เราไม่รู้ว่าโรคนี้เป็นยัง ไม่เคยไปหาหมอเพราะเรื่องแบบนี้เลย
ชีวิตเรามันเริ่มเครียดตั้งแต่จบ ม.3 แล้วเราเข้าเรียน ปวช. ช่วงนั้นเรากลายเป็นเด็กมีปัญหา
ติดเกม ติดแฟน ไม่ตั้งใจเรียน มีแต่เรื่องทะเลาะกับคนนั้นคนนี้ จนต้องเรียน ปวช. ถึง 4 ปี
พอเราสอบเข้ามหาลัยได้ เรานึกว่าเรื่องแย่ ๆ ที่ผ่านมาจะพ้นไป มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น
เรารู้สึกว่ามันแย่ขึ้นอีก แย่ขึ้นมาก ๆๆ
ตอนเราเรียนแรก ๆ มันก็ดีนะ ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ กลุ่มเราครั้งแรกมีกัน 10 จากนั้นก็
ค่อย ๆ หายกันไปเรื่อย รวมถึงเราด้วยที่แยกตัวออกจากกลุ่ม เราเป็นคนเรียนไม่เก่ง
เพราะตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยอ่านหนังสือเรียนเลย ไม่เคยตั้งใจ เกรดเรา 2. กว่า ๆๆ ตลอด
ตอนเราอยู่กลุ่มนี้เรารู้สึกว่า เพื่อนที่เก่ง ๆ ชอบดูถูก ชอบปากเสีย มันทำให้เราไม่อยาก
จะอยู่ด้วยเราเริ่มปลีกตัวออกห่าง ๆ จากนั้นก็มีเรื่องที่เราติด F ไป 2 ตัวในเทอมแรก
แล้วแฟนที่คบตอนนั้นมาทิ้งไปอีก ตอนนั้นเราแทบบ้า ทุกอย่างมันแย่ไปหมด
เรารู้สึกหว่าเหว้ เพราะมันเหมือนไม่เหลือใครเลย เราเป็นคนอีกที่ แต่มาเรียนอีกที่ใน ตจว.
ซึ่งเรามาอยู่หอ เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เราไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยมีแต่เพื่อนที่เรียนไปวัน ๆ
เราเหมือนตัวคนเดียว ไม่รู้จะระบายกับใคร ช่วงนั้นเราชอบไปดูหมอมาก เค้าบอกว่าจะมี
เรื่องแย่ ๆ คือ เรื่องเพื่อนเข้ามาในชีวิต จะมีเหตุให้ทะเลาะกับเพื่อน 2 ปี เต็ม จากนนั้น
มันก็เป็นจริง ๆ ค่ะ บางครั้งเราไม่ได้ผิดอะไรเลย ด่าเราอย่างกับหมูหมา ดูถูกเรายิ่งกว่าทาสอีก
เราพยายามไม่โต้เถียง เพราะแค่นี้ก็ไม่มีคนคบอยู่ละ เราอยากเรียนจบไว ๆ ไม่อยากมีปัญหา
ในห้องเรียน ช่วงนั้นเราจิตตกมาก หลับตี 5 - 7 เช้าทุกวัน เราเอาแต่นอนร้องไห้ไม่ทำอะไร
เมนส์เราไม่มาไป 6 เดือนเครียดมากถึงมากที่สุดตอนนั้น พอเทอม 2 เราเครียดยิ่งทำให้
เกรดเราตกลง แค่เกรดเก่าก็แทบจะโดนรีไทน์ละ ยังต้องมาเกือบจะติด F อีก 2 วิชา
แต่สุดท้าย เกรดก็ผ่านมาดีนะค่ะ ไม่ถึงกับใกล้โดนทาย
