สวัสดีค่ะ..กระทู้นี้ เกี่ยวกับเรื่องความรักของคนสองคนที่ต้องอยู่ไกลกันมากๆ อนาคตก็ช่างริบหรี่...
ตัวเราเองเรียนแพทย์อยู่มหาวิทยาลัยทางต่างจังหวัด อายุ19ปี ส่วนแฟนเรียนนายร้อยตำรวจอายุ21ปี
คบกันมาประมาณ2ปีกว่า ตั้งแต่สมัยเราอยู่ม.6 ตอนนี้เราจบปี1แล้ว
เป็นที่ทราบกันดีว่า นักเรียนนายร้อยเขาไม่ค่อยจะได้กลับบ้าน..นานๆทีจะได้เจอกัน ประมาณเดือนละครั้งหรือนานกว่านั้น
โทรศัพท์คุยกันก็ไม่ได้ เพราะโรงเรียนนายร้อยเขาห้ามโทรศัพท์...
ตอนคบกันปีแรก พี่เขายังอยู่เตรียมทหารชั้น3 เราเองก็ยังอยู่ม.6 ก็ยังได้เจอกันบ่อย เดือนละครั้ง-สองครั้ง
ได้คุยโทรศัพท์กันบ้าง
แต่พอขึ้นปี1 เราเองก็ย้ายไปเรียนต่างจังหวัด กฎที่โรงเรียนเหล่าพี่เขาก็เข้มขึ้น จึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย เจอกัน2เดือนครั้งหรือนานกว่านั้นแบบไม่มีกำหนด...
เราทรมานมาก นอนร้องไห้ทุกคืน อาจจะเพราะมาเรียนต่างถิ่นด้วย
แต่พอนึกถึงอนาคตที่ช่วยกันวาดหวังไว้ ว่าพอเราเรียนจบ..เราสองคนจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ..เราจะไม่ต้องห่างกันอย่างนี้..จะมีเงินพอจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ ซื้อรถ ซื้อบ้าน..เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มันจะHappy ending..
ก็ทำให้เราอดทน ฮึดสู้ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ..ท่องไว้ว่าสักวันมันจะต้องดีขึ้น เราจะอ่อนแอไม่ได้เลยเพราะเรียนหมอมันหนักมากๆ หากประมาท เราอาจจะต้องโดนไทร์...
แต่พอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละ น้ำตาไหลทุกคืน...ความห่างไกลทำไมมันช่างทรมานอย่างนี้หนอ...จะได้เจอกันเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้เลย..อยากกลับบ้านเหลือเกิน..
เราเป็นอย่างนี้มา2ปี อดทนต่อความคิดถึงและความยากลำบากต่างๆนาๆมา2ปีกว่า ด้วยความหวังว่าสักวันความทรมานนี้จบลง แต่...
อยู่ๆพ่อของแฟนเรา ก็เปรยกับเเฟนว่า 'ให้ลงราชการใกล้บ้าน' ซึ่งบ้านของเขากับของเราอยู่กันคนละจังหวัดเลย แล้วจังหวัดที่เราจะต้องใช้ทุนและทำงานก็ไม่ใกล้กับบ้านพี่เค้าสักนิด...
พี่เขามาบอกเราอย่างนี้ "วันนี้พ่อพี่บอกว่าให้ลงราชการแถวบ้าน ให้ประจำที่จังหวัด___" เราใจหายวาบเลย...
"อ้าว! แต่พี่ก็รู้ว่าจบไปหนูต้องไปทำงานที่จังหวัด___นะคะ"
"ก็นั้นนะสิ.."
"แล้วพี่ว่าไงคะ?"
"พี่ก็คงต้องลงตามที่พ่อบอก เพราะพี่ต้องดูแม่ พี่เป็นลูกชายคนโต"
"แล้วหนูล่ะ..."
"ก็คงขับรถไปหาเธอบ้างนั่นแหละ..."
"นี่เราต้องห่างกันทั้งชีวิตเลยหรือคะ..."
"..."
เราอื้ออึงไปหมด เหมือนความฝันวาดไว้พังทลาย ผ่านไป3วัน เป็นวันที่เขาต้องเข้าโรงเรียนไปฝึกแล้วจะไม่ได้คุยกันอีก3เดือน...เขาโทรมาบอกเลิกเรา...
