ดึกแล้ว ขอถามชาวรัชดาหน่อยนะครับ ขับรถกลางคืน เคยเจอสิ่งที่ทำให้ เย็นสันหลัง +ขนลุก บ้างไหมครับ

เคยเจอเรื่องสยองขวัญแบบจำได้ติดตา 2 ครั้งในชีวิต ...ครั้งแรกตอนปั่นจักรยาน   ครั้งที่สอง ตอนขับรถ

ปั่นจักรยานกลางคืน...

ตอนนั้นน่าจะเรียนซักม.ต้น ใช้จักรยานเฟสสันเป็นพาหนะ ...คืนนั้นประมาณ 2 ทุ่มญาติผู้น้องมาเล่นที่บ้าน เราเลยต้องปั่นจักรยานไปส่งที่บ้าน เพราะจะให้วิ่งกลับไปน้องก้อไม่กล้า ที่ดินบ้านเราติดกันแต่พื้นที่ค่อนข้างกว้าง เส้นทางในการเดินทางคือ ทางที่เป็นรอยจากล้อมอไซค์+จักรยาน ผ่านสวนและป่าหญ้าคา จากบ้านเรากำลังเข้าเขตบ้านญาตินั้นเป็นป่าหญ้าคาขึ้นสูงพอปั่นมาเจอทางล้อรถแคบๆ บวกลงเนินต่างระดับนิดหน่อยน่าหวาดเสียวเราก้อส่งเสียงเอะอะดังกันใหญ่ ทันใดนั้นก้อมีแสงกลมๆสีเขียวดวงใหญ่ประมาณจานข้าวแต่ส่งแสงเขียวเรืองรองลอยตัดหน้ารถเราไป มาจากด้านขวามือข้ามไปตกในป่าหญ้าคาสูง1เมตรทางซ้ายมือ เสียงดัง แซ๊กกกก เราหันไปมองตามแสงและเสียง ด้วยความมืดเลยมองไม่เห็นอะไรมากนักบวกความเร็วในการปั่นจักรยานตอนนั้นเลยไม่ได้เห็นอะไรเป็นรูปเป็นร่างมากนัก งงๆนิดๆว่ามันคืออะไร แต่ก้อปั่นไปอีก 70 เมตรก้อถึงบ้านน้อง ขากลับเราปั่นคนเดียวเลยไปเส้นทางถนนดีกว่าไกลกว่าหน่อยแต่ไม่มืดเท่าทางหลังบ้าน ....

เช้าวันถัดมา เรามาเล่นบ้านน้องก้อคุยกันเรื่องเมื่อคืนว่าเห็นอะไรไหมเมื่อคืน ...น้องก้อบอกว่าเห็นแสงสีเขียว ตอนนั้นน้องกลัวมากแต่ไม่ได้พูดอะไรปิดตามาตลอดทาง(ซ้อนท้ายเรา)จนถึงบ้าน ...เราก้อวิเคราะห์กันตามประสาเด็กว่าคืออะไร จนมีญาติเดินมาฟัง เขาก้อบอกว่าคงเป็น "ชิน" มากินไก่ หรือหาอาหารมั้ง คนทางนู้น (ชี้ไปที่ทุ่งนา)เลี้ยงไว้เฝ้าสวนเฝ้าบ้าน ... ชินคงกำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ แล้วจู่ๆพวกเราก้อกรี๊ดกร๊าดส่งเสียงดังเลยตกใจกระโจนเข้าไปในดงหญ้าคา ...สมัยนั้นบอกเลยว่ารู้เรื่องเข้าเรากลัวมากแทบไม่กล้าอาบน้ำตอนกลางคืนเลยอะ ...ชิน คือภูมิผีหรืออะไรทำนองนี้ที่คนมีวิชาเลี้ยงเอาไว้ คล้ายๆมีลูกกรอก มีกุมารทองเป็นต้น

เรื่องที่ 2 ตอนขับรถไปเขาหลัก จ.พังงา เมื่อ 2 ปีก่อน

ทิ้งไว้ก่อนเดี๋ยวมาเล่า ....

กลับมาเพิ่มเติมเรื่องที่ 2 ... ตอนตอบกระทู้เราไม่ได้อ่านเรื่องเล่าของคห.37 เลย ปรากฏว่าเรื่องที่ 2 ของเรามันสถานที่เดียวกับของ คห.37 เลยค่ะ บังเอิญมากๆๆๆ

เรื่องเจอเหตุการณ์สยองในขณะขับรถที่เขาหลัก ...

