เราเคยมีโรคประจำตัว ต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ตอนนั้น่าจะประมาณ10-12นะคะ นานแล้ว แต่ครั้งนึงไม่รู้ลืมเลย
เหตุเกิดที่โรงพยาบาล หลังจากดูใบนัดแล้ว โอเค ชั้น7 เรากับแม่ก็ขึ้นไป ตอนนั้นเช้ามาก ไม่มีคนขึ้นเป็นเพื่อนเลยค่ะ
พอลิฟค่อยๆเปิด(ตอนนั้นยังลั้ลลาคุยกับแม่สัพเพเระอยู่) จากท่าทางสดใสร่าเริงตามวัย ลิฟออกมาแล้วก็เบิกเนตรกว้างๆ
นี่มัน...อะไรฟ่ะเนี่ย! เมื่อสัปดาห์ก่อนมามันยังปกติอยู่เลย~ เราเห็นชั้นอันมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องอยู่
ไร้ผู้คน~ มีบันไดปีนใกล้ๆลิฟ ดูเก่าๆหักๆ น่ากลัวๆ เราเกาะแขนแม่แน่นเลย บอกว่ารีบๆลงเหาะ
แม่เราฟังที่ไหนล่ะ แม่บอกว่า โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก จะกลัวอะไร แม่อยู่ทั้งคน นั่นแหละที่เป็นห่วง! แม่อ่ะความรู้สึกช้า
ไฟดับตอนกลางคืนยังอ่านหนังสือนิยายได้เลย! เราก็ไม่อะไร ขี้เกียจเถียง แม่เดินไปจะเปิดประตูลง ปรากฏว่ามันล็อค!
แม่เราก็บอกว่า รอนี่ก่อน จะเข้าห้องน้ำ เข้าอะไรตอนนี้วะคะ! คนเค้ากลัวจะเป็นจะตายแล้ว เราเข้าไปกับแม่เลยค่ะ 555+
ตั้งแต่อายุ5ขวบไม่เคยเข้าห้องน้ำพร้อมคนอื่นอีกเลย ครั้งนี้ต้องยอมค่ะ กลัวจริงๆ แม่ก็เอื่อยเฉื่อยซะ
แล้วก็ไปกดลิฟ เราได้ยินเสียงดังปักๆๆจากห้องที่มันมืดๆ เราก็บอกแม่ว่าเมื่อไหร่ลิฟจะมาอ่ะ กลัวแล้ว
แม่ก็พูดประโยคเดิมว่า จะกลัวอะไร แม่อยู่นี่เนี่ย คุณแม่ไม่เข้าใจคุณลูก~ คุณลูกกลัวผีว้อย! นอนคนเดียวได้ก็บุญโขแล้ว
พอลิฟมา ไม่รู้อะไร โชคชะตาหรือพรมลิขิต ลิฟน่ากลัวพอๆกับชั้นนี้เลยค่ะ มีไม้เก่าๆวางอยู่เต็มเลย ลิฟขนของเรอะ!
แม่เราก็ลากเข้าไป เราอยากจะร้องไห้จริงๆ กอดแม่เลยอ่ะ กลัวมากๆ ตอนนั้นอยู่ใกล้แม่ก็รู้สึกไม่ปลอดภัยซะเลย
พอลิฟเปิดออกมา เราร้องไห้เลย คนหันมามองใหญ่เลย น่ากลัวมากๆเลยชั้นนั้น จำติดตาเลย
ตอนนี้มาคิดว่า ความทรงจำมันจะไม่เลวร้ายเท่านี้ ถ้าแม่รีบๆลงลิฟตัวที่ขึ้นมาซะ แม่ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยว่ามันน่ากลัวแค่ไหน
แม่ไม่กลัวเลยหรอ ทั้งบันไดที่ปิดล็อก เสียงดังปักๆ ห้องมืดๆไม่มีเก้าอี้ซักตัว ไม่มีคนอยู่ซักคน แม่เราก็บอกร้องไห้ทำไม
อายุเท่านีเแล้ว ตัวโตเท่าควา...แล้ว ยังมาร้องไห้เพราะกลัวผีอีก แม่ไม่เข้าใจเราจริงๆนั่นแหละ ่นากลัวจะตายไป
เอามาบอกเล่า เพราะมันกลัวจริงๆ ตอนนั้นเราก็ยังเด็กมาก ตอนนี้ก็ยังเด็ก (ม.ปลาย) เรากลัวจริงๆ
