เพื่อนสมาชิกที่ถามคำถามไว้ในกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/32010482
ได้ถามเพิ่มเติมมาดังนี้
+
คำถาม
อยากให้เฮียเล่าประสบการณ์ ตัว PB เพรซิเดนท์ เบเกอรี่ ให้ฟังด้วยครับ
ช่วงราคาที่ซื้อ เงินปันผล ทำคลายเครียด.......
คำตอบ
งวดนี้ขอเล่าย้อนหลังไปถึงจุดเริ่มต้น
เข้าใจว่า ผมน่าจะได้รับอิทธฺิพลแนวความคิดของปีเตอร์ ลินซ์มาพอสมควร
เพราะเคยอ่าน once upon a time on wallstreet ฉบับภาษาอังกฤษแบบว่า
มีคนจ้างให้แปลเป็นไทย เพื่อจะตีพิมพ์ ลงท้ายไม่ได้ตีพิมพ์ เพราะติดปัญหาเรื่องจะเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์
จำได้ว่าในหนังสือ ปีเตอร์ ลินซ์ เน้นไปที่หุ้นที่เรารู้จักในชีวิตประจำวัน และสามารถหาข้อมูล จากชีวิตจริงได้ง่ายๆ
ก็เลยซื้อหุ้นกลุ่มอาหารของสหพัฒน์เอาไว้
เริ่มจาก tf ขายมาม่าเส้นเหลืองที่ใครๆก็รู้จัก แล้วหันมาซื้อ PR ขายมาม่าเส้นขาว ที่มีแต้มต่อด้านราคาหุ้น
สมัยนั้น เล่นแบบมวยวัดมาก วัดเอาแต่ราคาหุ้น โดยไม่ดูที่มาของราคาหุ้น
เห็นถูกกว่าก็ซิ้อ แล้วก็ถือ ตามความสามารถที่ทำได้ดีที่สุด
รอบแรก ที่เข้าไปซื้อแล้วขาย น่าจะเป็นไปตามภาพประกอบ
โดยระหว่างทาง ก็มีซื้อๆขายๆบ้าง แต่เก็บอันที่ซื้อถูกที่สุดเอาไว้
ในตอนนั้น หุ้นส่วนใหญ่จะมีพาร์ ๑๐๐ บาท ถ้าเป็นราคาซื้อตอนนี้ ให้เอา ๑๐๐ หารราคาหุ้น
พอดีน่าจะมีสิ่งที่เรียกว่า หุ้นถูกโฉลก คือผมค่อนข้างถูกโฉลกกับหุ้นกลุ่มอาหาร
พอขายรอบแรกไปแล้ว ก็หยุดไปนาน มาซื้ออีกที น่าจะหลังฟองสบู่แตก
ราคาหุ้น พีอาร์ ประมาณ ยี่สิบบาท จากพาร์สิบบาท
ผมไปพลิกดูซองมาม่าเส้นขาวตามห้าง วันผลิต จนวันที่มาวางขายในซุปเปอร์มาร์เก็ต
จากที่เคยห่างกันไม่ต่ำกว่า สามเดือน กลายเป็นว่า ห่างกันเหลือแค่ไม่ถึงหนึ่งเดือน
แสดงว่า ฟองสบู่แตก คนไม่มีเงิน ก็ต้องกินของถูกที่สุด หาง่ายที่สุดมากยิ่งขึ้น
ทำให้ยอดขายมาม่าพุ่งกระฉูด
ก็ถือพีอาร์มาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีฟาร์มเฮ้าส์เข้าตลาด
ตามนโนบาย โตแล้วแตก แตกแล้วโต ของนายห้างเทียม สุดยอดอัจฉิริยะด้านการตลาด
ไอพีโอของฟาร์มเฮ้าส์ที่ ๒๕ บาท จากพาร์สิบบาท ทำราคากันได้เต็มที่แค่ ๒๘ บาทเท่านั้น
นิสัยแบบขอบเปรียบเทียบแต้มต่อราคาหุ้น เริ่มทำงานแบบมวยวัด ฮาฮา
แล้วก็จัดการเปลี่ยนหุ้นตามภาพประกอบข้างใต้
๑ หุ้นพีอาร์ แลกได้ ๓ หุ้นพีบี โดยไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม
แล้วก็ทะยอยซื้อเพิ่มมาเรื่อยๆ จนมาหยุดซื้ออยู่ที่ ราวๆสี่สิบกว่าบาทจากพาร์สิบ
ที่เปลี่ยนตัว เพราะมาม่าเป็นสินค้าควบคุม ส่วนฟาร์มเฮ้าส์ไม่ใชสินค้าควบคุมราคา
แถมแด็กส์ด่วนกว่ามาม่าอีก แค่ฉีกซองก็กินได้แล้ว มาม่ายังต้องชงน้ำร้อน
พอมีคนทำราคาพีบี ขึ้นไปถึงประมาณ เจ็ดสิบบาท ก็เลยขายทิ้งเอาทุนคืนก่อน
ถ้าเป็นราคาตอนนี้ ก็คงจะต้องบอกว่า เป็นการขายหมูครั้งมโหฬารมาก
แถมยังขายบางส่วน เอาเงินไปจองหุ้นเพิ่มทุนที่ สี่สิบบาท จากพาร์สิบบาท เพราะไม่ต้องการจะควักเงินเพิ่ม
ตอน ifec เพิ่มทุน ก็ใช้วิธีเดียวกัน
เท่ากับว่าหุ้น พีบีที่เหลือตอนนี้ เป็นหุ้นที่ไม่มีต้นทุน และได้กำไรส่วนต่างราคาหุ้นและปันผลสะสมมาอีกจำนวนหนึ่ง
ไม่แน่ใจว่า เฉพาะปันผลสะสม ได้เกินราคาหุ้นหรือยัง ไม่ได้นับ
เหตุที่ไม่ยอมขายทิ้ง ทั้งๆที่ราคาหุ้น ไม่ค่อยจะคุ้มกับยีลด์ปันผล
เป็นเพราะตัดใจขายไม่ลง
ตัวชี้วัดที่จะใช้ในการขายหุ้นทิ้งหรือไม่ มันอยู่ครบทั้งสามตัวเลย
๑ รายได้เพิ่มขึ้นทุกปี
๒ กำไรเพิ่มขึ้นทุกปี
๓ เงินปันผลเพิ่มขึ้นทุกปี
ก็ถือว่าพลาดโอกาส ทำเงินมายาหายไปเกือบสองล้าน
ตอนที่มีคนปั่นขึ้นไปถึง หกสิบกว่าบาทแล้วไม่ได้ขาย
+
๙ แล้ว ๖ ๖ แล้ว ๙ กรณีศึกษาแบบมวยวัด ที่เคยโพสต์มาหลายครั้งแล้ว
http://pantip.com/topic/32010482
ได้ถามเพิ่มเติมมาดังนี้
+
อยากให้เฮียเล่าประสบการณ์ ตัว PB เพรซิเดนท์ เบเกอรี่ ให้ฟังด้วยครับ
ช่วงราคาที่ซื้อ เงินปันผล ทำคลายเครียด.......
งวดนี้ขอเล่าย้อนหลังไปถึงจุดเริ่มต้น
เข้าใจว่า ผมน่าจะได้รับอิทธฺิพลแนวความคิดของปีเตอร์ ลินซ์มาพอสมควร
เพราะเคยอ่าน once upon a time on wallstreet ฉบับภาษาอังกฤษแบบว่า
มีคนจ้างให้แปลเป็นไทย เพื่อจะตีพิมพ์ ลงท้ายไม่ได้ตีพิมพ์ เพราะติดปัญหาเรื่องจะเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์
จำได้ว่าในหนังสือ ปีเตอร์ ลินซ์ เน้นไปที่หุ้นที่เรารู้จักในชีวิตประจำวัน และสามารถหาข้อมูล จากชีวิตจริงได้ง่ายๆ
ก็เลยซื้อหุ้นกลุ่มอาหารของสหพัฒน์เอาไว้
เริ่มจาก tf ขายมาม่าเส้นเหลืองที่ใครๆก็รู้จัก แล้วหันมาซื้อ PR ขายมาม่าเส้นขาว ที่มีแต้มต่อด้านราคาหุ้น
สมัยนั้น เล่นแบบมวยวัดมาก วัดเอาแต่ราคาหุ้น โดยไม่ดูที่มาของราคาหุ้น
เห็นถูกกว่าก็ซิ้อ แล้วก็ถือ ตามความสามารถที่ทำได้ดีที่สุด
รอบแรก ที่เข้าไปซื้อแล้วขาย น่าจะเป็นไปตามภาพประกอบ
