ความรักระหว่างพ่อกับลูกนั้นเป็นความรักที่บริสุทธิ์ หากแม่เปรียบเสมือนต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงายามเราโดนแดดแผดเผา พ่อก็เปรียบเสมือนผืนแผ่นดินที่อุ้มชูและค้ำจุนลูกจนเติบใหญ่...
แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง ลูกน้อยก็ต้องจากพ่อแม่ไปไกล และผู้ที่เป็นพ่อแม่ก็ต้องคิดถึงลูกเป็นธรรมดา โดยเฉพาะเมื่อลูกต้องไปศึกษาต่อในต่างประเทศเป็นเวลานานๆ ดังเช่นในกรณีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อถึงคราวที่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯต้องเสด็จไปศึกษาต่อในต่างประเทศเมื่อหลายสิบปีก่อน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็อดคิดถึงพระราชโอรสไม่ได้...
หม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยาได้เล่าประสบการณ์หลังจากได้เข้าเฝ้าฯพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ที่พระตำหนักภูพิงค์ จังหวัดเชียงใหม่เมื่อหลายสิบปีก่อนว่า ก่อนร่วมโต๊ะเสวยหม่อมได้รับการกำชับจากท่านผู้หญิงมณีรัตน์ว่า “ห้ามพูดถึงสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯนะ” เนื่องจากพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯทรงมีพระราชหฤทัยระลึกถึงพระราชโอรสมาก และคงไม่โปรดให้ใครพูดถึงเพื่อจะได้ลืมและคลายความคิดถึง...
แต่พอหม่อมดุษฎีเดินไปนั่งที่โต๊ะเสวย ก้นยังไม่ทันจะแตะที่เก้าอี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯก็มีพระราชกระแสรับสั่งถึงสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯอย่างยืดยาวติดต่อกันโดยไม่มีช่องว่างให้หม่อมกราบทูลอะไรเลย กลายเป็นว่าเป็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯเสียเองที่คิดถึงพระราชโอรสจนอดที่จะตรัสถึงไม่ได้ เรื่องนี้ทำให้เราทราบว่า ความรักระหว่างพ่อกับลูกนั้นเป็นความรักที่แนบแน่นยากที่จะคลาย และไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือเป็นสามัญชน ความรักที่มีให้แก่ลูกนั้นก็ไม่ต่างกันเลย...
หนังสืออ้างอิง
จงทำให้ได้ดั่งฝัน โดย หม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา
อ่านแล้วต้องอมยิ้ม... ความรักของในหลวงที่มีต่อสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ
แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง ลูกน้อยก็ต้องจากพ่อแม่ไปไกล และผู้ที่เป็นพ่อแม่ก็ต้องคิดถึงลูกเป็นธรรมดา โดยเฉพาะเมื่อลูกต้องไปศึกษาต่อในต่างประเทศเป็นเวลานานๆ ดังเช่นในกรณีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เมื่อถึงคราวที่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯต้องเสด็จไปศึกษาต่อในต่างประเทศเมื่อหลายสิบปีก่อน พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็อดคิดถึงพระราชโอรสไม่ได้...
หม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยาได้เล่าประสบการณ์หลังจากได้เข้าเฝ้าฯพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ที่พระตำหนักภูพิงค์ จังหวัดเชียงใหม่เมื่อหลายสิบปีก่อนว่า ก่อนร่วมโต๊ะเสวยหม่อมได้รับการกำชับจากท่านผู้หญิงมณีรัตน์ว่า “ห้ามพูดถึงสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯนะ” เนื่องจากพระบามสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯทรงมีพระราชหฤทัยระลึกถึงพระราชโอรสมาก และคงไม่โปรดให้ใครพูดถึงเพื่อจะได้ลืมและคลายความคิดถึง...
แต่พอหม่อมดุษฎีเดินไปนั่งที่โต๊ะเสวย ก้นยังไม่ทันจะแตะที่เก้าอี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯก็มีพระราชกระแสรับสั่งถึงสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯอย่างยืดยาวติดต่อกันโดยไม่มีช่องว่างให้หม่อมกราบทูลอะไรเลย กลายเป็นว่าเป็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯเสียเองที่คิดถึงพระราชโอรสจนอดที่จะตรัสถึงไม่ได้ เรื่องนี้ทำให้เราทราบว่า ความรักระหว่างพ่อกับลูกนั้นเป็นความรักที่แนบแน่นยากที่จะคลาย และไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือเป็นสามัญชน ความรักที่มีให้แก่ลูกนั้นก็ไม่ต่างกันเลย...
หนังสืออ้างอิง
จงทำให้ได้ดั่งฝัน โดย หม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา