เมื่อเจ็บปวดรวดร้าวคราวหนาวเหน็บ
เหมือนมันเจ็บในหัวใจให้ร้าวฉาน
ความเจ็บช้ำโหยไห้ทรมาน
ถูกระรานซมซานสิ้นหมดชิ้นดี
แค่มองผ่านข้ามไปใจหยุดคิด
แค่เป็นจิตขุ่นข้องหมองราศรี
แค่มองเลยเฉยเมยอย่ารอรี
แค่วลีถากถางช่างปะไร.......
ลองไปเก็บเอาก้อนหินมาผินสู้
ใส่มือดูแล้วลองกำทำได้ไหม
บีบมันจนสุดแรงแฝงความนัย
ว่าที่ใช่มือคือเจ็บ..เก็บเอามา
แล้วลองวางขว้างหินไปให้ไกลลับ
มือขยับวางลงที่ตรงหน้า
แบมือออกคลายไปให้ละ~ลา
จะรู้ว่าผ่อนคลายมันง่ายจัง
เหมือนความทุกข์รุกล้ำย้ำดวงจิต
ถ้าเราคิดแบกไว้ใจฝากฝัง
มีแต่ทุกข์รุมเร้าเข้าประดัง
เหมือนสิ้นหวังชีวิตท้อพ้อระทม
แค่ปล่อยวางขว้างทิ้งไปไม่แยแส
ไม่ต้องแลแค่เหมือนช่วงชีวิตขม
อย่าไปยึดติดไว้ให้ตรอมตรม
เหมือนคลายปม" ก้อนหินนั้น" พลันเข้าใจ
" เพ็ญพิชญา "
ก้อนหินก้อนนั้น......
เมื่อเจ็บปวดรวดร้าวคราวหนาวเหน็บ
เหมือนมันเจ็บในหัวใจให้ร้าวฉาน
ความเจ็บช้ำโหยไห้ทรมาน
ถูกระรานซมซานสิ้นหมดชิ้นดี
แค่มองผ่านข้ามไปใจหยุดคิด
แค่เป็นจิตขุ่นข้องหมองราศรี
แค่มองเลยเฉยเมยอย่ารอรี
แค่วลีถากถางช่างปะไร.......
ลองไปเก็บเอาก้อนหินมาผินสู้
ใส่มือดูแล้วลองกำทำได้ไหม
บีบมันจนสุดแรงแฝงความนัย
ว่าที่ใช่มือคือเจ็บ..เก็บเอามา
แล้วลองวางขว้างหินไปให้ไกลลับ
มือขยับวางลงที่ตรงหน้า
แบมือออกคลายไปให้ละ~ลา
จะรู้ว่าผ่อนคลายมันง่ายจัง
เหมือนความทุกข์รุกล้ำย้ำดวงจิต
ถ้าเราคิดแบกไว้ใจฝากฝัง
มีแต่ทุกข์รุมเร้าเข้าประดัง
เหมือนสิ้นหวังชีวิตท้อพ้อระทม
แค่ปล่อยวางขว้างทิ้งไปไม่แยแส
ไม่ต้องแลแค่เหมือนช่วงชีวิตขม
อย่าไปยึดติดไว้ให้ตรอมตรม
เหมือนคลายปม" ก้อนหินนั้น" พลันเข้าใจ
" เพ็ญพิชญา "