แฟนนายร้อยต้องอดทน เข้ามาแชร์กันหน่อยค่ะ!!!

สวัสดีค่ะ..กระทู้นี้ เกี่ยวกับเรื่องความรักของคนสองคนที่ต้องอยู่ไกลกันมากๆ อนาคตก็ช่างริบหรี่...

ตัวเราเองเรียนแพทย์อยู่มหาวิทยาลัยทางต่างจังหวัด อายุ19ปี ส่วนแฟนเรียนนายร้อยตำรวจอายุ21ปี
คบกันมาประมาณ2ปีกว่า ตั้งแต่สมัยเราอยู่ม.6 ตอนนี้เราจบปี1แล้ว
เป็นที่ทราบกันดีว่า นักเรียนนายร้อยเขาไม่ค่อยจะได้กลับบ้าน..นานๆทีจะได้เจอกัน ประมาณเดือนละครั้งหรือนานกว่านั้น
โทรศัพท์คุยกันก็ไม่ได้ เพราะโรงเรียนนายร้อยเขาห้ามโทรศัพท์...

ตอนคบกันปีแรก พี่เขายังอยู่เตรียมทหารชั้น3 เราเองก็ยังอยู่ม.6 ก็ยังได้เจอกันบ่อย เดือนละครั้ง-สองครั้ง
ได้คุยโทรศัพท์กันบ้าง
แต่พอขึ้นปี1 เราเองก็ย้ายไปเรียนต่างจังหวัด กฎที่โรงเรียนเหล่าพี่เขาก็เข้มขึ้น จึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย เจอกัน2เดือนครั้งหรือนานกว่านั้นแบบไม่มีกำหนด...
เราทรมานมาก นอนร้องไห้ทุกคืน อาจจะเพราะมาเรียนต่างถิ่นด้วย

แต่พอนึกถึงอนาคตที่ช่วยกันวาดหวังไว้ ว่าพอเราเรียนจบ..เราสองคนจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ..เราจะไม่ต้องห่างกันอย่างนี้..จะมีเงินพอจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ ซื้อรถ ซื้อบ้าน..เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มันจะHappy ending..
ก็ทำให้เราอดทน ฮึดสู้ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ..ท่องไว้ว่าสักวันมันจะต้องดีขึ้น เราจะอ่อนแอไม่ได้เลยเพราะเรียนหมอมันหนักมากๆ หากประมาท เราอาจจะต้องโดนไทร์...
แต่พอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละ น้ำตาไหลทุกคืน...ความห่างไกลทำไมมันช่างทรมานอย่างนี้หนอ...จะได้เจอกันเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้เลย..อยากกลับบ้านเหลือเกิน..

เราเป็นอย่างนี้มา2ปี อดทนต่อความคิดถึงและความยากลำบากต่างๆนาๆมา2ปีกว่า ด้วยความหวังว่าสักวันความทรมานนี้จบลง แต่...
อยู่ๆพ่อของแฟนเรา ก็เปรยกับเเฟนว่า 'ให้ลงราชการใกล้บ้าน' ซึ่งบ้านของเขากับของเราอยู่กันคนละจังหวัดเลย แล้วจังหวัดที่เราจะต้องใช้ทุนและทำงานก็ไม่ใกล้กับบ้านพี่เค้าสักนิด...

พี่เขามาบอกเราอย่างนี้ "วันนี้พ่อพี่บอกว่าให้ลงราชการแถวบ้าน ให้ประจำที่จังหวัด___" เราใจหายวาบเลย...
"อ้าว! แต่พี่ก็รู้ว่าจบไปหนูต้องไปทำงานที่จังหวัด___นะคะ"
"ก็นั้นนะสิ.."
"แล้วพี่ว่าไงคะ?"
"พี่ก็คงต้องลงตามที่พ่อบอก เพราะพี่ต้องดูแม่ พี่เป็นลูกชายคนโต"
"แล้วหนูล่ะ..."
"ก็คงขับรถไปหาเธอบ้างนั่นแหละ..."
"นี่เราต้องห่างกันทั้งชีวิตเลยหรือคะ..."
"..."