พอเราขึ้นปี 2 เศษฐกิจเริ่มไม่ดี ค่าหอแรก ๆ เราราคา 3200 + ค่าน้ำค่าไฟอีก เกือบ 4000
คราวนี้พ่อแม่เราเริ่มจ่ายไม่ไหว ตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้ เป็นช่วงที่เราทะเลาะกับพ่อแม่เรา
มากที่สุดในชีวิต เรื่องเงินเรื่องทอง เราเบื่อที่เจ้าของหอต้องมาตามทวง เงินแถมไม่พอ
ปรับเราอีก ถ้าจ่ายช้า เราเคยติดค่าหอ เกือบ 5000 เราเครียดมาก เรียนไม่มีความสุขเลย
เวลามีปัญหาเรื่องเงินเราคิดมากตลอดเวลาว่าพ่อแม่จะเอาเงินไหนมาจ่าย ชีวิตเรามีปัญหา
เรื่องเงินเสมอมาจนถึงทุกวันนี้ ทำให้พ่อแม่ตัดสินใจขายบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เราเกิด
เพราะรายจ่ายเท่าเดิม หรือ อาจมากกว่าเดิม แต่ราบรับหดลงมาก ๆ ได้มาเท่าไหร่ให้
พวกหนี้นอกระบบไปหมด จนแทบไม่เหลือทุนที่จะมาค้าขาย ทุกวันนี้ก็ปิดบ้านหนีพวกหนี้นอกระบบ
ไม่ได้ค้าขายอะไรเลย เพราะไม่มีเงินทุน อยู่บ้านเหมือนอยู่ในแหล่งกบดาน จะออก
บ้านทีก็กลัวไปเจอเจ้าหนี้ ต้องปิดไฟ อยู่อย่างเงียบ ๆ คิดดูว่าทั้งบ้านมี 4 ชีวิต พ่อ แม่ เราและน้องเรา
บางวันมีคนเอาเงินมาให้ 30- 40 ต้องกินให้ได้ทั้งครอบครัว บางวันก็กินแต่มาม่ากับน้ำเปล่าทั้งวัน
ทุกวันนี้เรากินข้าวมื้อเดียว เพราะไม่มีเงิน หิวก็ต้องอด เพราะจะกินก่อนกินหลังไม่ได้ ต้องรอ
ได้กินพร้อมกัน บางวันก็ต้องรอ อาหารจากคนแถวบ้านที่เค้าสงสารพ่อกับแม่เค้าก็เอามาให้กิน
หนี้บ้านเรามันไม่ได้ เยอะถึงเป็นล้าน เป็นสิบล้านอย่างคนอื่นเขาหรอกนะค่ะ
รวมหมดก็น่าจะประมาณ 50,000 แต่ปัญหาคือไม่มีเงินใช้มันให้หมดค่ะ เพราะ
รายรับไม่มีเลย ออกไปขายของก็ไม่ได้ กำไรไปอยู่พวกหนี้นอกระบบหมด
ตอนนี้ที่รู้ ๆ ว่ามีหนี้คือ ค่าไฟที่ค้างจ่าย 4000 บาท ค่าหนี้นอกระบบ 6000
ค่าตู้เย็นที่ผ่อนยุหอเรา 4000 กว่า ไม่ได้จ่ายค่างวดมาหลายเดือนแล้วเตือนยึดทรัพย์
มาซัก 10 รอบแล้วแต่พอพ่อไปต่อรองเค้าก็รอมาจ่าย ( เผลอ อาจจะได้ขึ้นศาลด้วยเพราะเป็นชื่อเรา )
ค่ารถเครื่องที่ผ่อนส่ง น่าจะประมาณ 5000 ค่าเทอมน้อง 10000 + นิด ๆ
( ตอนแรกจะเอาน้องออกจาก โรงเรียนแล้วเพราะไม่มีเงินไปจ่ายแต่เค้าไม่ให้ออกค่ะ
จนกว่าน้องจะจบ ป.6 ผ่อนเอาก็ได้ เพราะตอนนี้เศษฐกิจไม่ดี นร. ออกเยอะ )
แล้วก็มีค่า ทองของน้าทีเอาไปจำนำเพื่อ เอามาจ่ายค่าซัมเมอร์ที่เราเรียนอีก
