น้องขวบห้าเดือน พฤติกรรมตอนนี้คือ ชอบพูดกลัวๆ และไม่กล้าเดินไปใกล้กำแพงบ้านฝั่งที่เคยมีเสียงดัง หรือบางทีก็กลัวสิ่งที่ไม่เคยกลัว เช่น ถุงพลาสติก และชอบพูดกลัวๆ ตลอด อย่างไม่สมเหตุสมผล
เหตุการณ์ครั้งแรก ที่ทำให้เด็กน้อยรู้จักคำ “กลัว” เชื่อมโยงกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ....
วันนั้นปล่อยเค้านอนอยู่ที่พื้นปูแผ่นรองคลาน (เค้าไม่ยอมนอนในเพลแพลน) ระหว่างที่กำลังนอนหลับลึก ก็มีเสียงครืดๆ เราก็นั่งเล่นคอมอยู่ห้องด้านหน้าไม่ไกลนัก เค้าลุกพรวด แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปทิศตรงข้าม คือหลังบ้าน วิ่งไปหาเราในครัว ไม่เจอ เค้าหันกลับมาหน้าบ้าน เรารีบวิ่งตรงเข้าไปกอดเค้า สีหน้าเค้าตกใจ ตัวสั่น ร้องไห้ น้ำตาไหลพราก กอดเราแน่นไม่ปล่อย เราถามกลัวเหรอลูก ลูกเลยพูดตามว่า กลัวๆ (เค้าคงจะเพิ่งเข้าใจ ความหมายของคำว่ากลัวตอนนั้น) เสียงดังข้างบ้านยังอยู่เป็นจังหวะนานกว่า 10 นาที เวลานั้นเป็นตอนเย็นโพล้เพล้แล้ว ท้ายสุดเสียงก็หยุดไป มาดังกระหึมอีกครั้งตอนประมาณสามทุ่ม แต่เป็นจังหวะสั้นๆ แฟนกลับมาจากทำงานแล้ว เลยไปเคาะประตูข้างบ้านขอร้องให้ทำต่อในวันรุ่งขึ้น กลัวน้องตื่น ตอนนั้นเอาน้องขึ้นนอนแล้ว ดีว่าไม่ตกใจตื่นอีก ไม่งั้นต้องปลอบอีกยาวกว่าจะหายตกใจ
สังเกตุว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เหมือนน้องจะขวัญเสีย จะชี้ไปที่กำแพงฝั่งที่ติดกับบ้านที่ซ่อมตลอด แล้วพูดกลัวๆ (ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีเสียงดัง) บางทีไม่กล้าเดินไปใกล้กำแพงเพื่อหยิบของเล่น หรือเห็นถุงพลาสติกปลิวก็ถดหนี ตกใจ เค้าจะดีขึ้นเอง หรือว่ามันเป็นการวางเงื่อนไขไปแล้ว ใครมีลูกเคยกลัวอะไรคล้ายๆ แบบนี้ พอเค้ารู้เรื่องขึ้น เค้าจะยังกลัวอยู่หรือเปล่า
ความกลัวของเด็กเล็ก จะหายไปได้เองหรือเปล่า
เหตุการณ์ครั้งแรก ที่ทำให้เด็กน้อยรู้จักคำ “กลัว” เชื่อมโยงกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ....
วันนั้นปล่อยเค้านอนอยู่ที่พื้นปูแผ่นรองคลาน (เค้าไม่ยอมนอนในเพลแพลน) ระหว่างที่กำลังนอนหลับลึก ก็มีเสียงครืดๆ เราก็นั่งเล่นคอมอยู่ห้องด้านหน้าไม่ไกลนัก เค้าลุกพรวด แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปทิศตรงข้าม คือหลังบ้าน วิ่งไปหาเราในครัว ไม่เจอ เค้าหันกลับมาหน้าบ้าน เรารีบวิ่งตรงเข้าไปกอดเค้า สีหน้าเค้าตกใจ ตัวสั่น ร้องไห้ น้ำตาไหลพราก กอดเราแน่นไม่ปล่อย เราถามกลัวเหรอลูก ลูกเลยพูดตามว่า กลัวๆ (เค้าคงจะเพิ่งเข้าใจ ความหมายของคำว่ากลัวตอนนั้น) เสียงดังข้างบ้านยังอยู่เป็นจังหวะนานกว่า 10 นาที เวลานั้นเป็นตอนเย็นโพล้เพล้แล้ว ท้ายสุดเสียงก็หยุดไป มาดังกระหึมอีกครั้งตอนประมาณสามทุ่ม แต่เป็นจังหวะสั้นๆ แฟนกลับมาจากทำงานแล้ว เลยไปเคาะประตูข้างบ้านขอร้องให้ทำต่อในวันรุ่งขึ้น กลัวน้องตื่น ตอนนั้นเอาน้องขึ้นนอนแล้ว ดีว่าไม่ตกใจตื่นอีก ไม่งั้นต้องปลอบอีกยาวกว่าจะหายตกใจ
สังเกตุว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เหมือนน้องจะขวัญเสีย จะชี้ไปที่กำแพงฝั่งที่ติดกับบ้านที่ซ่อมตลอด แล้วพูดกลัวๆ (ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่มีเสียงดัง) บางทีไม่กล้าเดินไปใกล้กำแพงเพื่อหยิบของเล่น หรือเห็นถุงพลาสติกปลิวก็ถดหนี ตกใจ เค้าจะดีขึ้นเอง หรือว่ามันเป็นการวางเงื่อนไขไปแล้ว ใครมีลูกเคยกลัวอะไรคล้ายๆ แบบนี้ พอเค้ารู้เรื่องขึ้น เค้าจะยังกลัวอยู่หรือเปล่า