ฉันทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่ง มา 10 ปี เจอเพื่อนร่วมงานที่น่าเบื่อมากๆ ไร้ซึ่งความจริงใจ แต่ขอออกตัวก่อนเลยว่า ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวใดๆ ทั้งนั้น มันคือเรื่องงานล้วนๆ (มืออาชีพ เค้าต้องคิดหยั่งงี้) มาๆ จะเล่าให้ฟัง
มีน้องใหม่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเก่ง(ในสายตาใครๆ) พูดเก่ง ฉะฉาน (รวมถึงพูดคุยเสียงดัง โหวกเหวก ด้วย) เป็นที่รักของหัวหน้าและผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันเองก็คิดเช่นนั้น เมื่อมีโอกาสได้ทำงานร่วมกัน นอกสถานที่(ตจว.) กลับพบว่า เธอขี้เกียจ ขี้บ่น อิดออด กับงานที่ทำ หลบได้เป็นหลบ แต่เสร็จงาน..น้องพรีเซ็นท์ ได้ฉะฉาน คล่องแคล่ว เก่งอีกแล้ว..(ในสายตาใครๆ) ไม่ต้องบอกว่านะว่า boss รักแค่ไหน หลังจากร่วมงานกันคราวนั้น ความรู้สึกชื่นชมของฉันเปลี่ยนไป เมื่อเจอการทำงานที่.. โยน/อ้าง/ปัด ว่าเป็นเพราะฉัน ฉันโพ่งออกไปทันทีว่า สาเหตุมันเพราะอย่างนี้ๆ คุณอย่าโทษคนอื่น! วันนั้น..เธอร้องไห้กับ boss ว่าเสียใจเหลือเกิน แน่นอน..boss บอกฉันว่า อย่าพูดกับน้องอย่างนั้น น้องมันเสียใจมาก (คิดในใจ..อี..่า ตอ..แ..ล มาก) อีกไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ได้เลื่อนขั้นสมใจ(boss) เลื่อนขั้นปุ๊บ รับสิทธิ์ปั๊บ ลาออกเลยค่ะ แน่นอน..boss เสียใจมาก ส่วนอิฉัน หรอ.. ยิ้มเยาะ มุมปากเล็กๆ ก็โอแล้ว
น้องผู้หญิงอีกคน ชอบคิดว่าตัวเอง เด็กอยู่เสมอ หน้าตาก็ไม่ได้สวยเด้ง แต่ทำตัวน่ารักตามแบบฉบับ ที่ใครเห็นก็ต้องเอ็นดู (เช่น งุงิๆ อุ๊อิ๊ๆ ง้องแง้งๆ) คนอื่นคงบอกว่าน่ารัก แต่ฉันบอกได้คำเดียวว่า มันน่ารำคาญมาก! เมิง คุย เห้ อะไรวะ สะ เงาะ สะ แงะ ได้ทั้งวัน(เรื่องงานมีน้อย) แบบนี้กระมังที่ boss ชอบ.. เราผ่านความน่ารำคาญนั้น มาเรื่อยๆ เป็นปีๆ (ยาวนานแฮะ ยัยคนนี้) นิสัยของน้องหรอ.. ขี้เกียจค่ะ บอกได้เต็มปากว่า ขี้เกียจ! ขอยกตัวอย่างพฤติกรรม(ที่คิดว่าน่ารัก) ให้อ่านกัน
- เริ่มงาน 8โมง อย่าได้ติดต่องานเค้าเชียว กว่าจะพาร่างอ้อนแอ้น มาถึงโต๊ะ กินข้าวที่โต๊ะทำงาน ค่อยๆกิน ค่อยๆ เคี้ยว กว่าเค้าจะพร้อมทำงานก็ปาไปเกือบ 10โมง ค่ะ เป็นงี้เกือบทุกวัน เลิกงานห้าโมง ไม่ต้องบอกว่า เธอจะไม่ตรงต่อเวลา ถ้าไม่มีงานไรด่วนจริงๆ เธอเผ่น แน่บ ค่ะ 55
- ไม่ยอมรับโทรศัพท์(ที่ทำงาน/โต๊ะทำงาน)ของตัวเอง เพื่อนข้างเคียงต้องดึงสายรับแทนเสมอ(ไม่ดึงไม่ได้ เสียงมันดังตลอด) ให้โทรกลับ กว่าจะโทรได้ แผนกทึ่ติดต่องาน ตามงานกันจนน่าเบื่อ (กล้าบอกเลยว่า น่าเบื่อ เพราะตามมันไปเหอะ กว่าจะได้ หุหุ เพราะบางทีเค้าก็ตามผ่านฉัน อะ) หรือโทรศัพท์ของทีมเดียวกัน แม่ม..มันก็ไม่รับ ดู๊ ดู ดูเธอทำ..
