ศีลธรรมเป็นคำสอนเรื่องการปฏิบัติเพื่อให้ชีวิตปกติสุขและสังคมสงบสุข ซึ่งเอาไว้สอนคนที่ไม่มีเวลามาศึกษาธรรมะให้เข้าใจก่อน ดังนั้นศีลธรรมจึงสอนให้เชื่อเอาไว้ก่อน แล้วจึงปฏิบัติภายหลัง
ปรมัตถธรรมเป็นคำสอนเรื่องการดับทุกข์ของจิตใจในปัจจุบัน ซึ่งต้องใช่ปัญญาในการปฏิบัติ จึงเอาไว้สอนคนที่มีปัญญาและมีเวลามาศึกษา ดังนั้นจะใช้ความเชื่อนำหน้าอย่างคำสอนศีลธรรมไม่ได้ จะต้องศึกษาให้เกิดปัญญาในขั้นเข้าใจก่อน แล้วมีการพิสูจน์จนเกิดความเห็นแจ้ง (มีดวงตาเห็นธรรม) อันเป็นปัญญาขั้นสูงสุด เมื่อเห็นแจ้งแล้วก็จะมีการปฏิบัติตามาเองในภายหลัง
สรุปได้ว่า เราจะศึกษาเรื่องการดับทุกข์อย่างที่ศึกษาศีลธรรมไม่ได้ หรือเอาหลักการของศีลธรรมมาใช้ในการศึกษาเรื่องการดับทุกข์ไม่ได้ เพราะศีลธรรมจะใช้ศรัทธาหรือความเชื่อก่อนการปฏิบัติ ส่วนการดับทุกข์จะใช้ปัญญาก่อนการปฏิบัติ ถ้าเราเชื่อก่อนแล้วปฏิบัติก็จะทำให้การศึกษาผิดพลาด อันจะทำให้ไม่เกิดปัญญาที่แท้จริงขึ้นมาได้ และดับทุกข์ของจิตใจในปัจจุบันไม่ได้
ศีลธรรมควรเชื่อก่อนปฏิบัติ ส่วนปรมัตถธรรมต้องไม่มีทั้งเชื่อและไม่เชื่อก่อนปฏิบัติ
ปรมัตถธรรมเป็นคำสอนเรื่องการดับทุกข์ของจิตใจในปัจจุบัน ซึ่งต้องใช่ปัญญาในการปฏิบัติ จึงเอาไว้สอนคนที่มีปัญญาและมีเวลามาศึกษา ดังนั้นจะใช้ความเชื่อนำหน้าอย่างคำสอนศีลธรรมไม่ได้ จะต้องศึกษาให้เกิดปัญญาในขั้นเข้าใจก่อน แล้วมีการพิสูจน์จนเกิดความเห็นแจ้ง (มีดวงตาเห็นธรรม) อันเป็นปัญญาขั้นสูงสุด เมื่อเห็นแจ้งแล้วก็จะมีการปฏิบัติตามาเองในภายหลัง
สรุปได้ว่า เราจะศึกษาเรื่องการดับทุกข์อย่างที่ศึกษาศีลธรรมไม่ได้ หรือเอาหลักการของศีลธรรมมาใช้ในการศึกษาเรื่องการดับทุกข์ไม่ได้ เพราะศีลธรรมจะใช้ศรัทธาหรือความเชื่อก่อนการปฏิบัติ ส่วนการดับทุกข์จะใช้ปัญญาก่อนการปฏิบัติ ถ้าเราเชื่อก่อนแล้วปฏิบัติก็จะทำให้การศึกษาผิดพลาด อันจะทำให้ไม่เกิดปัญญาที่แท้จริงขึ้นมาได้ และดับทุกข์ของจิตใจในปัจจุบันไม่ได้