สืบเนื่องจากกระทู้ก่อนหน้าที่เราตัดสินใจเลิกกับแฟนที่คบมา12ปั เพราะเค้าไปนอนกับผู้หญิงอื่นที่เจอกันที่ผับแค่ชั่วโมงเดียว
และเค้าก็ไปชอบกันจริงๆ เราตัดใจเลิกเลยก็จริง แต่เรายังเจ็บไม่หายเลยค่ะ รู้สึกใจหวิวทุกครั้งที่นึกขึ้นมา นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว
แต่มันเหมือนแต่ละวันผ่านไปนานมากๆเลยค่ะ เรารู้มาว่าเค้าน่าจะยังไปมาหาสู่กันอยู่ มันเจ็บปวดทุกครั้งที่รู้ ปากบอกว่าจะเลิกกับฝ่ายนั้นแต่การกระทำมันไม่ใช่
เราเหมือนคนใกล้หมดแรงเลยค่ะ บางทีเหมือนมีลูกฮึดฮึบขึ้นมา แต่แป๊บเดียวมันก็แผ่วลงไปค่ะ มันรู้สึกเหมือนเราเสียของรักไปอ่ะค่ะ
แต่รู้ทั้งรู้ว่าถึงเค้ากลับมามันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะเค้าดูไม่มีอนาคตเลยจริงๆ บ้านรถเงินเก็บไม่มีเลย
ก่อนเกิดเรื่องนี้เราก็เคยมานั่งคิดกับตัวเองว่าเค้าก็เกือบสี่สิบแล้ว ส่วนเราสามสิบ เค้าไม่เคยวางแผนแต่งงานใดๆ
ไปไหนส่วนใหญ่เราก็ออกเงินบ้าง เค้าช่วยแชร์บ้าง เราไม่เคยได้รับความรู้สึกของการเป็นฝ่ายรับบ้างเลย ในขณะที่เพื่อนรอบกาย
ทุกคนมีการวางแผนชีวิตร่วมกับแฟน แต่เราไม่มีเลย ได้แต่นั่งฟังเพื่อนๆเล่า แล้วเอามานั่งเศร้าว่าทำไมเค้าไม่คิดสร้างอะไรบ้างเลย
เราไม่ได้จะชอบคนรวยเพราะถ้าชอบเราคงไปนานแล้ว ไม่รวยไม่ว่าแต่ถ้าขยันอดออม เราว่ามันสร้างกันได้ ตัวเราเองเริ่มซื้อบ้านเองตอน27เพราะอยากมีทรัพย์สมบัติติดตัว
ให้พ่อกับแม่สุขสบาย เค้าเองก็ไม่เคยมาช่วยเหลือเราเรื่องนี้ แต่เพราะเรารักเค้าเราเลยเลือกที่จะคอย แต่12ปีผ่านไป เค้าก็ยังคงไปกินเหล้ากลับบ้านตีห้า หกโมงเช้าตลอด
จนวันนึงก็พลาดจนได้ กายไปไม่พอ ใจเค้ายังไปด้วย ยิ่งคิดเรายิ่งเสียใจ หมดแรงใจจะเดินต่อ
คิดถึงสิ่งดีๆที่เราเคยช่วยเหลือเค้า ที่บ้านเราก็รักเค้าเพราะเห็นว่าเรารัก แต่เราก็รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่สบายใจ เพราะจนป่านนี้ก็ยังไม่มีอะไรเหมือนเดิม
บ้านก็ยังเช่า รถไม่มี เงินเก็บเลิกพูดได้เลย มีหนี้อีกครึ่งล้านที่เราไปค้ำประกันให้ เค้าไม่เห็นค่ากันเลย ไม่ค่อยดูแลแม่ตัวเอง เราต้องคอยดูแลแทนตลอดเวลามีเงินก็หาความสุขใส่ตัวเค้าคนเดียว
ไม่เคยคิดถึงเรา ยิ่งเราพูดยิ่งเหมือนพร่ำเพ้อใช่มั้ยคะ แต่มันทรมานจังเลยค่ะ อยากผ่านช่วงเวลานี้ไปเร็วๆจังค่ะ
