คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 182
ขอบคุณพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกคน ที่ยังมาทักทายกันในที่นี้
ที่จริงรู้สึกทั้งใกล้ชิดและสนิทกับทุกคนจริงๆ
และยังนึกไม่ออกว่าทำไมทุกคนยังคงมาทักทายกันที่นี่ (ทั้งๆที่ทู้น่าจะวายไปแล้ว)
ยังชวนกินข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ยังบอกคิดถึง ยังบอกฝันดี ยังให้กำลังใจ
ทั้งๆที่เจอกันก็ไม่เคยเจอ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น เสียงก็ไม่เคยได้ยิน หลังไมค์ก็(แทบ)ไม่เคยคุย
ความตื้นตันใจมันเอ่อล้นขึ้นมาถึงตาแล้ว
แต่คงมาตอบกระทู้ได้ไม่บ่อยจริงๆ เพราะเท่าที่มองเห็นงานมันล้นตัว
ไม่ต้องห่วงนะครับ งานไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่เยอะ
ขอโทษจริงๆไม่สามารถตอบ คห ได้เยอะและเร็วเท่าเมื่อก่อน
แต่ก็นั่นแหละ ส่งกันพันลี้ มิแคล้วจากกัน
สัญญาว่าจะจำช่วงเวลาและความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป แม้ทุกคนจะไม่ได้มาทักที่กระทู้นี้แล้วก็ตาม
จึงปิดกระทู้ เพื่อหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ตรงที่ดอกไม้แห่งมิตรภาพเบ่งบานเต็มที่นี้
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ
ที่จริงรู้สึกทั้งใกล้ชิดและสนิทกับทุกคนจริงๆ
และยังนึกไม่ออกว่าทำไมทุกคนยังคงมาทักทายกันที่นี่ (ทั้งๆที่ทู้น่าจะวายไปแล้ว)
ยังชวนกินข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ยังบอกคิดถึง ยังบอกฝันดี ยังให้กำลังใจ
ทั้งๆที่เจอกันก็ไม่เคยเจอ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น เสียงก็ไม่เคยได้ยิน หลังไมค์ก็(แทบ)ไม่เคยคุย
ความตื้นตันใจมันเอ่อล้นขึ้นมาถึงตาแล้ว
แต่คงมาตอบกระทู้ได้ไม่บ่อยจริงๆ เพราะเท่าที่มองเห็นงานมันล้นตัว
ไม่ต้องห่วงนะครับ งานไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่เยอะ
ขอโทษจริงๆไม่สามารถตอบ คห ได้เยอะและเร็วเท่าเมื่อก่อน
แต่ก็นั่นแหละ ส่งกันพันลี้ มิแคล้วจากกัน
สัญญาว่าจะจำช่วงเวลาและความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป แม้ทุกคนจะไม่ได้มาทักที่กระทู้นี้แล้วก็ตาม
จึงปิดกระทู้ เพื่อหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ตรงที่ดอกไม้แห่งมิตรภาพเบ่งบานเต็มที่นี้
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ
ปิดทู้
แสดงความคิดเห็น
[กระทู้ขอบคุณ] เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ทุกคน
เราเริ่มเล่นพันทิปเพราะอยากรู้ว่าพันทิปใหม่ใช้ยังไง เราอยากมีช่องทางร้องทุกข์เวลามือถือใหม่เราเสีย เอาเข้าศูนย์แล้วไม่คืบหน้า พอสมัครสมาชิกได้เราก็อ่านไปเรื่อย ลองเข้าห้องการเมืองเจอแต่โฆษณาชวนเชื่อ เข้าห้องศาสนาเจอก็แต่โฆษณางมงาย จนมาเข้าห้องสยาม ถึงเจอรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เราก็เลยสิงอยู่ห้องนี้มาตลอด อ่านบ้างตอบบ้างไปเรื่อย...
