...
' เพิ่มเพื่อน ' ไป
จนกระทั่งตอนเย็น เขากดรับเราแล้ว เราก็กรี๊ดลั่นเลย เพื่อนก็ตกใจถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็บอกไปตามจริง เพื่อนก็ขำๆกับเรา แต่ก็นั่นแหละ จุดเริ่มต้นของเรามันอยู่ตรงนี้
เพราะเราส่งสติ๊กเกอร์ให้เขาไป เป็นรูปยิ้ม
แล้วนั่นก็ทำให้เราได้เริ่มคุยกัน...
เราก็คุยกันไปเรื่อยๆนะ ทุกวัน ทุกเวลา (ได้แต่คุยทางแชทนะ) บางครั้ง
เราก็เจอกัน เราก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งไปหลบ หาที่ซ่อนอยู่แถวนั้น
เพราะหัวใจเรามันเต้นแรงมากจริงๆ จนกระทั่งวันนึง เรานอยด์ใส่เขา
เรื่องที่ไม่ยอมมาเจอกัน ทั้งๆที่เขาก็อยู่แถวๆหอเราแท้ๆ
แต่สุดท้ายเขาก็เลยตัดสินใจออกมาเจอกัน แล้วเราก็ได้เจอกันจริงๆ
เราเขินมากวันนั้น เขาก็เลยแซวเราว่า ' บิดเลย ' ประมานนี้
ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เขาบอกนั่นแหละ เราเลยไม่ได้ว่าอะไร
ด้วยความที่เราได้คุยกันทุกวัน มีอะไรก็ปรึกษากัน เขาเศร้าใจเราก็ปลอบ
เราไม่สบายใจเขาก็คอยหาเรื่องกวนเราให้เราไม่เหงา ทำให้ความรู้สึกของเรา
มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากน้อยก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ และแล้วเหตุการณ์
ที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะจู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาว่า ' เราลองมาคบกันไหม ? '
เจอแบบนี้เรานี่ทิ้งโทรศัพท์เลย ตกใจมาก ตื่นเต้น งง ทุกความรู้สึกมันกระแทกหน้าไปหมด
ตอนแรกเรายังไม่ได้ตอบตกลงนะ เราแค่บอกว่า ' ไม่มั่นใจ ' เขาก็เศร้าไปเลย
แล้วเราก็ถามเขาว่าเป็นอะไร ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมบอกหรอก
แต่สุดท้ายก็เล่าให้ฟัง ว่าปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง ซึ่งมันเศร้ามาก
เพราะผู้หญิงคนนึงที่เข้ามาก่อนหน้านี้ เคยหลอกให้เรารัก
แต่แล้วเขาก็มารู้ทีหลังว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว แล้วบังเอิญผู้หญิงคนนั้น
ก็ตอบเหมือนเราไง เค้าเลยเศร้าไปสักพัก เราก็คิดอยู่แปปนึง
แล้วก็ตอบเขาไปว่า ' งั้นเรามาลองคบกันก็ได้ ' ....
เดือนแรกที่เราเป็นแฟนกัน อะไรๆก็ดูสดใสไปหมด เราไปเที่ยวห้างด้วยกัน
ไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ตามประสาวันรุ่น พวกเราไม่ค่อยชอบทำอะไรหวือหวา
ไม่ค่อยเจอกันที่มหา'ลัย เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นัก
เพราะเราคิดว่าการเป็นแฟนกันมันไม่จำเป็นต้องเจอกันตลอด
ต่างฝ่านต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ เราก็ยังเรียน เขาก็ยังเรียน ดังนั้นเรื่องพวกนี้เราก็ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่
ส่วนใหญ่เราจะนัดไปเที่ยวกันวันเสาร์-อาทิตย์มากกว่า
เพราะต่างคนต่างว่าง ก็เลยทำให้ได้เจอกันบ่อยในช่วงวันหยุด
แต่บางครั้งเราก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้เนี่ยแหละ
เพราะเราแค่อยากเจอ แต่เขาไม่มา ก็เลยมีงอนกันบ้าง
แล้วพอถึงช่วงคบกันได้ประมาณ 4 หรือ 5 เดือนเนี่ยแหละ
เขาก็ย้ายมาอยู่ที่หอ ใกล้ๆมหา'ลัย ทำให้เราได้เจอกันบ่อยขึ้นในช่วงวันหยุด
เราก็บอกให้เขามาหาเราบ้าง อยู่หอก็ไม่ได้ไกล เป็นผู้ชายกลับค่ำๆคงไม่เป็นไร
แต่แล้วเขาก็ไม่มา เราจึงต้องไปหาเขาเอง เวลาส่วนมากของพวกเรา
ถ้าไม่ออกไปเที่ยวข้างนอก ก็ดูทีวี ดูยูทู้ป ฟังเพลงเล่นเกมส์ไป บางครั้งก็เล่นกันเองบ้าง
พวกเอาหมอนมาตีหัว เล่นตุ๊กตา แย่งกันกินขนม เวลาว่าง
เราก็จะทำกับข้าวกินด้วยกัน เราเป็นคนทำเขาเป็นลูกมือ
เราว่าเขาน่ารักมากนะ เวลาเราบ่นว่ามันร้อน มันเหนื่อย
เขาก็จะเข้ามากวนๆใส่ บอกแก่แล้วก็เงี้ยะ ถึงปากเขาจะบ่น
แต่เขาก็มาช่วยเราจนได้นะ เราก็ทำไปยิ้มไป
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นช่วงที่ดีที่สุดของเราจริงๆ ....