เมื่อ 2 ปีก่อนช่วงวันสงกรานต์ เราฉลองรถยนต์ใหม่กับญาติ อยากเที่ยวไกลๆ อยากขับรถไกลๆเพื่อลองรถเลยชวนกันไปเขาหลัก จ.พังงา ตั้งใจว่าจะไปเที่ยวเกาะตาชัย (รูปเกาะตาชัยคือรูปโปรไฟล์ล๊อกอินเรานะคะ ไปมาจริง เหตุการณ์เจอจริงๆไม่ได้โม้) ...ตอนนั้นก่อนหน้าจะไป 2 วันมีข่าวแผ่นดินไหว เขาก้อลุ้นว่าจะมีสึนามิไหม ..เราก้อชั่งใจไปดีไม่ไปดีหว่าที่พักก้อจองไว้แล้ว ปรากฏว่าตัดสินใจไปค่ะ ...ที่เขาหลักมีปัญหาเรื่องหาที่กินมื้อค่ำนิดหน่อย มักจะเข้าไปหาอะไรกินกันที่ตะกั่วป่า พักเขาหลัก 2คืน คืนแรกผ่านไปด้วยดี คืนที่ 2 มีคนแนะนำว่ากินร้านสามสีสิ (จำชื่อร้านเป๊ะๆไม่ได้) หลังจากรอฝนตกหนักช่วงเย็นสงบลง เราก้อออกไปหาอะไรกินกันตอนนั้นราว 2ทุ่มครึ่ง กินกันช้ามาก ตอนนั้นเสริชกูเกิลและ GPS ในรถให้นำทางไปร้านอาหารเลย จากที่พักขับไปทางตะกั่วป่า GPSให้เลี้ยวซ้าย เราเป็นคนขับก้อไม่ได้อ่านชื่อถนนหรือซอยอะไรมากนัก เลี้ยวเข้าซอยไปปุ๊บเห็นได้ถึงความมืด ถนนไม่กว้างมากนักเหมือนเป็นถนนหลักของหมู่บ้าน แต่เพราะฝนเพิ่งตกหนัก ไฟหน้าส่องไปเจอหมอกบางๆลอยตลอด บรรยากาศดูเย็นเยียบ บ้านแถวนั้นไม่ค่อยเปิดไฟกันเลย เจอลุงบางคนเดินบนถนนมืดๆ ก้อเกือบขับหลบไม่ทัน ต้องเพ่งสายตาตลอด มอง GPS ตลอดด้วย เพราะทางวกวนมากๆ น้องผู้ชายที่ไปด้วยเปิดgoogle map ช่วยบางทีสัญญาณมือถือมันก้อดีเลย์ ให้น้องผู้หญิงที่นั่งข้างซ้ายเราช่วยมองป้ายร้านอาหารไป ด้วย รู้สึกอึดอัดใจมากเพราะทั้งหิว ทั้งเครียดกับเส้นทางที่วนๆๆๆ GPSก้อเป็นบ้าอะไรไม่รู้นะตอนนั้นโมโหมาก ขับไปอ้าวเลยซอยต้องจอดถอย ญาติบอกเฮ้ยระวังมีฝรั่งอยู่ท้ายรถ  อ้าวมาเมื่อไหร่เมื่อกี้ไม่เห็น ก้อปล่อยให้ฝรั่งเดินเลยไปก่อนค่อยถอย คงไปซื้ออาหารมาถือถุงพลาสติกเดินจ้ำอ้าว เราก้อเลี้ยวขวาไป ซักพักเจอหมานอนขวางทาง ญาติชี้ให้ดูอ้าวฝรั่งคนเดิมมันเดินไวจังสงสัยมีทางลัดเดินทันเราได้ไง เราเลี้ยวคนละทางกันนิเมื่อกี้ ...เราเงียบ งงปนเครียดเลยทีนี้...ขับไปอีกหน่อยโห หมอกลงจัดมาก บรรยากาศวิเวกมากเลี้ยวซ้ายโค้งๆ ไฟหน้ารถสาดไปที่ป้ายอันนึงชัดเจนเขียนว่า " อนุสรณ์สถานบ้านน้ำเค็ม" น้องผู้หญิงอีกคนด้านหลังดันอ่านออกเสียงอย่างดังเหมือนตอกย้ำ เราขนลุกซู่ เท่านั้นแหละน้องผู้หญิงอีกคนซ้ายมือเรา ยกขาขึ้นมากอดก้มหน้างุดๆกรีดร้องเสียงหลงมือไม้เอามาปิดหูปิดตา" ตาล กลัวๆๆๆๆ " เราตะคอกน้องทันที เงียบๆได้มั้ย!!!  (เพราะเราก้อกลัวมากๆ) แต่...ต้องขับไปให้ถึงร้านอาหารให้ได้ แล้วถนนเส้นนี้ก้อพาเรามาพบกับน้ำท่วมขังเหมือนบึงใหญ่แต่รถเราก้อลุยน้ำไปได้ (captiva สูง)เพราะเห็นป้ายชี้เข้าร้านอาหารแล้ว

