ผมอยู่ ม.5 ครับ อายุ 16 ปี เกิด 2541
มันเป็นโอกาสสุดท้ายครับ ที่ผมจะได้สอบนักเรียนแลกเปลี่ยน ครั้งสุดท้ายในชีวิต ความจริงกะจะสอบเมื่อปีที่แล้ว แต่ผมลืมเอาใบสมัคร ก็เลยแห้ว
==เข้าเรื่องเลยนะครับ==
ผมมี Passion และความวัลลาบีในการอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน
สูง มาก ให้บอกตามความจริงคือ การสอบที่จะเกิดขึ้นในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ผมทุ่มเทมากในช่วงปิดเทอม ตั้งใจเหมือนคนสอบเข้ามหาลัย ทำข้อสอบเก่า ท่องศัพท์ที่ไม่เคยรู้ที่พบในข้อสอบเก่า ผมตั้งใจจริง ๆ
ผมก็กลัวนะครับ ว่าจะสอบไม่ติด แต่ผมไม่กลัวเท่า ที่บ้านจะไม่อนุญาตให้ไป..
มันคงจะเจ็บมากครับ เมื่อเราได้โอกาสที่เราฝันมาเกือบสองปีอยู่ในกำมือ แต่เราต้องปล่อยมันไป มันเหมือนฆ่าตัวตายชัด ๆ
ฐานะบ้านผม ไม่ได้รวย ไม่ได้จน กลาง ๆ ครับ พ่อแม่รับราชการ ทำงานเป็นนักเทคนิคการแพทย์และพยาบาล เงินเดือนรวมกันก็ 7 หมื่นกว่า ๆ ได้ ก็ถือว่าฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวย
แต่ผมคุยกับพ่อเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยน ผมใจไม่ดีทุกครั้งเลย, พ่อบอกว่า พ่อไม่มีปัญญาหาเงิน 5 แสน มาให้หรอก นอกจากจะกู้เงิน
เหตุผลเพราะ บ้านผมหนี้ค่อนข้างเยอะครับ ผ่อนบ้าน ผ่อนตึกแถวที่ซื้อไว้มาเก็งกำไรขายในอนาคต
และตอนนี้ พี่ชายแท้ ๆ ของผม ก็เรียนแพทย์อยู่ที่ประเทศจีน และค่าเทอมก็สูงตามนั้นล่ะครับ 2 แสนกว่า ๆ ได้ พ่อเลยบอกว่า แค่ค่าเทอมพี่ก็ไม่รู้จะหาจากไหนแล้ว
"ต้องถามแม่เราดู เพราะพ่อว่าแม่มีเงินอยู่"
ผมเริ่มมีหวัง, แต่นั่นมันก็น้อยมาก ตามประสาคุณแม่ แน่นอนว่า อารมณ์แปรปรวน และไม่ใจอ่อน ไม่ให้อะไรง่าย ๆ ผมก็เลยกลัว..
กลัวความพยายามศูนย์เปล่า กลัวว่าแม่จะไม่เห็นความตั้งใจของผม
ผมตั้งใจมาก, ผมฝึกภาษาที่สามที่สี่ ในประเทศที่อยากไป เรียนด้วยตัวเองช่วงปิดเทอม และลองทำ Speech ลง Soundcloud ดู และให้เจ้าของภาษาฟัง เค้าให้คำชมผมมา บอกผมว่า
"Most of it was very clear and I would have understood it even without the supportive text" รู้สึกภูมิใจมาก ๆ T_T
ผมอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจริง ๆ ผมนึกน้อยใจหลายครั้งว่า ทำไมผมต้องป็นคนที่เกิดทีหลัง เพราะทำให้ผมไม่ได้รับโอกาสบางอย่าง
ทุกครั้งที่ผมคิด ว่าผมติด ผมสอบติด แต่ผมไม่ได้ไป ผมจึกและจุกทุกครั้ง
ผมพยายามไม่คิด แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ เรื่องนี้ถือเป็นหนึ่งในเป้าหมายสำคัญในชีวิตผม ทุกคนมีความฝัน และนี่ก็ถือเป็นหนึ่งในความฝันใหญ่ของผม
อย่างไรก็ตาม, ผมจะพยายามไม่คิดมาก ไม่ไปคิดถึงเรื่องในอนาคต มันทุกข์ใจ ที่ผมควรทำคือทำปัจจุบันให้ดี เพราะผมสอบข้อเขียนวันอาทิตย์นี้แล้ว ผมจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ
หวังว่าจะได้เจอเพื่อน ๆ AFS #54 นะครับ :') ถ้าผมสอบติด ถ้าผมได้ไป หวังว่าเราจะได้เจอกัน
เครียดเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนครับ ช่วยให้คำแนะนำที
มันเป็นโอกาสสุดท้ายครับ ที่ผมจะได้สอบนักเรียนแลกเปลี่ยน ครั้งสุดท้ายในชีวิต ความจริงกะจะสอบเมื่อปีที่แล้ว แต่ผมลืมเอาใบสมัคร ก็เลยแห้ว
==เข้าเรื่องเลยนะครับ==
ผมมี Passion และความวัลลาบีในการอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน สูง มาก ให้บอกตามความจริงคือ การสอบที่จะเกิดขึ้นในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ผมทุ่มเทมากในช่วงปิดเทอม ตั้งใจเหมือนคนสอบเข้ามหาลัย ทำข้อสอบเก่า ท่องศัพท์ที่ไม่เคยรู้ที่พบในข้อสอบเก่า ผมตั้งใจจริง ๆ
ผมก็กลัวนะครับ ว่าจะสอบไม่ติด แต่ผมไม่กลัวเท่า ที่บ้านจะไม่อนุญาตให้ไป..
