//ไม่เอาเดี๋ยวก่อนสิ...ฮึ...จะรีบวางไปไหนละ//
เสียงแจ้วๆหวานๆจากปลายสายโทรศัพท์ ที่ใครฟังแล้วยังไงก็ต้องใจอ่อน
"นี่มันก็จะตี 2 แล้วนะฝัน ยังไม่ง่วงอีกหรอ"
เป็นประจำทุกวันแหละคับที่ผมแทบจะล้มหัวลงนอนสวนทางกับพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น
//ไม่เอาอ่ะเอก...ฝันยังไม่ง่วงเลย อยู่เป็นเพื่อนฝันหน่อยสิ//
"ฝัน..พรุ่งนี้เอกมีเรียน 8 โมงนะ"
//ง่ะ...ชิ...ฝันไปนอนก็ได้//
"ฝันไม่งอนเอกนะ"
//นี่ไม่ติดว่าเอกมีเรียน 8 โมงนะฝันงอนไปแล้ว//
"ค้าบบค้าบบ..งั้นเอกวางละนะ"
//จุ๊บๆฝันก่อนน๊าาาพี่เอกก//
แน่ะ จะไม่ให้หลงได้ยังไง ลูกอ้อนของเธอใช่เล่นๆซะที่ไหน
"คับ..จุ๊บๆคับ ฝันดีคับที่รักของผม"
//อะ..อืออ นอนแล้ววจุ๊บค่ะพี่เอก บ๊ายย//
คิดเหมือนผมมั้ย เธอคงเขินผม เพราะเสียงเธอกระตุกน้อยๆ ฮ่าๆ
จากนั้นผมก็วางสายไป ก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับในทันทีที่ปิดตาลง...ผมง่วงมากเลยแหละครับ Zzzz
กริ๊งงงง!! กริ๊งงงงงง!! กริ๊งงงงงง!! กริ๊งงงงงงงงงงงง!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นในห้อง ราวกับมีใครเอาหูฟังมาครอบแล้วเร่งเสียงให้สุด
แค่ก!!
ผมเอื้อมมือไปตะบบนาฬิกาปลุกที่วางอยู่บนหัวเตียง หวังว่ามันจะหยุดร้อง..และมันก็หยุด
หืม......เช้านี้เป็นอีกเช้าที่ผมขี้เกียจตื่น นี่มัน 7 โมงแล้วไอ่เอกไปอาบน้ำได้แล้ว
ผมบิดตัวไปมา เผื่อมันจะสะบัดความขี้เกียจของผมออกไปบ้าง
ผมเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำ เพื่อทำธุรส่วนตัวของผม
ทำไมผมง่วงแบบนี้..เป็นเพราะใครกัน
ฮ่ะ ฮ่ะ จะเป็นใครไปอีกล่ะครับ...
ก็ใช่น่ะสิ เป็นเพราะเจ้าของเสียงหวานๆ ในสายของผมเมื่อคืน
เธอชื่อทอฝันครับ เธออายุน้อยกว่าผม 2 ปี เธอกำลังขึ้น ม.6 ส่วนผมก็กำลังขึ้นปี 2
เราเจอกันที่โรงเรียนนั่นแหละครับ
เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน
ตอนนั้นผมอยู่ ม.6 แล้วเธอพึ่งเข้า ม.4
ก็ธรรมดานั่นแหละคับ หนุ่มๆรุ่นผม เห็นสาวๆตัวเล็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้มๆ ปากนิดจมูกหน่อย
ที่พึ่งเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ ก็ต้องต่างพากันหมายปอง
เธอก็เป็นหนึ่งในนั้น....สาวที่ใครพากันหมายปอง
ทอฝัน... เธอน่ารัก จะเรียกว่ารักแรกพบก็ได้เลยนะครับ
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอนั้น
เหมือนภาพสโลวโมชั่นใน MV เพลงรักโรแมนติกหลายๆเพลง
ที่พระเอก MV กำลังมองนางเอก เดินมาอย่างช้าๆ
แบบนั้นล่ะคับ พูดไปผมก็ยิ้มไป ฮ่ะๆ ผมไม่คิดเลยนะว่าผมจะจีบเธอติด
เป็นเพราะอะไรน่ะหรอ? เธอบอกผมว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกัน
ในดีกรีของผมแล้วเป็นนักกีฬาของโรงเรียน บาสเกสบอลน่ะคับ
เธอบอกว่าเธอชอบผู้ชายตัวสูงๆ ฮ่าๆ ซึ่งต่างจากเธอริบเลย
แต่ความสูง หรือความห่างกันระหว่างหัวไหล่
มันไม่ใช่อุปสรรคของความรักของเราเลยครับ
ผมว่าผมอาบน้ำนานไปล่ะครับ เอาไว้ว่างๆผมจะเล่าเรื่องของเธอต่อ
แต่ตอนนี้ผมต้องแต่งตัวไปเรียนแล้วล่ะ...
