สิ่งที่ยังคงมีความเข้าใจผิดในหลักการของกรรมในพระพุทธศาสนาก็คือ เข้าใจว่าการทำความผิดใดๆ ก็ตาม เป็นการทำความผิดในบทบัญญัติของศาสนา

พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติกรรม ไม่ได้บัญญัติความผิด ไม่ได้บัญญัติว่าชาวพุทธต้องทำโน่นทำนี่ ห้ามทำนั่นทำนี่

พระพุทธเจ้าเพียงแต่ตรัสบอกว่า การทำอย่างนั้นมีผลอย่างนั้น การทำอย่างนี้มีผลอย่างนี้

(สิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสทำนองบัญญัติ มีเฉพาะกฏวินัยของพระภิกษุสงฆ์ และมีความผิดตามพระวินัย)

หลักการธรรมชาติมันมีอยู่ แต่พระพุทธเจ้าทรงรู้ว่าเป็นอย่างนั้นๆ แล้วตรัสบอก

หลักการเกี่ยวกับการเกิดในสุคติภูมิหรือทุคติภูมิก็คือ สภาวะที่บุคคลนั้นๆ เกาะเกี่ยวหรือยึดเอาไว้เป็นเวลานานอยู่ในพื้นจิต รวมถึงสภาพจิตก่อนตาย

ดังนั้นถามว่า ศาสนาอื่นหรือชาวมุสลิมจะได้ไปเกิดในสวรรค์ "ที่ปรากฏหลักฐานตามคติพุทธ" หรือไม่นั้น ก็คงตอบได้แค่ว่า "ไม่รู้" เพราะไม่รู้ว่าแต่ละท่านกระทำอะไรบ้างในชีวิต และก่อนตายสภาวะจิตท่านเป็นอย่างไร   แต่ถ้าอยู๋ในเกณฑ์ที่สภาวะจิตดี ท่านทำความดีมามากกว่าไปฆ่าสัตว์หรืออะไรต่างๆ ท่านบริจาคซะกาตสงเคราะห์ผู้คน ไม่ดื่มสุรา (ซึ่งก็มีหลักปฏิบัติที่มีกล่าวถึงในพระพุทธศาสนา) ไม่ประพฤติประเวณี ไม่พูดโกหก ไม่ลักขโมย (ซึ่งความผิดเหล่านี้อิสลามก็คงห้ามไว้เหมือนกัน)

สวรรค์หรือที่สุคติก็เป็นอันหวังได้