กตร์พิมลมาหาธีภพที่ห้องทำงาน กระตั้วตามมาเป็นเพื่อน
       “เรียนคุณธีภพว่าฉันมีเรื่องจะปรึกษา” พักตร์พิมลบอก
       “ท่านประธานมีภารกิจนอกบริษัทค่ะ”
       “จะเข้ามากี่โมง”
       “ท่านไม่ได้แจ้งค่ะ บอกแต่เพียงว่า พาคุณลัลน์ลลิตไปหาหมอ”
       พักตร์พิมลแปลกใจ “ยัยบิวตี้ เค้าเป็นอะไร”
       “ไม่ทราบค่ะ”
       “อยู่โรงพยาบาลอะไร”
       “ไม่ทราบค่ะ”
       พักตร์พิมลฉุน “น่าเบื่อ อะไรก็ไม่ทราบๆ”
       “เป็นหน้าที่ของเลขาที่จะต้องรู้ข้อมูลทุกอย่างของเจ้านายไม่ใช่เหรอ อ๊ะ อย่าตอบว่าไม่ทราบค่ะอีกนะ” กระตั้วซัก ประจบเอาใจพักตร์พิมล
       “ดิฉันทราบเฉพาะข้อมูลที่เจ้านายต้องการให้รับรู้เท่านั้นค่ะ”
       “พูดจาระวังปากด้วย เดี๋ยวเงินเดือนไม่ขึ้นแล้วจะรู้สึก”
       พักตร์พิมลหุนหันออกไปอย่างโกรธๆ
       กระตั้วทำหน้าทำตายั่วโมโหใส่เลขา แต่เลขาสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์เหมือนเดิม
       
       อาการศรีนวลดีขึ้นเป็นลำดับ ต้องเข้าเฝือกมือ หมอให้พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล เวลานี้ฝรั่งเอาน้ำให้แม่ดื่ม ส้มเช้งกลับจากทำงานอยู่ในชุดสาวโรงงาน เดินเข้ามา มีปีวราตามเข้ามาด้วย
       “ทำไมกลับเร็วนักล่ะส้มเช้ง” ศรีนวลแปลกใจ
       “งานตัดเสร็จแล้ว หัวหน้าอนุญาตให้ออกก่อนเวลาได้ พอดีเจอคุณปีวรา”
       “ป้าจ๊ะ คุณพักตร์พิมลติดประชุม ฝากมาอวยพรให้ป้าหายไวๆ แล้วก็ฝากนี่มาด้วย” ปีวราส่งซองเงินให้
       ศรีนวลไม่ยอมรับ “ฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ”
       ฝรั่งโวย “อ้าว เขาให้มาก็รับไว้สิแม่ เดี๋ยวเสียน้ำใจกัน”
       ศรีนวลดุลูก “แกไม่ต้องยุ่ง” แล้วหันมาทางปีวรา “ฝากบอกคุณพักตร์พิมลว่าบริษัทออกเงินค่ารักษาพยาบาลให้ กับค่าชดเชยให้แล้ว”
       “งั้น เอ่อ ฉัน กลับก่อนละกัน” ปีวราไหว้แล้วรีบออกไป
       ฝรั่งเซ็ง “โธ่เอ๊ย รับไว้ให้หรั่งเอาไปซ่อมรถก็ยังดี”
       ศรีนวลยังเคืองพักตร์พิมลที่เป็นต้นเหตุเรื่องนี้ “ไม่รับ ขี้เกียจเป็นบุญเป็นคุณกันอีก”
       ส้มเช้งอดกังวลไม่ได้ “ทำอย่างนี้คุณพักตร์พิมลเขาไม่โกรธเราแย่หรือแม่”
       ศรีนวลตัดบท “ช่างเถอะ ก็แม่พูดความจริง”
       ส้มเช้งนึกได้ “วันนี้เลขาท่านประธานมาบอกว่าคุณบิวตี้ไม่สบายเข้าโรงบาล เหมือนกันนะแม่”
       ศรีนวลตกใจนิดๆ “อ้าว ตายจริง เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
       “ไม่รู้ ฉันก็อยากไปเยี่ยมเหมือนกัน เมื่อวานแกอุตส่าห์มาอยู่เฝ้าแม่ทั้งวัน”
       “ไปสิ ไปเยี่ยมแทนแม่ด้วย” ศรีนวลเป็นห่วง
       
