168ชั่วโมงกับคุณนายที่ญี่ปุ่น

#แท็กปัญหาครอบครัวด้วยนะคะ ระหว่างเรากับแม่#

เราพาคุณนาย(แม่)ไปเที่ยวญี่ปุ่นมาค่ะ.  (ตื่นเช้า น้ำไม่อาบ เดินไกล กินข้าวกล่อง อย่างกับเข้าค่าย -.-!)
แม่เราก็นิสัยเหมือนผู้หญิงวัยเริ่มชราทั่วไป ก็ขอเรียกว่าคุณนายแล้วกัน เป็นคำจำกัดความที่ดีที่สุด
ที่บ่งบอกตัวตนของแม่

กระทู้นี้ไม่มีตารางเที่ยวนะคะ  ขอเน้นแชร์วิธีการรับมือกับผู้ร่วมทาง(คุณนาย)
เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ไม่สิ! ไม่น่าจะเป็นประโยชน์
คนอื่นน่าจะรับมือได้สบายกว่าเราอยู่แล้ว
เอาเป็นว่ามาแบ่งปันประสบการณ์หฤหรรษ์แล้วกัน

ปูพื้นก่อนเลยว่า เราไม่สนิทกับแม่

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่สนิทขนาดไหน
ก็ขนาดที่ว่าตอนเด็กๆเวลาเพื่อนถามเรื่องแม่ เราจะตอบว่าเกลียดแม่

เด็กๆทะเลาะกับแม่บ่อย หลายอย่างหลายเรื่อง ไม่เคยเคลียร์หรือมานั่งปรับความเข้าใจกัน
ประกอบกับช่วงม.ต้นอยู่โรงเรียนประจำ นานๆทีได้เจอกัน ช่องว่างก็ยิ่งห่าง
เจอกันทีไร ก็ต้องมีเรื่องทะเลาะกันตลอด เลยเลี่ยงด้วยการคุยกับแม่ให้น้อยลง ถามคำตอบคำ
เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนจบมหาลัยฯ

ว่างอยู่พักใหญ่ๆ เลยมาช่วยแม่ทำงาน
ได้เรื่องเลย ทะเลาะกันเกือบทุกวัน หลายครั้งที่อึดอัดมาก
จนต้องหนีไปร้องตะโกนคนเดียวในห้องน้ำ(ที่ทำงานนะแหละ)
ช่วงนั้นหางานทำไม่ได้(คือขี้เกียจ)  เลยหนีไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น
วันที่จะไปขึ้นเครื่องลั้นลามาก ไม่ได้รู้สึกใจหายที่จะจากพ่อแม่หรืออะไรเลย
ตอนที่นั่งรถไปสนามบินดอนเมือง(ยังไม่มีสุวรรณภูมิเลยนะเออ แก่มากชั้น TvT )
แม่ก็พูดขึ้นมาว่า "ในที่สุดก็จะได้ไปญี่ปุ่นแล้วตามความฝันของลูกแล้วนะ"
เราก็เออ..เนอะ แม่เค้ารู้ว่าเราต้องการอะไร เราอยากทำอะไร เพียงแต่เค้าไม่ได้พูด
เค้ารู้ว่าเราไม่ชอบฟังเค้าบ่น แต่ก็เป็นนิสัยที่เค้าเลิกไม่ได้ และเค้าก็บ่นเพราะเป็นห่วงเราจริงๆ
เพียงแค่การแสดงออกจะแข็งไปหน่อยเท่านั้นเอง น้ำตาแอบซึมนิดนึง (นิดเดียวจริงๆ )<--ยัง ยังไม่สำนึก 555

