นิทานเรื่องลูกหงส์ขี้เหร่

มีแม่หงส์ตัวหนึ่งฟักไข่อยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งวันหนึ่ง ลูกหงส์ตัวน้อย ๆ ก็เริ่มเจาะเปลือกไข่ออกมาทีละตัว ๆ จนเกือบหมด

เหลือไข่ใบใหญ่หนึ่งฟอง ที่ยังไม่ยอมออก แม่เป็ดจึงนั่งกกไข่ต่อไป ในที่สุดไข่ใบสุดท้ายก็แตกออก ลูกหงส์โผล่ออกมาจากไข่

ตัวเล็ก คอสั้น ขนสีแดง รูปร่างน่าเกลียด แม่หงส์รู้สึกสงสัยในตัวลูกหงส์ตัวนี้มาก คิดในใจว่า คงไม่ใช่ลูกของเรา

วันรุ่งขึ้น แม่หงส์พาลูกหงส์น้อย ๆ ไปว่ายน้ำที่สระ (บนสระนั้นมีเรือใบลำนึง ลอยไปเรื่อยๆจนถึงฝั่ง) เพื่อจะได้ทดสอบว่า ลูกหงส์ขี้เหร่ตัวกระจิ๊ดริด จะว่ายน้ำได้หรือไม่ ลูกหงส์วิ่งแข่งขันลงไปลอยคออยู่ในน้ำ และว่ายได้อย่างสวยงาม

ผิดกับลูกหงส์ขี้เหร่ มันว่ายไปก็จมไป พยายามบินก็บินไม่ได้

ลูกหงส์ขี้เหร่ไม่มีความสุขเลย เพราะลูกหงส์ตัวอื่น ๆ รุมจิกตี ดังนั้น วันหนึ่งลูกหงส์ขี้เหร่จึงหนีไปอยู่หนองน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ลูกหงส์อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายวัน วันหนึ่งมีสิงโตตัวหนึ่ง วิ่งผ่ายมาพบลูกหงส์เข้า สิงโตนั้นหยุดจ้องดูลูกหงส์อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็วิ่งเลยไป

"โธ่เอ๋ย" ลูกหงส์พูด "ฉันคงขี้โม้จนเกินไป จนสิงโตก็ไม่อยากมอง"


      
          ลูกหงส์ขี้เหร่ได้หนีออกมาอยู่ที่ป่าละเมาะ ริมสระน้ำเป็นเวลานาน เดี๋ยวนี้ลูกหงส์โตขึ้นกว่าเดิมมาก ปีกกล้าขาแข็ง และแข็งแรง
วันหนึ่งลูกหงส์บินไปคลานไปเที่ยวเล่นรอบ ๆ สระ เผอิญเหลือบไปเห็นเป็ด 3 ตัวบินลงไปเล่นอยู่ในสระน้ำ ลูกหงส์นึกในใจว่า ถ้าเราบินลงไปเล่นในสระน้ำ ให้เป็ดกากๆ 3 ตัวนั้น จิกเราเสีย จะดีกว่าอยู่ต่อไป โดยมีรูปร่างน่าเกลียดอย่างนี้

ลูกหงส์ขี้เหร่นึกในใจ แล้วก็ก้มลงดูเงาของตัวเองในน้ำ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจ ที่เห็นเงาเป็นเป็ดแดงในที่สุด

ทันใดทันมันก็นึกได้

"เราไม่ใช่หงส์ เราเป็นเป็ด  เป็นเป็ดยังไงก็เป็นเป็ดวันยังค่ำ ไม่มีทางจะเป็นหงส์ได้ ต่อไปนี้เราไม่ได้เป็นลูกหงส์ขี้เหร่อีกแล้ว เราเป็นเป็ด เป็ดแดงซะด้วย"

ฝูงเป็ด บนสระลอยเข้ามาใกล้ และพากันทักทาย พวกเด็ก ๆ ร้องว่า มีเป็ดมาใหม่อีกหนึ่งตัวแล้ว เป็ดสีแดง

แต่เป็ดตัวใหม่ก็ยังคงลำพองใจ บอกว่าข้าเนี่ย

"เป็ดแดง 5 สมัยนะโว้ยยยยยยยยยยย"

เขานึกถึงคืนก่อน ๆ เมื่อครั้งยังเป็นลูกหงส์ขี้เหร่ ฝูงเป็ดพากันว่ายน้ำ

โดยมีเป็ดแดงตัวใหม่บินเข้าฝูงไปด้วยอย่างมีความสุข
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่