เรื่องนี้ตัดสินใจนานมากครับที่อยากจะเขียนเล่าเรื่องตัวเองลงสักที่นึง ตอนแรกผมตั้งใจไว้ว่าจะเขียนลง Facebook ของตัวเอง แต่ไม่ไหวครับ มันยาว และดูเวิ่นเว้อเกินไป ที่สำคัญไม่อยากให้ใครโดยเฉพาะน้องรู้ครับ เพราะเหตุผลหลายๆ อย่างครับ
ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนครับอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว และต่อ ม.ปลายที่โรงเรียนเดิม อยู่ห้องเด็กเนิร์ดเลยครับ กลุ่มผมตอนนั้นก็เนิร์ดหนักครับ (ฮ่าๆ) แต่ตอนนี้ทุกคนเลิกเนิร์ดไปหมดล่ะครับ ตอนผมอยู่ ม.4 ต้องไปเข้าค่ายกับน้อง ม.1 ครับ เรื่องมันเกิดจากตรงนี้ผมรู้สึกว่ามีน้องคนนึงที่ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักมาก ผมอยากรู้จักแต่อายครับ (เพื่อนบอกว่าผมกล้าทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องความรักที่ไม่เอาไหนเลยครับ) สุดท้ายผมขอร้องให้เพื่อนในกลุ่มคนนึงไปขอเบอร์น้องเค้าครับ (แน่นอนว่าน้องเป็นผู้ชาย ก็โรงเรียนชายล้วนนี่ครับ) ก็ได้เบอร์น้องมาไม่อยากเย็นครับ (แต่มันยากหลังจากนั้นมาตลอดจนถึงตอนนี้) 3 เดือนผ่านไปผมก็ยังไม่ได้โทรไปหาน้องครับ ด้วยเหตุผลเรื่องความกล้านี่แหละครับ และแล้วผมก็โดนเพื่อนด่าว่า เสียเวลามันที่ต้องไปขอเบอร์ให้ แล้วมาทิ้งเฉยๆ อย่างงี้ (มันด่าแรงกว่านี้ครับ นี่แปลมาแบบสุภาพๆ ฮ่าๆ) สุดท้ายผมเลยรวบรวมความกล้าที่มีไม่กี่ครั้งในชีวิตโทรไปหาน้องครับ น้องรับสายครับ เยสส!
ผมเริ่มอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับน้องไปให้มากกว่านี้ แต่เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปนะครับ ประมาณว่าโทรไปทุกวันเป็นปกติครับ แต่ข้อเสียของน้องคนนี้คือเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากๆ ครับ มากขนาดที่ว่าถ้าผมขัดใจนิดเดียวก็ร้องไห้แล้ว แถมเป็นคนพูดไม่มีหางเสียงด้วยครับ (ต้องคุยกันนานกว่านิสัยพวกนี้จะเบาลง แต่ไม่หายขาดครับ ฮ่าๆ) ตอนนั้นผมคิดเลยครับ ไม่เอาล่ะ น้องคนนี้ไม่ใช่ล่ะ แล้วก็พยายามตีตัวออกห่างนิดๆ ครับ แต่ก็ยังคุยกันเรื่อยๆ แบบเป็นพี่น้องกันมาจนผมอยู่ ม.6 ครับ ผมต้องเข้ามหา'ลัย และน้องต้องไปเรียนต่างจังหวัด ห่างกันครับ ห่างกัน 700 กว่ากิโล แต่ก็ยังโทรคุยกันเรื่อยๆ หรือถ้าผมว่างผมก็จะไปหาบ้างครับ ระหว่างนั้นเพราะน้องเป็นคนเรียนดี และหน้าตาดีครับ (ขาวๆ ตี๋ๆ) น้องเป็นหลีดโรงเรียนครับ และมีคนมาแอบชอบเยอะเหมือนกัน (ตอนนั้นน้องไม่ได้บอกว่าชอบ ญ หรือ ช นะครับ) และน้องก็มีแฟนครับ (เป็น ญ นะครับ)