"เราเลิกกันเถอะ เพราะพี่คิดแล้ว เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เลย"
".......ทำไม"
"เธอก็รู้ว่านานๆทีพี่จะได้กลับบ้าน บางสัปดาห์ก็ไม่ได้กลับ บางสัปดาห์ก็ต้องแบ่งเวลาไปให้เธอ ไหนจะค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่ารถ ลำพังเงินเดือนพี่มันมีไม่พอ ยิ่งตอนนี้เงินเดือนเขาก็หยุดจ่ายให้พี่แล้ว มันแปลว่าพี่ต้องใช้เงินพ่อแม่พี่ พี่ไม่ใช่คนรวยอะไร พี่ใช้เงินท่านไม่ลงจริงๆ ยิ่งวันนี้พี่ไปช่วยพ่อทำงาน พี่ยิ่งเห็นว่าแก่ตัวลงทุกวัน ท่านทำงานหนักกว่าจะได้เงินมา พี่เอาไปใช้กิน ใช้เที่ยวไม่ลงจริง พี่ไปหาเธอทีก็พันสองพัน พี่สงสารท่าน อยากให้เวลาดูแลท่านมากๆคงไม่มีเวลาไปหาเธอแล้ว.. พี่ทิ้งครอบครัวไม่ได้จริงๆท่านไม่มีใครแล้วนอกจากพี่ ส่วนเธอ..ก็ยังไปเจอคนที่ดีและเหมาะสมกับเธอได้ ไม่ต้องมาลำบากกับพี่.."
"..........(อึ้ง)........."
"......"
"พี่พูดจริงหรือคะ.. เรามาเจอกันเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องพาหนูไปกินอะไร ไม่ต้องไปเที่ยวที่ไหน ไม่ต้องซื้ออะไรให้ นานๆทีมาหาหนูเฉยๆได้ไหม แล้วเดี๋ยวขาด-เหลืออะไรหนูจะช่วยพี่ออก เราช่วยกันประหยัด พี่โอเคไหมคะ"
"แล้วเธอจะทนไหวเหรอ ไหนจะเรื่องที่ลงราชการอีก"
"...(ร้องไห้)..."
"พี่จะทำยังไงดี..."
"...แต่หนูรักพี่ หนูไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย"
"พี่ก็ไม่อยาก แต่พี่ต้องแคร์ครอบครัว ท่านมีแต่พี่จริงๆ"
สรุปคือ...ได้เจอคนที่ใช่ แต่กลับอยู่ไกลกัน...เราควรจะตัดสินใจอย่างไรดีคะ?
ที่บ้านเราก็บอกให้คบกับหมอด้วยกันดีกว่า แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไรนะคะ เขาแล้วแต่เรา...แต่ก็เตือนเรื่อยๆว่ามีแฟนเป็นตำรวจเนี่ยต้องอดทนมากๆเลยนะ..
แต่ก็ติดที่ว่าพี่เค้าเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ เค้าดีกับเรามากๆ แล้วเราก็รักเขามากๆด้วย
เราควรตัดใจตามที่คนรอบข้างบอก? หรือยึดคติรักแท้ไม่แพ้ระยะทางดีคะ?
ที่กลัวที่สุดคือสุดท้ายแล้ว ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก เนี่ยแหละTT จะให้ห่างกันทั้งชีวิตนี่ก็หนักอยู่นะ TT
ควรตัดใจตั้งแต่ตอนนี้เลยดีไหมคะ ตอนนี้หมอหล่อๆที่คณะพอเค้าเห็นว่ามีแฟนแล้วเขาก็ไม่เข้ามาจีบแล้วอ่ะ555+
หนักใจจริงๆค่ะ..
ก่อนไป เราตกลงกันว่า จะคบกันไปอย่างนี้เรื่อยๆ..แต่เป็นเราเองที่กลัวว่าจะเป็นตัวเองที่ทนรอไม่ไหวค่ะ ไม่สิ..รอน่ะรอไหว แต่ถ้าต้องนอนร้องไห้ทุกคืน...เราไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว...กลัว
พอคิดว่า ไม่ต้องคิดมากสุดท้ายจะendingเอง ก็กังวลขึ้นมาว่า..จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่ายิ่งตอนทำงานจะต้องมานอนร้องไห้อย่างนี้อีกเหรอ?
พอคิดว่า เออไม่ทนแล้ว เลิกกันซะ อย่าฝืนอย่างนี้อีกเลย...ก็คิดว่า เรารักเขามากเลยนะ? เรารักกันมากเลยด้วยนะ? เลิกกันไปจะไม่เสียใจทีหลังเหรอ? อยู่กับคนอื่นจะมีความสุขกว่ารอเขาจริงๆเหรอ?...
