<เรื่องเล่า> ทำบาปกับผู้หญิงไว้เยอะ ระวังกรรมจะตามทัน

เรื่องนี้ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งนะคะ แต่อ่านแล้วสะเทือนใจ คือเราไปหาจิตแพทย์มาค่ะ แล้วคุณหมอก็แชร์เรื่องนี้ให้เราอ่านดู
คุณหมอก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า คือเพื่อนหมอแชร์มาให้อีกที แล้วคุณหมอก็แชร์ให้เราอีกทีนึง
หมอน่ารักดีเนาะ (นอกรื่อง)
เราไม่ทราบแหล่งที่มาแน่ชัดนะคะ เราอาจทำผิดมารยาทไป ขอโทษจริงๆนะคะ แต่เจ้าของเรื่องก็คงอยากให้ทุกคนได้อ่านกัน (เดาเอา)
อ่อ ขอลงในกระทู้คำถามแล้วกัน ลงกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะ แหะๆ
...

ผมแต่งงานมาได้สองปีแล้วครับ เมื่อต้นปีผมกับภรรยากำลังวางแผนจะมีลูกกัน ประมาณเดือนเมษา ภรรยาผมก็ท้อง ผมดีใจมาก ความพยายามของผมสำเร็จแล้ว แต่ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ภรรยาผมมักป่วยหนัก แรกๆผมก็คิดไปว่า อาจจะเป็นธรรมดาของคนท้องมั้ง แต่ไม่ครับ เธอเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
เธอกินอะไรไม่ได้เลย ผมเป็นห่วงเธอสุดๆ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมมักจะฝันว่าภรรยาผมตาย ตายอย่างทรมาน ไม่รู้ว่าผมคิดมากไปหรือเปล่า

แต่ผมก็ฝันบ่อย มีคืนนึงผมไปเฝ้าเธอที่โรงพยาบาล ในความมืดผมเห็นเงารางๆอยู่ที่ปลายเตียงที่ภรรยาผมนอน ผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความฝัน เงาดำมืด ที่มองยังไงก็รู้ว่าไม่ใช่คน ผมนอนเหงื่อแตกอยู่พักใหญ่ ข่มตาให้หลับ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนพยาบาลเข้ามาตรวจภรรยาผมตอนประมาณตีห้า

ผมลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา ตอนเย็นหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ ผมไม่พูดถึงเรื่องคืนนั้นเลย เพราะกลัวว่าภรรยาผมจะคิดมาก ตอนจะนอนเธอเล่าให้ผมฟังว่า เธอเห็นผู้หญิงมายืนอยู่ที่ปลายเตียง ยืนมองหน้าเธอเขม็งเลย แต่เธอร้องบอกผมไม่ได้ เธอเคยฝันว่าเธอโดนผู้หญิงตัวดำๆ ดำแบบไหม้เกรียมทั้งตัว จะมาเอาลูกไป  ผมได้ยินก็ตกใจไม่น้อย เราสองคนเจอเหตุการณ์เหมือนกัน หรือการเกิดของลูกครั้งนี้มันจะทำให้ครอบครัวเรามีปัญหาหรือเปล่า

ผมคิดไปต่างๆนาๆ ผมได้แต่ปลอบภรรยาผม ทั้งที่ใจผมก็ทุกข์ไม่ต่าง ตอนเช้าผมพาเธอไปหาแม่ผม ตอนนั้นเธอท้องได้สามเดือนกว่าๆแล้ว ตอนที่ผมพาเธอไปที่บ้านแม่ผม คือพอดีที่บ้านผมมีลูกของพี่สาวผมอยู่ด้วย ประมาณเจ็ดขวบ พอหลานเห็นภรรยาผม เค้าก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องกรี๊ดๆเลย

ผมก็ตกใจหลานผมร้องไห้ทำไม ปกติแกก็ชอบมาเล่นกับภรรยาผม ค่อนข้างจะสนิทด้วยซ้ำ ภรรยาผมเริ่มเครียด เธอร้องไห้หนักเลย บอกผมว่าจะกลับบ้าน
ผมก็เลยต้องพาเธอกลับ ผมต้องปลอบเธออยู่นานกว่าเธอจะหยุดร้อง