อันนี้ไม่รู้กี่พัน แต่น่าจะ 5000 + เพราะซัมเมอร์เรา 5000 + นี้ยังรวมยิบย่อย
ที่ไปยืมใครมาแล้วไม่คืนอีก เหนื่อยค่ะ อีก 1 อาทิตย์มอก็จะเปิด จะขึ้นปี 3 แล้ว
ค่าหอก็จะมา ( หอตอนนี้มาอยู่หอใหม่อยู่กับเพื่อน เดือนละ 2800 ค่าน้ำค่าไฟ + แล้ว
ประมาณ 3200 กว่านิด ๆ หารแล้วคนละ 1600 กว่า ) แล้วเปิดเทอมรอบนี้คงได้ซื้อ
ของเข้าหออีก เรากลัวว่าเดือนนี้ กยศ จะไม่เข้าเพราะอยู่ในช่วงเซ็นสัญญา ถ้าไม่เข้านิตายแน่ ๆค่ะ
เพราะทุกวันนี้จะหาเงิน แค่ 50 บาทยังยากเลยนี้ค่าหออีกเป็นพัน ไม่รวมปลีกย่อยที่จะตามมาอีก
ยังไม่รู้เลยว่า ตอนเปิดเทอมจะเอา เงินไหนกลับไปเรียน ( เพราะทุกทีแม่ให้ใช้อาทิตย์ละ 500 , 300
ไม่พอยังไงจะโอนมาอีกที เฉลียประมาณ อาทิตย์ละ 800 )
สุดท้ายที่เคียดที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่องเรียน ทุกคนอ่านมาคงคิดว่าดรอปไปทำงานมันคงเป็นทางออก
ที่ดีที่สุดใช่ไหมค่ะ แต่ปัญหาคือ พ่อแม่ไม่ให้ออกค่ะ พี่ป้าน้าอา ญาติติโกโหติกา ค้านแน่นอน
เพราะพวกนี้เค้าอยากให้เราเรียนจบสูง ๆ จะได้มาช่วยพ่อและแม่และส่งน้องเราเรียน ทุกวันนี้
เงินบางส่วนที่ช่วยเรื่องเรียนได้ก็มาจากทางญาตินี้แหละค่ะ มีโปรเจค หรือ โครงงานทีไร
ต้องโทรขอน้าตลอด เพราะนาน ๆ ขอทีค่ะ ไม่จำเป็นไม่เคยขอ เพราะเค้าจะให้เราเอง
จะให้ทำงานด้วยเรียนไปด้วย เราก็ไม่ไหวค่ะ เพราะทุกวันนี้ก็โง่พอตัวอยู่ละ เรียนเพื่อให้รอด
ไม่ได้เรียนเพื่อให้ได้ 4.00 อะไรหรอกค่ะ อีกอย่างคือเราเรียนวิศวะค่ะ งานอาจารย์สั่งทีเยอะ
โดนเฉพาะเวลาสอบ สอบแค่สาม ชม. อ่านหนังสือสามวันยังจำได้ไม่หมดเลยค่ะ อดหลับ
อดนอนบ่อยมาก เพราะฐานเราไม่แข็งเหมือนคนอื่น คณิตศาตร์ไม่เคยเกินเกรด 2 แต่มาเรียนวิศวะ
ฟิสิกก็กาก รู้แต่ค่าหน่วย พยายามใหม่เองหมดทุกอย่างเลยเพื่อจะให้ตามเพื่อนทัน เลิกเรียนก็
ไม่เหมือนชาวบ้านค่ะ เรียนตั้งแต่ 8 เช้าถึงเที่ยงคืนก็เรียนมาละ และส่วนใหญ่ชอบมาเรียนค่ำ ๆ
ด้วยนะค่ะ ทำให้ชีวิตเราเวลาไม่แน่นอน เกรดเราก็แสนเน่าค่ะ เพราะตอนปี 1 วิชาง่าย ๆ ไม่ขยัน
เรียนมัวแต่ดราม่า แต่เทอมล่าสุดที่ผ่านมาก็ F มาตัวเดียวนอกนั้นผ่านหมดแต่เกรดไม่สวยค่ะ
ได้ D มาเยอะเลยฉุดเกรดมาก ๆ เพื่อนเราติด F ไปสามสี่ตัวก็มี ก็ยังดีใจที่ผ่าน เราเลยจำเป็น