สับสนไปหมดแล้วคะ ฮือๆ...
แฟนนายร้อยต้องอดทน เข้ามาแชร์กันหน่อยค่ะ!!!
ตัวเราเองเรียนแพทย์อยู่มหาวิทยาลัยทางต่างจังหวัด อายุ19ปี ส่วนแฟนเรียนนายร้อยตำรวจอายุ21ปี
คบกันมาประมาณ2ปีกว่า ตั้งแต่สมัยเราอยู่ม.6 ตอนนี้เราจบปี1แล้ว
เป็นที่ทราบกันดีว่า นักเรียนนายร้อยเขาไม่ค่อยจะได้กลับบ้าน..นานๆทีจะได้เจอกัน ประมาณเดือนละครั้งหรือนานกว่านั้น
โทรศัพท์คุยกันก็ไม่ได้ เพราะโรงเรียนนายร้อยเขาห้ามโทรศัพท์...
ตอนคบกันปีแรก พี่เขายังอยู่เตรียมทหารชั้น3 เราเองก็ยังอยู่ม.6 ก็ยังได้เจอกันบ่อย เดือนละครั้ง-สองครั้ง
ได้คุยโทรศัพท์กันบ้าง
แต่พอขึ้นปี1 เราเองก็ย้ายไปเรียนต่างจังหวัด กฎที่โรงเรียนเหล่าพี่เขาก็เข้มขึ้น จึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย เจอกัน2เดือนครั้งหรือนานกว่านั้นแบบไม่มีกำหนด...
เราทรมานมาก นอนร้องไห้ทุกคืน อาจจะเพราะมาเรียนต่างถิ่นด้วย
แต่พอนึกถึงอนาคตที่ช่วยกันวาดหวังไว้ ว่าพอเราเรียนจบ..เราสองคนจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ..เราจะไม่ต้องห่างกันอย่างนี้..จะมีเงินพอจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ ซื้อรถ ซื้อบ้าน..เราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มันจะHappy ending..
ก็ทำให้เราอดทน ฮึดสู้ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ..ท่องไว้ว่าสักวันมันจะต้องดีขึ้น เราจะอ่อนแอไม่ได้เลยเพราะเรียนหมอมันหนักมากๆ หากประมาท เราอาจจะต้องโดนไทร์...
แต่พอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละ น้ำตาไหลทุกคืน...ความห่างไกลทำไมมันช่างทรมานอย่างนี้หนอ...จะได้เจอกันเมื่อไหร่ไม่อาจรู้ได้เลย..อยากกลับบ้านเหลือเกิน..
เราเป็นอย่างนี้มา2ปี อดทนต่อความคิดถึงและความยากลำบากต่างๆนาๆมา2ปีกว่า ด้วยความหวังว่าสักวันความทรมานนี้จบลง แต่...
อยู่ๆพ่อของแฟนเรา ก็เปรยกับเเฟนว่า 'ให้ลงราชการใกล้บ้าน' ซึ่งบ้านของเขากับของเราอยู่กันคนละจังหวัดเลย แล้วจังหวัดที่เราจะต้องใช้ทุนและทำงานก็ไม่ใกล้กับบ้านพี่เค้าสักนิด...
พี่เขามาบอกเราอย่างนี้ "วันนี้พ่อพี่บอกว่าให้ลงราชการแถวบ้าน ให้ประจำที่จังหวัด___" เราใจหายวาบเลย...
"อ้าว! แต่พี่ก็รู้ว่าจบไปหนูต้องไปทำงานที่จังหวัด___นะคะ"
"ก็นั้นนะสิ.."
"แล้วพี่ว่าไงคะ?"
"พี่ก็คงต้องลงตามที่พ่อบอก เพราะพี่ต้องดูแม่ พี่เป็นลูกชายคนโต"
"แล้วหนูล่ะ..."
"ก็คงขับรถไปหาเธอบ้างนั่นแหละ..."
"นี่เราต้องห่างกันทั้งชีวิตเลยหรือคะ..."
"..."
เราอื้ออึงไปหมด เหมือนความฝันวาดไว้พังทลาย ผ่านไป3วัน เป็นวันที่เขาต้องเข้าโรงเรียนไปฝึกแล้วจะไม่ได้คุยกันอีก3เดือน...เขาโทรมาบอกเลิกเรา...
