เมื่อเธอได้หายไปอยู่ในโลกคู่ขนานอีกโลก จากมนุษย์ธรรมดาต้องกลายเป็นมนุษย์ครึ่งเทพที่มาพร้อมกับภาระอันยิ่งใหญ่ ทีต้องปกป้องเผ่าพันธ์ของตัวเองจากอันตราย
...........................................................................................................................................................................................
บทที่1 : บทนำ
“ห๊ะ!!!!ฉันเนี่ยนะเจ้าหญิง อะไรของคุณ บ้ารึเปล่า” เซลีน่าบีบมือตัวเองแน่น เธอไม่รู้จักชายผู้นี้ด้วยซ้ำ เธอหันมองรอบกายที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงชัน หมอกลงหนาจนแทบมองอะไรไม่เห็น ทั้งบรรยากาศชวนกดดันและน่าอึดอัด ทำให้เธอหายใจได้ไม่เต็มปอดนัก
“ตามกระหม่อมมาเถิดขอรับ ที่นี่มันอันตรายเกินไป เรามีเวลาไม่มากนะขอรับ” ชายรูปร่างสูงใหญ่วัยกลางคนสุ่มเสียงแข็งกร้าว ใบหน้าดูไม่เป็นมิตรทั้งอาชาสีน้ำตาลหม่นสูงใหญ่ ยิ่งทำให้เซลีน่ารู้สึกเป็นกังวล เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน หรือว่าเธอฝันไป เมื่อห้านาทีก่อนเธอยังเล่นน้ำตกกับเพื่อนๆของเธออยู่เลย
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน!!”เซลีน่าตะคอกใส่ทหารผู้นั้น เธอยืนตัวสั่นเทา แววตาแฝงไปด้วยความกลัว ดูเหมือนว่าจะได้ผล สีหน้าของนายทหารเริ่มถอดสี แต่นั่นก็ไม่ใช่เพราะเธอเสียงหายใจและไอร้อนจากทางด้านหลัง ทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“นั่นมัน....อะไรกัน” เซลีน่าอุทาน เธอแทบไม่อยากเชื่อภาพเบื้องหน้าของตนเอง สัตว์ประหลาดดวงตาสีน้ำเงินอมเทาคล้ายนัยน์ตามนุษย์แต่เปี่ยมไปด้วยความอำมหิตและดุร้าย ตั้งแต่แผงลำคอจนถึงร่างกายคล้ายราชสีห์สันหลังเต็มไปด้วยหนามแหลมคม มีหางเหมือนแมงป่อง ก่อนที่เธอจะได้สตินายทหารรีบนำเธอขึ้นหลังม้า ควบออกไปอย่างรวดเร็ว
“องค์หญิงก้มเอาไว้นะขอรับ มองไปเบื้องหน้าอย่าหันมองทางอื่น”เธอได้แต่ทำตามคำสั่ง เซลีน่าไม่รู้จะทำอย่างไรสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คืออธิฐานขอให้เธอรอดพ้นจากสถานการณ์นี้อย่างปลอดภัย ทว่าดูเหมือนคำอธิฐานจะไม่เป็นผล
ฮี๊!!!!นายทหารชักม้าหยุดกระทันหัน ตัวของเซลีน่าถอยหลังไปชนแผ่นอกของเขา โชคดีที่เธอยังไม่ตกจากหลังม้า แต่รอบข้างเธอเต็มไปด้วยฝูงสัตว์ประหลาดนั่น ราวกับฝูงสุนัขผู้หิวโหย นายทหารชักดาบออกมา พร้อมเตรียมสู้ พวกมันวิ่งกระโจนใส่อย่างรวดเร็ว เซลีน่าหลับตาปี๊ เธอคิดว่าชีวิตนี่คงจบแค่นี้เป็นแน่ แต่โชคยังเข้าข้างเธอ เซลีน่าค่อยๆลืมตา มีบางอย่างกั้นพวกมันไว้ เป็นแสงที่อบอุ่น เธอรู้สึกปลอดภัย และผ่อนคลาย นายทหารไม่รีรอรีบควบม้าหนีออกจากป่าทันที
“พักผ่อนเถอะขอรับองค์หญิง ท่านเหนื่อยเหลือเกินแล้ว” ใช่เธอเหนื่อยเหลือเกินจริงๆ ความอบอุ่นนั่น ทำให้เธอรู้สึกสบายและค่อยๆหลับไปในที่สุด
...........................................................................................................................
