เคยเป็นกันบ้างมั้ย
ตั้งแต่เด็กจนโต ตามใจพ่อแม่ตลอด แต่พ่อแม่ไม่เคยตามใจเรา มีแฟนกี่คนก็ให้เลิกหมด เราก็เลิกนะ มีเพื่อนกี่คน แค่เราทะเลาะกันแค่ไม่กี่ครั้งกับเพื่อนคนนั้น
ก็หาว่าเพื่อนคนนั้นไม่ดี แต่เราไม่เคยการเรียนตก สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ออกจากบ้านแทบจะไม่ได้ ตลาดยุหน้าปากซอยบ้านยังออกไปเดินเล่นไม่ได้เลย ต้องขออนุญาติก่อน จนกระทั่งขึ้นมหาลัยมีแฟน พอรุ้ก็โกด และพยายามบอกให้เลิก [อีกแล้ว] แต่ครั้งนี้ขัดใจ ไม่เลิก ก็ทำเสียงน้อยใจ
และพยายามทำให้เรากับแฟนห่างกัน คือปิดเทอมใหญ่ก่อนเรียนซัมเมอ ให้เราไปอยู่กทม.เพื่อที่จะไม่ได้ยุที่มหาลัย พอเราบอกว่าจะกลับมาทำงานช่วงซัมเมอกับไม่ให้เราทำ บอกว่ามันอันตราย กลัวทำไม่ไหว [เห็นลุกตัวเองเป็นคุณหนูหรือไง อยากช่วยหาเงินนะ ] เพราะเห็นคนอื่นทำแล้วไม่รอด เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบอีก ซึ่งเราไม่ชอบเลย ไม่เคยให้เราได้คิดทำอะไรเลยสักอย่าง จนบอกให้เรากลับมาเรียนซัมเมอ เราก็เลยใช่โอกาสนี้กลับมา แต่ก่อนนะจะกลับมาพ่อถามว่าจะรีบกลับทำไมเหลืออีกตั้งหลายวัน หรือเป็นวันครบรอบหรอ มันสำคัญมาหรือไง มันสำคัญกว่าครอบครัวหรอ เราก็เงียบแล้วเดินหนีเลย เหนื่อยเลยอะ [อาเราบอกพ่อว่าอีกไม่กี่วันครบรอบเรากับแฟน] พอกลับมา อยากจะให้เราไปกทม.อีกแล้ว เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดเทอม เราบอกว่าไม่อยากไป ก็ทำเสียงน้อยใจ ทั้งๆที่ตกลงกันเอาไว้ ว่าจะรอจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับมาจาก กทม. แต่สุดท้ายเค้าก็เปลี่ยน พูดอะไรไว้ไม่เคยทำอย่างที่พูดหรอก เอาแต่ใจกันทั้งนั้น
ความจริงในใจเรา อยากช่วยพ่อแม่หาเงิน อยากมีเงินเยอะๆเพื่อประคองชีวิตทุกคน ด้วยความที่เราเป็นพี่คนโต แต่เค้ากลับไม่ให้เราทำอะไรเลย ไม่ให้เราคิดอะไรเลย อยากจะให้เราอยู่แต่ในกรอบ แต่นี้คือความจริง บ้านเราไม่ได้รวย มีหนี้สินเยอะ อยากสบายมันก็ต้องดิ้นรน พ่อแม่นับวันยิ่งแก่ ลูกถ้าช่วยอะไรได้ก็อยากจะช่วย ขออะไรทำให้ทุกอย่าง อยากทำให้พ่อแม่สบายในวันที่พ่อแม่ยังอยู่กับเรา
ครอบครัวเรา นิสัยคนในครอบครัวคือ พ่อแม่ อยากให้ลุกสบาย ตัวเองทำงานหนักแต่ลูกนอนกินยุบ้าน [ตอนเด็ก] แต่พอลูกโตอยากให้ทำอะไร ลูกก็ไม่เชื่อฟัง เพราะถูกสอนให้ตามใจ โดยเฉพาะน้องเรา แต่พอลูกอยากทำอะไร กับไม่ให้ทำ อย่างนู้นไม่ดี อย่างนั้นไม่ดี เหมือนลูกคิดเองไม่เป็น ยิ่งโตพอขัดใจก็น้อยใจร้องไห้ เราก็รุ้สึกผิด พอเราตามใจเราก็รุ้สึกอึดอัดไม่มีความสุข เราไม่ชอบกลับบ้าน เพราะกลับมาทีไร คนในบ้านก็ต้องทะเลาะกันทุกที ไม่เคยสบายใจเลย ทุกครั้งที่กลับบ้าน พอเราไม่กลับก็หาว่าเราติดแฟน คนเราคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากหรือป่าวอะ ที่ไหนสบายใจก็อยากอยุ่ที่นั้น