เสียงระดมงึมงำของอาจารย์นวลฉวี
ปนกับเสียงนักศึกษามากกว่า 200 ชีวิตที่อยู่ในห้องสโลฟนี้
คงไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกคับ ที่จะเปรียบเสียงนั่นเป็นเสียงดนตรีบรรเลงเพลงคลาสสิค
มันชวนฝันซะเหลือเกิน......
ปั่ก!!
วัตถุหนึ่งที่มีน้ำหนักพอที่จะกระทบหัวผมให้แทบตกจากเก้าอี้แลคเชอร์
"หลับอีกแล้วหรอไอ่เอก อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ จะสอบแล้วนะเว้ย"
เสียงของเจ้าของวัตถุนั้น ฟังดูแล้วรำคาญผมไม่ใช่น้อย..ไอ่โจ..และผมก็รำคาญมันไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
"เออๆ เรื่องของกู"
ผมตอบปัดๆไป พลางเก็บหนังเสือเรียนไปด้วย
จะว่าไปแล้วผมจะพกหนังสือที่มีตั้ง 400 กว่าหน้ามาทำไม ... ก็คงมาเป็นหมอนหนุนชั้นดีนั่นแหละ
ผมกับโจพากันมากินข้าวที่โรงอาหารของคณะครับ
ก็เหมือนเดิมทุกๆวัน หลังจากที่กินข้าวแล้ว
ก็ต่างพากันกลับหอใครหอมัน เพราะผมกับมันมีเรียนแค่สองตัว ในช่วงเช้า
ผมกลับมาถึงห้อง..
ผมก็ทิ้งร่างของผมบนที่นอน 4 ฟุต โดยไม่ไยดีกับเสื้อนักศึกษาที่ตั้งใจรีดเมื่อวาน
หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู //7 Missed calls//
ครับ...ผมจะปิดเสียงในเวลาที่ผมเรียน เพราะผมไม่อยากให้ใครมารบกวนฝันหวานๆของผม
นั่นมันฟังดูไม่ขึ้นเลยใช่ไหมครับ
เป็นแบบนี้ประจำแหละครับ ที่ช่วงพักกลางวันแล้วจะมีสายที่ไม่ได้รับทิ้งไว้อยู่ซักสายสองสาย
แต่วันนี้มาแปลกตั้ง 7 สายเชียว
ผมโทรกลับไปยังปลายสาย.... แม่ของผมน่ะครับ
ผมรอสายได้ไม่นานนัก
เจ้าของเสียงก็เอ่ยขึ้นมา
//แม่โทรไปหลายสายทำไมไม่รับ//
น้ำเสียงเธอ ฟังแล้วดูจะตำหนิผมเล็กน้อย
"ผมบอกแม่ตั้งหลายรอบแล้ว ว่าผมเรียนผมไม่เปิดเสียง"
ผมก็เถียงไปข้างๆคูๆ ตามประสาเด็กแหละครับ
//ถ้ามันเป็นเรื่องคอขาดปาดตายละเอก!!//
"โถ่...แม่มันจะมีเรื่องอะไรล่ะ ไม่มีหรอก"
ผมทำเสียงอ่อนๆ เพื่อจะกลบเสียงของแม่ที่ดุผมเมื่อกี้
//เอก...เอกลูกฟังแม่นะ.....//
จากที่ผมฟังแม่พูดในสิ่งที่อยากจะพูดตั้งแต่ Missed call แรก
ผมยืนตัวทื่อแข็ง นัยส์ตาเบิกโพรงราวกับใครมาหยุดเวลาไว้
ผมทรุดตัวลงทันทีเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากปลายสาย...
ตัวผมสั่นเทาไปหมด..
ผมพลาดไปแล้ว ผมพลาดไปตั้งแต่ Missed call แรกแล้ว...