แม่ผมโทรมาหาผม บอกว่าให้พาภรรยาไปวัดบ้าง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น ผมงงว่าแม่พูดแบบนี้ทำไม แม่บอกว่า หลานมันบอกว่า หลานเห็นหน้าเมียผมหน้าตามีแต่รอยช้ำ ช้ำจนน่ากลัว ไม่เหมือนคน แม่บอกว่าหลานมันบอกว่าอย่างนั้น บอกตรงๆว่าผมไม่เชื่อ มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง

แม่บอกว่าวันนั้นแม่ก็เห็น ว่าภรรยาผมไม่มีเงาหัว!!! แกเห็นก่อนหลานผมด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้แกก็เลยโทรมาบอกผม ผมอึ้ง สับสนไปหมด มันใช่เหรอ
ผมถามว่าแม่ตาฝาดหรือเปล่า แต่แม่ก็ยืนยัน แม่ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ผมไปวัดบ้าง ผมรับปากแม่ไปอย่างนั้น แต่ในใจผมก็รู้สึกกลัวมากเหมือนกัน

จากนั้นผมก็ยังเฉยๆกับเรื่องที่เกิด ไม่ใช่ผมไม่กังวลนะ แต่มันไร้สาระไปมั้ง ตอนภรรยาผมท้องได้แปดเดือน ผมไปต่างจังหวัดเรื่องงาน ผมก็เลยฝากเธอไว้กับแม่ ผมไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว เพราะท้องแก่มากแล้ว ผมไปต่างจังหวัดสามวัน ผมโทรหาภรรยาผมบ้าง กลัวว่าเธอจะคิดมาก
พอถึงวันกำหนดกลับ ผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ มันกระวนกระวายใจแปลกๆ ผมรีบขับรถไปรับภรรยาผม

ระหว่างทางผมก็โทรหาเธอ แต่เธอไม่รับ โทรหาแม่ก็ไม่มีใครรับ ผมยิ่งกังวล ผมขับมาถึงบ้านแม่ หน้าบ้านมีรถปอเต๊กตึ๊ง และรถตำรวจ คนมุงเต็มไปหมด
ผมตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น รีบวิ่งเข้าไปดู พี่สาวผมยืนร้องไห้อยู่กับหลาน ผมหันไปเห็นศพถูกห่อผ้าขาวไว้ วินาทีนั้นผมใจสลาย ที่บ้านผมใครตาย

ผมรีบถามพี่สาวว่าเกิดอะไรขึ้น ใครเป็นอะไร เมียผมอยู่ไหน แล้วแม่ล่ะ พี่สาวผมบอกว่า วันนี้แม่อยู่กับภรรยาผมแค่สองคน และมีโจรบุกเข้าบ้าน ภรรยาผมโดนทำร้ายตอนนี้อยู่โรงพยาบาล แม่ผมถูกโจรปาดคอตายคาที่!!!!

ในตอนนั้นผมเหมือนคนไม่มีสติ ร้องไห้ น้ำตาไหล แม่ตายแล้ว ทำไมมันต้องทำแม่ผมขนาดนี้ นี่มันเวรกรรมอะไร ร่างของแม่มีแต่เลือดเลอะผ้าขาว ผมร้องไห้อย่างไม่อาย สิ่งที่กลัวที่สุดกำลังเกิดขึ้นแล้ว ทำไมต้องมาเกิดกับแม่ผม เมียผมด้วย

ตอนกลางคืนผมไปหาภรรยาผมที่โรงพยาบาล เธอคลอดก่อนกำหนด ต้องผ่าออก ลูกผมไม่แข็งแรง คลอดออกมาแค่สองชั่วโมง เค้าก็จากผมไปอีกคน ในตอนนั้นผมร้องไห้แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมต้องเสียคนที่ผมรักไปทีเดียวสองคน เหตุการณ์ไล่เลี่ยกัน ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ

