สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันธุ์ทิพย์ ที่น่ารักทุกคน เราอยากมาเล่าประสบการณ์แย่ๆ (เรื่องดีๆก็มีนะค่ะแต่เราขอเล่าเรื่องแย่ๆก่อน....5555+) ที่เราพบเจอตอนไปเรียนอยู่ที่ Los Angeles ให้เพื่อนๆฟังค่ะ ทั้งเกือบโดนตำรวจจับ ทั้งเกือบขึ้นศาล ทั้งเกือบติดคุก ทั้งหมดติดที่คำว่า “เกือบ” นะค่ะ แล้วเรารอดมาได้ยังไง เราผ่านเหตุการณ์นั้นมายังไง ตอนแรกก็คิดว่าเรื่องมันก็ผ่านมานานเป็นปีแล้วจะมาเล่าดีมั้ย แต่เพื่อให้เพื่อนๆอ่านไว้เป็นความรู้ จะได้ระวังตัว ไม่ประมาท เหมือนที่เราโดนมา เราก็เลยคิดว่าเอามาบอกกล่าวไว้ดีกว่าค่ะ
เมื่อปีที่แล้ว เราตัดสินใจที่จะมาเรียนภาษาที่ Los Angeles ค่ะ เนื่องจากส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบอากาศหนาวๆ แล้วก็ชอบทะเล เราเลยเลือกเมืองนี้ค่ะ เราเลือกลงเรียนคอร์สภาษาที่ UCLA Extension ก่อนค่ะ เพราะเราคิดว่าถ้ามีโอกาสอยากต่อโทที่ University of California ,Los Angeles (UCLA) เลยมาลงเรียน + ดูลาดเลาที่มหาลัยนี้ก่อน
เราไปโดยที่ไม่รู้จักใครสักคนเลยค่ะ เราก็เลยหาข้อมูลผ่านทางเพื่อน และ เวบไซท์ต่างๆจนได้ข้อมูลว่า เวบ crigslist.com เป็นเวบที่เหมาะสำหรับการหาที่พักเป็นอย่างยิ่งค่ะ เพราะจะมีครู,เด็กมหาลัย หรือ คนท้องถิ่นที่ยอม มาแบ่งห้องให้เช่ามาโพสหารูมเมทไว้เยอะค่ะ .....นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความซวยของเราค่ะ
หน้าเวบเป็นแบบนี้ค่ะ เราสามารถคีย์จำกัดพื้นที่ๆเราอยากพัก/ราคาห้องได้เลยค่ะ
ที่นี่เขาไม่ค่อยให้เช่าระยะสั้น อย่างต่ำส่วนใหญ่คือ 6 เดือน ขึ้นไปค่ะ นอกเสียจากเป็นห้องที่มีคนอยู่ๆแล้วๆเราไปขอแชร์ห้องค่ะ เพื่อนๆอาจงงว่าทำไมเราต้องหาห้องเอง เพราะว่าหอของ UCLA ในมหาลัย เต็มหมดแล้วค่ะ อีกอย่างตอนแรกเราลงเรียนแค่ 3 เดือนเอง (เผื่อเปลี่ยนที่เรียนทีหลัง เพราะก็รู้ๆว่า UCLA Extension ค่าเรียนค่อนข้างแพงค่ะ แต่สรุปสุดท้ายก็อยู่มา 6 เดือนถ้วนๆ...อิอิ) เลยจำเป็นต้องมาหาที่พักเอง....เฮ่อ++++
แต่ในที่สุดเราก็เจอค่ะ หามาได้ประมาณ 3 ที่ค่ะ เราโทรไปถามเขาก่อน(โทรจากไทย) เรื่องราคา และรายละเอียดต่างๆ ส่วนใหญ่เขาจะบอกให้นัดเจอกัน แล้วเขาจะพาไปดูห้องค่ะ ซึ่งเราก็เลยต้องรอให้ไปถึงอเมริกาก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะพักที่ไหน.....แล้วระหว่างนี้หล่ะ....