- งานหลุด/งานลืม/งานไม่รอบคอบ/แก้ปัญหาปลายทาง (งานมันหลุดกันได้นะ ถ้าไม่ได้บ่อยเกิน หรือบ่อยเป็นประจำ) ต้องเรียกว่า หลุดเป็นปกติ สินะ คือถ้าไม่กระทบกับเรา(และคนอื่นด้วย) จะไม่ว่าเลยนะ แต่มันเกี่ยวข้องกัน งานตรู ก็ชะงัก ป๊ะ (ปัจจุบัน เค้าทำงานมา 4 ปีกว่า ได้แล่ะ แต่ทำงานยังกะเพิ่งผ่านโปร 55) เนื่องจากนับวันยิ่งกระทบกับงานฉันมากขึ้น ครั้งหนึ่ง ฉันตัดใจบอก boss ว่าฉันประสบปัญหาในการทำงาน แบบนี้ๆ boss บอกฉันว่า..คนเราไม่เท่ากัน (ฉันเข้าใจ) และให้ฉันมองโลกในแง่บวก (ฉันก็เข้าใจ) และคิดว่า boss คงจะไปตักเตือนหรือแนะนำน้องเค้าแล่ะ ตักเตือนหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่า พฤติกรรมการทำงานแย่ๆ ของน้อง ยังคงดำเนินต่อไป..จนทุกวันนี้ (แม้ว่าน้องจะเลื่อนขั้นแล้วก็ตาม) ส่วนฉันน่ะหรอ ก็เป็นนางร้ายไปโดยปริยาย ค่ะ (นิขนาด กรุ คิดบวกแล้วนะ 555) แน่นอนว่าทำไรน้องเค้าไม่ได้ ปล่อยไป..ทำงานเราให้มันผ่านไป(ให้ได้) (ยุบหนอ พองหนอ ในบางคราว แต่คุยงานได้ปกติ อาจมีเหน็บแนม แบบสุภาพ ด้วย 55)
- หลายครั้ง ได้มีโอกาสไปทำงานร่วมกัน นอกสถานที่(อีกแระ) อันนี้แร่ะ เป็นตัววัดความจริงใจเลยแล่ะ และทำให้รู้จักกันมากขึ้น น้อง..ผู้ที่ อยู่ออฟฟิศ กรุก็เบื่อเมิงแระ ออกมางานข้างนอก น้องก็ยังคงคอนเซ็ป เดิม เอื่อยเฉื่อย(แถวบ้านเรียก ขี้เกียจ อะ) สนใจตัวเองมากกว่าคนอื่น งานหรอ..ชิลเว่อร์เว่อร์ อะ เสร็จงานกลับเข้าออฟฟิศ boss ถามน้องด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเหลือเกิน ว่าเป็นไงบ้าง น้องตอบได้ดี มีเหตุผล มีหลักการ น่าฟังมาก (ใครฟังก็ต้องเชื่อ และปลาบปลื้ม) โอ้ว..น้องเทพ อีกแล้วครับท่าน มันยอดเยี่ยมมากกก (ตอ..แ..ล ได้โล่ห์ จิงๆ 555)
ประสบการณ์เล็กน้อยที่พบเจอ มาแชร์กัน บางเรื่องอาจเล็กน้อย แต่สำหรับเรา สำหรับงาน ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลยค่ะ (ย้ำนะคะว่า ไม่มีไม่มีพอใจเรื่องส่วนตัว เด็ดขาด) วิถีการทำงานที่ได้เรียนรู้มา 10ปี (ซึ่งถือว่าน้อยมาก บางคนยาวนาน 20-30 ปี หรือมากกว่า) ทำให้รู้ว่า.. ความจริงใจในการทำงานหรือต่อเพื่อนร่วมงานนั้น.. หายากมาก บางคนเรียนจบสูง จากสถาบันดัง เรียนเก่งมากหรืออาจมีเกียรตินิยม เป็นใบเบิกทางมาด้วย แต่พอมาทำงานจริงๆ ก็อาจทำงานไม่ได้เรื่อง ไม่มีความสามารถในการทำงานร่วมกับคนอื่นได้ (ในที่นี้ไม่รวม boss เพราะพวกนี้ประสบความสำเร็จทุกคน boss รัก แต่เพื่อนร่วมงาน ขยะ แขยง) ในฐานะ มนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง (แม้จะเป็นเวอร์ชั่น ไม่มีเส้นสาย ก็ตามเหอะ) หวังเป็นอย่างยิ่งว่า การได้ทำงานที่ตัวเองรักนั้น จะทำให้ผ่านอุปสรรค ตัวบั่นทอน ต่างๆ ไปได้ด้วยดี (ให้กำลังใจตัวเอง เนอะ)
เม้าท์มอย เพื่อนร่วมงานที่พบเจอกัน แสนสาหัสกันอย่างไรบ้าง?