=====================================
ติชมไว้เยอะๆนะค้าาาาาา ^ ^ แล้วจะมาเล่าต่อค่ะ ^ ^
ขอบพระคุณมากๆนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
ขอบคุณค่ะ
Missed call....[1]
เสียงแจ้วๆหวานๆจากปลายสายโทรศัพท์ ที่ใครฟังแล้วยังไงก็ต้องใจอ่อน
"นี่มันก็จะตี 2 แล้วนะฝัน ยังไม่ง่วงอีกหรอ"
เป็นประจำทุกวันแหละคับที่ผมแทบจะล้มหัวลงนอนสวนทางกับพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น
//ไม่เอาอ่ะเอก...ฝันยังไม่ง่วงเลย อยู่เป็นเพื่อนฝันหน่อยสิ//
"ฝัน..พรุ่งนี้เอกมีเรียน 8 โมงนะ"
//ง่ะ...ชิ...ฝันไปนอนก็ได้//
"ฝันไม่งอนเอกนะ"
//นี่ไม่ติดว่าเอกมีเรียน 8 โมงนะฝันงอนไปแล้ว//
"ค้าบบค้าบบ..งั้นเอกวางละนะ"
//จุ๊บๆฝันก่อนน๊าาาพี่เอกก//
แน่ะ จะไม่ให้หลงได้ยังไง ลูกอ้อนของเธอใช่เล่นๆซะที่ไหน
"คับ..จุ๊บๆคับ ฝันดีคับที่รักของผม"
//อะ..อืออ นอนแล้ววจุ๊บค่ะพี่เอก บ๊ายย//
คิดเหมือนผมมั้ย เธอคงเขินผม เพราะเสียงเธอกระตุกน้อยๆ ฮ่าๆ
จากนั้นผมก็วางสายไป ก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับในทันทีที่ปิดตาลง...ผมง่วงมากเลยแหละครับ Zzzz
กริ๊งงงง!! กริ๊งงงงงง!! กริ๊งงงงงง!! กริ๊งงงงงงงงงงงง!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นในห้อง ราวกับมีใครเอาหูฟังมาครอบแล้วเร่งเสียงให้สุด
แค่ก!!
ผมเอื้อมมือไปตะบบนาฬิกาปลุกที่วางอยู่บนหัวเตียง หวังว่ามันจะหยุดร้อง..และมันก็หยุด
หืม......เช้านี้เป็นอีกเช้าที่ผมขี้เกียจตื่น นี่มัน 7 โมงแล้วไอ่เอกไปอาบน้ำได้แล้ว
ผมบิดตัวไปมา เผื่อมันจะสะบัดความขี้เกียจของผมออกไปบ้าง
ผมเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำ เพื่อทำธุรส่วนตัวของผม
ทำไมผมง่วงแบบนี้..เป็นเพราะใครกัน
ฮ่ะ ฮ่ะ จะเป็นใครไปอีกล่ะครับ...
ก็ใช่น่ะสิ เป็นเพราะเจ้าของเสียงหวานๆ ในสายของผมเมื่อคืน
เธอชื่อทอฝันครับ เธออายุน้อยกว่าผม 2 ปี เธอกำลังขึ้น ม.6 ส่วนผมก็กำลังขึ้นปี 2
เราเจอกันที่โรงเรียนนั่นแหละครับ
เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน
ตอนนั้นผมอยู่ ม.6 แล้วเธอพึ่งเข้า ม.4
ก็ธรรมดานั่นแหละคับ หนุ่มๆรุ่นผม เห็นสาวๆตัวเล็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้มๆ ปากนิดจมูกหน่อย
ที่พึ่งเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ ก็ต้องต่างพากันหมายปอง
เธอก็เป็นหนึ่งในนั้น....สาวที่ใครพากันหมายปอง
ทอฝัน... เธอน่ารัก จะเรียกว่ารักแรกพบก็ได้เลยนะครับ
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอนั้น
เหมือนภาพสโลวโมชั่นใน MV เพลงรักโรแมนติกหลายๆเพลง
ที่พระเอก MV กำลังมองนางเอก เดินมาอย่างช้าๆ
แบบนั้นล่ะคับ พูดไปผมก็ยิ้มไป ฮ่ะๆ ผมไม่คิดเลยนะว่าผมจะจีบเธอติด
เป็นเพราะอะไรน่ะหรอ? เธอบอกผมว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกัน
ในดีกรีของผมแล้วเป็นนักกีฬาของโรงเรียน บาสเกสบอลน่ะคับ
เธอบอกว่าเธอชอบผู้ชายตัวสูงๆ ฮ่าๆ ซึ่งต่างจากเธอริบเลย
แต่ความสูง หรือความห่างกันระหว่างหัวไหล่
มันไม่ใช่อุปสรรคของความรักของเราเลยครับ
ผมว่าผมอาบน้ำนานไปล่ะครับ เอาไว้ว่างๆผมจะเล่าเรื่องของเธอต่อ
แต่ตอนนี้ผมต้องแต่งตัวไปเรียนแล้วล่ะ...