ความรู้สึกตอนนั้นผมสับสนมากครับว่าผมอยากให้น้องอยู่ในฐานะไหน มันมากเกินกว่าคำว้าน้องไปแล้วครับ แต่มันไม่ใช่แฟน เราบอกว่าเป็นห่วงกันหลังจากคุยกันเกือบทุกครั้ง (จนน้องเค้ามีแฟน) แต่ผมก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดครับ จนตอนที่น้องขึ้นมหา'ลัย น้องเรียนคนล่ะมหา'ลัยกับผมครับ น้องมีคนมาจีบและมาชอบพอสมควร และแน่นอนครับผมกับน้องเราห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีเราก็คุยกัน 3-4 เดือนครั้ง หรือนานสุดก็ 6 เดือนครับ เพราะต่างคนต่างยุ่งน้องเข้าปี 1 และคณะน้องเรียนหนัก ผมอยู่ปี 4 ผมกำลังจะจบครับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมงอแงมากๆ เวลาคุยกับน้องทีไรจะทะเลาะกัน งอนกันหลายครั้ง (น้องเลิกกับแฟน ผญ ตั้งแต่อยู่ ม.ปลายแล้วครับ) บางทีตอนปิดเทอมหรือมีช่วงว่างที่มาเจอกัน เราก็จะนัดเจอกันครับ แต่จะล่มเกือบทุกครั้ง แต่ที่แย่กว่านั้นคือผมเจอน้องแล้วจะอ้อนครับ อ้อนจนน่ารำคาญเลย จนตอนหลังน้องบอกว่ามันน่ารำคาญมากและไม่ชอบเลย แต่จากนั้นก็หายไปนานอีกเหมือนกันครับ จนไม่นานมานี้น้องมาบอกผมว่าน้องมีแฟนแล้วครับ!
ผมก็ เหรอๆ ยินดีด้วย แต่! แฟนน้องครั้งนี้เป็นผู้ชายครับ (ผมหน้าชาเลยครับ เหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยกคอกวัว) ผมนั่งคุยกับน้องเรื่องแฟนเค้านานมากครับ สุดท้ายรู้สึกไม่ไหวจริงๆ เลยขอตัวไปนอน แล้วนอนทบทวนความสัมพันธ์ของผมกับน้องครับว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน แน่นอนครับ ผมเชื่อว่าน้องไม่ได้ชอบผม (ผมหน้าตาไม่ค่อยดีครับ ผิวคล้ำๆ หน่อย ไม่สูงมาก เตี้ยเลยก็ได้ครับ) ผมลำดับเหตุการณ์ทั้งคืนก็สรุปได้ว่าผมชอบน้องตอนแรก แล้วไม่ชอบ แล้วกลับมาชอบครับ (บวกหลงด้วยครับ เพื่อนหลายคนบอกว่างั้น) ปัญหาตอนนี้สำหรับผมคือผมยังอยากเจอ และอยากคุยกับน้องอยู่ แต่ผมต้องรู้ตัวเองครับว่าผมอยู่ในสถานะไหน แน่นอนครับ "พี่" ครับ ฉะนั้นสิ่งที่ผมต้องทำคือเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ
การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมเริ่มจากการไม่พยายามเข้าไปยุ่มย่ามกับน้องจนเกินไป เมื่อก่อนเวลาเราไปไหนมาไหนด้วยกันเราเดินจับมือกัน เล่นหัวกัน ป้อนข้าวให้กันจนเป็นเรื่องปกติครับ หรือแม้แต่การโทร คุยไลน์ แชท Facebook ข้อความทุกอย่างต้องตัดความคิดถึง บอกว่ารัก ห่วงใยพวกนี้ออกครับ ไม่ใช่เพราะผมต้องการหลบไม่ให้แฟนน้องเค้ารู้นะครับ เพราะผมทำทั้งต่อหน้าและลับหลัง ผมเชื่ออย่างนึงว่าแฟนน้องผมต้องเป็นคนดีในระดับนึงที่จะมาดูแลน้องผมได้ และผมต้องการให้น้อง (หรือคนที่เรารัก) มีความสุข นั่นเป็นนิยามความรักที่ผมท่องขึ้นใจมาตลอดครับ (น้ำเน่าไหมล่า ฮ่าๆ) แต่เหมือนน้องก็จะรู้ตัวพอสมควรกับการเปลี่ยนแปลงครับ น้องเริ่มไม่พูดเรื่องแฟนน้องให้ผมฟัง และสิ่งที่เราเคยทำร่วมกันหลายๆ อย่างก็ไม่ทำแล้วครับ (ไม่มีเรื่องอย่างว่าเลยนะครับ)
