คุณเคยอยู่ในฐานะผู้เก็บความลับไหมคะ? ความลับที่ตัวเราเองไม่ได้อยากจะรู้หรือไม่มีค่าอะไรสำหรับตัวเราด้วยซ้ำ แต่ต้องรักษาไว้...ทำไม??
ตั้งแต่เด็ก เราเป็นคนไม่ได้โดดเด่นอะไร มีเพื่อนพอสมควรและเป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาของคนอื่นเสมอและช่วยเหลือคนอื่นจนบางครั้งเหมือนจะเกินตัว แต่ปัญหาตัวเองไม่เคยเล่าไม่เคยให้ใครมาช่วย แม้แต่คนในครอบครัวก็จะชอบให้เราเก็บความลับอยากบอกใคร แต่พอความลับรั่วไหลก็กลับโกรธเราทั้งๆที่เรารักษามันอย่างดี
กับเพื่อนบางคนเราช่วยเหลืออย่างมากที่สุดและใจในเรายกให้เพื่อนคนนั้นเป็นเหมือนเพื่อนรัก ซึ่งมักจะเล่าเรื่องอะไรต่างๆให้เราฟัง เราชอบฟังแต่ไม่ชอบเล่า ไม่เอ่ยถึงบุคคลที่ 3 เอาง่ายๆเราไม่ชอบการนินทา ช่วยเหลือเค้าทุกอย่าง เรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเงิน แม้กระทั่งรับผิดแทน และหลายอย่างๆในเรื่องชู้สาวที่เราต้องรักษาความลับให้ จนกระทั่งเค้าแต่งงานเราแทบจะจัดการทุกเรื่องให้อย่างดี แต่ก็ถึงจุดๆหนึ่งก็เลิกคบกัน เพียงเพราะว่าเรารู้เรื่องเขาเยอะเกินไปแล้วเค้าไม่รู้เรื่องอะไรของเราเลย เหมือนเขาไม่มีข้อต่อรอง งงเลยงี้??
จนกระทั่งล่วงเลยว่าถึงวัยทำงาน ก็จะเจอเพื่อนร่วมงานมากหน้าหลายตา แต่ก็ไม่เข้าใจทำไมมักจะมีเพื่อนร่วมงานมาสนิท สนิทแบบไหนเราไม่รู้แต่เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ช่วยเหลืองานอย่างเต็มที่ มีอะไรก็แบ่งปัน ตลอดเวลาเพื่อนร่วมงานก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆเรื่องแย่ๆทั้งเรื่องงาน เจ้านาย เพื่อนร่วมงานคนอื่น แม้กระทั่งเรื่องในครอบครัวตัวเองให้เราฟัง เราไม่ได้อยากรู้แต่ก็ไม่ได้ห้าม คงจะยากหากจะบอกว่า ”เราไม่อยากจะฟัง” บางครั้งเพื่อนมีกันเป็นกลุ่มแต่หนึ่งในนั้นจะเลือกจะเล่าเรื่องราวด้านลบให้เราฟังคนเดียวเท่านั้นและเหมือนจะเชื่อใจว่าเราจะไม่พูดต่อ หลายครั้งที่ความลับบางอย่างก็รั่วออกไปซึ่งไม่ได้เกิดจากเราแน่ๆ แต่อาจเกิดจากพฤติกรรมของเจ้าของเรื่องเองหรืออะไรก็ตามแต่ เรามักจะโดนโกรธ ตัดเพื่อน เลิกคบแบบงงๆ แม้เราจะถามว่าทำไม?เราอธิบายอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อกลายเป็นเหมือนแก้ตัว หลังๆเวลาโดนเลิกคบก็จะไม่ถามแล้วมันเหนื่อยและน้อยใจ หรือบางทีลาออกจากบริษัทนั้นๆมาแล้ว พอถึงจุดๆหนึ่งก็โดนเลิกคบ ลบเพื่อน เพราะเรารู้เรื่องของเค้ามากเกินไป