ภรรยาผมสลบไปสามวันเต็มๆ ตามหน้าตามตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ผมต้องจัดการเรื่องแม่ แล้วก็ต้องมาหาเธอที่โรงพยาบาล แม่ยายผมก็มาเฝ้าไข้ภรรยาผมแทน เพราะผมต้องจัดการเรื่องแม่ เธอตื่นขึ้นมาก็ถามหาแม่ผมกับลูก ผมพยายามบอกเธอว่าแม่กับลูกเราไปสบายแล้ว ผมพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ผมเห็นเธอร้องไห้ ผมก็ร้องไห้ ผมเจ็บที่ดูแลใครไม่ได้เลย

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมนึกถึงคำแม่ที่แม่บอกว่าให้ผมไปวัดบ้าง อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร แต่ผมไม่ทำ นี่คงเป็นบาปกรรมของผม ผมชวนภรรยาผมไปวัด วันนั้นผมไปถวายสังฆทาน ทำบุญให้แม่กับลูกผม ผมเริ่มไปวัดทุกวัน ชวนภรรยาผมไปด้วย แต่หลังๆมาเธอเริ่มป่วยอีกแล้ว เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ผมห่วงเธอว่าเธอจะเป็นอะไรไป ผมได้แต่ภาวนาว่าขอให้เธออยู่กับผม อย่าเพิ่งจากผมไปอีกคน

หมอบอกว่าเธอติดเชื้อในกระแสเลือด เธอเป็นโรคความดันต่ำด้วย คืนนั้นเธอบอกว่าเหนื่อยแล้ว หายใจไม่ไหว เหนื่อยมาก เธอหายใจหอบอยู่อย่างนั้นสองคืนเต็มๆที่โรงพยาบาล ตอนดึกเธอเหนื่อยจนช็อก หมอช่วยเธอไว้ไม่ทัน เธอจากผมไปอย่างสงบ ผมร้องไห้เหมือนคนบ้า ทุกอย่างมืดมนไปหมด
ผมเสียภรรยาผมไปอีกคน ทำไมคนที่ตายถึงไม่เป็นผมซะเอง เวรกรรมอะไรของผม ผมเหมือนคนไม่มีสติไปหลายเดือน

ในเวลานั้นผมนึกถึงตอนที่หลวงพ่อบอกผมว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นผลกรรมของแต่ละคน แต่กรรมนั้นอาจตกไปอยู่กับคนที่เรารัก ผมนึกแล้วหดหู่ใจและรู้สึกผิด นึกถึงตอนที่ผมเคยทำบาปไว้กับผู้หญิงหลายคน ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว

ตอนนั้นผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัย กำลังอยู่ในวัยคึกคะนอง ผมไม่ใช่คนดีอะไร ผมมั่วทุกอย่างทั้งเหล้า การพนัน รวมทั้งเรื่องผู้หญิง ผมมีแฟน แต่เพื่อนผมมันก็ชอบแฟนผมด้วย ผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอ เริ่มจะเบื่อๆแล้ว เพื่อนผมอยากได้แฟนผม ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมพาเธอมาที่ห้อง เพื่อนผมห้าคนรออยู่ที่ห้อง เธอโดนพวกผมเรียงคิวไปหกคน ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ได้รู้สึกผิดด้วยซ้ำ ผมขู่ไม่ให้เธอบอกใคร ผมแบล็กเมล์ไว้เรียบร้อย เธอร้องไห้เสียใจ ผมมองว่าน่ารำคาญ ไม่ได้รู้สึกผิดเลย แล้วเธอก็หายไปจากชีวิตผม

ตอนนั้นผมติดหนี้พนันบอล ผมไปยืมตังค์เพื่อนผม มันก็ให้ผมยืม แต่มันบอกว่าให้ผมพาเพื่อนผมให้มันหน่อย มันสนใจเพื่อนผม ผมไม่ได้อยากหลอกเพื่อนผม แต่ถ้าผมไม่ยอมผมก็ไม่มีเงินจ่ายหนี้ ถ้าแม่รู้ผมตายแน่ ผมก็เลยทำแบบเดิม ผมหลอกเพื่อนผู้หญิงมาให้มัน ผมไม่รู้ว่าพวกมันจะเรียงคิวเพื่อนผม แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมช่วยไม่ได้เลย ผมรู้สึกผิดมาก เพราะเพื่อนผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทผม

