เพลงประกอบ นวนิยาย เรื่อง คฤหาสน์ดำ (แมวผี) แต่งโดย ผู้ประพันธ์


คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่1 http://pantip.com/topic/32017235

คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่2 http://pantip.com/topic/32021512

คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่3 http://pantip.com/topic/32025215

คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่4 http://pantip.com/topic/32028446

คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่5 http://pantip.com/topic/32036401

คฤหาสน์ดำ (แมวผี) ตอนที่6 http://pantip.com/topic/32041574



....ตอนที่ 2...

คุณหญิงมณีนิล ปิดประตูห้องนอนของท่าน จากนั้นนั่งลงบนโซฟาใหญ่ที่อยู่ปลายเตียงนอนของห้อง คุณหญิงรีบแกะจดหมายที่ศิริมายื่นให้ หน้าซองจ่าหน้าถึงคุณหญิงมณีนิล สายตาของท่านเมื่อมองดูจดหมาย เย็นชาและเยือกเย็น คุณหญิงเปิดจดหมายออกมาอ่าน สักครู่ใหญ่ท่านรีบขยำจดหมายฉบับนั้นทิ้งลงไปในถึงขยะที่อยู่ใกล้ๆ แววตาของท่านจากที่เยือกเย็น กลับกลายเป็นร้อนรุ่มเหมือนมีไฟเข้ามาสุมอยู่ในแววตานั้น คุณหญิงถึงกับสบถออกมาดังๆว่า

"นังแก้ว...ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแกหรอก แกมันโง่ที่ส่งลูกสาวของแกมา แกคงคิดว่าฉันแก่ แก่จนลืมทุกสิ่งทุกอย่างแล้วซีนะ ไม่เลย...ไม่มีวันที่ฉันจะลืม"

น้ำตาไหลออกมาช้าๆจากดวงตาที่เหมือนจะลุกเป็นไฟนั้น อาจจะพูดได้ว่าคุณหญิงระคนไปด้วยความรัก ความแค้น และความเจ็บปวดกับสิ่งที่หล่อนคิดว่าได้พบเจอมา

มีเสียงเคาะประตูออกมาจากด้านนอกและขานชื่อเรียกคุณหญิงมณีนิล หล่อนจึงขานรับให้เข้ามาด้านใน

...ก็อก ก็อก ก็อก... " คุณหญิงคะ นมเองค่ะ"

"นมเหรอ เข้ามาซี" คุณหญิงพูดตอบรับ และรีบปาดน้ำตาตรงแก้มนั้น หล่อนคุณไม่อยากให้ใครมาเห็นความบอบช้ำ อ่อนแอให้ใครได้เห็น

หญิงชราวัยแปดสิบปี เดินเข้ามาหาคุณหญิงอย่างช้า หลังของหล่อนเริ่มโก่งโค้ง เป็นเพราะอายุของหล่อนเยอะแล้ว แต่ดูภายนอกก็ยังคงดูแข็งแรงกว่าอายุมากนัก

"มันมาแล้วหรือคะ?" หญิงชราเข้าไปนั่งตรงโซฟาใหญ่ใกล้ๆกับคุณหญิง "คุณหญิงคิดดีแล้วหรือคะว่าจะให้เด็กนั่นอยู่ที่นี่?"

คุณหญิงมองหน้าหญิงชราผู้เป็นเหมือนมารดาอีกคนของหล่อน นมอมร คือผู้ที่พ่อและแม่ของหล่อนให้มาดูแลเลี้ยงดูตั้งแต่หล่อนยังเล็กๆ จนตอนนี้ปาไปครึ่งคนผู้หญิงชราข้างๆ ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหล่อนมาตลอด

"นม....ฉันคิดดีแล้ว คิดมานาน และรอคอยมานานมาก ฉันเฝ้าสั่งสมบารมี ที่จะทำให้ทุกสิ่งที่ฉันต้องการเป็นความจริง และอีกไม่นานหรอกนม ทุกอย่างที่ฉันรอคอยมันจะจบสิ้นสักที"

นมอมรจับมือของคุณหญิงที่อยู่เบื้องหน้า ในใจหล่อนนั้นรักคุณหญิงมณีนิลเท่าชีวิต คุณหญิงก็เหมือนลูกสาวแท้ๆของหล่อนเอง หล่อนรับรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวคุณหญิงและรับรู้ความเป็นไปที่อยู่เบื้องหน้า และเบื้องหลังของคุณหญิงมณีนิล

"แต่คุณหญิงก็รู้นี่คะ ว่าถ้าหากคุณหญิงทำอะไรลงไปอีก มันจะเป็นบาปติดตัว และ..."