แฟนเราเค้าสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่ แต่ใช่ว่าอยู่กับแฟนจะสบายใจตลอด เราก็มีช่วงที่ทะเลาะกันบ้าง แต่ที่เราไม่ชอบกลับบ้าน เพราะพ่อแม่ชอบมีอคติกับในหลายๆเรื่อง ถามว่าแฟนเราแก่แล้ว มีเมียหรือยัง [แฟนเราห่างกับเรา 10 ปี แล้วมันจะมีเมียได้ไงในเมื่อมันอยู่กับเรา 24 ชม.] พอจะพาไปให้ดูบอกไม่ต้อนรับ อย่าพึ่งเอามา รับไม่ได้ เง้อ ไม่เข้าใจจริงๆๆๆๆๆ
ใครที่อ่านหระทู้นี้คงคิดว่าเราเป็นลูกอกตัญญูเน๊าะ ทำไมถึงคิดกับพ่อแม่ได้ขนาดนี้ ก็นี่คือความจริง เค้าให้เราอยู่แต่ในกรอบ ไม่เคยให้เราทำอะไรได้เองเลย เพื่อนที่สนิทกับเรามาก มันยังบอกเราว่า เฮ้ย แกอยู่ได้ยังไงวะนี้ พ่อแม่ไม่ให้ไปไหนเลย ไปอยู่กับญาติ โดนใช้อย่างกะทาส ตื่น 6 โมง เตรียมไปซื้อกับข้าว นอน 5ทุ่ม เพราะ มานั่งนวด จนกว่าเค้าจะหลับ พอขอออกไปเที่ยว กลับ 4 โมงเย็น ถามทำไมกลับค่ำจัง ง่ะ !!! 4 โมงเย็นบอกค่ำโอ๊ยตาย!!!!
ถ้าเป็นคุณ เจอครอบครัวแบบเราคุณจะทำยังไง ????
เรารู้ว่าครอบครัวเป็นห่วงและรักเรามาก แต่เราควรจะมีความคิดเป็นของตัวเองหรือป่าว เราไม่เคยคิดที่จะต่อต้านเลย แต่เราขอแค่ให้เราได้คิดเองบ้างก็เท่านั้น อยากทำในสิ่งที่คิดบ้าง ไม่ต้องมากำหนด ให้เราทุกอย่างหรอก เราโตแล้ว และเราไม่เคยคิดที่จะทำในสิ่งไม่ดีด้วย เพราะชีวิตนี้ทั้งชีวิต เราก็โดนดูถูกมามากแล้ว เราอยากประสบความสำเร็จเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง เราขอแค่นี้ละ ครอบครัว เข้าใจกันบ้างมั้ย????
เคยเป็นกันบ้างมั้ย....
ตั้งแต่เด็กจนโต ตามใจพ่อแม่ตลอด แต่พ่อแม่ไม่เคยตามใจเรา มีแฟนกี่คนก็ให้เลิกหมด เราก็เลิกนะ มีเพื่อนกี่คน แค่เราทะเลาะกันแค่ไม่กี่ครั้งกับเพื่อนคนนั้น
ก็หาว่าเพื่อนคนนั้นไม่ดี แต่เราไม่เคยการเรียนตก สั่งให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ออกจากบ้านแทบจะไม่ได้ ตลาดยุหน้าปากซอยบ้านยังออกไปเดินเล่นไม่ได้เลย ต้องขออนุญาติก่อน จนกระทั่งขึ้นมหาลัยมีแฟน พอรุ้ก็โกด และพยายามบอกให้เลิก [อีกแล้ว] แต่ครั้งนี้ขัดใจ ไม่เลิก ก็ทำเสียงน้อยใจ
และพยายามทำให้เรากับแฟนห่างกัน คือปิดเทอมใหญ่ก่อนเรียนซัมเมอ ให้เราไปอยู่กทม.เพื่อที่จะไม่ได้ยุที่มหาลัย พอเราบอกว่าจะกลับมาทำงานช่วงซัมเมอกับไม่ให้เราทำ บอกว่ามันอันตราย กลัวทำไม่ไหว [เห็นลุกตัวเองเป็นคุณหนูหรือไง อยากช่วยหาเงินนะ ] เพราะเห็นคนอื่นทำแล้วไม่รอด เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบอีก ซึ่งเราไม่ชอบเลย ไม่เคยให้เราได้คิดทำอะไรเลยสักอย่าง จนบอกให้เรากลับมาเรียนซัมเมอ เราก็เลยใช่โอกาสนี้กลับมา แต่ก่อนนะจะกลับมาพ่อถามว่าจะรีบกลับทำไมเหลืออีกตั้งหลายวัน หรือเป็นวันครบรอบหรอ มันสำคัญมาหรือไง มันสำคัญกว่าครอบครัวหรอ เราก็เงียบแล้วเดินหนีเลย เหนื่อยเลยอะ [อาเราบอกพ่อว่าอีกไม่กี่วันครบรอบเรากับแฟน] พอกลับมา อยากจะให้เราไปกทม.อีกแล้ว เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดเทอม เราบอกว่าไม่อยากไป ก็ทำเสียงน้อยใจ ทั้งๆที่ตกลงกันเอาไว้ ว่าจะรอจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับมาจาก กทม. แต่สุดท้ายเค้าก็เปลี่ยน พูดอะไรไว้ไม่เคยทำอย่างที่พูดหรอก เอาแต่ใจกันทั้งนั้น