เสียงระดมงึมงำของอาจารย์นวลฉวี
ปนกับเสียงนักศึกษามากกว่า 200 ชีวิตที่อยู่ในห้องสโลฟนี้
คงไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกคับ ที่จะเปรียบเสียงนั่นเป็นเสียงดนตรีบรรเลงเพลงคลาสสิค
มันชวนฝันซะเหลือเกิน......
ปั่ก!!
วัตถุหนึ่งที่มีน้ำหนักพอที่จะกระทบหัวผมให้แทบตกจากเก้าอี้แลคเชอร์
"หลับอีกแล้วหรอไอ่เอก อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ จะสอบแล้วนะเว้ย"
เสียงของเจ้าของวัตถุนั้น ฟังดูแล้วรำคาญผมไม่ใช่น้อย..ไอ่โจ..และผมก็รำคาญมันไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
"เออๆ เรื่องของกู"
ผมตอบปัดๆไป พลางเก็บหนังเสือเรียนไปด้วย
จะว่าไปแล้วผมจะพกหนังสือที่มีตั้ง 400 กว่าหน้ามาทำไม ... ก็คงมาเป็นหมอนหนุนชั้นดีนั่นแหละ
ผมกับโจพากันมากินข้าวที่โรงอาหารของคณะครับ
ก็เหมือนเดิมทุกๆวัน หลังจากที่กินข้าวแล้ว
ก็ต่างพากันกลับหอใครหอมัน เพราะผมกับมันมีเรียนแค่สองตัว ในช่วงเช้า
ผมกลับมาถึงห้อง..
ผมก็ทิ้งร่างของผมบนที่นอน 4 ฟุต โดยไม่ไยดีกับเสื้อนักศึกษาที่ตั้งใจรีดเมื่อวาน
หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู //7 Missed calls//
ครับ...ผมจะปิดเสียงในเวลาที่ผมเรียน เพราะผมไม่อยากให้ใครมารบกวนฝันหวานๆของผม
นั่นมันฟังดูไม่ขึ้นเลยใช่ไหมครับ
เป็นแบบนี้ประจำแหละครับ ที่ช่วงพักกลางวันแล้วจะมีสายที่ไม่ได้รับทิ้งไว้อยู่ซักสายสองสาย
แต่วันนี้มาแปลกตั้ง 7 สายเชียว
ผมโทรกลับไปยังปลายสาย.... แม่ของผมน่ะครับ
ผมรอสายได้ไม่นานนัก
เจ้าของเสียงก็เอ่ยขึ้นมา
//แม่โทรไปหลายสายทำไมไม่รับ//
น้ำเสียงเธอ ฟังแล้วดูจะตำหนิผมเล็กน้อย
"ผมบอกแม่ตั้งหลายรอบแล้ว ว่าผมเรียนผมไม่เปิดเสียง"
ผมก็เถียงไปข้างๆคูๆ ตามประสาเด็กแหละครับ
//ถ้ามันเป็นเรื่องคอขาดปาดตายละเอก!!//
"โถ่...แม่มันจะมีเรื่องอะไรล่ะ ไม่มีหรอก"
ผมทำเสียงอ่อนๆ เพื่อจะกลบเสียงของแม่ที่ดุผมเมื่อกี้
//เอก...เอกลูกฟังแม่นะ.....//
จากที่ผมฟังแม่พูดในสิ่งที่อยากจะพูดตั้งแต่ Missed call แรก
ผมยืนตัวทื่อแข็ง นัยส์ตาเบิกโพรงราวกับใครมาหยุดเวลาไว้
ผมทรุดตัวลงทันทีเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากปลายสาย...
ตัวผมสั่นเทาไปหมด..
ผมพลาดไปแล้ว ผมพลาดไปตั้งแต่ Missed call แรกแล้ว...
=====================================
ติชมไว้เยอะๆนะค้าาาาาา ^ ^ แล้วจะมาเล่าต่อค่ะ ^ ^
ขอบพระคุณมากๆนะคะที่แวะเข้ามาอ่าน
ขอบคุณค่ะ