วันดีคืนดีก็โดนเพื่อนสมัยเรียนตัดเพื่อนและอยู่ๆก็มาแอดและมาคุยว่าไปฟังเพื่อนคนอื่นพูดนินทาแล้วคิดว่าเราเป็นคนปล่อยข่าวแต่สุดท้ายรู้ว่าไม่ใช่เราเลยกลับมาคบใหม่ เราควรจะดีใจไหมเนี่ย? เพื่อนบางคนที่ไม่ได้สนิทกันแต่เลือกจะมาปรึกษาเราในเรื่องที่น่าอายบ้าง เรื่องเงินบ้าง บางทีก็ไม่อยากช่วยแต่ด้วยนิสัยก็ช่วยอยู่ดี สุดท้ายพอเขาสบายดีแล้วก็ไม่สนใจเราสักนิดเจอกันในงานพบเพื่อนก็ทำเมินเฮฮาอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ทำไมไม่ให้เพื่อนในกลุ่มตัวเองช่วย อายหรอ? หรือเห็นเราเป็นอะไร? บางครั้งแอดไลน์มาขอให้เราช่วย พอช่วยเหลือเสร็จไลน์เขาก็เป็นห้องว่างทันที มันจงใจไปนะ
เราไม่ได้อยากเรียกร้องบุญคุณหรือเห็นว่าตัวเองสำคัญ แต่เจอแบบนี้บ่อยๆมันเจ็บในใจ ไม่เข้าเฟซไม่สนไลน์ ไม่อยากเจอกลุ่มคนไม่อยากจะรับฟังใครอีกแล้ว เราทำผิดอะไร เราไม่เคยใส่ร้ายนินทาหรือเอาเปรียบใครเลย ไม่เคยแม้แต่จะยืมเงินใครด้วยซ้ำ มีแต่คนมายืมมีแต่คนมาให้ขอให้เราช่วย ใครเคยเจอแล้วเป็นแบบเราบ้าง มีวิธีทำใจยังไงไม่ให้คิดมาก ไม่ให้รู้สึกน้อยใจ เพราะตอนนี่รู้สึกแย่มาก รู้สึกตัวเองเหมือนตัวอะไรเหมือนคนโง่ให้คนหลอกยังไงก็ไม่รู้
แต่ก็มีเพื่อนสนิทมากๆกลุ่มนึงค่ะคบมาเป็น10 กว่าปี กลับเกรงใจกัน ไม่ค่อยจะยอมให้ช่วย แต่ก็ให้กำลังใจกันเสมอมาค่ะ สำหรับเราก็คิดว่าแบบนี้น่าจะเป็นเพื่อนแท้กันได้
ขอบคุณทุกๆความเห็นค่ะ
ใครเคยอยู่ “ฐานะผู้เก็บความลับ” บ้าง? เคยโดนเหตุการณ์แบบนี้ไหมคะ
ตั้งแต่เด็ก เราเป็นคนไม่ได้โดดเด่นอะไร มีเพื่อนพอสมควรและเป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาของคนอื่นเสมอและช่วยเหลือคนอื่นจนบางครั้งเหมือนจะเกินตัว แต่ปัญหาตัวเองไม่เคยเล่าไม่เคยให้ใครมาช่วย แม้แต่คนในครอบครัวก็จะชอบให้เราเก็บความลับอยากบอกใคร แต่พอความลับรั่วไหลก็กลับโกรธเราทั้งๆที่เรารักษามันอย่างดี
กับเพื่อนบางคนเราช่วยเหลืออย่างมากที่สุดและใจในเรายกให้เพื่อนคนนั้นเป็นเหมือนเพื่อนรัก ซึ่งมักจะเล่าเรื่องอะไรต่างๆให้เราฟัง เราชอบฟังแต่ไม่ชอบเล่า ไม่เอ่ยถึงบุคคลที่ 3 เอาง่ายๆเราไม่ชอบการนินทา ช่วยเหลือเค้าทุกอย่าง เรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเงิน แม้กระทั่งรับผิดแทน และหลายอย่างๆในเรื่องชู้สาวที่เราต้องรักษาความลับให้ จนกระทั่งเค้าแต่งงานเราแทบจะจัดการทุกเรื่องให้อย่างดี แต่ก็ถึงจุดๆหนึ่งก็เลิกคบกัน เพียงเพราะว่าเรารู้เรื่องเขาเยอะเกินไปแล้วเค้าไม่รู้เรื่องอะไรของเราเลย เหมือนเขาไม่มีข้อต่อรอง งงเลยงี้??