โอ้แม่เจ้า!!! ฉันจะไปอยู่ไหน ในช่วงที่ตามหาที่พัก..........แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีค่ะ ป้าของเพื่อนน้องเราอยู่ที่ LA อยู่ไกลไปจาก Westwood ที่เราจะไปสักหน่อยแต่เขาก็บอกให้เราไปอยู่กับเขาได้ 2-3 วันค่ะ ณ จุดนี้เราเลยโล่งใจไป(แต่กว่าจะได้รู้จักป้าคนนี้คือก่อนเราไป 2 วันเองค่ะ โดนบุพการีว่าทุกวัน ว่าแกนี่กล้านะไม่มีที่พัก ไม่รู้จักใคร แล้วยังจะกล้าไปเรียนอีก...แต่เราไม่แคร์ค่ะ ณ จุดนี้ ต้องลุยลูกเดียว เพื่อความฝันของเรา....ตอนนั้นไฟแรงมาก...5555+)
พอไปถึง LA รอป้าเขามารับที่สนามบินเกือบ 2 ชม. แหนะค่ะ ใจเสียมากกลัวถูกทิ้ง ....เฮอะๆๆๆ
พอเสร็จเราก็พักที่บ้านป้าก่อน 1 วันแล้วอีกวันป้าเขาก็ขับรถพาไปดูห้องพักที่เราหาไว้ค่ะ ที่แรกพอไปถึง เงิบมากค่ะ ไม่มีอะไรให้สักอย่าง ห้องโล่งมาก ละพอเราถามเขาก็บอกว่า ยูสามารถเดินไปหาที่นอน และเฟอร์นิเจอร์ที่เด็กมหาลัยแถวนี้ทิ้งไว้ข้างถนนได้นะ แบบว่าไปเก็บมาใช้ต่อ (ที่นี่จะเป็นแบบนี้แหละค่ะ) ป้าแกก็ช่วยดูนะแกว่าไม่ผ่าน เราก็เลย โอเคค่ะ ไปดูอีกที่นึง ที่ๆ2 ห้องพักพอใช้ได้ค่ะมีรูมเมทร่วมห้องอยู่อีก 2 คน แต่ค่อนข้างกลจากที่ๆเราเรียนค่ะ คือถ้าเดินไป มหาลัย จะใกล้มากค่ะ แต่ถ้าเดินไปตึกเรียน UCLA Extension เราก็เดินประมาณ 20 นาที ค่ะ ถ้านั่งรถเมล์ก็ 5-10 นาที แต่เราก็เก็บไว้ในใจก่อนค่ะ
ที่สุดท้ายที่เลือกไว้ ทุกอย่างลงตัวค่ะ เฟอร์นิเจอร์พร้อม มีที่นอน เจ้าของให้เช่า 2 เดือนได้ สามารถเดินไปเรียนได้ภายในเวลา 10 นาทีเท่านั้น เจ้าของก็ดูพูดจาดี ป้าเราเลยบอกก็เอาที่นี่ละกัน ง่ายดี เพราะแกก็ไม่ว่างพาเราไปหาแล้วด้วย ด้วยภาวะจำยอมเราเลยทำสัญญากันลวกๆแล้วอยู่ไปก่อนค่ะ (ป้าเราช่วยค้ำให้ค่ะมั้นเจ้าของห้องก็ไม่ให้เช่าค่ะ....ถือว่ายังโชคดี)
ดูเหมือนเราจะโชคดีไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ แล้วเราจะมาเล่าทำไมละเนี่ย......ยังค่ะมันแค่เริ่มต้น!!!!!
(เดี๊ยวมาเล่าต่อค่ะ)
แชร์ประสบการณ์เกือบได้ไปขึ้นศาล(Court) ที่อเมริกา
เมื่อปีที่แล้ว เราตัดสินใจที่จะมาเรียนภาษาที่ Los Angeles ค่ะ เนื่องจากส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบอากาศหนาวๆ แล้วก็ชอบทะเล เราเลยเลือกเมืองนี้ค่ะ เราเลือกลงเรียนคอร์สภาษาที่ UCLA Extension ก่อนค่ะ เพราะเราคิดว่าถ้ามีโอกาสอยากต่อโทที่ University of California ,Los Angeles (UCLA) เลยมาลงเรียน + ดูลาดเลาที่มหาลัยนี้ก่อน
เราไปโดยที่ไม่รู้จักใครสักคนเลยค่ะ เราก็เลยหาข้อมูลผ่านทางเพื่อน และ เวบไซท์ต่างๆจนได้ข้อมูลว่า เวบ crigslist.com เป็นเวบที่เหมาะสำหรับการหาที่พักเป็นอย่างยิ่งค่ะ เพราะจะมีครู,เด็กมหาลัย หรือ คนท้องถิ่นที่ยอม มาแบ่งห้องให้เช่ามาโพสหารูมเมทไว้เยอะค่ะ .....นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความซวยของเราค่ะ
หน้าเวบเป็นแบบนี้ค่ะ เราสามารถคีย์จำกัดพื้นที่ๆเราอยากพัก/ราคาห้องได้เลยค่ะ
ที่นี่เขาไม่ค่อยให้เช่าระยะสั้น อย่างต่ำส่วนใหญ่คือ 6 เดือน ขึ้นไปค่ะ นอกเสียจากเป็นห้องที่มีคนอยู่ๆแล้วๆเราไปขอแชร์ห้องค่ะ เพื่อนๆอาจงงว่าทำไมเราต้องหาห้องเอง เพราะว่าหอของ UCLA ในมหาลัย เต็มหมดแล้วค่ะ อีกอย่างตอนแรกเราลงเรียนแค่ 3 เดือนเอง (เผื่อเปลี่ยนที่เรียนทีหลัง เพราะก็รู้ๆว่า UCLA Extension ค่าเรียนค่อนข้างแพงค่ะ แต่สรุปสุดท้ายก็อยู่มา 6 เดือนถ้วนๆ...อิอิ) เลยจำเป็นต้องมาหาที่พักเอง....เฮ่อ++++
แต่ในที่สุดเราก็เจอค่ะ หามาได้ประมาณ 3 ที่ค่ะ เราโทรไปถามเขาก่อน(โทรจากไทย) เรื่องราคา และรายละเอียดต่างๆ ส่วนใหญ่เขาจะบอกให้นัดเจอกัน แล้วเขาจะพาไปดูห้องค่ะ ซึ่งเราก็เลยต้องรอให้ไปถึงอเมริกาก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะพักที่ไหน.....แล้วระหว่างนี้หล่ะ....