แต่ก็นั่นแหละ พอมาถึงเดือนหลังๆ เราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เพราะเรื่องเดิมๆ เรื่องที่เขาไม่ค่อย มาหาเนี่ยแหละ เราก็ว่าเขาว่าทำไม
ไม่ค่อนสนใจเรา ทำไมติดเกมส์ ทำไมติดเพื่อน ทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้
ถึงมาหากันไม่ได้ เราก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ แต่เราก็พยายามไม่ว่า ไม่จุกจิกให้มากที่สุด
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน เพราะเวลาทะเลาะกันทีไร เราจะไม่ค่อยพูดกัน
หรือถึงขึ้นเลิกเลยก็มี แต่มันก็ผ่านมาได้ทุกครั้ง ผลัดกันงอนก็ผลัดกันง้อ
แต่จนกระทั่งวันนั้น เรากับเขาก็ทะเลาะกันอีก ไม่ได้คุยกันหลายวัน
จนเราทนไม่ไหว แบบว่าวันนี้ต้องเคลียร์ละ เราเลยถามว่า สรุปจะยังไง ?
เมื่อไหร่จะเคลียร์กันได้สักที แล้วเขาก็ตอบมาว่า ให้เราไปหา ...(ชื่อน้อง)...เถอะ
เราก็บอกไปว่าน้องคนเนี้ยเป็นน้องรหัส(ที่เราปลื้มๆกะว่าให้จะทำให้เขาหึงเฉยๆ) แต่เขาก็ไม่ฟัง
เราเลยบอกไปว่า ถ้าจะทำแบบนี้ก็ได้ ! แล้วเราก็เอาทุกอย่างลง ทุกอย่างจบที่วันนั้น
คือจริงๆเราก็รู้ว่าเราผิดที่เราใช้อารมณ์ แต่มันไม่ไหวนะ เขาไม่คิดถึงเราบ้างเลยหรือยังไงกัน
อีกนิดเดียวเราก็จะทำสิ่งที่เคยพูดไว้สำเร็จอยู่แล้ว เขาไม่น่าพูดแบบนั้นด้วยซ้ำ
เราตั้งใจแล้วว่าจะไปคุยกันดีดี จะได้กลับมาดีกัน แต่สุดท้าย... เราก็ต้องเลิกกัน
แล้วเขาก็ลบเฟสบุ๊คของเรา บล็อกไลน์ คือทำทุกอย่าง
ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ทำอะไรนอกจากเอาสถานะลง ...