ปรากฏว่าเลี้ยวขวาเข้าไปถึง ร้านนั้นเปิดไฟไว้แค่ไม่กี่ดวง ลมทะเลพัดแรงมาก เราหมดแรงเลย จอดรถนิ่ง มีผู้ชายวิ่งมาบอกร้านปิดครับ แล้วก้อวิ่งจากไป ปล่อยเรามองจอGPS ในรถ รู้ไหมภาพรถเราหมุนติ้วๆๆๆๆอยู่ในทะเลอะ เราตกใจมากแต่ไม่พูด ตั้งสติ 2 นาทีพักเหนื่อย แล้วขับรถออกไปให้เจอถนนใหญ่ไวๆ ขับมาได้50 เมตร เจอเหมือนคนกำลังมาชุมนุมอะไรซักอย่างที่บ้านผู้ใหญ่บ้านอะไรทำนองนั้น แล้วอยุ่ๆก้อลุกฮือเดินออกมาราว 20-30 คน มันมืดมาก เราก้อรีบขับเลี่ยงกลุ่มคนเหล่านั้นออกมา งงว่าเมื่อกี้ไม่ยักกะเห็นใครมาประชุมกันเลย ....กว่าจะออกจากตรงนั้นมาสู่ถนนใหญ่ได้เราแทบเข่าไม่มีแรง

เฮ้ออออ โล่งใจเสริชหาที่กินใหม่ ตัดสินใจไปกินแถวๆที่คนเยอะๆ เสริชเจอร้านข้าวต้มยอดฮิต ลุยเลยหิวมาก ท้อมาก 3ทุ่มเกือบ 4 ทุ่ม นี่เราไปติดอยู่ที่ " บ้านน้ำเค็ม " นานขนาดนั้นเลยเหรอ ...ขับรถมาเรื่อยๆ เจอรถสวนมาเปิดไฟกระพริบใส่ตลอดเลย เฮ้ย มันจะทำไมของมันวะ พริบคันสองคันไม่ว่า นี่เล่นกระพริบกันถี่เรื่อยๆ หรือไฟเราแยงตาเขาอะ คิดในใจถึงร้านข้าวต้มจะเปิดคู่มือรถมาอ่าน แล้วgoogle map ของน้องก้อพามาร้านข้าวต้มxxxxx (จำชื่อไม่ได้แล้ว) โชคดีร้านยังไม่ปิด เราจำพิกัดร้านได้แม่นยำ เพราะเราจอดรถหน้าวัดชื่อ " ย่านยาว "  

ใครติดตามข่าวสินามิตอนนั้นคงคุ้นชื่อวัดนี้ดีเป็นที่เก็บศพสึนามิกันที่นี่เอง .... เราเก็จถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ที่ร้านข้าวต้มนี้นี่เอง ความกลัวมันวิ่งเข้าหัว ลำดับเหตุการณ์สถานที่ ...อยู่ๆน้องผู้ชายถามเราว่าทำไมเมื่อกี้อยู่ๆรถคันอื่นกระพริบไฟใส่รถเราจังเลยอะ? ...เราแอบกระซิบเบาๆให้น้องฟังกลัวคนอื่นได้ยิน พร้อมบีบเข่าน้องเบาๆ  " หรืออาจมีอะไรบางอย่าง....เกาะรถเรามาด้วยก้อได้นะ เขาเลยส่งสัญญาณเตือนด้วยการกระพริบไฟ"

..............................................................................................