มันคงจะเจ็บมากครับ เมื่อเราได้โอกาสที่เราฝันมาเกือบสองปีอยู่ในกำมือ แต่เราต้องปล่อยมันไป มันเหมือนฆ่าตัวตายชัด ๆ
ฐานะบ้านผม ไม่ได้รวย ไม่ได้จน กลาง ๆ ครับ พ่อแม่รับราชการ ทำงานเป็นนักเทคนิคการแพทย์และพยาบาล เงินเดือนรวมกันก็ 7 หมื่นกว่า ๆ ได้ ก็ถือว่าฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวย
แต่ผมคุยกับพ่อเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยน ผมใจไม่ดีทุกครั้งเลย, พ่อบอกว่า พ่อไม่มีปัญญาหาเงิน 5 แสน มาให้หรอก นอกจากจะกู้เงิน
เหตุผลเพราะ บ้านผมหนี้ค่อนข้างเยอะครับ ผ่อนบ้าน ผ่อนตึกแถวที่ซื้อไว้มาเก็งกำไรขายในอนาคต
และตอนนี้ พี่ชายแท้ ๆ ของผม ก็เรียนแพทย์อยู่ที่ประเทศจีน และค่าเทอมก็สูงตามนั้นล่ะครับ 2 แสนกว่า ๆ ได้ พ่อเลยบอกว่า แค่ค่าเทอมพี่ก็ไม่รู้จะหาจากไหนแล้ว
"ต้องถามแม่เราดู เพราะพ่อว่าแม่มีเงินอยู่"
ผมเริ่มมีหวัง, แต่นั่นมันก็น้อยมาก ตามประสาคุณแม่ แน่นอนว่า อารมณ์แปรปรวน และไม่ใจอ่อน ไม่ให้อะไรง่าย ๆ ผมก็เลยกลัว..
กลัวความพยายามศูนย์เปล่า กลัวว่าแม่จะไม่เห็นความตั้งใจของผม
ผมตั้งใจมาก, ผมฝึกภาษาที่สามที่สี่ ในประเทศที่อยากไป เรียนด้วยตัวเองช่วงปิดเทอม และลองทำ Speech ลง Soundcloud ดู และให้เจ้าของภาษาฟัง เค้าให้คำชมผมมา บอกผมว่า
"Most of it was very clear and I would have understood it even without the supportive text" รู้สึกภูมิใจมาก ๆ T_T
ผมอยากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจริง ๆ ผมนึกน้อยใจหลายครั้งว่า ทำไมผมต้องป็นคนที่เกิดทีหลัง เพราะทำให้ผมไม่ได้รับโอกาสบางอย่าง
ทุกครั้งที่ผมคิด ว่าผมติด ผมสอบติด แต่ผมไม่ได้ไป ผมจึกและจุกทุกครั้ง
ผมพยายามไม่คิด แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ เรื่องนี้ถือเป็นหนึ่งในเป้าหมายสำคัญในชีวิตผม ทุกคนมีความฝัน และนี่ก็ถือเป็นหนึ่งในความฝันใหญ่ของผม
อย่างไรก็ตาม, ผมจะพยายามไม่คิดมาก ไม่ไปคิดถึงเรื่องในอนาคต มันทุกข์ใจ ที่ผมควรทำคือทำปัจจุบันให้ดี เพราะผมสอบข้อเขียนวันอาทิตย์นี้แล้ว ผมจะตั้งใจทำให้ดีที่สุดครับ
หวังว่าจะได้เจอเพื่อน ๆ AFS #54 นะครับ :') ถ้าผมสอบติด ถ้าผมได้ไป หวังว่าเราจะได้เจอกัน