แต่ทุกวันนี้ เราก็ยังแอบเข้าไปดูเฟสเขาอยู่นะ เรายังอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
แล้วเขาก็โพสข้อความถึงเรา(มั้ง) มันทำให้เราเศร้าใจไม่น้อย ทุกวันนี้เราก็ยังคงร้องไห้
แต่แค่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราไม่แสดงให้ใครเห็นเท่านั้นเอง
เราแค่หวังว่าวันนึง เธอ จะกลับมาหาเรา เรายังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน
แต่ถ้าเธอไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร เราจะเก็บเรื่องราวดีดีของเราเอาไว้ในความทรงจำของเรา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ทุกคนต่างก็มีข้อดีข้อเสียกันทั้งนั้น
แต่ในชีวิตคู่นั้น ถึงแม้ว่าเราจะมีข้อดีข้อเสียกัน คนทั้งสองคนก็ควรจะให้อภัยกันให้มากที่สุด
ปรับตัวเข้าหากัน แบ่งปันเรื่องราวดีดีให้อีกคนได้ฟัง ใส่ใจกัน ที่สำคัญ
' อย่าล้ำเส้นของอีกคน ' คนทุกคนต้องการพื้นที่ส่วนตัว
เข้าใจกันมากๆ เท่านี้ความรักก็สามารถอยู่กับคนทั้งสองได้อีกนาน
หากมีคำแนะนำอะไรหรืออยากจะแชร์ประสบการณ์อะไรก็ขอบคุณไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ
รักแท้ แพ้...
เป็นคำสอน หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณอยากให้เป็น เรื่องมันอาจจะยาวไปนิด
แต่เราอยากจะแชร์เรื่องราวเหล่านี้ไว้ให้ทุกคนได้คิดตาม เรามีคำถามมากมาย
ที่อยากให้พวกคุณได้ช่วยกันแนะนำ และที่สำคัญเราก็ทำได้แค่หวังว่า ...
" เขา " คนนั้น จะได้อ่านมัน ...
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ...
เราได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราก็เรียนๆเล่นๆ กิน เที่ยว
ช้อปปิ้งกับเพื่อนไปตามประสาวัยรุ่น แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความรัก ตอนนั้นก็มีคนมาคุยอยู่บ้าง
ชวนไปนั่นนี่ แต่ว่าเราก็ไม่ได้สนใจ จนวันนึง เป็นวันที่คนทั้งมหา'ลัยจะได้เจอกัน
ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือน้องใหม่ คณะไหน ทุกคนจะได้เจอกันหมด เนื่องจากวันนั้น
เป็นวันทำกิจกรรมวันนึงของทางมหา'ลัย
ทำให้ " เรา " ได้พบกับ " เขา " โดยที่เราก็ไม่เคยคิดมาก่อน...
และในวันนั้นนั่นเอง ด้วยความที่เราเป็นเฟรชชี่ เราก็ยังไม่รู้จักใครมากนัก
ทุกคนต่างถูกจับกลุ่ม ให้ไปอยู่คละกันกับคณะอื่น ซึ่งเราโชคดีที่ได้อยู่กับเพื่อน
ที่ค่อนข้างจะสนิทกัน เลยทำให้เราทำกิจกรรมได้สนุกมากขึ้น จนกระทั่งมาถึง
ฐาน(เกือบ)สุดท้าย มันเป็นวันที่เราไม่เคยลืม เพราะ เราได้พบกับ "เขา"
ที่เป็นรุ่นพี่ยืนอยู่นอกวง เราไม่รู้ว่าสิ่งนี้พวกคุณเรียกกันว่าอะไร
แต่สำหรับเรามันคือ ...พรหมลิขิต... ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นคนคนนี้ เราไม่รู้อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับคนๆนี้
แต่เราก็เลือกเขาคนนี้ แค่เห็นแว้บแรกก็ทำให้เราไม่สามารถไปไหนไกลได้
(เหมือนว่าเราจะอาการหนักนะ แต่มันคือเรื่องจริง ทนอ่านกันนิดนึง ฮ่าๆ)
หลังจากวันนั้น เราก็พยายามทำทุกอย่างที่จะได้คุยกับเขา ทั้งหาเอง
ทั้งถามเพื่อน จนกระทั่งเราเจอเฟสบุ๊คของเขา ทำให้เราตัดสินใจกด ...
