ส่งท้าย ละคร "อย่าลืมฉัน" และถึงพี่แอน ทองประสม (เจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิง)

กระทู้สนทนา

อย่าลืมฉัน แอน ทองประสม สถานีโทรทัศน์ช่อง 3

ก่อนอื่น ขอเกริ่นก่อนนะครับ ผมไม่ใช่พนักงานช่อง 3 มาอวยนะครับ 55
สาเหตุที่ผมมาสมัคร pantip สาเหตุแรกคืออยากมาเขียนอะไรส่งถึงดาราในดวงใจของผมนะครับ
และคนๆนั้นก็คือ "พี่แอน ทองประสม" ครับ

สาเหตุที่ผมชอบเธอ ไม่สามารถที่จะตอบได้นะครับ ว่าเพราะอะไร รู้แต่ว่าเสพติดละครที่เธอเล่นเข้าไปแล้วโดยไม่รู้ตัว
มาเป็นระยะเวลายาวนานแล้วนะครับ นับตั้งแต่เรื่องแรกที่ดูและชอบเธอมากคือ "สองนรี" ครับ ก่อนหน้านั้นก็ดูเธอเล่นแต่ไม่หลงเธอนะครับ มาหลงเธอจากเรื่องนี้จริงๆ คือผมชอบดูอะไรที่มีคุณภาพนะครับ และเห็นถึงการพัฒนาของพี่เค้าจากเรื่องนี้โดยก้าวกระโดด และไม่ผิดเลยครับ พี่แอนได้รับตอบรับได้กลายเป็น นักแสดงที่มีคุณภาพคนหนึ่งของเมืองไทยตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา และหลังจากเรื่องนี้ ผมตอบได้เลยว่า ผมดูละครพี่แอนทุกเรื่องครับ ไม่ว่าจะดังหรือไม่ดังก็ตาม ดูและเป็นกำลังใจให้พี่ทุกครั้งตลอดมา และพี่ไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยแม้สักครั้ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ชอบพี่แอนเลยก็คือ ละครที่เธอเล่นและที่ผมชอบเอามากๆ มักจะจบลงด้วยการซึมเศร้าทุกครั้งเวลาที่ละครเรื่องนั้นจบลง ผมสังเกตตัวเองมาได้ระยะหนึ่งแล้วครับ แต่ที่เป็นหนักๆเลยคือ อุ้มรัก สวรรค์เบี่ยง และสูตรเสน่หา ครับ ตอนจบจะซึมเศร้าและนอนไม่หลับครับ และจะ ซึมเศร้าไปแบบนี้จนกว่าจะมีละครดีๆ ที่พอเทียบเคียงกันออกมาให้ชม 55 (เป็นเอาหนัก)

เลยรู้สึกทรมานมากครับ 55 เวลาที่ผมอินกับละครเธอมากๆ (คืนนี้ก็คงจะเป้นอีกตามเคย) แต่...ในสิ่งเหล่านี้ ก็มีสิ่งที่ดีๆ ครับ เพราะทุกครั้งที่ละครของพี่แอนออกมาและที่ผมชอบมากๆ ชีวิตผมจะมีจังหวะชีวิตที่จะเปลี่ยนไปในสิ่งที่ดีๆหลายๆ ครั้งมากเลยครับ ผมเลยผูกพันกับพี่แอน ทองประสมนะครับ คริๆๆๆ ผมยังเคยสงสัยนะครับ ทำไมชอบมีคนบอกว่าเธอดูแก่ สำหรับผมพี่แอนสวยมากครับ สวยกว่าคนวัยเดียวกันซะอีก และอายุหน้าพี่แอนดูเด็กกว่าหลายๆคนที่อายุน้อยกว่าพี่อีกซะอีกครับ อย่าได้ไปสนใจในสิ่งนี้นะครับ เพราะมันไม่ใช่ความจริง!!! แต่สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดคือ พี่แอนจะรับเล่นละครน้อยลงจนอาจไม่เล่นอีกต่อไป (แต่ดีใจนะครับว่าเธอบอกว่าเธอจะเล่นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีใครจ้างเธอเล่น เล่นเป็นแม่ญาญ่าก็ยอม 55) ยังไงความสุขของผมคือการดูพี่เล่นละครนะครับ เล่นปีละเรื่องก็ได้ครับ ขอบทดีๆ กำกับดีๆ พอใจแล้วครับ ทำตามสัญญานะครับ พี่แอน pleaseๆๆๆๆๆๆ ผมเลยถือโอกาสรวบรวมรูปต่างๆของพี่ มาให้กำลังใจนะครับ สมแล้วครับที่เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งวงการบันเทิงบ้านเรา ชื่อได้มาด้วยความพยายามและฝีมือจริงๆครับ โดยไม่ต้องอาศัยพลังอวยใดๆ