ต้องลงซัมเมอร์เพื่อเรียนตัวที่ F บ้างดรอปบ้าง F มาละตัวต่อยังไม่ได้เรียนบ้าง เพื่อให้จบไว ๆ ค่ะ
สาขาเรา จบ 4 ปี ไม่เกิน 15 คนค่ะ บางปีจบ 3 คนก็มี ( คิดละเหนื่อยใจ ) เพื่อนห้องเราจาก
43 ตอนนี้เหลือ 20 + นี้ยังไม่รวมว่ามาไม่มา ไม่มีตัวตนนะค่ะ ที่เราเครียดที่สุดตอนนี้คงเป็นเกรด
ซัมเมอร์ที่จะออกค่ะ กลัว F เมเจอร์มาก แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วเพราะเราเหนื่อย เรียน ฟิสิก 2 แล้วเมเจอร์ อีก 2
ทั้ง ๆ ที่เพื่อนเราเค้าลงกัน 1,2 ตัว เราเล่นลงสาม ฟิสิก 2 มั่นใจว่าผ่านค่ะแต่ไม่มั่นใจว่าเกรดจะสวย
เพราะอาจารย์าสอนช่วงแรก ๆ ช่วย นศ. ค่ะแต่คนหลังนี้สุดนี้ อย่างโหด แล้วเค้ามาขอเพิ่มเวลา
เรียนนอกเวลาทำให้มันไปชนกับวันที่ใกล้จะสอบ Final เมเจอร์อีกตัว อย่างเหนื่อยช่วงนั้น
มาสอบใกล้กันอีก ทั้งต้องปั่นการบ้านส่งเอาคะแนนทั้งต้องอ่านหนังสือสอบ อาจาร์ยก็ขู่ตลอด
ว่าจะให้ F เรารู้เพราะเค้าอยากให้เรามีสปีริตมากขึ้น แต่บางทีมันมาจี้จุดที่เราท้อ เรื่องปัญหาที่บ้าน
เพราะเงิน ซัมเมอร์ไม่ได้หามาลงง่าย ๆ นะค่ะต้องเหนื่อยแบกหน้าไปขอยืมคนอื่นขนาดไหนกว่าจะได้มา
ยังมาขู่ F อีก บางทีมันก็ท้อ แต่ก็คิดว่าทำดีที่สุดแล้วค่ะ เข้าเรียนทุกคาบ การบ้านก็ส่ง ส่วนสอบ
เราทำถึงที่สุดแล้วเพราะ เวลาอ่านเราไม่ได้มีมากเหมือนเพื่อนคนอื่น แต่ถ้าผ่าน 2 เมเจอร์ไปได้
ชีวิตมหาลัยที่ใกล้จะจบก็คงมีแสงสว่างเพิ่มมานิด ๆ ท้อนะแต่ไม่เคยถอย ทนยิ่งกว่าควายทุกวันนี้
คำดูถูกสารพัดจากเพื่อนฝูง จากครู อาจารย์ เส้นที่ขีดล้อมรอบชีวิตว่าเราต้องเป็นอย่างนั้น
อย่างนี้มันมากมายเหลือเกิน เราไม่ได้ชอบในสิ่งที่เราเรียน แต่เราเรียนเพื่อพ่อกับแม่ เพราะเราคิดว่า
มันคือทางออกที่ดีที่สุด ที่เราจะก่อร่างสร้างตัวได้ เหมือนเราทิ้งความสุขทั้งหมดในชีวิตเพื่อพ่อแม่
แต่ไม่เป็นรัยค่ะ เราเต็มใจ ตัวเรานะลำบากได้ ต่อให้เงินเดือนเรา 5000 เราก็อยู่ได้ แต่เราทนเห็นพ่อ
แม่ต้องเหนื่อย น้องที่คนต้องมาทุกข์เราทนไม่ได้ค่ะ พ่อแม่แก่ลงทุกวัน แทบจะเป็นตากับยายอยู่แล้ว
น้องที่โตขึ้นทุกวัน โดยที่เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเค้าต้องมาทุกข์แบบเราไหม ??