พอไปถึงที่พักที่ญี่ปุ่น เปิดกระเป๋าออกมาจัดของ
สิ่งแรกที่เห็นคือ
ข้าวสารขนาดบรรจุ 5 กิโลกรัม พร้อมหม้อหุงข้าวขนาดเล็ก(แบบหุงด้วยไมโครเวฟ)
และช้อน ส้อม พร้อม อาหารกระป๋องอีก2-3กระป๋อง
งง มาก ปิดกระเป๋า ดูแท็คชื่อที่ห้อยอยู่
ก็ชื่อเรา แล้วข้าวสารหม้อหุงข้าวพร้อมอุปรณ์การกินมาอยู่ในกระเป๋าได้ยังไง
เพราะเราจัดกระเป๋าเอง ปิดเองกับมือ ไม่ได้เอาของพวกนี้ใส่มาด้วยแน่ๆ
พอลองนึกดูก็คงเป็นแม่นี่แหละจัดมาให้ ตอนเราเผลอ
ยัง! ยังไม่ร้องไห้  เกือบซึ้งละ แม่ทำเราเสียใจมาหลายเรื่อง เสียน้ำตาเพราะคำพูดแม่ก็บ่อย
แต่ไอ้เรื่องจะน้ำตาไหลซึ้งเพราะแม่นี่ ยากนะ

ยอมรับเรื่องเดียว
รู้สึกเกลียดแม่น้อยลง

ปัจจุบัน ก็ยังไม่สนิทกับแม่
แต่เราโตขึ้น ควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น ปลงได้มากขึ้น พยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น
ความสัมพันธ์กับแม่ก็ดีขึ้น ทะเลาะกันน้อยลง


ในฐานะลูกที่ยังไม่ออกเรือนเพียงคนเดียวในบ้าน เวลาคุณนายปรารถนาจะไปเที่ยวที่ไหนสักที่
หน้าที่พาคุณนายออกเที่ยวเลยตกที่เรา ส่วนใหญ่จะไปกับทัวร์

แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่จะเที่ยวกับคุณนาย อยู่กับคุณนาย 24ชั่วโมงตลอด7วัน

ทริปนี้เราตั้งใจจะไปคนเดียว แต่คุณนายขอตามมาด้วย
ไม่สิ! คุณนายมัดมือชกต่างหาก

ตอนที่เราบอกพ่อว่าจะไปญี่ปุ่นคนเดียว
พ่อถามกลับมาว่า"อ้าวว เห็นม๊าบอกว่าจะไปด้วย"
เรา :"อะไรป๊า หนูไปคนเดียว ม๊าบอกว่าถ้ามีตั๋วว่างจะไปด้วย "
พ่อ  : "อ้าววเหรอ...แต่ม๊าเค้าเตรียมจัดกระเป๋าแล้วนะ"
เรา :...........


คุยกับคุณนาย พยายามให้คุณนายเปลี่ยนใจ
เรา :"หนาวนะม๊า เนี่ย!ที่ญี่ปุ่นหิมะตกหนักจนรถวิ่งไม่ได้"
คุณนาย :"เออดีสิ ม๊าชอบหนาวๆ รถวิ่งไม่ได้ก็นอนเล่นอยู่ในโรงแรมก็ได้"
เรา :"โรงแรมอะไร ไม่พักโรงแรมหรอก แพงงงง โฮสเตลถูกๆก็พอ"
แม่ :"จริงด้วยๆ ยังไงก็นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง พักที่ถูกๆก็ได้ โฮสๆอะไรเนี่ยม๊าอยู่ได้"

เอาใหม่งัดกลยุทธ์เด็ดที่ผู้สูงอายุทุกคนหวาดกลัว
เรา : "เดินเยอะนะม๊า"
แม่ :"เดี๋ยวพรุ่งนี้ม๊าว่าจะไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่พอดี"
เรา : ........................

คือบางทีคุยกับคุณนายเนี่ย เหมือนดูรูปภาพของดาร์ลี่แล้วต้องตีความ เขียนเปเปอร์ส่งอาจารย์
เหมือนจะเข้าใจนะ แต่ก็ไม่เข้าใจ เหมือนจะเข้าใจละ แต่กลายเป็นว่าคุยกันคนละเรื่อง

ตัวอย่างผลงานของดาร์ลี่ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://en.wikipedia.org/wiki/The_Disintegration_of_the_Persistence_of_Memory