' เพิ่มเพื่อน ' ไป
จนกระทั่งตอนเย็น เขากดรับเราแล้ว เราก็กรี๊ดลั่นเลย เพื่อนก็ตกใจถามว่าเราเป็นอะไร
เราก็บอกไปตามจริง เพื่อนก็ขำๆกับเรา แต่ก็นั่นแหละ จุดเริ่มต้นของเรามันอยู่ตรงนี้
เพราะเราส่งสติ๊กเกอร์ให้เขาไป เป็นรูปยิ้ม
เราก็คุยกันไปเรื่อยๆนะ ทุกวัน ทุกเวลา (ได้แต่คุยทางแชทนะ) บางครั้ง
เราก็เจอกัน เราก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งไปหลบ หาที่ซ่อนอยู่แถวนั้น
เพราะหัวใจเรามันเต้นแรงมากจริงๆ จนกระทั่งวันนึง เรานอยด์ใส่เขา
เรื่องที่ไม่ยอมมาเจอกัน ทั้งๆที่เขาก็อยู่แถวๆหอเราแท้ๆ
แต่สุดท้ายเขาก็เลยตัดสินใจออกมาเจอกัน แล้วเราก็ได้เจอกันจริงๆ
เราเขินมากวันนั้น เขาก็เลยแซวเราว่า ' บิดเลย ' ประมานนี้
ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เขาบอกนั่นแหละ เราเลยไม่ได้ว่าอะไร
ด้วยความที่เราได้คุยกันทุกวัน มีอะไรก็ปรึกษากัน เขาเศร้าใจเราก็ปลอบ
เราไม่สบายใจเขาก็คอยหาเรื่องกวนเราให้เราไม่เหงา ทำให้ความรู้สึกของเรา
มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากน้อยก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ และแล้วเหตุการณ์
ที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะจู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาว่า ' เราลองมาคบกันไหม ? '
เจอแบบนี้เรานี่ทิ้งโทรศัพท์เลย ตกใจมาก ตื่นเต้น งง ทุกความรู้สึกมันกระแทกหน้าไปหมด
ตอนแรกเรายังไม่ได้ตอบตกลงนะ เราแค่บอกว่า ' ไม่มั่นใจ ' เขาก็เศร้าไปเลย
แล้วเราก็ถามเขาว่าเป็นอะไร ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมบอกหรอก
แต่สุดท้ายก็เล่าให้ฟัง ว่าปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง ซึ่งมันเศร้ามาก
เพราะผู้หญิงคนนึงที่เข้ามาก่อนหน้านี้ เคยหลอกให้เรารัก
แต่แล้วเขาก็มารู้ทีหลังว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว แล้วบังเอิญผู้หญิงคนนั้น
ก็ตอบเหมือนเราไง เค้าเลยเศร้าไปสักพัก เราก็คิดอยู่แปปนึง
แล้วก็ตอบเขาไปว่า ' งั้นเรามาลองคบกันก็ได้ ' ....
เดือนแรกที่เราเป็นแฟนกัน อะไรๆก็ดูสดใสไปหมด เราไปเที่ยวห้างด้วยกัน
ไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ตามประสาวันรุ่น พวกเราไม่ค่อยชอบทำอะไรหวือหวา
ไม่ค่อยเจอกันที่มหา'ลัย เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นัก
เพราะเราคิดว่าการเป็นแฟนกันมันไม่จำเป็นต้องเจอกันตลอด
ต่างฝ่านต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ เราก็ยังเรียน เขาก็ยังเรียน ดังนั้นเรื่องพวกนี้เราก็ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่
ส่วนใหญ่เราจะนัดไปเที่ยวกันวันเสาร์-อาทิตย์มากกว่า
เพราะต่างคนต่างว่าง ก็เลยทำให้ได้เจอกันบ่อยในช่วงวันหยุด
แต่บางครั้งเราก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้เนี่ยแหละ
เพราะเราแค่อยากเจอ แต่เขาไม่มา ก็เลยมีงอนกันบ้าง
แล้วพอถึงช่วงคบกันได้ประมาณ 4 หรือ 5 เดือนเนี่ยแหละ
เขาก็ย้ายมาอยู่ที่หอ ใกล้ๆมหา'ลัย ทำให้เราได้เจอกันบ่อยขึ้นในช่วงวันหยุด
เราก็บอกให้เขามาหาเราบ้าง อยู่หอก็ไม่ได้ไกล เป็นผู้ชายกลับค่ำๆคงไม่เป็นไร
แต่แล้วเขาก็ไม่มา เราจึงต้องไปหาเขาเอง เวลาส่วนมากของพวกเรา
ถ้าไม่ออกไปเที่ยวข้างนอก ก็ดูทีวี ดูยูทู้ป ฟังเพลงเล่นเกมส์ไป บางครั้งก็เล่นกันเองบ้าง
พวกเอาหมอนมาตีหัว เล่นตุ๊กตา แย่งกันกินขนม เวลาว่าง
เราก็จะทำกับข้าวกินด้วยกัน เราเป็นคนทำเขาเป็นลูกมือ
เราว่าเขาน่ารักมากนะ เวลาเราบ่นว่ามันร้อน มันเหนื่อย
เขาก็จะเข้ามากวนๆใส่ บอกแก่แล้วก็เงี้ยะ ถึงปากเขาจะบ่น
แต่เขาก็มาช่วยเราจนได้นะ เราก็ทำไปยิ้มไป
ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นช่วงที่ดีที่สุดของเราจริงๆ ....
แต่ก็นั่นแหละ พอมาถึงเดือนหลังๆ เราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เพราะเรื่องเดิมๆ เรื่องที่เขาไม่ค่อย มาหาเนี่ยแหละ เราก็ว่าเขาว่าทำไม
ไม่ค่อนสนใจเรา ทำไมติดเกมส์ ทำไมติดเพื่อน ทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้
ถึงมาหากันไม่ได้ เราก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ แต่เราก็พยายามไม่ว่า ไม่จุกจิกให้มากที่สุด
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน เพราะเวลาทะเลาะกันทีไร เราจะไม่ค่อยพูดกัน
หรือถึงขึ้นเลิกเลยก็มี แต่มันก็ผ่านมาได้ทุกครั้ง ผลัดกันงอนก็ผลัดกันง้อ
แต่จนกระทั่งวันนั้น เรากับเขาก็ทะเลาะกันอีก ไม่ได้คุยกันหลายวัน
จนเราทนไม่ไหว แบบว่าวันนี้ต้องเคลียร์ละ เราเลยถามว่า สรุปจะยังไง ?
เมื่อไหร่จะเคลียร์กันได้สักที แล้วเขาก็ตอบมาว่า ให้เราไปหา ...(ชื่อน้อง)...เถอะ
เราก็บอกไปว่าน้องคนเนี้ยเป็นน้องรหัส(ที่เราปลื้มๆกะว่าให้จะทำให้เขาหึงเฉยๆ) แต่เขาก็ไม่ฟัง
เราเลยบอกไปว่า ถ้าจะทำแบบนี้ก็ได้ ! แล้วเราก็เอาทุกอย่างลง ทุกอย่างจบที่วันนั้น
คือจริงๆเราก็รู้ว่าเราผิดที่เราใช้อารมณ์ แต่มันไม่ไหวนะ เขาไม่คิดถึงเราบ้างเลยหรือยังไงกัน
อีกนิดเดียวเราก็จะทำสิ่งที่เคยพูดไว้สำเร็จอยู่แล้ว เขาไม่น่าพูดแบบนั้นด้วยซ้ำ
เราตั้งใจแล้วว่าจะไปคุยกันดีดี จะได้กลับมาดีกัน แต่สุดท้าย... เราก็ต้องเลิกกัน
แล้วเขาก็ลบเฟสบุ๊คของเรา บล็อกไลน์ คือทำทุกอย่าง
ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ทำอะไรนอกจากเอาสถานะลง ...
แต่ทุกวันนี้ เราก็ยังแอบเข้าไปดูเฟสเขาอยู่นะ เรายังอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
แล้วเขาก็โพสข้อความถึงเรา(มั้ง) มันทำให้เราเศร้าใจไม่น้อย ทุกวันนี้เราก็ยังคงร้องไห้
แต่แค่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราไม่แสดงให้ใครเห็นเท่านั้นเอง
เราแค่หวังว่าวันนึง เธอ จะกลับมาหาเรา เรายังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ไปไหน
แต่ถ้าเธอไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร เราจะเก็บเรื่องราวดีดีของเราเอาไว้ในความทรงจำของเรา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ทุกคนต่างก็มีข้อดีข้อเสียกันทั้งนั้น
แต่ในชีวิตคู่นั้น ถึงแม้ว่าเราจะมีข้อดีข้อเสียกัน คนทั้งสองคนก็ควรจะให้อภัยกันให้มากที่สุด
ปรับตัวเข้าหากัน แบ่งปันเรื่องราวดีดีให้อีกคนได้ฟัง ใส่ใจกัน ที่สำคัญ
' อย่าล้ำเส้นของอีกคน ' คนทุกคนต้องการพื้นที่ส่วนตัว
เข้าใจกันมากๆ เท่านี้ความรักก็สามารถอยู่กับคนทั้งสองได้อีกนาน
หากมีคำแนะนำอะไรหรืออยากจะแชร์ประสบการณ์อะไรก็ขอบคุณไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