การทำสงคราม กับการฆ่าคนเป็นบาป แต่ทำไมพระสงฆ์ในอดีต ?

การฆ่าหรือทำร้ายผู้อื่นเป็นบาป ผิดศีลข้อหนึ่ง
ดังนั้นการทำสงครามต้องมีทั้งการฆ่าและทำร้ายผู้อื่นมากมาย ซึ้งบรรพบุรุษของเราต้องทำไปเพื่อรักษาไว้ซึ่งแผ่นดิน
ถ้าเป็นหลักการเกี่ยวกับการปกครอง เป็นสิ่งที่ทำได้อยู่ แต่ถ้าเป็นหลักพระพุทธศาสนา ก็ยังถือว่าผิดศีลข้อแรก
แต่วีระชนของไทยในอดีต ก็เป็นคนธรรมดา ถึงแม้จะทำผิดศีลข้อแรก แต่ก็ทำไปเพื่อส่วนรวม
แต่ที่ผมสงสัยเมื่อผมได้ดูเรื่องสุริโยไท ตำนานสมเด็จพระนเรศวร หรือแม้แต่บางระจัน  
ซึ่งทั้งสามเรื่องจะมีพระสงฆ์คอยอวยพรให้ในการไปทำศึกเสมอ
พระเฑียรราชาเมื่อครั้งผนวช อวยพรให้ขุนพิเรนทราเทพปราบขุนวรวงศาธิราชและท้าวศรีสุดาจันทร์ให้สำเร็จ
พระมหาเถระคันฉ่อง อวยพรให้สมเด็จพรนเรศวรก่อนไปทำศึกเสมอ
พระอาจารย์ธรรมโชติ อวยพรให้ชาวบ้านบางระจัน ก่อนไปรบทุกทีเช่นกัน
ซึ่งเป็นการอวยพรเพื่อเป็นขวัญกำลังใจ เพื่อชาติเพื่อแผ่นดิน ซึ่งก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี  ท่านก็ไม่น่าจะผิดอะไร
แต่ที่สงสัยคือท่านเหล่านั้นเป็นพระ ซึ่งต้องถือศีลเคร่งครัดกว่าคนธรรมดาอยู่แล้ว
แต่ท่านกลับไปอวยพรให้ฆ่าผู้อื่นหรือทำร้ายผู้อื่นเพื่อให้ได้รับชัยชนะ ซึ่งถ้ามองถึงเรื่องส่วนรวมก็สมควรอยู่ เพราะท่านก็เป็นคนไทย
แต่ตอนนั้นท่านเป็นพระอยู่ แต่ไปอวยพรให้ได้รับชัยชนะในสงคราม มันดูแปลกๆขัดๆกับหลักพุทธศาสนาอยู่นะครับ
ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้างครับ