"หยุดนะนม!!" คุณหญิงรีบร้องห้ามหญิงชรา "ฉันรู้...ว่านมห่วงฉันมาก ฉันยอมที่จะตกนรก ดีกว่าการที่จะได้ขึ้นสวรรค์ทั้งที่ยังไม่ได้จัดการเรื่องทั้งหมดที่ค้างคาใจฉันมาตลอดกว่ายี่สิบปีให้จบลงซะที ฉันจะไม่ยอมเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานแบบนี้อีกแล้วล่ะนม"

แววตาของคุณหญิงมณีนิล โชนแสงขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่และกำลังจะทำอะไรไม่มีใครรู้ดีไปกว่าหล่อน

หญิงชรามองหน้าคุณหญิง แววตาของหญิงชราเต็มไปด้วยความสงสารและเวทนานัก หล่อนไม่อยากให้ลูกในอกของหล่อน ต้องทนทุกข์ทรมาน...ไม่อยากเลยจริงๆ



"แก แก เป็นใครอ่ะออกไปจากห้องของฉันนะ ไป๊ ไป ออกไปให้พ้น ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยที..."

ศิริมาตกใจมากเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นชายฉกรรจ์ผลักประตูห้องนอนของหล่อนจนเซล้มลงกับพื้น ชายผู้นั้นสวมเพียงกางเกงขาสั้นสีดำเท่านั้น ลักษณะเหมือนคนงานหรือคนสวนร่างกายสูงใหญ่ ผิวกายนดำคล้ำ เขาพยายามที่จะเข้ามาใกล้หล่อน

ศริมาหยิบอะไรที่มีอยู่ใกล้ตัวก็เควี้ยงใส่ชายหนุ่มผู้นั้นอย่างไม่ยั้งมือ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านใดๆเลย ยิ่งกลับเข้ามาใกล้หล่อนมากยิ่งขึ้น สีหน้าของชายหนุ่มดูเย็นชาและ...และดูเหมือนเขาไม่ได้สติ ดวงตางของชายหนุ่มไม่กระพริบเลย

"แก แกต้องการอะไร บอกฉันมาแกต้องการอะไร" ศริมาพูดอย่างขวัญเสียเมื่อหล่อนต้องจนมุมอยู่ตรงนั้น

ชายหนุ่มร่างใหญ่ จ้องมองมาที่หล่อนซึ่งนั่งอยู่เบื้องล่าง "ต้องการชีวิตแกไง!" สิ้นเสียงพูดชายหนุ่มหยิบมีดสั้นที่พกอยู่ข้างกาย เงื้อมมือจะแทงหล่อน ศิริมาก้มหน้าและกรีดร้องสุดเสียง

"กรี๊ดดดดดดดดดดด"

"หยุดนะ! บอกให้หยุด!" มีเสียงร้องห้ามจากด้านหลัง ชายหนุ่มผู้นั้นชะงักและหันหลังกลับไปมองเสียงเรียกด้านหลังนั้น ศิริมาได้การ รีบลุกขึ้นหยิบแจกันด้านข้างนั้น ทุบไปที่ศีรษะชายหนุ่มผู้นั้น

"เพล้ง!" เสียงแก้วจากแจกันแตกกระจายไปทั่วห้อง ชายหนุ่มผู้นั้นเลือดอาบทั่วศีรษะ แต่เขายังยืนอยู่อย่างนั้น ความเงียบเข้ามาเยือน ศิริมาเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง...ทำไม...ทำไมชายหนุ่มผู้นั้นถึงไม่ล้มลง

แต่ในขณะนั้นเอง ร่างของชายหนุ่มที่ยืนจมกองเลือดกระตุกหนึ่งครั้ง และเขาก็ล้มลงไปกับพื้น

ศิริมามองเห็นหญิงชราผู้อยู่เบื้องหน้า หญิงชราผู้นี้ดูสูงวัยมาก แต่ยังดูแข็งแรง ศิริมาคิดว่าหญิงชราผู้นี้คงไม่ใช่คนรับใช้ที่นี่อย่างแน่นอนเพราะดูลักษณะการแต่งกายไม่เหมือนหญิงชราที่หล่อนได้พบแต่แรก

