ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนนะครับ ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ไม่ได้เป็นเกย์นะ
ผมอยู่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีการแข่งขันสูง top 5 ของประเทศอ่ะครับ วันๆก็มีแต่เรียน ตกเย็นเรียนพิเศษจนค่ำ เวลานอนแทบจะไม่มีเลย
ไม่มีเวลาไปส่องผู้หญิงหรอก 5555
จนผมเข้ามหาวิทยาลัย .. เพื่อนผู้หญิงที่เคยเรียนด้วยกันตอนม.ปลาย เค้าอยู่คณะเดียวกันกับผม เค้าเป็นคนเริ่มเข้ามาคุยกับผมก่อนนะครับ
ชวนไปกินข้าวกลางวัน ติวหนังสือ ทำงานอยู่กลุ่มเดียวกัน เราเริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เค้าเป็นคนหน้าตาน่ารักนะครับ ผมจะเป็นห่วงเค้าเวลากลับบ้านค่ำ แต่ผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกกับเค้าแบบคนรักเลย เวลาผ่านไปเกือบปี เค้าก็เป็นคนขอผมเป็นแฟน ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธไปครับ เค้าเทคเเคร์ดูแลผมเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก ทั้งทำเบเกอร์รี่มาให้กิน ถักผ้าพันคอ หมวก ให้อ่ะครับ เค้าเป็นคนขี้อ้อนมากๆ จนผมเรียกเค้าว่า แมว วันเกิดเค้าก็จะพาผมไปเลี้ยง ทำเซอร์ไพร์ส แต่วันเกิดเค้า บางครั้งผมกลับลืม เค้าก็งอนผมนะ ผมก็ไปง้อเค้า เค้าก็หายโกรธ เค้าเอาใจใส่เรื่องของผมมากๆ คอยช่วยผมทุกเรื่อง ช่วงที่เป็นแฟนกันเราก็ไม่ค่อยพูดจาหวานๆ มีเวลาหวานๆเหมือนคู่รักคนอื่นๆนะครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเค้าชวนผมไปนู่นนี่ ผมได้ไปทานข้าวกับพ่อแม่เค้าหลายครั้งหลังจากที่เราเป็นแฟนกัน ผมก็เริ่มสนิทกับครอบครัวเค้ามากขึ้นเรื่อยๆด้วย ที่บ้านผมก็ชอบเธอมากโดยเฉพาะแม่ผม เพราะที่บ้านมีแต่ลูกชาย แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันยังคงอยู่.....
จนเวลาผ่านไปเกือบปีเช่นกันครับ ผมเจอผู้หญิงอีกคนนึง เจอเค้าครั้งแรก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคุ้นหน้าเค้ามากๆเลยนะ เหมือนเคยเจอกันมาก่อน อันนี้ผมไม่ได้เวอร์นะ จริงๆนะครับ แล้วหัวใจผมก็เต้นแรงมาก แค่ได้มองหน้าเค้า ซึ่งความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดเวลาที่ผมอยู่กับแฟนเลย ผมเจอผู้หญิงคนนี้ครั้งแรกบนรถเมล์อ่ะครับ เธอก็อยู่มหาลัยเดียวกันกับผมนี่แหละ ผมได้เจอเธออีกในวันรุ่งขึ้นบนรถเมล์สายเดิม หลังจากนั้น ผมก็จะรอขึ้นรถเมล์เวลานี้เป็นประจำเลยครับ ผมก็นั่งมองเธอทุกวันบนรถเมล์เหมือนโรคจิต 55555 ไม่เคยเข้าไปคุย บางครั้งเธอก็ชอบลุกให้คนแก่หรือเด็กนั่ง ผมเคยเข้าไปยืนใกล้ๆเธอครั้งนึงครับ กลิ่นหอมมากเลย 555 โรคจิตอีกละ มีกลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาครับ เธอชอบทำหน้าเศร้าๆ เหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ในใจตลอดเวลาเลย ผมไม่ค่อยเห็นเธอยิ้มเท่าไหร่ เวลามองเธอเศร้าแล้วผมก็รู้สึกเศร้าไปด้วย อยู่มหาลัยตอนเดินกับแฟน ผมก็มองเธอนะครับ บางครั้งผมเจอเธอที่โรงอาหารตอนเช้าก็เห็นเธอนั่งกินข้าวคนเดียว นานๆครั้งจะเห็นเธอเดินกับกลุ่มเพื่อน แต่เธอก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไหร่ ผมเคยยิ้มให้เธอครั้งนึง ยิ้มแบบตาหยีเลยนะครับ เธอก็ยิ้มให้ผมที่มุมปาก เธอเป็นคนเรียบร้อยนะครับ กระโปรงนักศึกษาจะลากพื้นอยู่แล้ว55 บางครั้งผมก็เห็นเธอในห้องสมุด ผมมองหาเธอได้เร็วมากๆเลยนะ ไม่ว่าคนในรถเมล์จะเบียดกันแค่ไหน เธอหน้าขาวๆใสๆ ไม่ค่อยแต่งหน้า แต่งตัวก็ไม่ค่อยเป็น บางครั้งผมก็เดิมตามเธอไปนะครับแบบห่างๆ ประมาณ 500 เมตร เธอชอบไปนั่งที่ริมน้ำคนเดียว ผมอยากเข้าไปทัก ไปคุยกับเธอมากๆ ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง มีเรื่องเศร้าใจอะไร แต่ถึงเธอมีแฟนแล้วผมก็อยากคุยกับเธออยู่ดี ก็ยังไม่ได้แต่งงานนี่นา55 ผมมีความรู้สึกอยากดูแลเธอ และคลายความทุกข์ที่เธอมี แต่ผมก็สงสารแฟนตัวเองที่ดีกับผมมากๆ ผมคงกลายเป็นคนเลวถ้าบอกเลิกกับแฟนคนนี้ ผมรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาประมาณครึ่งปีละครับ คอยตามเธอตลอด ชื่อเธอผมยังไม่รู้เลย ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเธอคือคนที่ใช่ ใครพอมีคำแนะนำดีๆมั้ยครับ ผมโทรไป club friday ไม่ได้ด้วย แฟนผมชอบฟัง
แฟน vs คนที่รู้สึกว่าใช่
ผมอยู่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีการแข่งขันสูง top 5 ของประเทศอ่ะครับ วันๆก็มีแต่เรียน ตกเย็นเรียนพิเศษจนค่ำ เวลานอนแทบจะไม่มีเลย
ไม่มีเวลาไปส่องผู้หญิงหรอก 5555
จนผมเข้ามหาวิทยาลัย .. เพื่อนผู้หญิงที่เคยเรียนด้วยกันตอนม.ปลาย เค้าอยู่คณะเดียวกันกับผม เค้าเป็นคนเริ่มเข้ามาคุยกับผมก่อนนะครับ
ชวนไปกินข้าวกลางวัน ติวหนังสือ ทำงานอยู่กลุ่มเดียวกัน เราเริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ เค้าเป็นคนหน้าตาน่ารักนะครับ ผมจะเป็นห่วงเค้าเวลากลับบ้านค่ำ แต่ผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกกับเค้าแบบคนรักเลย เวลาผ่านไปเกือบปี เค้าก็เป็นคนขอผมเป็นแฟน ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธไปครับ เค้าเทคเเคร์ดูแลผมเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีก ทั้งทำเบเกอร์รี่มาให้กิน ถักผ้าพันคอ หมวก ให้อ่ะครับ เค้าเป็นคนขี้อ้อนมากๆ จนผมเรียกเค้าว่า แมว วันเกิดเค้าก็จะพาผมไปเลี้ยง ทำเซอร์ไพร์ส แต่วันเกิดเค้า บางครั้งผมกลับลืม เค้าก็งอนผมนะ ผมก็ไปง้อเค้า เค้าก็หายโกรธ เค้าเอาใจใส่เรื่องของผมมากๆ คอยช่วยผมทุกเรื่อง ช่วงที่เป็นแฟนกันเราก็ไม่ค่อยพูดจาหวานๆ มีเวลาหวานๆเหมือนคู่รักคนอื่นๆนะครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเค้าชวนผมไปนู่นนี่ ผมได้ไปทานข้าวกับพ่อแม่เค้าหลายครั้งหลังจากที่เราเป็นแฟนกัน ผมก็เริ่มสนิทกับครอบครัวเค้ามากขึ้นเรื่อยๆด้วย ที่บ้านผมก็ชอบเธอมากโดยเฉพาะแม่ผม เพราะที่บ้านมีแต่ลูกชาย แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันยังคงอยู่.....