ปล เราพึ่งเริ่มหัดเขียนนิยายค่ะ เราชอบแนวแฟนซีอยากจะลองเขียนดูบ้าง ติชมกันได้เลยนะคะ ^ ^
อภินิหารสงครามมหาเทพ
...........................................................................................................................................................................................
บทที่1 : บทนำ
“ห๊ะ!!!!ฉันเนี่ยนะเจ้าหญิง อะไรของคุณ บ้ารึเปล่า” เซลีน่าบีบมือตัวเองแน่น เธอไม่รู้จักชายผู้นี้ด้วยซ้ำ เธอหันมองรอบกายที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงชัน หมอกลงหนาจนแทบมองอะไรไม่เห็น ทั้งบรรยากาศชวนกดดันและน่าอึดอัด ทำให้เธอหายใจได้ไม่เต็มปอดนัก
“ตามกระหม่อมมาเถิดขอรับ ที่นี่มันอันตรายเกินไป เรามีเวลาไม่มากนะขอรับ” ชายรูปร่างสูงใหญ่วัยกลางคนสุ่มเสียงแข็งกร้าว ใบหน้าดูไม่เป็นมิตรทั้งอาชาสีน้ำตาลหม่นสูงใหญ่ ยิ่งทำให้เซลีน่ารู้สึกเป็นกังวล เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน หรือว่าเธอฝันไป เมื่อห้านาทีก่อนเธอยังเล่นน้ำตกกับเพื่อนๆของเธออยู่เลย
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน!!”เซลีน่าตะคอกใส่ทหารผู้นั้น เธอยืนตัวสั่นเทา แววตาแฝงไปด้วยความกลัว ดูเหมือนว่าจะได้ผล สีหน้าของนายทหารเริ่มถอดสี แต่นั่นก็ไม่ใช่เพราะเธอเสียงหายใจและไอร้อนจากทางด้านหลัง ทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“นั่นมัน....อะไรกัน” เซลีน่าอุทาน เธอแทบไม่อยากเชื่อภาพเบื้องหน้าของตนเอง สัตว์ประหลาดดวงตาสีน้ำเงินอมเทาคล้ายนัยน์ตามนุษย์แต่เปี่ยมไปด้วยความอำมหิตและดุร้าย ตั้งแต่แผงลำคอจนถึงร่างกายคล้ายราชสีห์สันหลังเต็มไปด้วยหนามแหลมคม มีหางเหมือนแมงป่อง ก่อนที่เธอจะได้สตินายทหารรีบนำเธอขึ้นหลังม้า ควบออกไปอย่างรวดเร็ว
“องค์หญิงก้มเอาไว้นะขอรับ มองไปเบื้องหน้าอย่าหันมองทางอื่น”เธอได้แต่ทำตามคำสั่ง เซลีน่าไม่รู้จะทำอย่างไรสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คืออธิฐานขอให้เธอรอดพ้นจากสถานการณ์นี้อย่างปลอดภัย ทว่าดูเหมือนคำอธิฐานจะไม่เป็นผล
ฮี๊!!!!นายทหารชักม้าหยุดกระทันหัน ตัวของเซลีน่าถอยหลังไปชนแผ่นอกของเขา โชคดีที่เธอยังไม่ตกจากหลังม้า แต่รอบข้างเธอเต็มไปด้วยฝูงสัตว์ประหลาดนั่น ราวกับฝูงสุนัขผู้หิวโหย นายทหารชักดาบออกมา พร้อมเตรียมสู้ พวกมันวิ่งกระโจนใส่อย่างรวดเร็ว เซลีน่าหลับตาปี๊ เธอคิดว่าชีวิตนี่คงจบแค่นี้เป็นแน่ แต่โชคยังเข้าข้างเธอ เซลีน่าค่อยๆลืมตา มีบางอย่างกั้นพวกมันไว้ เป็นแสงที่อบอุ่น เธอรู้สึกปลอดภัย และผ่อนคลาย นายทหารไม่รีรอรีบควบม้าหนีออกจากป่าทันที
“พักผ่อนเถอะขอรับองค์หญิง ท่านเหนื่อยเหลือเกินแล้ว” ใช่เธอเหนื่อยเหลือเกินจริงๆ ความอบอุ่นนั่น ทำให้เธอรู้สึกสบายและค่อยๆหลับไปในที่สุด
...........................................................................................................................
ปล เราพึ่งเริ่มหัดเขียนนิยายค่ะ เราชอบแนวแฟนซีอยากจะลองเขียนดูบ้าง ติชมกันได้เลยนะคะ ^ ^