ก่อนอื่นผมขอเล่าจุดเริ่มต้นเรื่องนี้ ซึ่งเกิดกับผมก่อนเลยนะครับ
ผมทำงานเป็นเซลครับ ออฟฟิสที่ผมต้องทำงานอยู่ติดถนนใหญ่ ที่จอดรถไม่เพียงพอต้องเบียดเบียนซอยข้างๆ ซึ่งผมก็สอบถามบ้านที่ผมไปใช้จอดประจำแล้ว ลุงแกก็ไม่ว่าอะไรบอกแค่ว่าอย่าขวางทางเข้าออกก็พอ ผมจึงใช้ที่นั่นในการจอดรอเพื่อนร่วมงานประจำทุกเช้า
เรื่องแรกของผมครับ เกิดขึ้นเมื่อประมาณเดือนที่แล้ว ผมวิ่งงานเสร็จก็กลับออฟฟิสเพื่อไปส่งเพื่อนร่วมงาน ผมเลี้ยวเข้าซอยข้างออฟฟิสเพราะรถเพื่อนผมจอดในซอยนั้น พอเลี้ยวเข้ามามีรถเก๋งขับออกมาจากในซอย แต่ตอนนั้นสองข้างทางในซอยมีรถจอดสลับไปมาทำให้สวนกันไม่ได้ ฝั่งรถเก๋งมีพื้นที่ในการถอยเพื่อขยับหลบได้ แต่พี่ท่านขับรถพุ่งเข้ามาจี้ด้านหน้าผม ซึ่งผมไม่มีที่หลบ ต้องถอยออกถนนใหญ่เท่านั้น ผมจึงดูท่าทีอยู่ประมาณ10-15วินาทีได้ ปรากฏว่า พี่ท่านลดกระจกข้างลง บีบแตรหนึ่งครั้ง ผมจึงมองเข้าไปในรถเห็นเด็กอายุไม่น่าจะเกิน20 ถือปืนสั้นชี้ขึ้นฟ้าขยับมือดิ๊กๆเหมือนให้เห็นชัดๆ โอ้ว
ผมยอมรับเลยครับว่าตกใจมาก พอเห็นปืนจึงรีบถอยแบบไม่ลังเล
บังเอิญว่ารถที่จอดอยู่ข้างๆ มาพอดี สตาทรถขับออกไป ผมจึงได้ที่หลบแต่ที่มันแคบ พี่ท่านเดินลงจากรถมาเคาะกระจกฝั่งคนนั่ง เพื่อนผมลดกระจกลง โดนถามคำถามชุดใหญ่ "คุณอยู่ในซอยนี้เหรอ" "คุณทำงานที่ไหน" ฯลฯ สนทนาถามตอบสั้นๆซักพัก พี่ท่านถามผมว่า "รู้มั้ยผมลูกใคร?"
ผมจึงรีบคุยเปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวมันจะบานปลาย "พอดีว่ามาส่งเพื่อนครับ ออฟฟิสอยู่ซอยข้างๆ" พี่ท่านย้อนกลับมา สอบถามชื่อนามสกุล บริษัท รหัสพนักงาน แล้วก็พึมพำๆว่า เดี๋ยวรู้กัน ๆ ๆ ๆ แล้วก็บอกผมขยับรถจนพี่ท่านพอใจ แล้วก็ออกรถไป
เรื่องนี้ผมได้เล่าให้ผู้ใหญ่หลายๆคนฟัง ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของบริษัท หัวหน้างาน พ่อ เพื่อน ทุกคนต่างบอกให้ผมเลิกไปยุ่ง ให้อยู่ห่างๆ ให้แจ้งความ
ให้เอาคืน สุดท้าย ผมจึงได้แต่ปล่อยผ่านไป
(เค้าป๊อด)
ผ่านไปไม่กี่วัน พนักงานในออฟฟิสไปจอดรถขวางบริเวณบ้านของพี่ท่านครับ พี่ท่านเดินมาโวยวายหน้าออฟฟิสให้ไปขยับรถ แล้วนำนามบัตรข้าราชการระดับสูงท่านหนึ่งออกมาให้คนที่บริษัทดู พนักงานคนนั้นจึงรีบไปขยับรถครับ ปรากฏว่า รถโดนสาดด้วยขี้นกเละทั้งคันครับ (บ้านพี่ท่านเลี้ยงนกเขาเยอะมาก) แต่เพื่อนพนักงานผมก็ไม่ได้ทำอะไรปล่อยมันผ่านไป