มีน้องใหม่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเก่ง(ในสายตาใครๆ) พูดเก่ง ฉะฉาน (รวมถึงพูดคุยเสียงดัง โหวกเหวก ด้วย) เป็นที่รักของหัวหน้าและผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันเองก็คิดเช่นนั้น เมื่อมีโอกาสได้ทำงานร่วมกัน นอกสถานที่(ตจว.) กลับพบว่า เธอขี้เกียจ ขี้บ่น อิดออด กับงานที่ทำ หลบได้เป็นหลบ แต่เสร็จงาน..น้องพรีเซ็นท์ ได้ฉะฉาน คล่องแคล่ว เก่งอีกแล้ว..(ในสายตาใครๆ) ไม่ต้องบอกว่านะว่า boss รักแค่ไหน หลังจากร่วมงานกันคราวนั้น ความรู้สึกชื่นชมของฉันเปลี่ยนไป เมื่อเจอการทำงานที่.. โยน/อ้าง/ปัด ว่าเป็นเพราะฉัน ฉันโพ่งออกไปทันทีว่า สาเหตุมันเพราะอย่างนี้ๆ คุณอย่าโทษคนอื่น! วันนั้น..เธอร้องไห้กับ boss ว่าเสียใจเหลือเกิน แน่นอน..boss บอกฉันว่า อย่าพูดกับน้องอย่างนั้น น้องมันเสียใจมาก (คิดในใจ..อี..่า ตอ..แ..ล มาก) อีกไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ได้เลื่อนขั้นสมใจ(boss) เลื่อนขั้นปุ๊บ รับสิทธิ์ปั๊บ ลาออกเลยค่ะ แน่นอน..boss เสียใจมาก ส่วนอิฉัน หรอ.. ยิ้มเยาะ มุมปากเล็กๆ ก็โอแล้ว
น้องผู้หญิงอีกคน ชอบคิดว่าตัวเอง เด็กอยู่เสมอ หน้าตาก็ไม่ได้สวยเด้ง แต่ทำตัวน่ารักตามแบบฉบับ ที่ใครเห็นก็ต้องเอ็นดู (เช่น งุงิๆ อุ๊อิ๊ๆ ง้องแง้งๆ) คนอื่นคงบอกว่าน่ารัก แต่ฉันบอกได้คำเดียวว่า มันน่ารำคาญมาก! เมิง คุย เห้ อะไรวะ สะ เงาะ สะ แงะ ได้ทั้งวัน(เรื่องงานมีน้อย) แบบนี้กระมังที่ boss ชอบ.. เราผ่านความน่ารำคาญนั้น มาเรื่อยๆ เป็นปีๆ (ยาวนานแฮะ ยัยคนนี้) นิสัยของน้องหรอ.. ขี้เกียจค่ะ บอกได้เต็มปากว่า ขี้เกียจ! ขอยกตัวอย่างพฤติกรรม(ที่คิดว่าน่ารัก) ให้อ่านกัน
- เริ่มงาน 8โมง อย่าได้ติดต่องานเค้าเชียว กว่าจะพาร่างอ้อนแอ้น มาถึงโต๊ะ กินข้าวที่โต๊ะทำงาน ค่อยๆกิน ค่อยๆ เคี้ยว กว่าเค้าจะพร้อมทำงานก็ปาไปเกือบ 10โมง ค่ะ เป็นงี้เกือบทุกวัน เลิกงานห้าโมง ไม่ต้องบอกว่า เธอจะไม่ตรงต่อเวลา ถ้าไม่มีงานไรด่วนจริงๆ เธอเผ่น แน่บ ค่ะ 55
- ไม่ยอมรับโทรศัพท์(ที่ทำงาน/โต๊ะทำงาน)ของตัวเอง เพื่อนข้างเคียงต้องดึงสายรับแทนเสมอ(ไม่ดึงไม่ได้ เสียงมันดังตลอด) ให้โทรกลับ กว่าจะโทรได้ แผนกทึ่ติดต่องาน ตามงานกันจนน่าเบื่อ (กล้าบอกเลยว่า น่าเบื่อ เพราะตามมันไปเหอะ กว่าจะได้ หุหุ เพราะบางทีเค้าก็ตามผ่านฉัน อะ) หรือโทรศัพท์ของทีมเดียวกัน แม่ม..มันก็ไม่รับ ดู๊ ดู ดูเธอทำ..
