สวัสดีคับ ผมมีความในใจอยากระบาย เพื่อนๆช่วยอ่านด้วยนะคับ เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่ปี 2009 ผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึ่ง เอาเป็นว่าผมสมมุติชื่อเธอว่า มายด์ เริ่มจากที่มีรุ่นน้องผมคนนึ่งเค้าไปรักกับคนที่เล่นผ่านแชทด้วยกัน พวกผมก็เฮ้ย... รักกันได้งัยวะ คือว่าไม่เชื่อไงคับ ผมเป็นอีกคนที่ไม่เชื่ออย่างมากๆๆ จากนั้นผมเล่นสนุกๆกับเพื่อนๆในกลุ่มผม และความคิดเพื่อนผมก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า ให้ผมหลอกคนใน MSN แล้วผมก็จะรู้ว่าผมสามารถมีความรักกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าและไม่ได้ยินเสียงได้ไหม.. ตอนแรกผมไม่อยากเล่น พอเพื่อนพูดท้าก็เริ่มหาคนคุยคับ แล้วผมก็เจอ มายด์ ที่ผมจะหลอกเพื่อความสนุกของผมกับเพื่อน ผมแอดมายด์ใน MSN  ความรู้สึกผมตอนนั้นผมกลัวเธอไม่รับมากๆ แต่เธอก็รับ ผมแปลกใจตัวเองว่าผมดีใจเพื่ออะไร ...เพื่อจะหลอกเค้าหรือเห็นเค้าน่ารักเลยดีใจ  จากนั้นผมก็คุยกับมายด์ ตอนแรกมายด์ไม่ค่อยคุยกับผม ผมก็ส่งเมลล์หามายด์บ้าง มายด์ก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่มายด์เป็นคนที่ชอบเกรงใจ ก็คุยเป็นมารยาท จากนั้นผมกับมายด์ก็คุยกัน แต่ผมรู้ว่าตลอดเวลามายด์คุยกับผมแบบระวังตัวมาก เพราะในความคิดมายด์ ผมคือคนที่มาจากแชท พูดง่ายๆคือคนที่ไมู่รู้จักกันนั่นเอง แต่มายด์คุยกับผมดีตลอด เราคุยกันมาเราต่างคนต่างรู้สึกดีๆต่อกัน โดยที่ไม่ได้บอกกันเลยสักนิดเดียว และไม่เคยได้พูดเรื่องชู้สาวกันเลย คุยเรื่องธรรมดามากๆ คับ แต่เรารู้ใจกันได้ยังไงก็ไม่รุ้ มันเกิดขึ้นตอนไหนผมก็ไม่รู้ตัว ว่าผมรักมายด์ไปตอนไหน จากนั้นผมก็เริ่มเครียด เริ่มรู้สึกแย่ ที่ผมหลอกเค้าอยู่ แต่ผมก็บอกมายด์ไม่ได้ ผมเศร้า แต่ผมก็เห็นแก่ตัวที่จะคุยกับมายด์ต่อ เพราะผมไม่อยากเสียมายด์ไป ผมกลัวทุกอย่าง กลัวมายด์จากผมไป ระหว่างที่คุยกันเข้าเดือนที่ 4-5 มายด์อยากเห็นรูปผมนอกจากที่มีอยู่ ผมก็เครียดว่าผมต้องหลอกเธอผมก็บอกเธอไปว่า ผมไม่ชอบเล่น Hi5 ไม่ชอบเล่น FB เลยไม่ค่อยได้ถ่ายรูป เธอก็เชื่อผมมาตลอด มายด์เป็นผู้หญิงมองโลกในแง่บวก เป็นคนที่อยู่กับปัจจุบัน และในช่วงที่คุยกันนี้ ผมหาทางที่จะเลิกคุยกับเธอเช่นกัน ช่วงเดือนธันวาคม 2009 ผมหายไปจากเธอ ตอนแรกผมคิดว่าผมจะไปเลย โดยไม่บอกอะไรเธอ แต่ผมทำไม่ได้ เธอส่งเมลล์ ถามไถ่ว่าผมหายไปไหน เป็นอะไรไหม ผมยิ่งซึ้งใจ ว่าผมหลอกเธอได้ยังไง และผมก็กลับมาคุยกับเธออีก แต่ใจนึ่งผมก็อยากไป เพราะผมกลัวว่าสักวันเธอจะรู้ความจริง ...