เริ่มเรื่องด้วยตัวละครเอก ที่เป็นสาวน้อยนักคิดชื่อ โซฟี
“โซฟี คิดเสมอว่าสวนก็คือโลก ๆ หนึ่งโดยตัวของมันเอง ทุกครั้งที่เธอได้ยินเรื่องสวน อีเด็นในคัมภีร์ไบเบิ้ล เธอมักนึกภาพตัวเองกำลังนั่งอยู่ในสวนและสำรวจสวรรค์เล็ก ๆ ของเธอ
“โลกมาจากไหน” เธอยังคิดไม่ออก โซฟีรู้แต่ว่าโลกเป็นดาวเคราะห์ดวงเล็ก ๆ ที่อยู่ในอวกาศแต่อวกาศมาจากไหน เป็นไปได้ที่อวกาศจะมีอยู่อย่างนี้มานานแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องคิดว่ามันมาจากไหน แต่อะไร ๆ ก็มีอยู่แล้วอย่างนั้นหรือ บางอย่างลึก ๆ ในตัวเธอเริ่มไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ จริงหรือว่าทุกอย่างที่มีอยู่ต้องมีจุดเริ่มต้น? ถ้าอย่างนั้น ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง อวกาศก็ต้องถูกสร้างขึ้นมาจากอะไรบางสิ่งบางอย่างนะสิ
แต่ถ้าอวกาศเกิดมาจากอะไรบางอย่าง ถ้าอย่างนั้น บางอย่างอันนั้นก็ต้องมาจากอะไรบางอย่างอีกเหมือนกันโซฟีรู้สึกว่าเธอกำลังทำให้ปัญหายืดเยื้อขึ้นทุกที ณ บางจุดบางอย่างก็ต้องมาจากความว่างเปล่า แต่นั่นเป็นไปได้หรือ? หรือความคิดนี้จะเป็นไปไม่ได้พอ ๆ กับความคิดว่าโลกมีอยู่แบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว”
ส่วนตัวผมชอบหนังสือ(ซึ่งตอนนี้มีคนทำเป็นหนังแล้ว)เรื่องนี้มากครับ ก็เลยอยากแบ่งปัน เพราะผมเองก็ได้ย้อนกลับมาตรวจสอบความเชื่อ และความคิดของตัวเองยกใหญ่หลังจากได้อ่านหนังสือเล่มนี้ครับ ถึงแม้คำถามของโซฟีข้างต้น จะเป็นอจินไตยตามที่พุทธองค์สอน แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีที่เราจะตั้งคำถามให้กับชีวิตของเราบ้างครับ
จริง ๆ ถ้าผมจำไม่ผิด พุทธองค์ท่านเคยตรัสถึงการเวียนเกิดเวียนตายของสัตว์ว่า หาต้นไม่พบ หาจบไม่เจอครับ แต่ในคำสอนของคริสต์จะถือว่าพระเจ้าคือกำเนิดของสรรพสิ่งครับ (ถ้าผมผิดพลาดไปฝากผู้รู้ช่วยทำให้ถูกด้วยครับ) ผมก็เลยรู้สึกว่ามันคล้าย ๆ กับที่โซฟีตั้งคำถามครับ
มองในมุมของตรรกศาสตร์ ทั้งสองสิ่งที่ผมยกมาจากคำพูดของโซฟีในหนังสือ ก็ดูเหมือนจะไม่สมเหตุสมผลทั้งสองกรณีครับ
เพราะถ้ามันมีแค่ p และ q ถ้ามันปฎิเสธ p ก็ต้องสรุปว่า q แน่ ๆ ครับ แต่ถ้ามันปฎิเสธทั้งสองอย่าง แสดงว่าสิ่งที่เป็นไปได้ต้องมีมากกว่าสองกรณีครับ
ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้วิทยาศาสตร์สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับกำเนิดของสรรพสิ่งไปถึงไหนแล้วครับ ใครรู้ฝากช่วยส่งข่าวด้วยครับ