จนเวลาผ่านไปเกือบปีเช่นกันครับ ผมเจอผู้หญิงอีกคนนึง เจอเค้าครั้งแรก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคุ้นหน้าเค้ามากๆเลยนะ เหมือนเคยเจอกันมาก่อน อันนี้ผมไม่ได้เวอร์นะ จริงๆนะครับ แล้วหัวใจผมก็เต้นแรงมาก แค่ได้มองหน้าเค้า ซึ่งความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดเวลาที่ผมอยู่กับแฟนเลย ผมเจอผู้หญิงคนนี้ครั้งแรกบนรถเมล์อ่ะครับ เธอก็อยู่มหาลัยเดียวกันกับผมนี่แหละ ผมได้เจอเธออีกในวันรุ่งขึ้นบนรถเมล์สายเดิม หลังจากนั้น ผมก็จะรอขึ้นรถเมล์เวลานี้เป็นประจำเลยครับ ผมก็นั่งมองเธอทุกวันบนรถเมล์เหมือนโรคจิต 55555 ไม่เคยเข้าไปคุย บางครั้งเธอก็ชอบลุกให้คนแก่หรือเด็กนั่ง ผมเคยเข้าไปยืนใกล้ๆเธอครั้งนึงครับ กลิ่นหอมมากเลย 555 โรคจิตอีกละ มีกลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาครับ เธอชอบทำหน้าเศร้าๆ เหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ในใจตลอดเวลาเลย ผมไม่ค่อยเห็นเธอยิ้มเท่าไหร่ เวลามองเธอเศร้าแล้วผมก็รู้สึกเศร้าไปด้วย อยู่มหาลัยตอนเดินกับแฟน ผมก็มองเธอนะครับ บางครั้งผมเจอเธอที่โรงอาหารตอนเช้าก็เห็นเธอนั่งกินข้าวคนเดียว นานๆครั้งจะเห็นเธอเดินกับกลุ่มเพื่อน แต่เธอก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไหร่ ผมเคยยิ้มให้เธอครั้งนึง ยิ้มแบบตาหยีเลยนะครับ เธอก็ยิ้มให้ผมที่มุมปาก เธอเป็นคนเรียบร้อยนะครับ กระโปรงนักศึกษาจะลากพื้นอยู่แล้ว55 บางครั้งผมก็เห็นเธอในห้องสมุด ผมมองหาเธอได้เร็วมากๆเลยนะ ไม่ว่าคนในรถเมล์จะเบียดกันแค่ไหน เธอหน้าขาวๆใสๆ ไม่ค่อยแต่งหน้า แต่งตัวก็ไม่ค่อยเป็น บางครั้งผมก็เดิมตามเธอไปนะครับแบบห่างๆ ประมาณ 500 เมตร เธอชอบไปนั่งที่ริมน้ำคนเดียว ผมอยากเข้าไปทัก ไปคุยกับเธอมากๆ ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง มีเรื่องเศร้าใจอะไร แต่ถึงเธอมีแฟนแล้วผมก็อยากคุยกับเธออยู่ดี ก็ยังไม่ได้แต่งงานนี่นา55 ผมมีความรู้สึกอยากดูแลเธอ และคลายความทุกข์ที่เธอมี แต่ผมก็สงสารแฟนตัวเองที่ดีกับผมมากๆ ผมคงกลายเป็นคนเลวถ้าบอกเลิกกับแฟนคนนี้ ผมรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาประมาณครึ่งปีละครับ คอยตามเธอตลอด ชื่อเธอผมยังไม่รู้เลย ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเธอคือคนที่ใช่ ใครพอมีคำแนะนำดีๆมั้ยครับ ผมโทรไป club friday ไม่ได้ด้วย แฟนผมชอบฟัง