แค่อยากระบายค่ะ ไม่รู้พูดกับใคร ทุกวันนี้ไม่ออกไปไหนเลย รอเปิดเทอมอย่างเดียว
รู้สึกว่าชีวิตแย่มาก ๆ ทำไมเราไม่มีความสุขเหมือนวัยรุ่นคนอื่น ๆ ทำไมต้นทุนเรากับคนอื่น
มันต่างกันแบบนี้ สารพัดที่มันทำให้เราคิดมาก อันนี้ยังไม่ได้รวมเรื่องปัญหาทางญาติฝ่ายพ่อ
อีกนะค่ะ อยากไปหาจิตแพทย์เหมือนกันค่ะ แต่ไม่มีเงินไปค่ะ เฮ้อ T^T
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่รับฟังนะค่ะ
อายุ 20 อยากรู้ว่าเป็นโรคเครียด หรือโลกซึมเศร้ารึเปล่าค่ะ ?? อยากระบาย T^T
ชีวิตเรามันเริ่มเครียดตั้งแต่จบ ม.3 แล้วเราเข้าเรียน ปวช. ช่วงนั้นเรากลายเป็นเด็กมีปัญหา
ติดเกม ติดแฟน ไม่ตั้งใจเรียน มีแต่เรื่องทะเลาะกับคนนั้นคนนี้ จนต้องเรียน ปวช. ถึง 4 ปี
พอเราสอบเข้ามหาลัยได้ เรานึกว่าเรื่องแย่ ๆ ที่ผ่านมาจะพ้นไป มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น
เรารู้สึกว่ามันแย่ขึ้นอีก แย่ขึ้นมาก ๆๆ
ตอนเราเรียนแรก ๆ มันก็ดีนะ ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ กลุ่มเราครั้งแรกมีกัน 10 จากนั้นก็
ค่อย ๆ หายกันไปเรื่อย รวมถึงเราด้วยที่แยกตัวออกจากกลุ่ม เราเป็นคนเรียนไม่เก่ง
เพราะตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยอ่านหนังสือเรียนเลย ไม่เคยตั้งใจ เกรดเรา 2. กว่า ๆๆ ตลอด
ตอนเราอยู่กลุ่มนี้เรารู้สึกว่า เพื่อนที่เก่ง ๆ ชอบดูถูก ชอบปากเสีย มันทำให้เราไม่อยาก
จะอยู่ด้วยเราเริ่มปลีกตัวออกห่าง ๆ จากนั้นก็มีเรื่องที่เราติด F ไป 2 ตัวในเทอมแรก
แล้วแฟนที่คบตอนนั้นมาทิ้งไปอีก ตอนนั้นเราแทบบ้า ทุกอย่างมันแย่ไปหมด
เรารู้สึกหว่าเหว้ เพราะมันเหมือนไม่เหลือใครเลย เราเป็นคนอีกที่ แต่มาเรียนอีกที่ใน ตจว.
ซึ่งเรามาอยู่หอ เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เราไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยมีแต่เพื่อนที่เรียนไปวัน ๆ
เราเหมือนตัวคนเดียว ไม่รู้จะระบายกับใคร ช่วงนั้นเราชอบไปดูหมอมาก เค้าบอกว่าจะมี
เรื่องแย่ ๆ คือ เรื่องเพื่อนเข้ามาในชีวิต จะมีเหตุให้ทะเลาะกับเพื่อน 2 ปี เต็ม จากนนั้น
มันก็เป็นจริง ๆ ค่ะ บางครั้งเราไม่ได้ผิดอะไรเลย ด่าเราอย่างกับหมูหมา ดูถูกเรายิ่งกว่าทาสอีก
เราพยายามไม่โต้เถียง เพราะแค่นี้ก็ไม่มีคนคบอยู่ละ เราอยากเรียนจบไว ๆ ไม่อยากมีปัญหา
ในห้องเรียน ช่วงนั้นเราจิตตกมาก หลับตี 5 - 7 เช้าทุกวัน เราเอาแต่นอนร้องไห้ไม่ทำอะไร
เมนส์เราไม่มาไป 6 เดือนเครียดมากถึงมากที่สุดตอนนั้น พอเทอม 2 เราเครียดยิ่งทำให้