เรื่องล่าสุด วันนี้ครับ เนื่องจากมีประชุมบริษัท พนักงานจึงมาเยอะเป็นพิเศษ ทำให้พื้นที่จอดรถเต็มเกือบหมด เหลือบริเวณบ้านของพี่ท่านและก็ข้างๆครับ จึงมีพนักงานนำรถไปจอดหน้าบ้านหลังข้างๆของ พี่ท่าน ไม่นาน พี่ท่าน ปรากฏตัวพร้อมกระบองเหล็ก ตะโกนทะเบียนรถอยู่หน้าบริษัทครับ พอพี่ท่านกลับไป พนักงานจึงแสดงตัวแล้วรีบไปขยับรถ ปรากฏว่ามีกระดาษแผ่นนึงเขียนแปะไว้ เค้าจึงถ่ายรูปมาให้ดูครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ครั้งนี้หลายๆคนไม่เข้าใจว่า ในเมื่อไม่ได้ไปขวางหรือเข้าเขตบริเวณหน้าบ้านของพี่ท่านด้วยซ้ำยังมาโวยวายอีก
และยังใช้ตำแหน่งหน้าที่มาอ้างเพื่อเสริมความน่าเกรง(กลัว) เข้าไปอีก
โพสนี้ไม่มีอะไรหรอกครับแค่อยากมาเล่าให้ฟังว่า เงินและอำนาจสมัยนี้อยู่เหนือความถูกต้องหมดแล้วครับ
เด็กอายุไม่ถึง20ขับรถพกปืนไปไหนมาไหนได้เพราะพ่อแม่เป็นคนใหญ่คนโตไม่มีใครกล้าเอาผิด
ชึวิตจะหาความปลอดภัยได้จากที่ไหนกันเนี่ย
ปล. ลืมบอกไปครับว่าแม่ของพี่ท่านเป็นอัยการ ส่วนพ่อพี่ท่านเป็นผู้พิพากษาครับ
ผมอยากไปบอกเค้ามากเลยครับว่าผมรู้แล้วว่าคุณหน่ะลูกใคร แต่ไม่กล้าพอ
อาจเรียบเรียงประโยคไม่ค่อยดีขออภัยด้วยนะครับ
เพิ่มเติมครับ ไอ้คนที่ผมเรียกว่า พี่ท่าน คือคนเดียวกันทั้ง3เหตุการณ์นะครับ
ประโยคคลาสสิค "รู้มั้ย ผมลูกใคร?"
ผมทำงานเป็นเซลครับ ออฟฟิสที่ผมต้องทำงานอยู่ติดถนนใหญ่ ที่จอดรถไม่เพียงพอต้องเบียดเบียนซอยข้างๆ ซึ่งผมก็สอบถามบ้านที่ผมไปใช้จอดประจำแล้ว ลุงแกก็ไม่ว่าอะไรบอกแค่ว่าอย่าขวางทางเข้าออกก็พอ ผมจึงใช้ที่นั่นในการจอดรอเพื่อนร่วมงานประจำทุกเช้า
เรื่องแรกของผมครับ เกิดขึ้นเมื่อประมาณเดือนที่แล้ว ผมวิ่งงานเสร็จก็กลับออฟฟิสเพื่อไปส่งเพื่อนร่วมงาน ผมเลี้ยวเข้าซอยข้างออฟฟิสเพราะรถเพื่อนผมจอดในซอยนั้น พอเลี้ยวเข้ามามีรถเก๋งขับออกมาจากในซอย แต่ตอนนั้นสองข้างทางในซอยมีรถจอดสลับไปมาทำให้สวนกันไม่ได้ ฝั่งรถเก๋งมีพื้นที่ในการถอยเพื่อขยับหลบได้ แต่พี่ท่านขับรถพุ่งเข้ามาจี้ด้านหน้าผม ซึ่งผมไม่มีที่หลบ ต้องถอยออกถนนใหญ่เท่านั้น ผมจึงดูท่าทีอยู่ประมาณ10-15วินาทีได้ ปรากฏว่า พี่ท่านลดกระจกข้างลง บีบแตรหนึ่งครั้ง ผมจึงมองเข้าไปในรถเห็นเด็กอายุไม่น่าจะเกิน20 ถือปืนสั้นชี้ขึ้นฟ้าขยับมือดิ๊กๆเหมือนให้เห็นชัดๆ โอ้ว