ความจริงในใจเรา อยากช่วยพ่อแม่หาเงิน อยากมีเงินเยอะๆเพื่อประคองชีวิตทุกคน ด้วยความที่เราเป็นพี่คนโต แต่เค้ากลับไม่ให้เราทำอะไรเลย ไม่ให้เราคิดอะไรเลย อยากจะให้เราอยู่แต่ในกรอบ แต่นี้คือความจริง บ้านเราไม่ได้รวย มีหนี้สินเยอะ อยากสบายมันก็ต้องดิ้นรน พ่อแม่นับวันยิ่งแก่ ลูกถ้าช่วยอะไรได้ก็อยากจะช่วย ขออะไรทำให้ทุกอย่าง อยากทำให้พ่อแม่สบายในวันที่พ่อแม่ยังอยู่กับเรา
ครอบครัวเรา นิสัยคนในครอบครัวคือ พ่อแม่ อยากให้ลุกสบาย ตัวเองทำงานหนักแต่ลูกนอนกินยุบ้าน [ตอนเด็ก] แต่พอลูกโตอยากให้ทำอะไร ลูกก็ไม่เชื่อฟัง เพราะถูกสอนให้ตามใจ โดยเฉพาะน้องเรา แต่พอลูกอยากทำอะไร กับไม่ให้ทำ อย่างนู้นไม่ดี อย่างนั้นไม่ดี เหมือนลูกคิดเองไม่เป็น ยิ่งโตพอขัดใจก็น้อยใจร้องไห้ เราก็รุ้สึกผิด พอเราตามใจเราก็รุ้สึกอึดอัดไม่มีความสุข เราไม่ชอบกลับบ้าน เพราะกลับมาทีไร คนในบ้านก็ต้องทะเลาะกันทุกที ไม่เคยสบายใจเลย ทุกครั้งที่กลับบ้าน พอเราไม่กลับก็หาว่าเราติดแฟน คนเราคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยากหรือป่าวอะ ที่ไหนสบายใจก็อยากอยุ่ที่นั้น
แฟนเราเค้าสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่ แต่ใช่ว่าอยู่กับแฟนจะสบายใจตลอด เราก็มีช่วงที่ทะเลาะกันบ้าง แต่ที่เราไม่ชอบกลับบ้าน เพราะพ่อแม่ชอบมีอคติกับในหลายๆเรื่อง ถามว่าแฟนเราแก่แล้ว มีเมียหรือยัง [แฟนเราห่างกับเรา 10 ปี แล้วมันจะมีเมียได้ไงในเมื่อมันอยู่กับเรา 24 ชม.] พอจะพาไปให้ดูบอกไม่ต้อนรับ อย่าพึ่งเอามา รับไม่ได้ เง้อ ไม่เข้าใจจริงๆๆๆๆๆ
ใครที่อ่านหระทู้นี้คงคิดว่าเราเป็นลูกอกตัญญูเน๊าะ ทำไมถึงคิดกับพ่อแม่ได้ขนาดนี้ ก็นี่คือความจริง เค้าให้เราอยู่แต่ในกรอบ ไม่เคยให้เราทำอะไรได้เองเลย เพื่อนที่สนิทกับเรามาก มันยังบอกเราว่า เฮ้ย แกอยู่ได้ยังไงวะนี้ พ่อแม่ไม่ให้ไปไหนเลย ไปอยู่กับญาติ โดนใช้อย่างกะทาส ตื่น 6 โมง เตรียมไปซื้อกับข้าว นอน 5ทุ่ม เพราะ มานั่งนวด จนกว่าเค้าจะหลับ พอขอออกไปเที่ยว กลับ 4 โมงเย็น ถามทำไมกลับค่ำจัง ง่ะ !!! 4 โมงเย็นบอกค่ำโอ๊ยตาย!!!!
ถ้าเป็นคุณ เจอครอบครัวแบบเราคุณจะทำยังไง ????
เรารู้ว่าครอบครัวเป็นห่วงและรักเรามาก แต่เราควรจะมีความคิดเป็นของตัวเองหรือป่าว เราไม่เคยคิดที่จะต่อต้านเลย แต่เราขอแค่ให้เราได้คิดเองบ้างก็เท่านั้น อยากทำในสิ่งที่คิดบ้าง ไม่ต้องมากำหนด ให้เราทุกอย่างหรอก เราโตแล้ว และเราไม่เคยคิดที่จะทำในสิ่งไม่ดีด้วย เพราะชีวิตนี้ทั้งชีวิต เราก็โดนดูถูกมามากแล้ว เราอยากประสบความสำเร็จเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง เราขอแค่นี้ละ ครอบครัว เข้าใจกันบ้างมั้ย????