ให้สติตั้งไว้แลจับตา...

อนิจาประชาพาโห่ร้อง   ขานกันก้องว่าเลิศประเสริฐศรี
ยึดอำนาจจากทุศีลบดี   ต่างว่าดีเป็นศรีนครา..

ฉันจักเล่าเรื่องเก่าโบราณมา   อันเพลาล่วงเลยเคยเกิดก่อน
ครั้งสมัยท่านสฤษดิ์จริตกร   ทั่วนครก็พร้อมร้องเฉลิมชัย
ครั้งกาลล่วงหลายปีให้ดีใด   ท่านนั้นไซร้เข้มงวดแลกวดขัน
ใครทำผิดท่านริดหัวเป็นรางวัล   ประชาพลันสรรเสริญเจริญเรือง
แต่นานเข้าท่านคิดประดิษฐ์เรื่อง   คุมทั้งเมืองด้วยอาญามหาศีล
ใครคิดต่างท่านประหารเป็นอาจิณ   ผู้คนสิ้นสุขใจให้ผวา
จากกล่าวว่าอันไม่อาจกล้า   เพราะท่านว่าเป็นขบถบทกบิล
ใครหาญค้านท่านยัดเยียดโทษทั้งสิ้น   ประชาถิ่นแลสงบด้วยหลบกลัว
ครั้งท่านล่วงลาลับดับชีพมัว   จึงรู้ทั่วกันไปสิ้นทั้งถิ่นผอง
ว่าท่านยักยอกทรัพย์ลับเงินทอง   แลมีผองนางน้อยเป็นร้อยพัน
สิริกาลสิบหกปีที่ผ่านผัน   อันท่านนั้นมีอัฐมากหนักหนา
อันทรัพย์สิ้นสองพันล้านแต่ใดมา   คงมิพาผุดขึ้นแต่พื้นดิน

จงแลเถิดเราท่านผู้ทรงภูมิ   จักภาคภูมิประการใดก็เถิดท่าน
จักยินดีปรีดาวาจาสนั่น   หรือปรบลั่นด้วยหัตถาพาบันเทิง
แต่จงรู้ว่าการท่านเถลิง   เริงเถกิงออกไปเพื่อต้านต่อ
คอรัปชั่นที่ท่านว่าเป็นต้นตอ   ที่พาก่อปัญหาประชาชน
ก็ด้วยไทนั้นมาตามแต่หน   ประชาชนเป็นใหญ่มิใช่หรือ
ประชาธิปไตยตามระบอบที่ว่าคือ  ให้ได้ถือเสรีกันทั่วหน้า
ครั้งต่อไปจงระวังเต็มอัตรา   ด้วยเพราะว่าประศาสตร์จักซ้ำรอย
ผู้กระหายเฝ้าฝ่ายแลรอคอย   จะได้พลอยอำนาจวาสนา
จักกดขี่ดังเช่นที่ผ่านมา   หรือจักพาประเทศเป็นเหตุใด
รวบอำนาจผูกขาดรัดประชาไว้   หรือจะคืนไทให้แก่ผองชน
จงแลเถิดทั้งทั่วแก่สากล   ว่าจะหนการใดอนาคต
เผด็จการให้ชาติประชาสลด   หรือจะคืออันบทประชาธิปไตย