โดยระหว่างทาง ก็มีซื้อๆขายๆบ้าง แต่เก็บอันที่ซื้อถูกที่สุดเอาไว้
ในตอนนั้น หุ้นส่วนใหญ่จะมีพาร์ ๑๐๐ บาท ถ้าเป็นราคาซื้อตอนนี้ ให้เอา ๑๐๐ หารราคาหุ้น
พอดีน่าจะมีสิ่งที่เรียกว่า หุ้นถูกโฉลก คือผมค่อนข้างถูกโฉลกกับหุ้นกลุ่มอาหาร
พอขายรอบแรกไปแล้ว ก็หยุดไปนาน มาซื้ออีกที น่าจะหลังฟองสบู่แตก
ราคาหุ้น พีอาร์ ประมาณ ยี่สิบบาท จากพาร์สิบบาท
ผมไปพลิกดูซองมาม่าเส้นขาวตามห้าง วันผลิต จนวันที่มาวางขายในซุปเปอร์มาร์เก็ต
จากที่เคยห่างกันไม่ต่ำกว่า สามเดือน กลายเป็นว่า ห่างกันเหลือแค่ไม่ถึงหนึ่งเดือน
แสดงว่า ฟองสบู่แตก คนไม่มีเงิน ก็ต้องกินของถูกที่สุด หาง่ายที่สุดมากยิ่งขึ้น
ทำให้ยอดขายมาม่าพุ่งกระฉูด
ก็ถือพีอาร์มาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีฟาร์มเฮ้าส์เข้าตลาด
ตามนโนบาย โตแล้วแตก แตกแล้วโต ของนายห้างเทียม สุดยอดอัจฉิริยะด้านการตลาด
ไอพีโอของฟาร์มเฮ้าส์ที่ ๒๕ บาท จากพาร์สิบบาท ทำราคากันได้เต็มที่แค่ ๒๘ บาทเท่านั้น
นิสัยแบบขอบเปรียบเทียบแต้มต่อราคาหุ้น เริ่มทำงานแบบมวยวัด ฮาฮา
แล้วก็จัดการเปลี่ยนหุ้นตามภาพประกอบข้างใต้
๑ หุ้นพีอาร์ แลกได้ ๓ หุ้นพีบี โดยไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม
แล้วก็ทะยอยซื้อเพิ่มมาเรื่อยๆ จนมาหยุดซื้ออยู่ที่ ราวๆสี่สิบกว่าบาทจากพาร์สิบ
ที่เปลี่ยนตัว เพราะมาม่าเป็นสินค้าควบคุม ส่วนฟาร์มเฮ้าส์ไม่ใชสินค้าควบคุมราคา
แถมแด็กส์ด่วนกว่ามาม่าอีก แค่ฉีกซองก็กินได้แล้ว มาม่ายังต้องชงน้ำร้อน
พอมีคนทำราคาพีบี ขึ้นไปถึงประมาณ เจ็ดสิบบาท ก็เลยขายทิ้งเอาทุนคืนก่อน
ถ้าเป็นราคาตอนนี้ ก็คงจะต้องบอกว่า เป็นการขายหมูครั้งมโหฬารมาก
แถมยังขายบางส่วน เอาเงินไปจองหุ้นเพิ่มทุนที่ สี่สิบบาท จากพาร์สิบบาท เพราะไม่ต้องการจะควักเงินเพิ่ม
ตอน ifec เพิ่มทุน ก็ใช้วิธีเดียวกัน
เท่ากับว่าหุ้น พีบีที่เหลือตอนนี้ เป็นหุ้นที่ไม่มีต้นทุน และได้กำไรส่วนต่างราคาหุ้นและปันผลสะสมมาอีกจำนวนหนึ่ง
ไม่แน่ใจว่า เฉพาะปันผลสะสม ได้เกินราคาหุ้นหรือยัง ไม่ได้นับ
เหตุที่ไม่ยอมขายทิ้ง ทั้งๆที่ราคาหุ้น ไม่ค่อยจะคุ้มกับยีลด์ปันผล
เป็นเพราะตัดใจขายไม่ลง
ตัวชี้วัดที่จะใช้ในการขายหุ้นทิ้งหรือไม่ มันอยู่ครบทั้งสามตัวเลย
๑ รายได้เพิ่มขึ้นทุกปี
๒ กำไรเพิ่มขึ้นทุกปี
๓ เงินปันผลเพิ่มขึ้นทุกปี
ก็ถือว่าพลาดโอกาส ทำเงินมายาหายไปเกือบสองล้าน
ตอนที่มีคนปั่นขึ้นไปถึง หกสิบกว่าบาทแล้วไม่ได้ขาย
+