นร.ไทย ไม ต้องเเยกเรียน สายสามัญ วิทย์/ศิลป์ สาย อาชีวะ ในชั้นมัธยมปลาย

อยากลองยกตัวอย่างเปรียบเทียบต่างประเทศที่ผมไปเรียนมา
ม.4 ยังไม่เลือกสาย เป็นการให้เด็กได้เรียนทุกวิชาที่สำคัญๆ นอกจากวิชาที่เรียนตอน ม.ต้น อย่างเลข อังกฤษ ภาษาที่2
เช่น เคมี ชีวะ ฟิสิกส์ คหกรรม ธุรกิจ(เอาหุ้นมาให้เด็กไปศึกษา และเลือกเล่น) ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ เศรษฐศาสตร์
ซึ่งครูจะสอนพร้อมกับสร้างแรงบันดานใจให้เด็ก
พอจบ ม.4 เด็กจะมีวิชาในใจแล้วว่าตัวเองชอบอะไร และอยากเป็นอะไรในอนาคต
บวกกับการแนะแนวที่เข้มข้น ครูที่ทำหน้าที่แนะแนวต้องรู้จริง ไม่ใช่มานั่งมโนเหมือนไทยเราบาง รร
เค้าสามารถวาดให้เราดูเป็นฉากๆได้ว่าชอบอะไร อยากเป็นอะไร ต้องเรียนอะไร มหาลัยต้องการอะไร เราต้องไปเพิ่มเติมตรงไหน
พอขึ้น ม5 จะมีการให้เลือกวิชา โดยมีวิชาบังคับคือ อังกฤษ กับ เลข
ส่วนวิชาเลือก จะมี เคมี ฟิสิกส์ ชีวะ ศิลปะ คหกรรม บัญชี ธุรกิจ ก่อสร้าง วาดแบบ ฝรั่งเศส เยอรมัน คณิตศาสตร์ประยุกต์ ดนตรี
คือเด็กทุกคนจะออกแบบได้ว่าควรเรียนอะไร ต้องเรียนอะไร
อย่างผมตอนนั้นอยากเรียน วิศวะ เลยเลือก ก่อสร้าง ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ประยุกต์
โดยทุกวิชาจะมีให้เลือกระดับ ธรรมดา กับ ยาก
ถ้าเลือกยาก ก็จะได้เปรียบตอนเข้ามหาลัย
ส่วนธรรมดา เรียนแค่เอาความรู้ ไม่เน้นมาก

แต่จะเอาโมเดลแบบนี้มาใช้ในไทยได้ไหม คงต้องค่อยเป็นค่อยไป
1. รร ในไทยยังไม่พร้อม ความเหลื่อมล้ำมันสูงมาก
2. การแนะแนวในไทยค่อนข้างห่วย
3. ครูไทยที่ดีจริงๆ ยังไม่เยอะ ถ้าครูบางประเทศ คุณต้องเก่งจริงๆ ต้องมีความรู้จริงๆถึงมาสอนได้ เป็นงานมีเกียรติมากๆ มีรายได้ดี
4. เด็กไม่ขวนขวาย นั่งรอคำสั่ง นั่งรอครูมาสอน ขี้เกียจ ไม่รู้ไม่เอาอะไรเลย ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ออกมาดูโลกกว้าง
5. หลายอาชีพมีความเหลื่อมล้ำกันสูงในค่าตอบแทน
6. บางวิชาเรียนไปก็เท่านั้น ถ้าจะเอาดีต้องไปเมืองนอก เมืองไทยไม่ส่งเสริม