จากวันนั้นมาถึงตอนนี้ก็ 7 ปีแล้วครับที่ผมแอบชอบคนๆ นึงมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเค้าชอบผมหรือเปล่า เรื่องราวตลอด 7 ปีมันมีทั้งความสุข (เพราะคิดไปเอง) และทุกข์แบบสุดๆ (แต่ผมไม่เคยร้องไห้ให้เรื่องพวกนี้เลยนะครับ) หลายๆ คนบอกว่าผมควรบอกชอบน้องเค้า เพราะมันเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอดครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำครับ เพราะตอนนี้น้องมีแฟนแล้ว และผมไม่ต้องการให้น้องไขว้เขวกับอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งผม อย่างที่ผมบอกความรักของผมคือการเห็นคนที่ผมรักมีความสุข แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว และสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข (แต่ก็ปนเศร้านะครับ ฮ่าๆ) คือการที่น้องบอกว่านอกจากคนในครอบครัวน้องแล้วมีแฟนน้องกับผมนี่แหละครับที่เข้าใจน้องมากที่สุด (ได้เป็นที่ 2 ก็ดีใจล่ะครับ ^^) แล้วสิ่งที่ผมเลือกคือผมขอเก็บเรื่องราวทั้งหมดไว้กับตัวผมให้มันเป็นประสบการณ์และเรื่องราวดีๆ เรื่องนึงก็พอครับ และขอทำหน้าที่ "พี่" ให้ดีที่สุดครับ
ตอนนี้มันเหมือนแค่จบตอนๆ นึงแค่นั้นเองครับ ผมยังไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมอาจจะไปมีแฟน หรืออาจจะอยู่เป็นโสด แต่ผมต้องอยู่ให้ได้ครับ...
เมื่อผมแอบชอบรุ่นน้องมา 7 ปีครับ
ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนครับอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว และต่อ ม.ปลายที่โรงเรียนเดิม อยู่ห้องเด็กเนิร์ดเลยครับ กลุ่มผมตอนนั้นก็เนิร์ดหนักครับ (ฮ่าๆ) แต่ตอนนี้ทุกคนเลิกเนิร์ดไปหมดล่ะครับ ตอนผมอยู่ ม.4 ต้องไปเข้าค่ายกับน้อง ม.1 ครับ เรื่องมันเกิดจากตรงนี้ผมรู้สึกว่ามีน้องคนนึงที่ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักมาก ผมอยากรู้จักแต่อายครับ (เพื่อนบอกว่าผมกล้าทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องความรักที่ไม่เอาไหนเลยครับ) สุดท้ายผมขอร้องให้เพื่อนในกลุ่มคนนึงไปขอเบอร์น้องเค้าครับ (แน่นอนว่าน้องเป็นผู้ชาย ก็โรงเรียนชายล้วนนี่ครับ) ก็ได้เบอร์น้องมาไม่อยากเย็นครับ (แต่มันยากหลังจากนั้นมาตลอดจนถึงตอนนี้) 3 เดือนผ่านไปผมก็ยังไม่ได้โทรไปหาน้องครับ ด้วยเหตุผลเรื่องความกล้านี่แหละครับ และแล้วผมก็โดนเพื่อนด่าว่า เสียเวลามันที่ต้องไปขอเบอร์ให้ แล้วมาทิ้งเฉยๆ อย่างงี้ (มันด่าแรงกว่านี้ครับ นี่แปลมาแบบสุภาพๆ ฮ่าๆ) สุดท้ายผมเลยรวบรวมความกล้าที่มีไม่กี่ครั้งในชีวิตโทรไปหาน้องครับ น้องรับสายครับ เยสส!
