เนื่องจาก แม่จขกท. ติดเหล้าอย่างมากคะ กินมาสมัยอายุยี่สิบต้นๆ ตอนนี้ก็สี่สิบกว่าแล้วคะ กินมาเป็นยี่สิบกว่าปี กินทุกวัน กินจนสลบไปเอง(ยุบเหล้า) เป็นอย่างนี้ทุกวัน
กินเบียร์ช้างอย่างต่ำ วันละ 5ขวดขึ้นไป เหล้าก็กิน ถ้าอยากประหยัดก็กินเซียงซุน แต่เมาเร็ว  
แม่มีความสุขมากที่ได้กิน แม่ร้องเพลงเสียงดังแบบไม่เกรงใจใคร กล้ามากขึ้น พูดเสียงดัง ชอบเต้น เป็นที่รักของเพื่อนในวงเหล้า ใครๆก็เรียกหา

หลังๆมา มาเริ่มมีอาการ ใจสั่น มือสั่น ขาสั่น ไม่มีแรง ถ้าไม่ได้กินเหล้า เบียร์ ต้องกินก่อนไปทำงาน ไม่งั้นไม่มีกระจิตกระใจทำงาน ต้องกินให้กระตุ้น เป็นแบบนี้ทุกวันคะ จขกท.เพิ่งมารู้จากน้องสาวคะ

สิ่งที่คิดทีอยากพาแม่ไป วันนั้นแม่เขียนจม.ลาตายให้ ขอโทษเรา ที่แม่ไม่ดี ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ แต่เขียนไม่จบ ลุงเอามาให้ บอกแม่เขียนอะไรไม่รู้ วันต่อมาถามแม่บอกไม่รู้เรื่อง

วันนั้นเรียกมาคุยด้วย เรื่องจะพาไปบำบัดเหล้า แม่ยังไม่อยาก ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาก่อน ไม่อยากนอน รพ.
วันต่อมา น้องสาวอายุ10ขวบ มาบอกว่า "พี่ไม่เอาแม่ไปรักษาไม่ได้หรอ สงสารแม่ แม่ไม่อยากไป ตอนนี้แม่เริ่มลดปริมาณแล้ว" เราก็เข้าเว็บให้น้องอ่านข้อมูล น้องก็เข้าใจ เราเลยสอนให้พูดกับแม่ น้องพูดจนแม่น้ำตาคลอ (น้องแอบเล่าให้ฟังคะ) แม่โทรมาเย็ยนั้นเลย บอกวันพรึ่งนี้ พาแม่ไปหาหมอ แต่ต้องเป็น รพ.สามสิบก่อน รพ.เฉพาะทางแม่ไม่อยากไป กลัวได้นอน เราก็โอเค

พอไปถึง หมอถึงกับหัวเราะ บอกว่า กินจนติดเหล้าแล้ว ต้องรักษานะ อยากหายไหม หมอจะส่งตัวไปอีกที่ ไม่เสียเงิน เราก็ยินดีคะ
แต่แม่สิ จ๋อยเลย (ผิดแผนแม่หมด) แม่ยังทำใจไม่ได้เลย แม่เลยขอกินเบียร์1ขวด ทำใจ ตอนนี้แม่อยู่ไม่ได้แล้ว ใจสั่น ขาสั่น เราก็ให้ จามใจแกก่อนไปอีกที่ตอนบ่าย

พอไปถึง เราทำเรื่อง พยาบาลหลายคนต่างชื่นชมที ลูกพาแม่มารักษาติดเหล้า เขาบอกหายาก ส่วนใหญ่จะมีแต่พ่อแม่พาลูกมา พอไปเจอหมอ หมอถามว่า จะนอนหรือรับยา แม่รีบตอบ รับยาไปกินบ้านคะ แต่อาทิตย์หน้าก็มาตามนัดนะ แม่ก็โอเค

แล้วมีประโยคหนึ่งที่พยาบาลถามแม่ว่า ทำไมถึงอยากเลิก ? แม่ตอบ เพราะ ลูกคะ  เรางี้น้ำตาคลอเลยคะ

วันแรกของการกินยา แม่ง่วงนอน เบลอๆ งงๆ ยามันทำให้ง่วงมาก กินวันละสี่เวลา จนแม่ทำงานไม่ได้ ขอลางาน  วันที่สองก็ผ่านไปด้วยดี พอวันที่สาม แม่เริ่มมีอาการใจสั่นละ  พอวันนี้วันที่สี่ โทรคุยกันเมื่อเช้า แม่บอกใจมันหวิว ใจสั่น ขาสั่น มือสั่น อยากกินเหล้า เราก็สงสารแม่ เสียงแม่ เบลอๆ งงๆ คิดช้า แม่บอก แม่คิดช้ากว่าเดิมเยอะ

เราถึงกับร้องไห้ แล้วพูดกับแม่ ขอโทษแม่ที่ทำให้แม่ลำบาก แม่ทรมาน แม่ต้องทุกข์ ลูกรู้สึกผิดไปหมด สงสารแม่ ที่ทำไปเพราะรักแม่นะ แม่เข้าใจลูกด้วยนะ แม่ก็เสียงสั่นตอบกลับมา แม่ไม่เป็นไร ลูกทำงานเถอะ

ตอนสักพักเราโทรหาอีก ถามแม่กินข้าว กินยายัง ? แม่ตอบ กินแล้ว
เราถาม แล้วแม่อยุ่ไหน แม่ตอบ แม่เดินเล่นแถวบ้าน เราถาม ทำไมต้องมาเดินคนเดียว แล้วน้องละ? แม่ตอบ อยู่บ้าน เราเลยถาม ทำไมมาคนเดียว แล้วแม่ก็หลุดปากว่า แม่เครียด แม่อยากอยู่คนเดียว เราเลยรู้สึกผิดไปหมด ขอโทษแม่อีกครั้ง แม่บอก แม่ไม่อยากนอน รพ. อย่าเอาแม่ไปนะ เราก็สัญญา เราไม่เอาแม่ไป สัญญา ลูกไม่มีวันทิ้งแม่ ลูกจะเคียงข้างแม่ ขอให้อย่าเพิ้งท้อ ลูกเป็นห่วงแม่นะ ลูกเป็นกำลังใจให้แม่

เรายอมรับนะคะ เราสงสารแม่ รู้สึกผิดมากที่เห็นแม่ทุกข์ แม่กำลังต่อสู้กับจิตใจแม่เอง กลัวแม่จะท้อกลางทาง เราก็เครียดมากด้วย

เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะ มาแชร์ให้ฟังกันบ้างนะคะ ขอบคุณนะคะที่รับฟัง