ปล. ผมเคยเจอพี่แอนตัวจริง สมัยตอนที่พี่เรียนป.โท ที่ธรรมศาสตร์ครับ ผมไปหาเพื่อนเพราะเพื่อนว่ามาที่นี่จะเจอพี่แอน ที่นั่นก็คือโรงอาหารคณะเศรษฐศาสตร์ แล้วก็เจอจริงๆ มามาแวะทานข้าวที่นี่สมัยนานมากแล้วครับ ตัวจริงสวยมากครับ นั่นขนาดมาเรียนแบบซอมบี้ พี่แอนยังออร่ากระจายครับ พี่เป็นคนสมถะมากครับ กินง่ายอยู่ง่ายมากครับ เห็นพี่ผมตัวสั่นเลยครับ ไม่กล้าเข้าไปรบกวน 55

ปล. จะตามเชียร์พี่แอน และพี่ติ๊กในการประกาศรางวัลนักแสดงปีหน้านะครับ หนึ่งในความฝันของผมอีกครั้งคือ พี่ทั้งคู่ขึ้นไปรับพร้อมกันและกล่าวคำชมเชยซึ่งกันและกันครับ ผมจะรอดูนะครับ (สมหวังกับคู่ แอน-เคนแล้ว) ลุ้นๆๆ เพราะดูพี่ทั้ง 2 สนิทกันมากๆเลยครับ มันเป็นภาพที่ดีมากๆ และรับเล่นละครด้วยกันอีกน้าาาครับ ขอร้องๆๆๆ

กลับมาที่ละคร อย่าลืมฉัน ครับ ครั้งแรกที่ได้รู้ว่าพี่แอน จะเล่นละครเรื่องนี้กับพี่ติ๊ก (คนนี้ผมก็รักมากเช่นเดียวกันในฝ่ายชายนะครับ) บอกตรงๆ โคตรดีใจครับ เฝ้ารอมากๆว่าเมื่อไหร่จะฉาย นั่งนับวันรอทีเดียว เพราะฝันไว้ว่าอยากให้ทั้งคู่มาเจอกันสักที เพราะอยากเสพอะไรที่มีคุณภาพอีกครั้ง และก็ไม่ผิดหวังครับ 55 ผมก็กลับมายังเหตุการณ์เดิมๆอีกครั้ง คือรักและผูกพันกับสิ่งต่างๆของละครเรื่องนี้อย่างไม่ต้องฝืนชอบ องค์ประกอบทุกอย่างลงตัวมากๆ สำหรับละครเรื่องนี้ ฝากขอขอบคุณผู้ผลิตละครเรื่องนี้อีกครั้งนะครับ สำหรับสิ่งดีๆ และคุณภาพที่สะท้อนกลับมาให้ผู้ชมอย่างเราๆ ผมว่าละครเรื่องนี้สอนให้รับรู้สิ่งหนึ่งสำหรับความรักนะครับว่า คนที่เหมาะสมกันทั้งความคิด นิสัยใจคอ และการกระทำต่างๆ เหมาะสมที่จะคู่กันนะครับ คือ
1. เขมชาติ vs สุริยาวดี, สุริยง (ทั้งคู่เหมาะสมกันดีนะครับในความประพฤติที่ละครสะท้อนออกมา จึงไม่แปลกที่เค้าจะคู่กัน)
2. คุณเอื้อ vs เกนหลง (2 คนนี้เหมาะสมกันดีครับ ไม่ว่าจะมองด้านไหน พี่เอื้อก็สมกับชื่อนะครับ ในแง่เอื้อเฟื้อ และสิ่งที่เกนหลงทำในละคร ก็เหมาะสมมากนะครับที่จะได้สมหวังกับคุณเอื้อ) รวมไปถึงสิ่งต่างๆในละครที่บอกเราอ้อมๆ เช่นคำพูดของเจ้าสัว ความรักและความผูกพันธ์ในครอบครัว ความรักในหมู่เพื่อนฝูง (เขมชาติ-สมคิด) การหาความสุขในชีวิตอย่างง่ายๆ เป็นต้น และในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ละครเรื่องนี้จะจบลงแล้ว ผมก็จะเลี่ยงอาการเก่าไม่ได้หรอกครับ คงเป็นเหมือนเดิม แต่จะควบคุมตัวเองให้ได้นะครับ 55 ขอฝากกำลังใจให้กับทั้ง พี่แอน พี่ติ๊ก พี่ก้อง ริต้า น้องไก่-ไข่ และทุกๆคน ด้วยนะครับ สำหรับละครดีๆเรื่องนี้ พวกคุณมีส่วนทำให้ละครเรื่องนี้ออกมาได้อย่างลงตัวและเปี่ยมไปด้วยคุณภาพในทุกๆฉากครับ และสิ่งอื่นใดขอขอบคุณผู้ประพันธ์คือ คุณทมยันตี ด้วยนะครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ ตามที่คุณทมยันตีกล่าวชมเชยไว้นะครับ