ผมเริ่มอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับน้องไปให้มากกว่านี้ แต่เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปนะครับ ประมาณว่าโทรไปทุกวันเป็นปกติครับ แต่ข้อเสียของน้องคนนี้คือเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากๆ ครับ มากขนาดที่ว่าถ้าผมขัดใจนิดเดียวก็ร้องไห้แล้ว แถมเป็นคนพูดไม่มีหางเสียงด้วยครับ (ต้องคุยกันนานกว่านิสัยพวกนี้จะเบาลง แต่ไม่หายขาดครับ ฮ่าๆ) ตอนนั้นผมคิดเลยครับ ไม่เอาล่ะ น้องคนนี้ไม่ใช่ล่ะ แล้วก็พยายามตีตัวออกห่างนิดๆ ครับ แต่ก็ยังคุยกันเรื่อยๆ แบบเป็นพี่น้องกันมาจนผมอยู่ ม.6 ครับ ผมต้องเข้ามหา'ลัย และน้องต้องไปเรียนต่างจังหวัด ห่างกันครับ ห่างกัน 700 กว่ากิโล แต่ก็ยังโทรคุยกันเรื่อยๆ หรือถ้าผมว่างผมก็จะไปหาบ้างครับ ระหว่างนั้นเพราะน้องเป็นคนเรียนดี และหน้าตาดีครับ (ขาวๆ ตี๋ๆ) น้องเป็นหลีดโรงเรียนครับ และมีคนมาแอบชอบเยอะเหมือนกัน (ตอนนั้นน้องไม่ได้บอกว่าชอบ ญ หรือ ช นะครับ) และน้องก็มีแฟนครับ (เป็น ญ นะครับ)
ความรู้สึกตอนนั้นผมสับสนมากครับว่าผมอยากให้น้องอยู่ในฐานะไหน มันมากเกินกว่าคำว้าน้องไปแล้วครับ แต่มันไม่ใช่แฟน เราบอกว่าเป็นห่วงกันหลังจากคุยกันเกือบทุกครั้ง (จนน้องเค้ามีแฟน) แต่ผมก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้ตลอดครับ จนตอนที่น้องขึ้นมหา'ลัย น้องเรียนคนล่ะมหา'ลัยกับผมครับ น้องมีคนมาจีบและมาชอบพอสมควร และแน่นอนครับผมกับน้องเราห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีเราก็คุยกัน 3-4 เดือนครั้ง หรือนานสุดก็ 6 เดือนครับ เพราะต่างคนต่างยุ่งน้องเข้าปี 1 และคณะน้องเรียนหนัก ผมอยู่ปี 4 ผมกำลังจะจบครับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมงอแงมากๆ เวลาคุยกับน้องทีไรจะทะเลาะกัน งอนกันหลายครั้ง (น้องเลิกกับแฟน ผญ ตั้งแต่อยู่ ม.ปลายแล้วครับ) บางทีตอนปิดเทอมหรือมีช่วงว่างที่มาเจอกัน เราก็จะนัดเจอกันครับ แต่จะล่มเกือบทุกครั้ง แต่ที่แย่กว่านั้นคือผมเจอน้องแล้วจะอ้อนครับ อ้อนจนน่ารำคาญเลย จนตอนหลังน้องบอกว่ามันน่ารำคาญมากและไม่ชอบเลย แต่จากนั้นก็หายไปนานอีกเหมือนกันครับ จนไม่นานมานี้น้องมาบอกผมว่าน้องมีแฟนแล้วครับ!