เหตุการณ์นี้ทำให้ผมหลุดจากหนี้ที่มี แต่เพื่อนผมโดนกระทำ ผมไม่เห็นเธอเลยนับจากวันนั้น ผมกังวลมาก เพื่อนผมที่ให้ผมยืมตังค์บอกว่าอย่าคิดมาก มัน
ขู่ไว้แล้ว พ่อมันใหญ่ จัดการได้ ไม่ถึงตำรวจแน่ๆ ไม่เป็นอันตรายกับผมหรอก ผมไม่ได้ข่าวเธออีกนาน มารู้ทีหลังว่าเธอไปเรียนที่อื่นแล้ว เธอคงอาย คงเกลียดผมมาก

แต่ไม่นานผมก็ลืมเรื่องนั้น ผมมีแฟนใหม่เรื่อยๆ คบกับใครไม่เคยนาน ผมไม่อยากโดนผูกมัด แต่วันนึงแฟนผมคนล่าสุดบอกว่าเธอท้อง ผมไม่ยอมรับ ยังไงผมก็ไม่เอาเด็ก ผมก็เลยให้เธอไปทำแท้ง ผมยืมเงินเพื่อนให้เธอไป เธอไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ต้องทำ ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไรกับเรื่องนี้ ผมยอมรับว่าผมเลว ไม่นานผมก็หาเรื่องเลิกกับเธอ

จนผมเรียนจบไป ผมได้ทำงาน ทั้งที่ไม่ควรจะได้งานนี้แต่สุดท้าย ผมก็หลอกผู้หญิงคนนึงให้ผมเข้าทำงานที่บริษัท และก็ได้ผล ผมได้งานนี้ ผมคบกับเธอเพราะเรื่องงาน ไม่ได้รัก ชอบเธอเลยสักนิด เพราะเธอมีสามีแล้ว แต่เธอนั่นแหละที่มายั่วผมก่อน ผมก็ผู้ชายก็เลยจัดไป

จนผมมาเจอผู้หญิงที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแม่ของลูกผมในอนาคตแน่ๆ (ภรรยาผมที่เสียไป) ผมก็เลยทิ้งผู้หญิงคนเก่าแล้วลาออกจากงานมาหางานใหม่ ผมต้องการสร้างครอบครัวกับแฟนผมคนนี้ ผมรักเธอ รักมากกว่าผู้หญิงที่เคยเจอมา

ผู้หญิงคนนั้นโทรหาผมบ่อยๆ ผมไม่ยอมรับโทรศัพท์เธอ ไม่อยากยุ่งกับเธอแล้วเพราะเธอก็มีสามีแล้ว ผมอาจจะซวยถ้าสามีเค้ารู้ เธอมาหาผมถึงห้อง ในตอนนั้นแฟนผมคนปัจจุบันก็อยู่ด้วย ผู้หญิงคนนั้นมาหาเรื่องผม ทำให้แฟนผมโกรธผมมาก เกือบเลิกกันเลย แต่สุดท้ายผมก็หลอกเธอจนเธอเชื่อ

แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ทิ้งคำพูดที่ทำให้ผมไม่เคยลืมว่า ระวังไว้เหอะ ขอให้สิ่งที่เคยทำไว้กลับไปหาญาติผู้หญิงของผมสักวัน

และนั่นคงเป็นบาปกรรมที่ผมเคยกระทำไว้ แต่เวรกรรมมันได้ตามตกมาอยู่ที่แม่ผม ลูกผม ภรรยาผม และที่ทรมาณที่สุดก็คงเป็นผม ที่แม้ว่าจะไม่ได้ตาย แต่ก็เหมือนอยู่อย่างตายทั้งเป็น ...

..........

โห ยาวเลย ขอบคุณคุณหมออีกครั้ง และขอบคุณเรื่องดี ๆ(มั้ย??) ด้วยนะคะ ขอโทษอีกครั้งที่ไม่ได้ใส่เครดิตค่ะ
อ้าววว แล้วจะกดแท็กเรื่องอะไรดีหว่า มั่วจริงเรา...