เกรดเราตกลง แค่เกรดเก่าก็แทบจะโดนรีไทน์ละ ยังต้องมาเกือบจะติด F อีก 2 วิชา
แต่สุดท้าย เกรดก็ผ่านมาดีนะค่ะ ไม่ถึงกับใกล้โดนทาย
พอเราขึ้นปี 2 เศษฐกิจเริ่มไม่ดี ค่าหอแรก ๆ เราราคา 3200 + ค่าน้ำค่าไฟอีก เกือบ 4000
คราวนี้พ่อแม่เราเริ่มจ่ายไม่ไหว ตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้ เป็นช่วงที่เราทะเลาะกับพ่อแม่เรา
มากที่สุดในชีวิต เรื่องเงินเรื่องทอง เราเบื่อที่เจ้าของหอต้องมาตามทวง เงินแถมไม่พอ
ปรับเราอีก ถ้าจ่ายช้า เราเคยติดค่าหอ เกือบ 5000 เราเครียดมาก เรียนไม่มีความสุขเลย
เวลามีปัญหาเรื่องเงินเราคิดมากตลอดเวลาว่าพ่อแม่จะเอาเงินไหนมาจ่าย ชีวิตเรามีปัญหา
เรื่องเงินเสมอมาจนถึงทุกวันนี้ ทำให้พ่อแม่ตัดสินใจขายบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เราเกิด
เพราะรายจ่ายเท่าเดิม หรือ อาจมากกว่าเดิม แต่ราบรับหดลงมาก ๆ ได้มาเท่าไหร่ให้
พวกหนี้นอกระบบไปหมด จนแทบไม่เหลือทุนที่จะมาค้าขาย ทุกวันนี้ก็ปิดบ้านหนีพวกหนี้นอกระบบ
ไม่ได้ค้าขายอะไรเลย เพราะไม่มีเงินทุน อยู่บ้านเหมือนอยู่ในแหล่งกบดาน จะออก
บ้านทีก็กลัวไปเจอเจ้าหนี้ ต้องปิดไฟ อยู่อย่างเงียบ ๆ คิดดูว่าทั้งบ้านมี 4 ชีวิต พ่อ แม่ เราและน้องเรา
บางวันมีคนเอาเงินมาให้ 30- 40 ต้องกินให้ได้ทั้งครอบครัว บางวันก็กินแต่มาม่ากับน้ำเปล่าทั้งวัน
ทุกวันนี้เรากินข้าวมื้อเดียว เพราะไม่มีเงิน หิวก็ต้องอด เพราะจะกินก่อนกินหลังไม่ได้ ต้องรอ
ได้กินพร้อมกัน บางวันก็ต้องรอ อาหารจากคนแถวบ้านที่เค้าสงสารพ่อกับแม่เค้าก็เอามาให้กิน
หนี้บ้านเรามันไม่ได้ เยอะถึงเป็นล้าน เป็นสิบล้านอย่างคนอื่นเขาหรอกนะค่ะ
รวมหมดก็น่าจะประมาณ 50,000 แต่ปัญหาคือไม่มีเงินใช้มันให้หมดค่ะ เพราะ
รายรับไม่มีเลย ออกไปขายของก็ไม่ได้ กำไรไปอยู่พวกหนี้นอกระบบหมด
ตอนนี้ที่รู้ ๆ ว่ามีหนี้คือ ค่าไฟที่ค้างจ่าย 4000 บาท ค่าหนี้นอกระบบ 6000
ค่าตู้เย็นที่ผ่อนยุหอเรา 4000 กว่า ไม่ได้จ่ายค่างวดมาหลายเดือนแล้วเตือนยึดทรัพย์
มาซัก 10 รอบแล้วแต่พอพ่อไปต่อรองเค้าก็รอมาจ่าย ( เผลอ อาจจะได้ขึ้นศาลด้วยเพราะเป็นชื่อเรา )
ค่ารถเครื่องที่ผ่อนส่ง น่าจะประมาณ 5000 ค่าเทอมน้อง 10000 + นิด ๆ
( ตอนแรกจะเอาน้องออกจาก โรงเรียนแล้วเพราะไม่มีเงินไปจ่ายแต่เค้าไม่ให้ออกค่ะ
จนกว่าน้องจะจบ ป.6 ผ่อนเอาก็ได้ เพราะตอนนี้เศษฐกิจไม่ดี นร. ออกเยอะ )
แล้วก็มีค่า ทองของน้าทีเอาไปจำนำเพื่อ เอามาจ่ายค่าซัมเมอร์ที่เราเรียนอีก
