พค.35 ขณะอายุได้ 20 นิดๆ ข้าพเจ้าในฐานะ นศ.รัฐศาสตร์ รามคำแหง  ได้เข้าร่วมต่อสู้

เพื่อต่อต้านนายกที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง  จนได้รับชัยชนะ  แต่ก็เป็นชัยชนะที่แลกมาด้วย

ชีวิตผู้คน จำนวนมาก  
    
        พค.57 ในวัย 40 ต้นๆ  ทำไมช้าพเจ้าต้องกลับไปในสมรภูมิเดิมอีกล่ะ

ในเมื่อข้าพเจ้าชนะแล้ว  สงครามต่อต้านนายก ที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง  จะมีอีกกี่ครั้งใน

ประเทศซังกาบ๊วยนี้  สงครามครั้งที่แล้ว  ขัาพเจ้าเต็มไปด้วยพละกำลัง  เต็มไปด้วยความฝัน

เต็มไปด้วยความหวัง  แต่ขาดซึ่งความรอบคอบระมัดระวัง  สงครามครานี้ ข้าพเจ้าเต็มไปด้วย

ประสพการณ์  ความรู้ ความคิด  ระมัดระวังรอบคอบขึ้น  แต่พละกำลังถดถอยไป  แต่สิ่งที่ทั้ง

สองครั้งมีเหมือนกันคือ  ความฝัน และความหวัง ฝันและหวังให้ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตยเสียที

สงครามคราวนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้แล้ว   ไม่ว่าอย่างไรประขาชนจะชนะอยู่ดี  แต่ข้าพเจ้า

คงหมดแรงรบในสงครามครั้งหน้าแล้ว  สงครามระหว่างประชาชนกับอำมาตย์คงมีต่อไปเรื่อยๆ

มิรู้จบสิ้น   แต่ลูกข้าพเจ้าในวัย 14 ปี คงรบแทนได้ในครั้งหน้า   แล้วเจอกันครับ