แนะนำหนังสือครับ "โลกของโซฟี"
“โซฟี คิดเสมอว่าสวนก็คือโลก ๆ หนึ่งโดยตัวของมันเอง ทุกครั้งที่เธอได้ยินเรื่องสวน อีเด็นในคัมภีร์ไบเบิ้ล เธอมักนึกภาพตัวเองกำลังนั่งอยู่ในสวนและสำรวจสวรรค์เล็ก ๆ ของเธอ
“โลกมาจากไหน” เธอยังคิดไม่ออก โซฟีรู้แต่ว่าโลกเป็นดาวเคราะห์ดวงเล็ก ๆ ที่อยู่ในอวกาศแต่อวกาศมาจากไหน เป็นไปได้ที่อวกาศจะมีอยู่อย่างนี้มานานแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องคิดว่ามันมาจากไหน แต่อะไร ๆ ก็มีอยู่แล้วอย่างนั้นหรือ บางอย่างลึก ๆ ในตัวเธอเริ่มไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ จริงหรือว่าทุกอย่างที่มีอยู่ต้องมีจุดเริ่มต้น? ถ้าอย่างนั้น ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง อวกาศก็ต้องถูกสร้างขึ้นมาจากอะไรบางสิ่งบางอย่างนะสิ
แต่ถ้าอวกาศเกิดมาจากอะไรบางอย่าง ถ้าอย่างนั้น บางอย่างอันนั้นก็ต้องมาจากอะไรบางอย่างอีกเหมือนกันโซฟีรู้สึกว่าเธอกำลังทำให้ปัญหายืดเยื้อขึ้นทุกที ณ บางจุดบางอย่างก็ต้องมาจากความว่างเปล่า แต่นั่นเป็นไปได้หรือ? หรือความคิดนี้จะเป็นไปไม่ได้พอ ๆ กับความคิดว่าโลกมีอยู่แบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว”
ส่วนตัวผมชอบหนังสือ(ซึ่งตอนนี้มีคนทำเป็นหนังแล้ว)เรื่องนี้มากครับ ก็เลยอยากแบ่งปัน เพราะผมเองก็ได้ย้อนกลับมาตรวจสอบความเชื่อ และความคิดของตัวเองยกใหญ่หลังจากได้อ่านหนังสือเล่มนี้ครับ ถึงแม้คำถามของโซฟีข้างต้น จะเป็นอจินไตยตามที่พุทธองค์สอน แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีที่เราจะตั้งคำถามให้กับชีวิตของเราบ้างครับ
จริง ๆ ถ้าผมจำไม่ผิด พุทธองค์ท่านเคยตรัสถึงการเวียนเกิดเวียนตายของสัตว์ว่า หาต้นไม่พบ หาจบไม่เจอครับ แต่ในคำสอนของคริสต์จะถือว่าพระเจ้าคือกำเนิดของสรรพสิ่งครับ (ถ้าผมผิดพลาดไปฝากผู้รู้ช่วยทำให้ถูกด้วยครับ) ผมก็เลยรู้สึกว่ามันคล้าย ๆ กับที่โซฟีตั้งคำถามครับ
มองในมุมของตรรกศาสตร์ ทั้งสองสิ่งที่ผมยกมาจากคำพูดของโซฟีในหนังสือ ก็ดูเหมือนจะไม่สมเหตุสมผลทั้งสองกรณีครับ
เพราะถ้ามันมีแค่ p และ q ถ้ามันปฎิเสธ p ก็ต้องสรุปว่า q แน่ ๆ ครับ แต่ถ้ามันปฎิเสธทั้งสองอย่าง แสดงว่าสิ่งที่เป็นไปได้ต้องมีมากกว่าสองกรณีครับ
ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้วิทยาศาสตร์สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับกำเนิดของสรรพสิ่งไปถึงไหนแล้วครับ ใครรู้ฝากช่วยส่งข่าวด้วยครับ