อันนี้ไม่รู้กี่พัน แต่น่าจะ 5000 + เพราะซัมเมอร์เรา 5000 + นี้ยังรวมยิบย่อย
ที่ไปยืมใครมาแล้วไม่คืนอีก เหนื่อยค่ะ อีก 1 อาทิตย์มอก็จะเปิด จะขึ้นปี 3 แล้ว
ค่าหอก็จะมา ( หอตอนนี้มาอยู่หอใหม่อยู่กับเพื่อน เดือนละ 2800 ค่าน้ำค่าไฟ + แล้ว
ประมาณ 3200 กว่านิด ๆ หารแล้วคนละ 1600 กว่า ) แล้วเปิดเทอมรอบนี้คงได้ซื้อ
ของเข้าหออีก เรากลัวว่าเดือนนี้ กยศ จะไม่เข้าเพราะอยู่ในช่วงเซ็นสัญญา ถ้าไม่เข้านิตายแน่ ๆค่ะ
เพราะทุกวันนี้จะหาเงิน แค่ 50 บาทยังยากเลยนี้ค่าหออีกเป็นพัน ไม่รวมปลีกย่อยที่จะตามมาอีก
ยังไม่รู้เลยว่า ตอนเปิดเทอมจะเอา เงินไหนกลับไปเรียน ( เพราะทุกทีแม่ให้ใช้อาทิตย์ละ 500 , 300
ไม่พอยังไงจะโอนมาอีกที เฉลียประมาณ อาทิตย์ละ 800 )
สุดท้ายที่เคียดที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่องเรียน ทุกคนอ่านมาคงคิดว่าดรอปไปทำงานมันคงเป็นทางออก
ที่ดีที่สุดใช่ไหมค่ะ แต่ปัญหาคือ พ่อแม่ไม่ให้ออกค่ะ พี่ป้าน้าอา ญาติติโกโหติกา ค้านแน่นอน
เพราะพวกนี้เค้าอยากให้เราเรียนจบสูง ๆ จะได้มาช่วยพ่อและแม่และส่งน้องเราเรียน ทุกวันนี้
เงินบางส่วนที่ช่วยเรื่องเรียนได้ก็มาจากทางญาตินี้แหละค่ะ มีโปรเจค หรือ โครงงานทีไร
ต้องโทรขอน้าตลอด เพราะนาน ๆ ขอทีค่ะ ไม่จำเป็นไม่เคยขอ เพราะเค้าจะให้เราเอง
จะให้ทำงานด้วยเรียนไปด้วย เราก็ไม่ไหวค่ะ เพราะทุกวันนี้ก็โง่พอตัวอยู่ละ เรียนเพื่อให้รอด
ไม่ได้เรียนเพื่อให้ได้ 4.00 อะไรหรอกค่ะ อีกอย่างคือเราเรียนวิศวะค่ะ งานอาจารย์สั่งทีเยอะ
โดนเฉพาะเวลาสอบ สอบแค่สาม ชม. อ่านหนังสือสามวันยังจำได้ไม่หมดเลยค่ะ อดหลับ
อดนอนบ่อยมาก เพราะฐานเราไม่แข็งเหมือนคนอื่น คณิตศาตร์ไม่เคยเกินเกรด 2 แต่มาเรียนวิศวะ
ฟิสิกก็กาก รู้แต่ค่าหน่วย พยายามใหม่เองหมดทุกอย่างเลยเพื่อจะให้ตามเพื่อนทัน เลิกเรียนก็
ไม่เหมือนชาวบ้านค่ะ เรียนตั้งแต่ 8 เช้าถึงเที่ยงคืนก็เรียนมาละ และส่วนใหญ่ชอบมาเรียนค่ำ ๆ
ด้วยนะค่ะ ทำให้ชีวิตเราเวลาไม่แน่นอน เกรดเราก็แสนเน่าค่ะ เพราะตอนปี 1 วิชาง่าย ๆ ไม่ขยัน
เรียนมัวแต่ดราม่า แต่เทอมล่าสุดที่ผ่านมาก็ F มาตัวเดียวนอกนั้นผ่านหมดแต่เกรดไม่สวยค่ะ
ได้ D มาเยอะเลยฉุดเกรดมาก ๆ เพื่อนเราติด F ไปสามสี่ตัวก็มี ก็ยังดีใจที่ผ่าน เราเลยจำเป็น
ต้องลงซัมเมอร์เพื่อเรียนตัวที่ F บ้างดรอปบ้าง F มาละตัวต่อยังไม่ได้เรียนบ้าง เพื่อให้จบไว ๆ ค่ะ
สาขาเรา จบ 4 ปี ไม่เกิน 15 คนค่ะ บางปีจบ 3 คนก็มี ( คิดละเหนื่อยใจ ) เพื่อนห้องเราจาก