เคยมีประสบการเกี่ยวลิฟคล้ายๆเราอีกไหมคะ กลัวมั้ย ตอนนั้นอายุเท่าไหร่กัน
เรื่องเล่าของลิฟที่โรงพยาบาลตอนเรายังเด็ก
เหตุเกิดที่โรงพยาบาล หลังจากดูใบนัดแล้ว โอเค ชั้น7 เรากับแม่ก็ขึ้นไป ตอนนั้นเช้ามาก ไม่มีคนขึ้นเป็นเพื่อนเลยค่ะ
พอลิฟค่อยๆเปิด(ตอนนั้นยังลั้ลลาคุยกับแม่สัพเพเระอยู่) จากท่าทางสดใสร่าเริงตามวัย ลิฟออกมาแล้วก็เบิกเนตรกว้างๆ
นี่มัน...อะไรฟ่ะเนี่ย! เมื่อสัปดาห์ก่อนมามันยังปกติอยู่เลย~ เราเห็นชั้นอันมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องอยู่
ไร้ผู้คน~ มีบันไดปีนใกล้ๆลิฟ ดูเก่าๆหักๆ น่ากลัวๆ เราเกาะแขนแม่แน่นเลย บอกว่ารีบๆลงเหาะ
แม่เราฟังที่ไหนล่ะ แม่บอกว่า โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก จะกลัวอะไร แม่อยู่ทั้งคน นั่นแหละที่เป็นห่วง! แม่อ่ะความรู้สึกช้า
ไฟดับตอนกลางคืนยังอ่านหนังสือนิยายได้เลย! เราก็ไม่อะไร ขี้เกียจเถียง แม่เดินไปจะเปิดประตูลง ปรากฏว่ามันล็อค!
แม่เราก็บอกว่า รอนี่ก่อน จะเข้าห้องน้ำ เข้าอะไรตอนนี้วะคะ! คนเค้ากลัวจะเป็นจะตายแล้ว เราเข้าไปกับแม่เลยค่ะ 555+
ตั้งแต่อายุ5ขวบไม่เคยเข้าห้องน้ำพร้อมคนอื่นอีกเลย ครั้งนี้ต้องยอมค่ะ กลัวจริงๆ แม่ก็เอื่อยเฉื่อยซะ
แล้วก็ไปกดลิฟ เราได้ยินเสียงดังปักๆๆจากห้องที่มันมืดๆ เราก็บอกแม่ว่าเมื่อไหร่ลิฟจะมาอ่ะ กลัวแล้ว
แม่ก็พูดประโยคเดิมว่า จะกลัวอะไร แม่อยู่นี่เนี่ย คุณแม่ไม่เข้าใจคุณลูก~ คุณลูกกลัวผีว้อย! นอนคนเดียวได้ก็บุญโขแล้ว
พอลิฟมา ไม่รู้อะไร โชคชะตาหรือพรมลิขิต ลิฟน่ากลัวพอๆกับชั้นนี้เลยค่ะ มีไม้เก่าๆวางอยู่เต็มเลย ลิฟขนของเรอะ!
แม่เราก็ลากเข้าไป เราอยากจะร้องไห้จริงๆ กอดแม่เลยอ่ะ กลัวมากๆ ตอนนั้นอยู่ใกล้แม่ก็รู้สึกไม่ปลอดภัยซะเลย
พอลิฟเปิดออกมา เราร้องไห้เลย คนหันมามองใหญ่เลย น่ากลัวมากๆเลยชั้นนั้น จำติดตาเลย
ตอนนี้มาคิดว่า ความทรงจำมันจะไม่เลวร้ายเท่านี้ ถ้าแม่รีบๆลงลิฟตัวที่ขึ้นมาซะ แม่ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยว่ามันน่ากลัวแค่ไหน
แม่ไม่กลัวเลยหรอ ทั้งบันไดที่ปิดล็อก เสียงดังปักๆ ห้องมืดๆไม่มีเก้าอี้ซักตัว ไม่มีคนอยู่ซักคน แม่เราก็บอกร้องไห้ทำไม
อายุเท่านีเแล้ว ตัวโตเท่าควา...แล้ว ยังมาร้องไห้เพราะกลัวผีอีก แม่ไม่เข้าใจเราจริงๆนั่นแหละ ่นากลัวจะตายไป
เอามาบอกเล่า เพราะมันกลัวจริงๆ ตอนนั้นเราก็ยังเด็กมาก ตอนนี้ก็ยังเด็ก (ม.ปลาย) เรากลัวจริงๆ
เคยมีประสบการเกี่ยวลิฟคล้ายๆเราอีกไหมคะ กลัวมั้ย ตอนนั้นอายุเท่าไหร่กัน