ใกล้จะหมดแรงแล้ว
และเค้าก็ไปชอบกันจริงๆ เราตัดใจเลิกเลยก็จริง แต่เรายังเจ็บไม่หายเลยค่ะ รู้สึกใจหวิวทุกครั้งที่นึกขึ้นมา นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว
แต่มันเหมือนแต่ละวันผ่านไปนานมากๆเลยค่ะ เรารู้มาว่าเค้าน่าจะยังไปมาหาสู่กันอยู่ มันเจ็บปวดทุกครั้งที่รู้ ปากบอกว่าจะเลิกกับฝ่ายนั้นแต่การกระทำมันไม่ใช่
เราเหมือนคนใกล้หมดแรงเลยค่ะ บางทีเหมือนมีลูกฮึดฮึบขึ้นมา แต่แป๊บเดียวมันก็แผ่วลงไปค่ะ มันรู้สึกเหมือนเราเสียของรักไปอ่ะค่ะ
แต่รู้ทั้งรู้ว่าถึงเค้ากลับมามันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะเค้าดูไม่มีอนาคตเลยจริงๆ บ้านรถเงินเก็บไม่มีเลย
ก่อนเกิดเรื่องนี้เราก็เคยมานั่งคิดกับตัวเองว่าเค้าก็เกือบสี่สิบแล้ว ส่วนเราสามสิบ เค้าไม่เคยวางแผนแต่งงานใดๆ
ไปไหนส่วนใหญ่เราก็ออกเงินบ้าง เค้าช่วยแชร์บ้าง เราไม่เคยได้รับความรู้สึกของการเป็นฝ่ายรับบ้างเลย ในขณะที่เพื่อนรอบกาย
ทุกคนมีการวางแผนชีวิตร่วมกับแฟน แต่เราไม่มีเลย ได้แต่นั่งฟังเพื่อนๆเล่า แล้วเอามานั่งเศร้าว่าทำไมเค้าไม่คิดสร้างอะไรบ้างเลย
เราไม่ได้จะชอบคนรวยเพราะถ้าชอบเราคงไปนานแล้ว ไม่รวยไม่ว่าแต่ถ้าขยันอดออม เราว่ามันสร้างกันได้ ตัวเราเองเริ่มซื้อบ้านเองตอน27เพราะอยากมีทรัพย์สมบัติติดตัว
ให้พ่อกับแม่สุขสบาย เค้าเองก็ไม่เคยมาช่วยเหลือเราเรื่องนี้ แต่เพราะเรารักเค้าเราเลยเลือกที่จะคอย แต่12ปีผ่านไป เค้าก็ยังคงไปกินเหล้ากลับบ้านตีห้า หกโมงเช้าตลอด
จนวันนึงก็พลาดจนได้ กายไปไม่พอ ใจเค้ายังไปด้วย ยิ่งคิดเรายิ่งเสียใจ หมดแรงใจจะเดินต่อ
คิดถึงสิ่งดีๆที่เราเคยช่วยเหลือเค้า ที่บ้านเราก็รักเค้าเพราะเห็นว่าเรารัก แต่เราก็รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่สบายใจ เพราะจนป่านนี้ก็ยังไม่มีอะไรเหมือนเดิม
บ้านก็ยังเช่า รถไม่มี เงินเก็บเลิกพูดได้เลย มีหนี้อีกครึ่งล้านที่เราไปค้ำประกันให้ เค้าไม่เห็นค่ากันเลย ไม่ค่อยดูแลแม่ตัวเอง เราต้องคอยดูแลแทนตลอดเวลามีเงินก็หาความสุขใส่ตัวเค้าคนเดียว
ไม่เคยคิดถึงเรา ยิ่งเราพูดยิ่งเหมือนพร่ำเพ้อใช่มั้ยคะ แต่มันทรมานจังเลยค่ะ อยากผ่านช่วงเวลานี้ไปเร็วๆจังค่ะ