เราอื้ออึงไปหมด เหมือนความฝันวาดไว้พังทลาย ผ่านไป3วัน เป็นวันที่เขาต้องเข้าโรงเรียนไปฝึกแล้วจะไม่ได้คุยกันอีก3เดือน...เขาโทรมาบอกเลิกเรา...
"เราเลิกกันเถอะ เพราะพี่คิดแล้ว เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เลย"
".......ทำไม"
"เธอก็รู้ว่านานๆทีพี่จะได้กลับบ้าน บางสัปดาห์ก็ไม่ได้กลับ บางสัปดาห์ก็ต้องแบ่งเวลาไปให้เธอ ไหนจะค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่ารถ ลำพังเงินเดือนพี่มันมีไม่พอ ยิ่งตอนนี้เงินเดือนเขาก็หยุดจ่ายให้พี่แล้ว มันแปลว่าพี่ต้องใช้เงินพ่อแม่พี่ พี่ไม่ใช่คนรวยอะไร พี่ใช้เงินท่านไม่ลงจริงๆ ยิ่งวันนี้พี่ไปช่วยพ่อทำงาน พี่ยิ่งเห็นว่าแก่ตัวลงทุกวัน ท่านทำงานหนักกว่าจะได้เงินมา พี่เอาไปใช้กิน ใช้เที่ยวไม่ลงจริง พี่ไปหาเธอทีก็พันสองพัน พี่สงสารท่าน อยากให้เวลาดูแลท่านมากๆคงไม่มีเวลาไปหาเธอแล้ว.. พี่ทิ้งครอบครัวไม่ได้จริงๆท่านไม่มีใครแล้วนอกจากพี่ ส่วนเธอ..ก็ยังไปเจอคนที่ดีและเหมาะสมกับเธอได้ ไม่ต้องมาลำบากกับพี่.."
"..........(อึ้ง)........."
"......"
"พี่พูดจริงหรือคะ.. เรามาเจอกันเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องพาหนูไปกินอะไร ไม่ต้องไปเที่ยวที่ไหน ไม่ต้องซื้ออะไรให้ นานๆทีมาหาหนูเฉยๆได้ไหม แล้วเดี๋ยวขาด-เหลืออะไรหนูจะช่วยพี่ออก เราช่วยกันประหยัด พี่โอเคไหมคะ"
"แล้วเธอจะทนไหวเหรอ ไหนจะเรื่องที่ลงราชการอีก"
"...(ร้องไห้)..."
"พี่จะทำยังไงดี..."
"...แต่หนูรักพี่ หนูไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย"
"พี่ก็ไม่อยาก แต่พี่ต้องแคร์ครอบครัว ท่านมีแต่พี่จริงๆ"

สรุปคือ...ได้เจอคนที่ใช่ แต่กลับอยู่ไกลกัน...เราควรจะตัดสินใจอย่างไรดีคะ?
ที่บ้านเราก็บอกให้คบกับหมอด้วยกันดีกว่า แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไรนะคะ เขาแล้วแต่เรา...แต่ก็เตือนเรื่อยๆว่ามีแฟนเป็นตำรวจเนี่ยต้องอดทนมากๆเลยนะ..
แต่ก็ติดที่ว่าพี่เค้าเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ เค้าดีกับเรามากๆ แล้วเราก็รักเขามากๆด้วย
เราควรตัดใจตามที่คนรอบข้างบอก? หรือยึดคติรักแท้ไม่แพ้ระยะทางดีคะ?

ที่กลัวที่สุดคือสุดท้ายแล้ว ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก เนี่ยแหละTT จะให้ห่างกันทั้งชีวิตนี่ก็หนักอยู่นะ TT
ควรตัดใจตั้งแต่ตอนนี้เลยดีไหมคะ ตอนนี้หมอหล่อๆที่คณะพอเค้าเห็นว่ามีแฟนแล้วเขาก็ไม่เข้ามาจีบแล้วอ่ะ555+
หนักใจจริงๆค่ะ..


ก่อนไป เราตกลงกันว่า จะคบกันไปอย่างนี้เรื่อยๆ..แต่เป็นเราเองที่กลัวว่าจะเป็นตัวเองที่ทนรอไม่ไหวค่ะ ไม่สิ..รอน่ะรอไหว แต่ถ้าต้องนอนร้องไห้ทุกคืน...เราไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว...กลัว
พอคิดว่า ไม่ต้องคิดมากสุดท้ายจะendingเอง ก็กังวลขึ้นมาว่า..จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่ายิ่งตอนทำงานจะต้องมานอนร้องไห้อย่างนี้อีกเหรอ?
พอคิดว่า เออไม่ทนแล้ว เลิกกันซะ อย่าฝืนอย่างนี้อีกเลย...ก็คิดว่า เรารักเขามากเลยนะ? เรารักกันมากเลยด้วยนะ? เลิกกันไปจะไม่เสียใจทีหลังเหรอ? อยู่กับคนอื่นจะมีความสุขกว่ารอเขาจริงๆเหรอ?...
สับสนไปหมดแล้วคะ ฮือๆ...
แก้ไขข้อความเมื่อ

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 11
ปล่อยวางเรื่องความรักลงก่อน

พิจารณาเรื่องการบอกเลิกของแฟนเราอีกที ว่าที่พูดมา หมายความตามนั้น รึ กำลังมีตัวเลือก
หากเค้าทำอย่างที่พูดจริง ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนนี้ น่าจัดเก็บขึ้นหิ้งเป็นของเราคนเดียว
เพราะเหตุผลการใช้ชีวิตสูงมาก และรักครอบครัว
อนาคต ไกลแน่ๆ

ว่าที่คุณหมอเคยได้ยินคำว่า ปัญหาบางอย่างไม่จำเป็นต้องแก้ตอนนี้ ไหมคะ
เพราะ เราคิดอย่างนั้น ห่างๆกันบ้าง ปล่อยให้ความคิดถึงได้ทำงาน
คุณตั้งใจเรียนไปให้จบ  แล้วถึงเวลานั้น คุณอาจจะมีทางแก้ปัญหาอื่นๆ อีกมากมาย

เราค่อนข้างหัวเก่านะคะ ขอสอนน้องอีกที เป็นผู้หญิงสงวนท่าทีไว้ จะดูมีค่ามากๆ  พ่อแม่แฟนนั่นละค่ะ จะเป็นคนแก้ปัญหานี้เอง
เพราะเค้าเล็งเห็นแล้วว่า ว่าที่สะไภ้ มีคุณค่ามากแค่ไหน
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่