แล้วเธอจะเกลียดผม พอคุยไปอีกสักพัก ผมก็คิดว่าจะเลิกคุยยังไง ผมต้องฝืนใจตัวเอง หาจุดที่ช่วงผมกับเธอคุยกัน และทำให้เธอไม่พอใจ ผมก็จะหาเรื่องไป และแล้วก็เจอเรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจ ผมก็ส่งเมลล์บอกเธอว่า ผมขอโทษ เราเลิกคุยกันเพียงแค่นี้ ..ตอนนั้นเธอตอบกลับมาว่าถ้ามันเป็นความต้องการของผม เธอก็ยินดี แต่ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่ทำแบบนี้ และเธอบอกกับผมว่า เธอไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้ให้กับผมได้ ทั้งๆที่รู้จักกันผ่านตัวหนังสือ มันแปลกสำหรับเธอ แต่เธอก็ยินดีที่อยากรู้จักผม เธอตอบแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกแย่ เพราะผมหลอกเธอมาตลอด แทบทุกเรื่อง ตั้งแต่แรก แต่มีอยู่แค่อย่างเดียวที่ผมไม่ได้หลอกเธอ คือความรู้สึกที่ดีๆกับเธอ และตลอดที่คุยกับเธอ เรื่องทั่วไป ผมก็ไม่ได้หลอกเธอ ผมหลอกเธอตรงโปรไฟล์ผม ...จากนั้นคุยกันเข้าเดือนที่ 10 เธอเริ่มถามเรื่องวันเกิด ซึ่งผมบอกอีกอย่าง แต่เธอไปหาและเจอว่าวัน กับ วันที่ไม่ตรงกับ พ.ศ นี้ (คือว่าที่เธอหาละเอียดเพระาเธออยากรู้ความจริง) จากนั้นเธอจับได้ว่าผมหลอก แต่เธอก็ยังให้อภัยผม แต่ผมรุ้ว่าตอนนั้นเธอเริ่มไม่ไว้ใจผมแล้ว และอีก 1 เดือนต่อมา เธอก็รุ้ความจริงจนได้เธอแฮกข้อมูลผมที่ hi5 เพื่อนๆผม ที่สร้างขึ้นมาเล่นกับผม เพราะ hi5 นั้นไม่มีข้อมูลอะไรเลย เพราะเราสร้างขึ้นมากันเอง (เพื่อนๆที่อ่านคับ ผมยอมรับว่าผมเลวมาก)  พอเธอรู้ความจริงเธอก็หายไป 4 วัน ผมกระวนกระวายใจ และในใจผมคิดว่าเธอต้องรู้อะไรแน่ๆ เธอถึงหายไปแบบนี้ ยิ่งผมคิดแบบนี้ผมยิ่งนอนไม่หลับ เครียด เศร้า จนผมส่งเมลล์หาเธอ เธอเป็นอะไร และแล้วเธอก็ออน MSN และคำถามแรกถามผมว่าผมคือใคร ???? ตอนนั้นผมหน้าชา ร้อนผ่าว คิดอย่างเดียวว่า มันถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เธอต้องจากผมไป ผมไม่ตอบเพราะผมไม่รู้จะตอบอะไร ผมไม่กล้าบอกว่าผมหลอกเธอ ผมกลัวเธอจากไป ...