ถึง ผู้หญิงคนนั้นบนรถไฟฟ้าตอนประมาณ 18.30

ทุกๆวัน ผมขึ้นบีทีเอสไป-กลับทำงาน เจอผู้คนมากมายบนบีทีเอส
ทุกๆวัน ผมอยากจะกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นได้

แต่เมื่อคุณเดินเข้ามาในบีทีเอสสถานีไหนผมก็ไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร คุณเป็นใคร
แต่เมื่อผมเห็นคุณ ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง คุณน่ารักนะครับ น่ารักมากด้วย

ผมพยายามทำตัวเป็นปกติ ทั้งที่ใจผมเต้นแรง แรงจนไม่ช้ากว่าเพลงที่ผมฟังอยู่
ผมพยายามแอบมองให้คุณไม่รู้ตัว แต่เมื่อถึงสถานีๆนึง คนลงจากบีทีเอสเยอะ
คุณเลยขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมกลัวว่าคุณจะรู้สึกว่า คุณจะรู้ตัว

ตอนนั้นใจของผมบอกกับตัวเองว่า ถ้าอยากรู้จักเค้าก็ชวนคุยสิ
สมองของผม คิดบทสนทนามากมาย
มือของผม ถอดหูฟังออก เก็บใส่กระเป๋า

แต่เมื่อผมมองคุณใกล้ๆอีกครั้ง  คุณน่ารักขึ้น
ผมชอบการกรีดตาของคุณ ผมชอบรอยกระจางๆที่แก้มคุณ
ผมของคุณยาวตรง สีน้ำตาลอ่อน สูงประมาณ 160
ผมชอบการแต่งตัวของคุณ เสื้อสีโอรส กระเป๋าสีครีม มือถือซัมซุงสีขาวในมือคุณ

คุณน่ารักมาก จนผมไม่กล้าที่จะเริ่มต้นคุยด้วย
ใจของผมบอกกับตัวเองว่า อย่าเลย อย่าทำให้เค้าต้องรู้สึกแปลกที่อยู่ๆมีคนมาคุยด้วย
และผมก็รู้ตัวว่า หน้าตาตัวเองไม่ได้ดูดีจนถึงขนาดเค้าจะคุยด้วย
สิ่งเดียวทีทำได้คือ แค่แอบมอง...

สุดท้าย จนถึงสถานีที่ผมจะลง มีที่นั่งว่าง คุณนั่งลง
ผมบอกกับตัวเองว่า เอาวะ ยังไงก็ยิ้มให้เค้าซักทีละกัน
ถ้าเกิดคุณยิ้มคืนให้ อย่างน้อย ผมก็ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ ก็คุ้มแล้ว

ผมตัดสินใจหันไปมองคุณอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนคุณก็อาจจะมองผมอยู่
ทันทีที่ผมหันไปมองคุณอีกครั้ง คุณน่ารัก น่ารักซะจน ผมไม่กล้าแม้แต่ยิ้มให้...

ปล. ผมคิดว่าคุณคงเล่นพันทิพนะครับ
ถ้าคุณอ่านจบแล้ว ผมอยากให้คุณลองฟังเพลง Ten Feet Tall ~ Afrojack ft. Wrabel นะคับ
นั้นคือความรู้สึกของผมครับ
จาก ผู้ชายคนนึง ที่ลงสถานีวงเวียนใหญ่