       ไม่นานต่อมาซองเงินถูกยื่นคืนให้พักตร์พิมล
       “ป้าศรีนวลเขาไม่รับค่ะ”
       พักตร์พิมลไม่พูดอะไร จะเดินออกจากห้อง
       กระตั้วงง “จะไปไหนคะคุณแพ็ต”
       “ไปพูดกับยัยศรีนวลให้รู้เรื่อง ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ อย่ามาโทษฉัน”
       “ตั้วไปด้วยฮ่ะ”
       พักตร์พิมลชะงักเมื่อเห็นกรเทพเปิดประตูเข้ามา
       “บิวตี้ไม่สบาย พ่อจะไปเยี่ยม ลูกจะไปด้วยมั้ย”
       “คงไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก อย่าตื่นตูมนักเลย” พักตร์พิมลว่า
       “เธอสองคนออกไปรอข้างนอก”
       กระตั้วกับปีวราออกไปแล้ว กรเทพหันมาดุลูก
       “เป็นพี่น้องกัน ไปเยี่ยมแสดงน้ำใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง”
       “เลิกพูดว่าแพ็ตกับยัยนั่นเป็นพี่น้องกันเสียทีได้ไหมคะ เขาไม่เคยคิดว่าแพ็ตเป็นพี่ แพ็ตก็ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นน้อง เราตัดขาดกันตั้งนานแล้ว”
       “จะตัดกันได้ยังไง ในเมื่อเป็นสายเลือดเดียวกัน นามสกุลเดียวกัน”
       “ก็ได้ ต่อไปนี้แพ็ตจะใช้นามสกุลของแม่”
       “เหลวไหล”
       “ไม่ดีเหรอคะ ต่อไปนี้ก็จะมีแต่พ่อกับยัยบิวตี้เท่านั้นที่เป็นคนสกุลเดียวกัน จะได้ดูแลกันตามสบาย ไม่ต้องเอาแพ็ตเข้าไปเกี่ยวด้วย”
       พักตร์พิมลสะบัดหน้าเดินหนี ไป
       กรเทพดุ “แพ็ต”
       พักตร์พิมลไม่ฟังเสียงเดินออกไป กรเทพเหนื่อยหน่ายใจ
       
       ด้านธนากับภาวินีเดินมาลาบิวตี้ที่ข้างเตียง
       “กลับก่อนนะบิวตี้ พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”
       “อากลับไปเตรียมของแป๊บนึงนะลูก คืนนี้จะมาอยู่เป็นเพื่อนนะจ๊ะ”
       บิวตี้ไหว้ลา ธนา และภาวินีออกไป
       ธีภพยังง่วนอยู่กับการส่งงานจากแล็บท็อป
       บิวตี้ดูนาฬิกา เห็นสี่โมงกว่าแล้ว ลุ้นจัด หันมาพูดกับธีภพ “นายธี”
       “มีอะไร”
       “ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
       “ไม่ได้ หมอให้ดูอาการก่อนคืนนึง”
       บิวตี้กระวนกระวาย มองออกไปทางหน้าต่าง ดูพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดินก็ยิ่งกังวล
       “ช่วยคุยกับหมอให้หน่อยสิ ฉันอยู่แบบนี้ไม่ได้จริงๆ”
       ธีภพส่ายหน้า คร้านจะเถียง “ก็ได้ แต่ห้ามหนีไปไหนนะ” พลางกดสายเรียกพยาบาล “กรุณาอยู่เป็นเพื่อนคนไข้ด้วยครับ”
       เสียงพยาบาลรับ “ค่ะ” ดังมา
       
       พอพยาบาลเข้ามา ธีภพก็ออกจากห้องไป

    
       พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ธีภพกลับเข้ามาในห้อง เจอพยาบาลยืนหน้าซีด ท่าทีกังวลร้อนรนใจอยู่
       
       “เกิดอะไรขึ้นครับ”
       “คนไข้หนีกลับไปแล้วค่ะ” พยาบาลหน้าจ๋อย
       “คุณไม่ได้เฝ้าไว้หรือครับ”
       “เฝ้าค่ะ เธอบอกว่าจะเข้าห้องน้ำ แล้วก็หายไป ไม่ทราบว่าไปได้ไง ทิ้งไว้แต่ชุดคนไข้”
       พยาบาลเปิดห้องน้ำให้ดู มีชุดคนไข้กองอยู่กับพื้น ธีภพมองเครียด
       
       ฟากเจตน์ชาญแวะมาหาบิวตี้ที่บ้าน เจอพรบอกเรื่องบิวตี้ไม่สบาย
       “คุณบิวตี้ ไม่สบายเข้าโรงพยาบาลค่ะ”
       เจตน์ชาญตกใจ “อยู่โรงพยาบาลอะไร”
       “โรงพยาบาลบำรุงราษฏร์ค่ะ”
       “ขอบคุณครับ” เจตน์ชาญออกไป