- งานหลุด/งานลืม/งานไม่รอบคอบ/แก้ปัญหาปลายทาง (งานมันหลุดกันได้นะ ถ้าไม่ได้บ่อยเกิน หรือบ่อยเป็นประจำ) ต้องเรียกว่า หลุดเป็นปกติ สินะ คือถ้าไม่กระทบกับเรา(และคนอื่นด้วย) จะไม่ว่าเลยนะ แต่มันเกี่ยวข้องกัน งานตรู ก็ชะงัก ป๊ะ (ปัจจุบัน เค้าทำงานมา 4 ปีกว่า ได้แล่ะ แต่ทำงานยังกะเพิ่งผ่านโปร 55) เนื่องจากนับวันยิ่งกระทบกับงานฉันมากขึ้น ครั้งหนึ่ง ฉันตัดใจบอก boss ว่าฉันประสบปัญหาในการทำงาน แบบนี้ๆ boss บอกฉันว่า..คนเราไม่เท่ากัน (ฉันเข้าใจ) และให้ฉันมองโลกในแง่บวก (ฉันก็เข้าใจ) และคิดว่า boss คงจะไปตักเตือนหรือแนะนำน้องเค้าแล่ะ ตักเตือนหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่า พฤติกรรมการทำงานแย่ๆ ของน้อง ยังคงดำเนินต่อไป..จนทุกวันนี้ (แม้ว่าน้องจะเลื่อนขั้นแล้วก็ตาม) ส่วนฉันน่ะหรอ ก็เป็นนางร้ายไปโดยปริยาย ค่ะ (นิขนาด กรุ คิดบวกแล้วนะ 555) แน่นอนว่าทำไรน้องเค้าไม่ได้ ปล่อยไป..ทำงานเราให้มันผ่านไป(ให้ได้) (ยุบหนอ พองหนอ ในบางคราว แต่คุยงานได้ปกติ อาจมีเหน็บแนม แบบสุภาพ ด้วย 55)
- หลายครั้ง ได้มีโอกาสไปทำงานร่วมกัน นอกสถานที่(อีกแระ) อันนี้แร่ะ เป็นตัววัดความจริงใจเลยแล่ะ และทำให้รู้จักกันมากขึ้น น้อง..ผู้ที่ อยู่ออฟฟิศ กรุก็เบื่อเมิงแระ ออกมางานข้างนอก น้องก็ยังคงคอนเซ็ป เดิม เอื่อยเฉื่อย(แถวบ้านเรียก ขี้เกียจ อะ) สนใจตัวเองมากกว่าคนอื่น งานหรอ..ชิลเว่อร์เว่อร์ อะ เสร็จงานกลับเข้าออฟฟิศ boss ถามน้องด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเหลือเกิน ว่าเป็นไงบ้าง น้องตอบได้ดี มีเหตุผล มีหลักการ น่าฟังมาก (ใครฟังก็ต้องเชื่อ และปลาบปลื้ม) โอ้ว..น้องเทพ อีกแล้วครับท่าน มันยอดเยี่ยมมากกก (ตอ..แ..ล ได้โล่ห์ จิงๆ 555)
ประสบการณ์เล็กน้อยที่พบเจอ มาแชร์กัน บางเรื่องอาจเล็กน้อย แต่สำหรับเรา สำหรับงาน ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลยค่ะ (ย้ำนะคะว่า ไม่มีไม่มีพอใจเรื่องส่วนตัว เด็ดขาด) วิถีการทำงานที่ได้เรียนรู้มา 10ปี (ซึ่งถือว่าน้อยมาก บางคนยาวนาน 20-30 ปี หรือมากกว่า) ทำให้รู้ว่า.. ความจริงใจในการทำงานหรือต่อเพื่อนร่วมงานนั้น.. หายากมาก บางคนเรียนจบสูง จากสถาบันดัง เรียนเก่งมากหรืออาจมีเกียรตินิยม เป็นใบเบิกทางมาด้วย แต่พอมาทำงานจริงๆ ก็อาจทำงานไม่ได้เรื่อง ไม่มีความสามารถในการทำงานร่วมกับคนอื่นได้ (ในที่นี้ไม่รวม boss เพราะพวกนี้ประสบความสำเร็จทุกคน boss รัก แต่เพื่อนร่วมงาน ขยะ แขยง) ในฐานะ มนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง (แม้จะเป็นเวอร์ชั่น ไม่มีเส้นสาย ก็ตามเหอะ) หวังเป็นอย่างยิ่งว่า การได้ทำงานที่ตัวเองรักนั้น จะทำให้ผ่านอุปสรรค ตัวบั่นทอน ต่างๆ ไปได้ด้วยดี (ให้กำลังใจตัวเอง เนอะ)