จนกระทั่งล่วงเลยว่าถึงวัยทำงาน ก็จะเจอเพื่อนร่วมงานมากหน้าหลายตา แต่ก็ไม่เข้าใจทำไมมักจะมีเพื่อนร่วมงานมาสนิท สนิทแบบไหนเราไม่รู้แต่เราก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ช่วยเหลืองานอย่างเต็มที่ มีอะไรก็แบ่งปัน ตลอดเวลาเพื่อนร่วมงานก็จะเล่าเรื่องราวต่างๆเรื่องแย่ๆทั้งเรื่องงาน เจ้านาย เพื่อนร่วมงานคนอื่น แม้กระทั่งเรื่องในครอบครัวตัวเองให้เราฟัง เราไม่ได้อยากรู้แต่ก็ไม่ได้ห้าม คงจะยากหากจะบอกว่า ”เราไม่อยากจะฟัง” บางครั้งเพื่อนมีกันเป็นกลุ่มแต่หนึ่งในนั้นจะเลือกจะเล่าเรื่องราวด้านลบให้เราฟังคนเดียวเท่านั้นและเหมือนจะเชื่อใจว่าเราจะไม่พูดต่อ หลายครั้งที่ความลับบางอย่างก็รั่วออกไปซึ่งไม่ได้เกิดจากเราแน่ๆ แต่อาจเกิดจากพฤติกรรมของเจ้าของเรื่องเองหรืออะไรก็ตามแต่ เรามักจะโดนโกรธ ตัดเพื่อน เลิกคบแบบงงๆ แม้เราจะถามว่าทำไม?เราอธิบายอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อกลายเป็นเหมือนแก้ตัว หลังๆเวลาโดนเลิกคบก็จะไม่ถามแล้วมันเหนื่อยและน้อยใจ หรือบางทีลาออกจากบริษัทนั้นๆมาแล้ว พอถึงจุดๆหนึ่งก็โดนเลิกคบ ลบเพื่อน เพราะเรารู้เรื่องของเค้ามากเกินไป
วันดีคืนดีก็โดนเพื่อนสมัยเรียนตัดเพื่อนและอยู่ๆก็มาแอดและมาคุยว่าไปฟังเพื่อนคนอื่นพูดนินทาแล้วคิดว่าเราเป็นคนปล่อยข่าวแต่สุดท้ายรู้ว่าไม่ใช่เราเลยกลับมาคบใหม่ เราควรจะดีใจไหมเนี่ย? เพื่อนบางคนที่ไม่ได้สนิทกันแต่เลือกจะมาปรึกษาเราในเรื่องที่น่าอายบ้าง เรื่องเงินบ้าง บางทีก็ไม่อยากช่วยแต่ด้วยนิสัยก็ช่วยอยู่ดี สุดท้ายพอเขาสบายดีแล้วก็ไม่สนใจเราสักนิดเจอกันในงานพบเพื่อนก็ทำเมินเฮฮาอยู่กับกลุ่มเพื่อนตัวเอง ทำไมไม่ให้เพื่อนในกลุ่มตัวเองช่วย อายหรอ? หรือเห็นเราเป็นอะไร? บางครั้งแอดไลน์มาขอให้เราช่วย พอช่วยเหลือเสร็จไลน์เขาก็เป็นห้องว่างทันที มันจงใจไปนะ
เราไม่ได้อยากเรียกร้องบุญคุณหรือเห็นว่าตัวเองสำคัญ แต่เจอแบบนี้บ่อยๆมันเจ็บในใจ ไม่เข้าเฟซไม่สนไลน์ ไม่อยากเจอกลุ่มคนไม่อยากจะรับฟังใครอีกแล้ว เราทำผิดอะไร เราไม่เคยใส่ร้ายนินทาหรือเอาเปรียบใครเลย ไม่เคยแม้แต่จะยืมเงินใครด้วยซ้ำ มีแต่คนมายืมมีแต่คนมาให้ขอให้เราช่วย ใครเคยเจอแล้วเป็นแบบเราบ้าง มีวิธีทำใจยังไงไม่ให้คิดมาก ไม่ให้รู้สึกน้อยใจ เพราะตอนนี่รู้สึกแย่มาก รู้สึกตัวเองเหมือนตัวอะไรเหมือนคนโง่ให้คนหลอกยังไงก็ไม่รู้
แต่ก็มีเพื่อนสนิทมากๆกลุ่มนึงค่ะคบมาเป็น10 กว่าปี กลับเกรงใจกัน ไม่ค่อยจะยอมให้ช่วย แต่ก็ให้กำลังใจกันเสมอมาค่ะ สำหรับเราก็คิดว่าแบบนี้น่าจะเป็นเพื่อนแท้กันได้
ขอบคุณทุกๆความเห็นค่ะ