Folklore and legend

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้In a German legend, God named all the plants when a tiny unnamed one cried out, "Forget-me-not, O Lord!" God replied, "That shall be your name."[4] Another legend tells when the Creator thought he had finished giving the flowers their colours, he heard one whisper "Forget me not!" There was nothing left but a very small amount of blue, but the forget-me-not was delighted to wear such a light blue shade.

Henry IV adopted the flower as his symbol during his exile in 1398, and retained the symbol upon his return to England the following year.[4]

In 15th-century Germany, it was supposed that the wearers of the flower would not be forgotten by their lovers. Legend has it that in medieval times, a knight and his lady were walking along the side of a river. He picked a posy of flowers, but because of the weight of his armour he fell into the river. As he was drowning he threw the posy to his loved one and shouted "forget me not". It was often worn by ladies as a sign of faithfulness and enduring love.
Remembrance

Prior to becoming the tenth province of Canada in 1949, Newfoundland (then a separate British Dominion) used the forget-me-not as a symbol of remembrance of that nation's war dead. This practice is still in limited use today, though Newfoundlanders have adopted the Flanders Poppy as well.

Freemasons began using the flower in 1926 as a symbol well known in Germany as message not to forget the poor and desperate. Many other German charities were also using it at this time. In later years, by a handful of Masons, it was a means of recognition in place of the square and compass design. This was done across Nazi occupied Europe to avoid any danger of being singled out and persecuted. The symbol of the forget-me-not in modern Masonry has become more prevalent and exaggerated claims about the use of the symbol are often made in order to promote sales of bumper stickers of the symbol.[5] Today it is an interchangeable symbol with Freemasonry and some also use the forget-me-not to remember those masons who were victimized by the Nazi regime.[6] In English Freemasonry it is more commonly now worn to remember those that have died as a symbol that you may be gone but not forgotten.
Literature

Henry David Thoreau wrote, "The mouse-ear forget-me-not, Myosotis laxa, has now extended its racemes very much, and hangs over the edge of the brook. It is one of the most interesting minute flowers. It is the more beautiful for being small and unpretending; even flowers must be modest."[7]

In his 1947 long poem "Notes Toward a Supreme Fiction," Wallace Stevens mentions the forget-me-not, using its scientific Greek-derived name:

It observes the effortless weather turning blue
And sees the myosotis on its bush.

Keith Douglas, 1920–1944, wrote his poem "Vergissmeinnicht" (forget-me-not) about a dead German soldier in World War II whose body is found by the poet with a photograph of his girl with her words written "Steffi. Vergissmeinnicht".

และสำหรับตัวผมจะไม่มีวันลืมละครเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอนครับ เพราะเรื่องนี้คือ "อย่าลืมฉัน Forget Me Not" ละครที่ดีและตราตรึงที่สุดแห่งปีนี้ และหวังว่าพระนางทั้ง 2 คู่คงได้มีโอกาสมาเจอกันอีกนะครับ จะรอครับ จะไม่มีวันลืมพวกคุณเป็นอันขาดครับ !!!