เรื่องราวความรักครั้งนี้ ทำให้ได้เรียนรู้ว่า อะไรมันพอดี จะทำให้มันดีพอ !!
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงไม่ได้สวยเลิศเลออะไร มีแฟนคนนึง เค้าเด็ก 1ปี เป็นรุ่นน้องที่เรียนคณะเดียวกัน
เรารู้จักกันในช่วงรับน้องเค้าอยู่ในกลุ่มเดียวกับน้องคนนึงที่สนิทกัน แล้ววันนึงน้องคนนี้มาบอกว่า "พี่ๆ เพื่อนหนูชอบพี่"
ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแค่รับรู้ไว้ เพราะเค้าเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เราเองก็มีแฟนอยู่แล้ว
จนกระทั่งเราเลิกกะแฟน แล้วเค้าก็รู้ว่าเราเพิ่งเลิกกะแฟน เราก็เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น เจอกันก็ทักทายกันเยอะขึ้น
มีชวนกินข้าว เดินเล่น เรื่อยเปื่อย จนวันเกิดเค้าให้ของขวัญพร้อมขอเป็นแฟนในวันเกิด
ก็ตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่วันนั้นมา หลังจากนั้น 1 ปี เราก็อยู่ด้วยกันห้องเดียวกัน
ดูเหมือนว่าจะราบรื่น เพราะเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง มีงอนๆกันเรื่องไร้สาระบ้าง เช่น เค้าเล่นเกมส์ วินนิ่งยิงเข้าแล้วเรียกให้เราดู
แต่เราดูละครไม่หันไปดูก็งอนๆแค่นั้น แย่งที่นั่งกันบ้าง ไร้สาระพอมีสีสันในชีวิต
เราบอกกับตัวเองตลอดว่าให้เต็มกับชีวิต อย่าน้อยถ้าผิดหวังเราก็ได้ทำเต็มที่แล้ว
ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันเราดูแลเอาใจใส่เค้าเป็นอย่างดี ตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า ถ้าเราเรียนไม่พร้อมกัน เค้าเรียนเช้า เราเรียนบ่าย
เราก็ปลุกเค้าไปเรียน เตรียมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย เป๋าตังค์ กุญแจรถให้พร้อมทุกอย่าง
ไปกินข้าว กลางวัน เย็น ด้วยกันทุกวัน พอเลิกเรียนกลับมาก็ไปเดินเล่นหาอะไรกินด้วยกันตลอด
มีงานมีการบ้านก็ช่วยทำ ติวหนังสือให้ เสื้อผ้า ทุกอย่างซักให้รีดให้หมด
กลับจากเตะบอล ปวดหลัง ปวดขาก็นวดให้ จะกินน้ำกินขนม ก็มีไว้ให้พร้อมทุกอย่าง
แต่ด้วยความที่เราเอง ติดแฟน อยากอยู่กะเค้าตลอดเวลา ก็มักจะตามเค้าไปไหนมาไหนตลอดๆ
เป็นแบบนี้อยู่มาอีก 1 ปี กว่า จนเราเองเริ่มรู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป เริ่มไม่กลับห้อง นอนห้องเพื่อนบ้าง
เราก็โอเค คงทำงานกลุ่มกับเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง กินเหล้า ก็ตามประสาผู้ชายก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร
จนพักหลังหาย ไม่โทรหา ทักเฟซ แล้วเราก็ไม่ได้ทะเลาะกัน จนเราเอ่ยปากถาม
ว่าเป็นอะไร ทำไมหายไป เค้าบอกว่าไม่อยากบอกกลัวเราเสียใจ
เราก็บอกเค้าไปว่า ...บอกมาเถอะทุกวันนี้ก็เสียใจอยู่แล้ว.... เค้าก็เลยบอกว่า....เลิกกันเถอะเราไม่ได้รักแล้ว...
ก็เลยถามกลับไปว่า...เพราะอะไร....เค้าบอกว่า...มันชอบให้ใครมาดูแลมากขนาดนั้น อยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่า....
เท่านั้นแหละ น้ำตามาจากไหนไม่รู้ไหลไม่หยุด ร้องไห้อยู่คืนนึง ตื่นมาไม่รู้จะทำอะไร สิ่งที่เคยทำอยู่ๆก็หายไปหมด
อีก 2 -3 วันถัดมา รุ่นน้องที่รู้จักกัน มาบอกว่า ....พี่คะแฟนพี่มาจีบหนู พี่รู้รึป่าว...เราก็บอกไปว่า...พี่เลิกกันแล้ว....