นั่นเป็นข้อความที่เขียนไว้ในกระทู้แรกที่ตั้งเอง
ผ่านไปปีกว่าแล้ว มือถือที่ซื้อใหม่เมื่อวันนั้น ยังไม่เคยเสีย
ห้องมาบุญครอง ก็แทบไม่เคยไปตอบไปถามอะไรเลย
แต่ห้องสยามนี่สิ ที่ได้มาแวะเวียนมาแทบทุกวัน
จากกระทู้แรกที่ตอบ คือกระทู้นี้ http://pantip.com/topic/30063364 ณ วันที่ 21 มกราคม 2556
นับถึงตอนนี้ ตอบกระทู้ได้ 80 หน้า หน้าละ 50 กระทู้ ก็ได้เกือบ 4000 กระทู้แล้ว
จากที่ไม่รู้จักใครเลย วันนี้ ได้รับมิตรภาพจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆอย่างอบอุ่น รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก
แต่ไม่มีงานเลี้ยงที่ไม่เลิกรา
วันนี้ หน้าที่การงานได้เข้ามาสะกิด ว่าให้กลับไปได้แล้ว
เครื่องมือทำเงินแบบใหม่ของบริษัท จะเข้ามาในเดือนหน้า
ต้องเตรียมข้อมูลเข้าระบบเพื่อรองรับการใช้งานเจ้าเครื่องนี้
เมื่อถึงวันที่เครื่องมาจริงๆ คงต้องร่วมมือกับหน่วยอื่นเพื่อแก้ปัญหาหน้างาน ทั้งกลางวันและกลางคืน รวมถึงเสาร์-อาทิตย์
และหลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือน พี่ที่เคยอยู่ด้วยกัน จะเกษียณไป
เนื่องจากสถานะการณ์บริษัทที่ยังขาดทุนตั้งแต่ปีที่แล้ว และไตรมาสแรกของปีนี้ ทำให้การรับคนใหม่เป็นไปแทบไม่ได้
งานที่เคยทำ 3 คน ต้องมาตกอยู่กับ 2 คน
ทั้งๆที่งานที่มีอยู่ตอนนี้ ยังไม่รู้จะเคลียร์หมดเมื่อไหร่ (ดูรูปโต๊ะทำงาน)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตอนนี้ หัวหน้าเริ่มจะเดินมาหาที่โต๊ะ เพื่อตามงานแล้วด้วย
เมื่อก่อน หัวหน้าไม่เคยต้องมาตามงาน เพราะทำงานโดยยื่นมือออกไปข้างหน้า คว้างานที่เห็นแววจะมีปัญหา มาทำก่อนที่มันจะเป็นเรื่องเสมอ
ไปเข้าประชุม ก็เริ่มตามน้องๆที่ทำงานด้วยกันไม่ค่อยทัน
นี่แสดงว่า ไม่ได้เคลียร์งานด้วยความเร็วที่ควรจะเป็น
เห็นที ต้องกลับไปมุ่งมั่นกับโลกในชีวิตจริงซะทีได้แล้ว
และเห็นแววแล้ว ว่าคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกต่อไป
ส่วนกระทู้ที่ตอบ รู้สึกว่าระยะหลัง คำตอบจะมีคุณภาพไม่เท่าช่วงแรกๆที่มาเล่นใหม่ๆ
เพราะในใจ กังวลเรื่องงานด้วย เลยคิดอะไรไม่ค่อยถี่ถ้วนเหมือนเมื่อก่อน
พูดอะไรผิดๆ กระทบจิตใจคนอ่านก็บ่อย
ถ้าตอบคำถามได้ไม่ดีเท่าที่เคย สู้ไม่ตอบซะเลยจะดีกว่า
ที่จริง รู้มาซักพักนึงแล้ว ว่าซักวันหนึ่ง ก็คงต้องไป
ถึงได้ตั้งกระทู้แจกของที่ค้างอยู่ ตั้งกระทู้ที่อยากตั้ง แต่ยังไม่ได้ตั้ง
ณ วันนี้ กระทู้ที่อยากตั้ง ก็ครบทุกแบบเท่าที่ห้องสยามตั้งๆกันแล้ว
ทั้งกระทู้ชมพู กระทู้เล่นเกม กระทู้ระบาย กระทู้โพสเพลง กระทู้ขอบคุณ กระทู้วันเกิด กระทู้แหย่คนเล่น กระทู้โพสภาพ
สิ่งที่ต้องการพูด ก็ได้พูดไปแล้ว ทั้งใน 4000 กระทู้ที่แสดงความเห็นไป และในกระทู้ที่ได้ตั้ง
สิ้นเสียงนาฬิกาตี 12 ครั้งของคืนนี้ คงจะไม่ได้เข้ามาบ่อยอีกต่อไป นอกจากโอกาสพิเศษเท่านั้น
และนับจากปลายเดือนนี้ คงจะไม่ได้เข้ามาอีกแล้ว ตามเหตุผลเรื่องงานที่ได้บอกไปข้างต้น
ในวันนี้ จึงขอตั้งอีกซักกระทู้ เพื่อขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคน ที่ให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นมาโดยตลอด
ในเมื่อจะไม่ได้เจอกันอีก ก็ขอฝากเพลงนี้ไว้แทนความคิดถึงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนนะ
จะได้ไม่ลืมกัน