ผมเพิ่งเข้ามาทำงานที่ใหม่ครับ ไม่รู้จะปรับตัวเข้ากับสังคมนี้ยังไง
เพราะวิถีการดำเนินชีวิตต่างกันมากๆ ผมไม่ชอบสังสรรค์ เลิกงานก็อยากกลับบ้านไปมีเวลาส่วนตัว
แต่พวกน้องๆ เขาจะชอบ พยายามชวนผม แต่ผมปฏิเสธทุกครั้ง บางทีเขาก็ดูหงุดหงิด
ผมมีปัญหาเรื่องเงิน เพราะตกงานอยู่นาน ใช้เงินเก็บอันน้อยนิดหมดไปส่วนหนึ่ง
เพื่งเข้ามาทำงานที่ใหม่ ก็ต้องหยิบยืมเพื่อนมาบ้างเพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายในเดือนแรกที่ยังไม่ได้เงินเดือน
เพราะฉะนั้นผมไม่สามารถใช้จ่ายอะไรได้มากมาย นอกจากค่าข้าว 3 มื้อ กับค่ารถเมล์
เวลาออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ผมจะจ่ายแต่ของตัวเอง ในขณะที่น้องๆ เขาจะแชร์กันจ่ายบ้าง
เลี้ยงกันบ้าง ผมก็กังวลเพราะตัวเองอายุมากสุดแต่ไม่เคยเลี้ยงข้าวน้องๆ เลย (แต่เงินเดือนตำแหน่งผมน้อยที่สุด)
มีอยู่ครั้งนึง เข้าไปซื้อของใน 7-11 น้องเขาพูดทีเล่นทีจริงว่า "พี่จ่ายไปให้หนูก่อน หนูไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา"
ซึ่งราคาของมันมากกว่าเงินในกระเป๋าผมอีก ผมเลยเฉยๆ น้องเขาก็เลยบ่นกันเพื่อนว่า "แค่นี้ก็รู้เช่นเห็นชาติแล้วว่างก"
ผมทำงานมา 2 อาทิตย์กว่าแล้ว ดูเหมือนความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานจะแย่ลง
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่มีความสุขกับการทำงานเลย
ผมเพิ่งเข้าทำงานที่ใหม่ เจอกับสังคมใหม่ไม่รู้จะปรับตัวยังไงดี
เพราะวิถีการดำเนินชีวิตต่างกันมากๆ ผมไม่ชอบสังสรรค์ เลิกงานก็อยากกลับบ้านไปมีเวลาส่วนตัว
แต่พวกน้องๆ เขาจะชอบ พยายามชวนผม แต่ผมปฏิเสธทุกครั้ง บางทีเขาก็ดูหงุดหงิด
ผมมีปัญหาเรื่องเงิน เพราะตกงานอยู่นาน ใช้เงินเก็บอันน้อยนิดหมดไปส่วนหนึ่ง
เพื่งเข้ามาทำงานที่ใหม่ ก็ต้องหยิบยืมเพื่อนมาบ้างเพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายในเดือนแรกที่ยังไม่ได้เงินเดือน
เพราะฉะนั้นผมไม่สามารถใช้จ่ายอะไรได้มากมาย นอกจากค่าข้าว 3 มื้อ กับค่ารถเมล์
เวลาออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ผมจะจ่ายแต่ของตัวเอง ในขณะที่น้องๆ เขาจะแชร์กันจ่ายบ้าง
เลี้ยงกันบ้าง ผมก็กังวลเพราะตัวเองอายุมากสุดแต่ไม่เคยเลี้ยงข้าวน้องๆ เลย (แต่เงินเดือนตำแหน่งผมน้อยที่สุด)
มีอยู่ครั้งนึง เข้าไปซื้อของใน 7-11 น้องเขาพูดทีเล่นทีจริงว่า "พี่จ่ายไปให้หนูก่อน หนูไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา"
ซึ่งราคาของมันมากกว่าเงินในกระเป๋าผมอีก ผมเลยเฉยๆ น้องเขาก็เลยบ่นกันเพื่อนว่า "แค่นี้ก็รู้เช่นเห็นชาติแล้วว่างก"
ผมทำงานมา 2 อาทิตย์กว่าแล้ว ดูเหมือนความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานจะแย่ลง
ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่มีความสุขกับการทำงานเลย