เหนื่อยที่จะต้องเดินตามความฝัน คิดว่าทำงานธรรมดา แต่ขอให้มีความสุข ดูแลครอบครัวได้ น่าจะเพียงพอแล้วครับ

ถ้าอยากเป็นอาจารย์ ทำไมต้องใช้เงินลงทุนละครับถุ้าไม่มีเงิน ทางเลือกอื่นๆ ก็มี

ทำไมไม่คิดจะหาทุนต่างๆ ถ้าเราไม่มีเงิน ก็เอาแรงไปอ่านหนังสือสอบชิงทุนให้ได้มา อาจารย์มันต้องอึด ต้องมีหัวดีพอควร เรื่องแข่งชิงทุนมันก็เป็นเรื่องที่คนที่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยต่างๆ ก็เผชิญผ่านมาทั้งนั้น

ผมสมัครชิงทุนไปเรียนปริญญาโทที่สหรัฐได้เมื่ออายุ 30 ครับ มี 3 ทุน คนสมัคร 1750 คน ผมก็ยังไม่ท้อ และก็ทำได้  นั่นก็ปี 1982 นานมาแล้ว

อายุแค่ 27 ท้อแล้วหรือ?

ผมถือคติแบบ พระมหาชนก เรือล่มในมหาสมุทร ว่ายน้ำ 7 วัน 7 คืน ไม่เห็นฝัง ไม่เห็นอนาคต ก็ไม่ท้อ ทำต่อไปเรื่อยๆ วันหนึ่งก็จะบรรลุฝั่งเอง

ปล ในสมัยนั้น ทุนจำกัดไว้ว่า ผู้สมัครต้องอายุไม่เกิน 35 ปี ผมตั้งใจไว้ว่า ถ้าปีนั้นผมไม่ได้ ผมก็จะไม่ท้อ ก็จะอ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำต่อไป (ทำงานประจำอยู่) จะสมัครทุกปี จนกว่าไม่มีสิทธิสมัครแล้ว แต่บังเอิญ ผมได้ในปีที่อายุ 30 และเป็นปีแรกที่ผมคิดเรียนต่อปริญญาโท เพราะก่อนหน้านั้นเพิ่งแต่งงาน และมีลูกเล็กคนหนึ่งแล้ว ไม่ต่อโทเมืองนอก คงจะลำบากในอนาคต ก็เลยสมัครชิงทุนและก็ได้

ปล 2 ที่ผมได้ทุน เพราะผมถือคติเรียนรู้ตลอดชีวิต จบปริญญาตรีแล้วผมก็ยังอ่านหนังสือวิชาการ/ภาษาอังกฤษก็ฝึกฝนต่อเนื่องมาโดยตลอด หนัง/ละคร ไม่ดู ไม่เที่ยว (เพราะไม่มีเงิน)

ปล 3 ตอนไปสมัครได้ที่ 500 กว่า ก็สยองแล้ว แต่เมื่อวันไปสอบเจอจำนวนผู้สมัคร 1750 คน ยิ่งสยองใหญ่ แต่สวรรค์ไม่ไร้เนตร คนที่มีความเพียรดุจพระมหาชนกเช่นผม ก็หลุดมาได้ 1 ใน 3 คนสุดท้าย