โอ้แม่เจ้า!!! ฉันจะไปอยู่ไหน ในช่วงที่ตามหาที่พัก..........แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีค่ะ ป้าของเพื่อนน้องเราอยู่ที่ LA อยู่ไกลไปจาก Westwood ที่เราจะไปสักหน่อยแต่เขาก็บอกให้เราไปอยู่กับเขาได้ 2-3 วันค่ะ ณ จุดนี้เราเลยโล่งใจไป(แต่กว่าจะได้รู้จักป้าคนนี้คือก่อนเราไป 2 วันเองค่ะ โดนบุพการีว่าทุกวัน ว่าแกนี่กล้านะไม่มีที่พัก ไม่รู้จักใคร แล้วยังจะกล้าไปเรียนอีก...แต่เราไม่แคร์ค่ะ ณ จุดนี้ ต้องลุยลูกเดียว เพื่อความฝันของเรา....ตอนนั้นไฟแรงมาก...5555+)
พอไปถึง LA รอป้าเขามารับที่สนามบินเกือบ 2 ชม. แหนะค่ะ ใจเสียมากกลัวถูกทิ้ง ....เฮอะๆๆๆ
พอเสร็จเราก็พักที่บ้านป้าก่อน 1 วันแล้วอีกวันป้าเขาก็ขับรถพาไปดูห้องพักที่เราหาไว้ค่ะ ที่แรกพอไปถึง เงิบมากค่ะ ไม่มีอะไรให้สักอย่าง ห้องโล่งมาก ละพอเราถามเขาก็บอกว่า ยูสามารถเดินไปหาที่นอน และเฟอร์นิเจอร์ที่เด็กมหาลัยแถวนี้ทิ้งไว้ข้างถนนได้นะ แบบว่าไปเก็บมาใช้ต่อ (ที่นี่จะเป็นแบบนี้แหละค่ะ) ป้าแกก็ช่วยดูนะแกว่าไม่ผ่าน เราก็เลย โอเคค่ะ ไปดูอีกที่นึง ที่ๆ2 ห้องพักพอใช้ได้ค่ะมีรูมเมทร่วมห้องอยู่อีก 2 คน แต่ค่อนข้างกลจากที่ๆเราเรียนค่ะ คือถ้าเดินไป มหาลัย จะใกล้มากค่ะ แต่ถ้าเดินไปตึกเรียน UCLA Extension เราก็เดินประมาณ 20 นาที ค่ะ ถ้านั่งรถเมล์ก็ 5-10 นาที แต่เราก็เก็บไว้ในใจก่อนค่ะ
ที่สุดท้ายที่เลือกไว้ ทุกอย่างลงตัวค่ะ เฟอร์นิเจอร์พร้อม มีที่นอน เจ้าของให้เช่า 2 เดือนได้ สามารถเดินไปเรียนได้ภายในเวลา 10 นาทีเท่านั้น เจ้าของก็ดูพูดจาดี ป้าเราเลยบอกก็เอาที่นี่ละกัน ง่ายดี เพราะแกก็ไม่ว่างพาเราไปหาแล้วด้วย ด้วยภาวะจำยอมเราเลยทำสัญญากันลวกๆแล้วอยู่ไปก่อนค่ะ (ป้าเราช่วยค้ำให้ค่ะมั้นเจ้าของห้องก็ไม่ให้เช่าค่ะ....ถือว่ายังโชคดี)
ดูเหมือนเราจะโชคดีไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ แล้วเราจะมาเล่าทำไมละเนี่ย......ยังค่ะมันแค่เริ่มต้น!!!!!
(เดี๊ยวมาเล่าต่อค่ะ)