อีก 1 สัปดาห์ต่อมา น้องคนที่เค้าไปจีบก็มีแฟนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันไป
ความรักครั้งนี้แม้จะผ่านมา 3 ปี แล้ว แต่ก็ยังอยู่ในความทรงจำตลอด มันทำให้เราคิดได้ และเข้าใจผู้ชายมากขึ้น
ความจริงแล้ว ผช หรือ ผญ ก็ไม่แตกต่างกัน แค่แสดงออกไม่เท่ากันแค่นั้น
ผช ชอบมอง ผญ สวย == ผญ ก็ชอบมอง ผช หล่อๆ เหมือนกัน
ผช หวงแฟน == ผญ ก็หวงแฟน เหมือนกัน
การดูแลเอาใจใส่ แค่พอประมาณก็พอเค้าก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้
ดูแลใส่ใจ แค่พอประมาณ เพราะถ้าเยอะเกินไปความห่วงใย จะกลายเป็นความวุ่นวายทันที
****ขอบคุณรักครั้งนี้ ที่เป็นบทเรียนให้รักครั้งใหม่ดีกว่าเก่า***
รักครั้งนี้ เต็มที่มากไปรึป่าว
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงไม่ได้สวยเลิศเลออะไร มีแฟนคนนึง เค้าเด็ก 1ปี เป็นรุ่นน้องที่เรียนคณะเดียวกัน
เรารู้จักกันในช่วงรับน้องเค้าอยู่ในกลุ่มเดียวกับน้องคนนึงที่สนิทกัน แล้ววันนึงน้องคนนี้มาบอกว่า "พี่ๆ เพื่อนหนูชอบพี่"
ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแค่รับรู้ไว้ เพราะเค้าเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เราเองก็มีแฟนอยู่แล้ว
จนกระทั่งเราเลิกกะแฟน แล้วเค้าก็รู้ว่าเราเพิ่งเลิกกะแฟน เราก็เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น เจอกันก็ทักทายกันเยอะขึ้น
มีชวนกินข้าว เดินเล่น เรื่อยเปื่อย จนวันเกิดเค้าให้ของขวัญพร้อมขอเป็นแฟนในวันเกิด
ก็ตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่วันนั้นมา หลังจากนั้น 1 ปี เราก็อยู่ด้วยกันห้องเดียวกัน
ดูเหมือนว่าจะราบรื่น เพราะเราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง มีงอนๆกันเรื่องไร้สาระบ้าง เช่น เค้าเล่นเกมส์ วินนิ่งยิงเข้าแล้วเรียกให้เราดู
แต่เราดูละครไม่หันไปดูก็งอนๆแค่นั้น แย่งที่นั่งกันบ้าง ไร้สาระพอมีสีสันในชีวิต
เราบอกกับตัวเองตลอดว่าให้เต็มกับชีวิต อย่าน้อยถ้าผิดหวังเราก็ได้ทำเต็มที่แล้ว
ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันเราดูแลเอาใจใส่เค้าเป็นอย่างดี ตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า ถ้าเราเรียนไม่พร้อมกัน เค้าเรียนเช้า เราเรียนบ่าย
เราก็ปลุกเค้าไปเรียน เตรียมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย เป๋าตังค์ กุญแจรถให้พร้อมทุกอย่าง
ไปกินข้าว กลางวัน เย็น ด้วยกันทุกวัน พอเลิกเรียนกลับมาก็ไปเดินเล่นหาอะไรกินด้วยกันตลอด
มีงานมีการบ้านก็ช่วยทำ ติวหนังสือให้ เสื้อผ้า ทุกอย่างซักให้รีดให้หมด
กลับจากเตะบอล ปวดหลัง ปวดขาก็นวดให้ จะกินน้ำกินขนม ก็มีไว้ให้พร้อมทุกอย่าง
แต่ด้วยความที่เราเอง ติดแฟน อยากอยู่กะเค้าตลอดเวลา ก็มักจะตามเค้าไปไหนมาไหนตลอดๆ
เป็นแบบนี้อยู่มาอีก 1 ปี กว่า จนเราเองเริ่มรู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป เริ่มไม่กลับห้อง นอนห้องเพื่อนบ้าง
เราก็โอเค คงทำงานกลุ่มกับเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง กินเหล้า ก็ตามประสาผู้ชายก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร
จนพักหลังหาย ไม่โทรหา ทักเฟซ แล้วเราก็ไม่ได้ทะเลาะกัน จนเราเอ่ยปากถาม
ว่าเป็นอะไร ทำไมหายไป เค้าบอกว่าไม่อยากบอกกลัวเราเสียใจ
เราก็บอกเค้าไปว่า ...บอกมาเถอะทุกวันนี้ก็เสียใจอยู่แล้ว.... เค้าก็เลยบอกว่า....เลิกกันเถอะเราไม่ได้รักแล้ว...
ก็เลยถามกลับไปว่า...เพราะอะไร....เค้าบอกว่า...มันชอบให้ใครมาดูแลมากขนาดนั้น อยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่า....
เท่านั้นแหละ น้ำตามาจากไหนไม่รู้ไหลไม่หยุด ร้องไห้อยู่คืนนึง ตื่นมาไม่รู้จะทำอะไร สิ่งที่เคยทำอยู่ๆก็หายไปหมด
อีก 2 -3 วันถัดมา รุ่นน้องที่รู้จักกัน มาบอกว่า ....พี่คะแฟนพี่มาจีบหนู พี่รู้รึป่าว...เราก็บอกไปว่า...พี่เลิกกันแล้ว....
อีก 1 สัปดาห์ต่อมา น้องคนที่เค้าไปจีบก็มีแฟนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันไป
ความรักครั้งนี้แม้จะผ่านมา 3 ปี แล้ว แต่ก็ยังอยู่ในความทรงจำตลอด มันทำให้เราคิดได้ และเข้าใจผู้ชายมากขึ้น
ความจริงแล้ว ผช หรือ ผญ ก็ไม่แตกต่างกัน แค่แสดงออกไม่เท่ากันแค่นั้น
ผช ชอบมอง ผญ สวย == ผญ ก็ชอบมอง ผช หล่อๆ เหมือนกัน
ผช หวงแฟน == ผญ ก็หวงแฟน เหมือนกัน
การดูแลเอาใจใส่ แค่พอประมาณก็พอเค้าก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้
ดูแลใส่ใจ แค่พอประมาณ เพราะถ้าเยอะเกินไปความห่วงใย จะกลายเป็นความวุ่นวายทันที
****ขอบคุณรักครั้งนี้ ที่เป็นบทเรียนให้รักครั้งใหม่ดีกว่าเก่า***