และเธอก็ตอบผมว่าถ้าผมไม่บอก เธอจะเชื่อในสิ่งที่เธอรู้ที่เธอเห็น ผมอึ้งไปเลยคับ พูดไม่ออก มันจุก ผมได้แต่คิดในใจว่า ผมขอโทษ ผมเสียใจ ที่ผมทำกับเธอแบบนี้ ผมดูเธอไม่ออกว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ เธอคงเกลียดผม แต่ผมก็พอรู้ว่าเธอคงอยากรู้ความจริง เธอคงรอให้ผมบอกอะไรเธอบ้าง เพราะว่าตั้งแต่เธอรู้ความจริง เธอไม่ออน M มาคุยกับผมทุกวันเหมือนเคย ถึงเธอมาออน ผมก็ทักเธอ แต่เราคุยกันไม่เหมือนเดิม คือแทบไม่ได้คุยกัน แต่ถ้าผมไม่ทักเธอ เธอก็ไม่ทักผม เป็นอย่างนี้อยู่ไม่กี่เดือน เธอก็ไม่ค่อยออน เนื่องจากเธอยุ่งในเรื่องเรียนต่อโทด้วย และเธอคงไม่รู่จะคุยกับผมไปทำไม แต่ในช่วงที่เธอไม่ออน ผมก็ส่งเมลล์ไปถามสารทุกข์สุกดิบเธอนะ เธอก็เป็นคนที่เกรงใจผมมาก เธอก็ตอบกลับมาว่าเธอสบายดี แค่นี้ผมก็ดีใจไปหลายวัน แล้วก็กลับมาเศร้าเหมือนเดิม ผมรู้ว่าผมผิดแต่อธิบายความจริงกับเธอไม่ได้ ความรู้สึกนั้นมันจมอยู่กับตัวผมเอง หลายครั้งที่ผมรวบรวมความรู้สึกอยากบอกความจริงกับเธอ ผมเขียนเมลล์หาเธอ พูดเกริ่นๆว่าผมจะบอกว่าความจริงเป็นอย่างไร ... จึงทำให้เธอมาออนตอนกลางคืน เพื่อจะฟังความจริงจากผม และแล้วผมก็ไม่พูด เป็นแบบนี้อยู่ 1 ปี จากนั้นเดือน พ.ค 2012 ผมเอาเมลล์เดิมผม แต่เปลี่ยนชื่อเป็นผมจริงๆ แล้วใช้ส่งเมลล์ไปให้เธอ ตอนนั้นผมคิดว่าจะทำให้เธอแปลกใจว่าชื่อนี้คงจะเป็นผมจริงๆ แต่ผมคิดผิดคับ เธอกลับว่าผมว่า " โอโห มาครั้งนี้เปลี่ยนชื่อด้วย เปลี่ยนหน้าด้วยหรือเปล่าค่ะ ไปเอาหน้าใครมา และไม่ต้องส่งเมลล์มาแล้ว จะแต่งงานแล้ว แฟนเป็นตำรวจ " (แต่ผมรุ้ว่าเธอไม่ได้แต่งงาน) เพื่อนๆคับ ผมยอมรับว่าผมอึ้งและเสียใจแต่มันก็สาสมแล้วที่เธอพูดกับผมแบบนี้ จากนั้นผมตอบเธอไปว่า โอเคคับ .... และผมก็ไม่ส่งเมลล์หาเธออีก จากนั้นมาผมเหมือนไม่มีใคร ผมอาการแย่มาก เพราะเธอเกลียดผมไปแล้วจริงๆ... ผมรักใครไม่ได้อีก เพราะไม่มีใครเหมือนเธอเลยสักคน ผมอยู่กับความชินชา ผมรู้คับว่าชีวิตต้องอยู่กับปัจจุบัน แต่ว่าอดีตมันทำให้ผมมีความสุขเวลาผมคิดถึงเธอ ผมยิ้มออกมาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ผมลืมเธอไม่ได้ นี่ก็ 5 ปีแล้ว ที่ผมไม่เคยลืมเธอเลย ทุกวันนี้ที่ผมทำงานผมอยู่ได้ เพราะมีเธอเป็นกำลังใจเมื่อคิดถึงเธอ ผมยอมรับกับเพื่อนๆว่า ผมก็แอบดู instagram เธอ เพราะเธอไม่ได้ตั้งค่าไว้ ทำให้ผมอยู่ได้ เพราะได้รับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอบ้าง ไม่งั้นผมคงไม่มีอะไรให้ชีวิตผมมีกำลังใจ ...เพื่อนๆคับขอบคุณที่อ่านข้อความของผมจบ ผมทำผิดมากใช่ไหมคับ เวลายาวนานถึง 5 ปี ถ้าผมจะไปเล่าความจริงให้เธอฟัง เธอจะรับฟังผมไหม ในเมื่อเธอไล่ผมแล้ว หรือว่าผมควรอยู่แบบนี้ต่อไปทั้งๆที่ยังรักเธอ (เพราะตอนนี้เธอก็ยังไม่มีแฟน)