ข้อคิดดีๆจากการให้ของคนไร้บ้านข้างถนนมาแชร์ค่ะ

เมื่อกี้

เจอเรื่องที่แบบ

มันทำให้เราอึ้งไปมากๆๆ

ปกติเป็นไม่ให้เงินขอทานตาม BTS ยกเว้นน้องนักเรียนที่มาเล่นดนตรีบ้าง

คือไม่ชอบอ่ะ...

กลัวสนับสนุนพวกค้ามนุษย์

ให้แล้วไม่สบายใจ

เลยไม่เคยให้

วันนี้ลงป้ายรถเมล์แถวๆหอ ซึ่งปกติมักมีคนไร้บ้าน ท่าทางเหมือนสติไม่ดี แต่งตัวมอซอ ข้าวพะรุงพะรัง และมักเป็น ผู้ชายมาแถวนี้ตลอด

ปกติก็หลบๆ คือกลัวด้วยแหละ

แต่วันนี้บังเอิญเห็น ผช คนนึง นั่งกินเศษอาหารที่เหมือนร้นแวนั่นให้มา
อยู่แถวๆสะพานลอย เดินผ่านเห็นมีเศษอาหารอ่ะ

เราก็แปลก ดันสงสานซะงั้น เดินไปกินข้าวเลยซื้อไก่มาฝากให้แกไม้นึง

คือไม่ได้คิดไร  คือสงสารจริงๆ

ผลคือแกเงยหน้า

แล้วตอบเราสุภาพมาก

"ไม่เอาหรอกครับ ผมพอแล้ว"

เฮ้ย คือนี่แบบ หน้าชา อ่ะ

เราก็พยายามบอกว่ารับเถอะค่ะ ซื้อมาให้จริงๆ เค้าก็ไม่เอาๆๆยัดถุงคืนใส่มือเรา

จนแม่ค้าแถวนั้นมาบอกว่าเค้าไม่เอาหรอก ถ้าเค้าได้เค้าก็ไม่เอาแล้ว

ความรู้สึกตอนนั้นคือ เฮ้ยยยย ศักดิ์ศรีเค้าสูงส่งมากอ่ะ นี่เราเอาของดีๆไปให้ เพิ่งซื้อเลยนะ เค้ายังไม่รับเลย

ทำไมอ่ะ???

อึ้งค่ะ.....

เลยฝากแม่ค้าแถวนั้นค่อยให้ทีหลังแทน

แล้วเดินกลับมาแบบงงๆ

คือไรอ่ะ

คนบางคน ใหญ่โตคับฟ้า ยังรีดเลือดกับปู ไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักคำว่าศักศรีดิ์ด้วยซ้ำ

ทำไมอ่ะ

นี่เค้าบ้านไม่มีอยู่ ข้าวไม่มีกิน ไม่รู้จะนอนที่ไหนด้วยซ้ำ

แต่เค้า พอ ก็ คือ พอ

อึ้งค่ะ  

เราอายไปเลยนะ

บางครั้งของที่เรามีมากมายเราอยากได้นู่นนี่ คิดว่าตัวเองขาด

เจอลุงคนนี้เข้าไปเราอึ้งอ่ะ

ขอบคุณนะคะ

ที่ทำให้เข้าใจ คำว่า"พอ" กับ "ศักศรีดิ์"

คนบางคน ก็ซื้อไม่ได้จริงๆ