ผมก็ เหรอๆ ยินดีด้วย แต่! แฟนน้องครั้งนี้เป็นผู้ชายครับ (ผมหน้าชาเลยครับ เหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยกคอกวัว) ผมนั่งคุยกับน้องเรื่องแฟนเค้านานมากครับ สุดท้ายรู้สึกไม่ไหวจริงๆ เลยขอตัวไปนอน แล้วนอนทบทวนความสัมพันธ์ของผมกับน้องครับว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน แน่นอนครับ ผมเชื่อว่าน้องไม่ได้ชอบผม (ผมหน้าตาไม่ค่อยดีครับ ผิวคล้ำๆ หน่อย ไม่สูงมาก เตี้ยเลยก็ได้ครับ) ผมลำดับเหตุการณ์ทั้งคืนก็สรุปได้ว่าผมชอบน้องตอนแรก แล้วไม่ชอบ แล้วกลับมาชอบครับ (บวกหลงด้วยครับ เพื่อนหลายคนบอกว่างั้น) ปัญหาตอนนี้สำหรับผมคือผมยังอยากเจอ และอยากคุยกับน้องอยู่ แต่ผมต้องรู้ตัวเองครับว่าผมอยู่ในสถานะไหน แน่นอนครับ "พี่" ครับ ฉะนั้นสิ่งที่ผมต้องทำคือเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ
การเปลี่ยนแปลงตัวเองของผมเริ่มจากการไม่พยายามเข้าไปยุ่มย่ามกับน้องจนเกินไป เมื่อก่อนเวลาเราไปไหนมาไหนด้วยกันเราเดินจับมือกัน เล่นหัวกัน ป้อนข้าวให้กันจนเป็นเรื่องปกติครับ หรือแม้แต่การโทร คุยไลน์ แชท Facebook ข้อความทุกอย่างต้องตัดความคิดถึง บอกว่ารัก ห่วงใยพวกนี้ออกครับ ไม่ใช่เพราะผมต้องการหลบไม่ให้แฟนน้องเค้ารู้นะครับ เพราะผมทำทั้งต่อหน้าและลับหลัง ผมเชื่ออย่างนึงว่าแฟนน้องผมต้องเป็นคนดีในระดับนึงที่จะมาดูแลน้องผมได้ และผมต้องการให้น้อง (หรือคนที่เรารัก) มีความสุข นั่นเป็นนิยามความรักที่ผมท่องขึ้นใจมาตลอดครับ (น้ำเน่าไหมล่า ฮ่าๆ) แต่เหมือนน้องก็จะรู้ตัวพอสมควรกับการเปลี่ยนแปลงครับ น้องเริ่มไม่พูดเรื่องแฟนน้องให้ผมฟัง และสิ่งที่เราเคยทำร่วมกันหลายๆ อย่างก็ไม่ทำแล้วครับ (ไม่มีเรื่องอย่างว่าเลยนะครับ)
จากวันนั้นมาถึงตอนนี้ก็ 7 ปีแล้วครับที่ผมแอบชอบคนๆ นึงมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเค้าชอบผมหรือเปล่า เรื่องราวตลอด 7 ปีมันมีทั้งความสุข (เพราะคิดไปเอง) และทุกข์แบบสุดๆ (แต่ผมไม่เคยร้องไห้ให้เรื่องพวกนี้เลยนะครับ) หลายๆ คนบอกว่าผมควรบอกชอบน้องเค้า เพราะมันเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอดครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำครับ เพราะตอนนี้น้องมีแฟนแล้ว และผมไม่ต้องการให้น้องไขว้เขวกับอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งผม อย่างที่ผมบอกความรักของผมคือการเห็นคนที่ผมรักมีความสุข แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว และสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข (แต่ก็ปนเศร้านะครับ ฮ่าๆ) คือการที่น้องบอกว่านอกจากคนในครอบครัวน้องแล้วมีแฟนน้องกับผมนี่แหละครับที่เข้าใจน้องมากที่สุด (ได้เป็นที่ 2 ก็ดีใจล่ะครับ ^^) แล้วสิ่งที่ผมเลือกคือผมขอเก็บเรื่องราวทั้งหมดไว้กับตัวผมให้มันเป็นประสบการณ์และเรื่องราวดีๆ เรื่องนึงก็พอครับ และขอทำหน้าที่ "พี่" ให้ดีที่สุดครับ
ตอนนี้มันเหมือนแค่จบตอนๆ นึงแค่นั้นเองครับ ผมยังไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมอาจจะไปมีแฟน หรืออาจจะอยู่เป็นโสด แต่ผมต้องอยู่ให้ได้ครับ...