43 ตอนนี้เหลือ 20 + นี้ยังไม่รวมว่ามาไม่มา ไม่มีตัวตนนะค่ะ ที่เราเครียดที่สุดตอนนี้คงเป็นเกรด
ซัมเมอร์ที่จะออกค่ะ กลัว F เมเจอร์มาก แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วเพราะเราเหนื่อย เรียน ฟิสิก 2 แล้วเมเจอร์ อีก 2
ทั้ง ๆ ที่เพื่อนเราเค้าลงกัน 1,2 ตัว เราเล่นลงสาม ฟิสิก 2 มั่นใจว่าผ่านค่ะแต่ไม่มั่นใจว่าเกรดจะสวย
เพราะอาจารย์าสอนช่วงแรก ๆ ช่วย นศ. ค่ะแต่คนหลังนี้สุดนี้ อย่างโหด แล้วเค้ามาขอเพิ่มเวลา
เรียนนอกเวลาทำให้มันไปชนกับวันที่ใกล้จะสอบ Final เมเจอร์อีกตัว อย่างเหนื่อยช่วงนั้น
มาสอบใกล้กันอีก ทั้งต้องปั่นการบ้านส่งเอาคะแนนทั้งต้องอ่านหนังสือสอบ อาจาร์ยก็ขู่ตลอด
ว่าจะให้ F เรารู้เพราะเค้าอยากให้เรามีสปีริตมากขึ้น แต่บางทีมันมาจี้จุดที่เราท้อ เรื่องปัญหาที่บ้าน
เพราะเงิน ซัมเมอร์ไม่ได้หามาลงง่าย ๆ นะค่ะต้องเหนื่อยแบกหน้าไปขอยืมคนอื่นขนาดไหนกว่าจะได้มา
ยังมาขู่ F อีก บางทีมันก็ท้อ แต่ก็คิดว่าทำดีที่สุดแล้วค่ะ เข้าเรียนทุกคาบ การบ้านก็ส่ง ส่วนสอบ
เราทำถึงที่สุดแล้วเพราะ เวลาอ่านเราไม่ได้มีมากเหมือนเพื่อนคนอื่น แต่ถ้าผ่าน 2 เมเจอร์ไปได้
ชีวิตมหาลัยที่ใกล้จะจบก็คงมีแสงสว่างเพิ่มมานิด ๆ ท้อนะแต่ไม่เคยถอย ทนยิ่งกว่าควายทุกวันนี้
คำดูถูกสารพัดจากเพื่อนฝูง จากครู อาจารย์ เส้นที่ขีดล้อมรอบชีวิตว่าเราต้องเป็นอย่างนั้น
อย่างนี้มันมากมายเหลือเกิน เราไม่ได้ชอบในสิ่งที่เราเรียน แต่เราเรียนเพื่อพ่อกับแม่ เพราะเราคิดว่า
มันคือทางออกที่ดีที่สุด ที่เราจะก่อร่างสร้างตัวได้ เหมือนเราทิ้งความสุขทั้งหมดในชีวิตเพื่อพ่อแม่
แต่ไม่เป็นรัยค่ะ เราเต็มใจ ตัวเรานะลำบากได้ ต่อให้เงินเดือนเรา 5000 เราก็อยู่ได้ แต่เราทนเห็นพ่อ
แม่ต้องเหนื่อย น้องที่คนต้องมาทุกข์เราทนไม่ได้ค่ะ พ่อแม่แก่ลงทุกวัน แทบจะเป็นตากับยายอยู่แล้ว
น้องที่โตขึ้นทุกวัน โดยที่เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเค้าต้องมาทุกข์แบบเราไหม ??
แค่อยากระบายค่ะ ไม่รู้พูดกับใคร ทุกวันนี้ไม่ออกไปไหนเลย รอเปิดเทอมอย่างเดียว
รู้สึกว่าชีวิตแย่มาก ๆ ทำไมเราไม่มีความสุขเหมือนวัยรุ่นคนอื่น ๆ ทำไมต้นทุนเรากับคนอื่น
มันต่างกันแบบนี้ สารพัดที่มันทำให้เราคิดมาก อันนี้ยังไม่ได้รวมเรื่องปัญหาทางญาติฝ่ายพ่อ
อีกนะค่ะ อยากไปหาจิตแพทย์เหมือนกันค่ะ แต่ไม่มีเงินไปค่ะ เฮ้อ T^T
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่รับฟังนะค่ะ