"คุณยายคะ ช่วยหนูด้วยค่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมผู้ชายคนนี้จะต้องถึงกับฆ่าแกงกัน" ศิริมาพูดน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว

หญิงชรามองร่างของชายหนุ่มที่นอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้า พร้อมกับส่ายหน้า...เหมือนกับหล่อนเอือมระอาอะไรบางอย่าง

"ไอ้ทัศ...มันเป็นคนบ้าน่ะ คุณหญิงเลี้ยงมันเอาไว้ มันอยู่มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว พ่อกับแม่มันตายและมันก็เป็นบ้า เพราะมันขาดสติตั้งแต่พ่อแม่มันฆ่ากันตายต่อหน้ามันเองแหละ มันเลยเป็นบ้า เห็นใครก็จะฆ่าหมดทุกคน!"

ศิริมาตกใจมากกับสิ่งที่หล่อนได้ยิน บ้านหลังนี้เลี้ยงคนบ้าที่จะฆ่าคนไว้ด้วยหรือ ทำไมถึงปล่อยให้ออกมาได้ตามอำเภอใจอย่างนี้ได้ ศิริมาชักกลัวมากขึ้นซะแล้วซิ ทำไมเหตุการณ์บ้าๆต้องเกิดขึ้นตั้งแต่วันแรกที่ก้าวข้ามาในบ้านหลังนี้...

"เดี๋ยวยายจะเรียกคนงานมาเอาตัวมันไปโรงพยาบาล และทำความสะอาดห้องนี้ แต่ยายว่ามันคงไม่เหมาะแล้วที่หนูจะมาอยู่ในห้องนี้ เอาเป็นว่าหนูไปอยู่ชั้นบนแล้วกันนะ มันเป็นห้องว่างและอยู่ใกล้กับห้องของยาย มันน่าจะปลอดภัยกว่าห้องคนงานข้างล่างนี้..." หญิงชรายิ้มให้กับหล่อน

ศิริมารู้สึกขอบคุณคุณยายท่านนี้เป็นอย่างมากที่มาช่วยหล่อนได้ทันเวลา หากไม่เช่นนั้นหล่อนคงจะเข้ามาและไม่ได้กลับออกไปอีกเลย เหมือนกับที่ลุงคนขับรถรับจ้างเคยบอกกับหล่อนเอาไว้

"ขอบคุณมากนะคะ คุณยาย..."

"เรียกยายว่า ยายอมรนะ เอาล่ะ เข้าไปเก็บของแล้วตามยายขึ้นไปข้างบน ห้องทำความสะอาดไว้แล้ว"

ศิริมาเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ยังดีที่หล่อนยังไม่ทันได้หยิบสิ่งใดออกจากกระเป๋าเลย ทำให้เป็นไปโดยง่ายที่หล่อนจะออกจากห้องนั้น

คนใช้หลายคนในบ้านเข้ามามุงดูที่อาคารบ้านพักคนงานนั้น ศิริมาได้ยินคนงานบางคนมองหล่อนและซุบซิบกัน หล่อนไม่ค่อยจะจับใจความได้มากนัก แต่หลายคนพูดทำนองเดียวกันว่า

"มาวันแรกก็เจอดีซะแล้ว วันต่อไปจะขนาดไหนนี่"

บางคนก็พูดถึงขนาดว่า "คงจะเป็นรายต่อไป"

หล่อนเริ่มสงสัยมากขึ้น ว่าบ้านหลังนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ มันไม่ธรรมดาซะแล้ว ศิริมาคิดในใจว่าจะทำอย่างไรดีกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป หล่อนรู้สึกกลัว และคิดถึงบ้านที่จากมา

ศิริมาเดินตามหญิงชราเข้าไปในตึกใหญ่อีกครั้ง

ตรงบานหน้าตาชั้นสองซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกันกับอาคารห้องพักคนงานที่เกิดเรื่อง มีเงาดำร่างหนึ่งแง้มบานผ้าม่านออกมาเพียงเล็กน้อย..เป็นจังหวะที่นมอมร แหงนหน้ามองขึ้นไปพอดี

รอยเปิดที่ม่านหน้าต่างปิดลงแทบจะทันที นมอมรหยุดมองอยู่สักครู่ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ และหันหลังไปมองหญิงสาวร่างบอบบาง ที่กำลังเดินตามมาอย่างช้าๆ พร้อมพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

"มันเป็นเวรกรรมอะไรกัน"