ผมยอมรับเลยครับว่าตกใจมาก พอเห็นปืนจึงรีบถอยแบบไม่ลังเล
เรื่องนี้ผมได้เล่าให้ผู้ใหญ่หลายๆคนฟัง ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของบริษัท หัวหน้างาน พ่อ เพื่อน ทุกคนต่างบอกให้ผมเลิกไปยุ่ง ให้อยู่ห่างๆ ให้แจ้งความ
ให้เอาคืน สุดท้าย ผมจึงได้แต่ปล่อยผ่านไป
ผ่านไปไม่กี่วัน พนักงานในออฟฟิสไปจอดรถขวางบริเวณบ้านของพี่ท่านครับ พี่ท่านเดินมาโวยวายหน้าออฟฟิสให้ไปขยับรถ แล้วนำนามบัตรข้าราชการระดับสูงท่านหนึ่งออกมาให้คนที่บริษัทดู พนักงานคนนั้นจึงรีบไปขยับรถครับ ปรากฏว่า รถโดนสาดด้วยขี้นกเละทั้งคันครับ (บ้านพี่ท่านเลี้ยงนกเขาเยอะมาก) แต่เพื่อนพนักงานผมก็ไม่ได้ทำอะไรปล่อยมันผ่านไป
เรื่องล่าสุด วันนี้ครับ เนื่องจากมีประชุมบริษัท พนักงานจึงมาเยอะเป็นพิเศษ ทำให้พื้นที่จอดรถเต็มเกือบหมด เหลือบริเวณบ้านของพี่ท่านและก็ข้างๆครับ จึงมีพนักงานนำรถไปจอดหน้าบ้านหลังข้างๆของ พี่ท่าน ไม่นาน พี่ท่าน ปรากฏตัวพร้อมกระบองเหล็ก ตะโกนทะเบียนรถอยู่หน้าบริษัทครับ พอพี่ท่านกลับไป พนักงานจึงแสดงตัวแล้วรีบไปขยับรถ ปรากฏว่ามีกระดาษแผ่นนึงเขียนแปะไว้ เค้าจึงถ่ายรูปมาให้ดูครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ครั้งนี้หลายๆคนไม่เข้าใจว่า ในเมื่อไม่ได้ไปขวางหรือเข้าเขตบริเวณหน้าบ้านของพี่ท่านด้วยซ้ำยังมาโวยวายอีก
และยังใช้ตำแหน่งหน้าที่มาอ้างเพื่อเสริมความน่าเกรง(กลัว) เข้าไปอีก
โพสนี้ไม่มีอะไรหรอกครับแค่อยากมาเล่าให้ฟังว่า เงินและอำนาจสมัยนี้อยู่เหนือความถูกต้องหมดแล้วครับ
เด็กอายุไม่ถึง20ขับรถพกปืนไปไหนมาไหนได้เพราะพ่อแม่เป็นคนใหญ่คนโตไม่มีใครกล้าเอาผิด
ชึวิตจะหาความปลอดภัยได้จากที่ไหนกันเนี่ย
ปล. ลืมบอกไปครับว่าแม่ของพี่ท่านเป็นอัยการ ส่วนพ่อพี่ท่านเป็นผู้พิพากษาครับ
ผมอยากไปบอกเค้ามากเลยครับว่าผมรู้แล้วว่าคุณหน่ะลูกใคร แต่ไม่กล้าพอ
อาจเรียบเรียงประโยคไม่ค่อยดีขออภัยด้วยนะครับ
เพิ่มเติมครับ ไอ้คนที่ผมเรียกว่า พี่ท่าน คือคนเดียวกันทั้ง3เหตุการณ์นะครับ