"เราเลิกกันเถอะ เพราะพี่คิดแล้ว เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้เลย"
".......ทำไม"
"เธอก็รู้ว่านานๆทีพี่จะได้กลับบ้าน บางสัปดาห์ก็ไม่ได้กลับ บางสัปดาห์ก็ต้องแบ่งเวลาไปให้เธอ ไหนจะค่าน้ำมัน ค่ากิน ค่ารถ ลำพังเงินเดือนพี่มันมีไม่พอ ยิ่งตอนนี้เงินเดือนเขาก็หยุดจ่ายให้พี่แล้ว มันแปลว่าพี่ต้องใช้เงินพ่อแม่พี่ พี่ไม่ใช่คนรวยอะไร พี่ใช้เงินท่านไม่ลงจริงๆ ยิ่งวันนี้พี่ไปช่วยพ่อทำงาน พี่ยิ่งเห็นว่าแก่ตัวลงทุกวัน ท่านทำงานหนักกว่าจะได้เงินมา พี่เอาไปใช้กิน ใช้เที่ยวไม่ลงจริง พี่ไปหาเธอทีก็พันสองพัน พี่สงสารท่าน อยากให้เวลาดูแลท่านมากๆคงไม่มีเวลาไปหาเธอแล้ว.. พี่ทิ้งครอบครัวไม่ได้จริงๆท่านไม่มีใครแล้วนอกจากพี่ ส่วนเธอ..ก็ยังไปเจอคนที่ดีและเหมาะสมกับเธอได้ ไม่ต้องมาลำบากกับพี่.."
"..........(อึ้ง)........."
"......"
"พี่พูดจริงหรือคะ.. เรามาเจอกันเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องพาหนูไปกินอะไร ไม่ต้องไปเที่ยวที่ไหน ไม่ต้องซื้ออะไรให้ นานๆทีมาหาหนูเฉยๆได้ไหม แล้วเดี๋ยวขาด-เหลืออะไรหนูจะช่วยพี่ออก เราช่วยกันประหยัด พี่โอเคไหมคะ"
"แล้วเธอจะทนไหวเหรอ ไหนจะเรื่องที่ลงราชการอีก"
"...(ร้องไห้)..."
"พี่จะทำยังไงดี..."
"...แต่หนูรักพี่ หนูไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย"
"พี่ก็ไม่อยาก แต่พี่ต้องแคร์ครอบครัว ท่านมีแต่พี่จริงๆ"
สรุปคือ...ได้เจอคนที่ใช่ แต่กลับอยู่ไกลกัน...เราควรจะตัดสินใจอย่างไรดีคะ?
ที่บ้านเราก็บอกให้คบกับหมอด้วยกันดีกว่า แต่ก็ไม่ได้บังคับอะไรนะคะ เขาแล้วแต่เรา...แต่ก็เตือนเรื่อยๆว่ามีแฟนเป็นตำรวจเนี่ยต้องอดทนมากๆเลยนะ..
แต่ก็ติดที่ว่าพี่เค้าเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ เค้าดีกับเรามากๆ แล้วเราก็รักเขามากๆด้วย
เราควรตัดใจตามที่คนรอบข้างบอก? หรือยึดคติรักแท้ไม่แพ้ระยะทางดีคะ?
ที่กลัวที่สุดคือสุดท้ายแล้ว ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก เนี่ยแหละTT จะให้ห่างกันทั้งชีวิตนี่ก็หนักอยู่นะ TT
ควรตัดใจตั้งแต่ตอนนี้เลยดีไหมคะ ตอนนี้หมอหล่อๆที่คณะพอเค้าเห็นว่ามีแฟนแล้วเขาก็ไม่เข้ามาจีบแล้วอ่ะ555+
หนักใจจริงๆค่ะ..
ก่อนไป เราตกลงกันว่า จะคบกันไปอย่างนี้เรื่อยๆ..แต่เป็นเราเองที่กลัวว่าจะเป็นตัวเองที่ทนรอไม่ไหวค่ะ ไม่สิ..รอน่ะรอไหว แต่ถ้าต้องนอนร้องไห้ทุกคืน...เราไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว...กลัว
พอคิดว่า ไม่ต้องคิดมากสุดท้ายจะendingเอง ก็กังวลขึ้นมาว่า..จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่ายิ่งตอนทำงานจะต้องมานอนร้องไห้อย่างนี้อีกเหรอ?
พอคิดว่า เออไม่ทนแล้ว เลิกกันซะ อย่าฝืนอย่างนี้อีกเลย...ก็คิดว่า เรารักเขามากเลยนะ? เรารักกันมากเลยด้วยนะ? เลิกกันไปจะไม่เสียใจทีหลังเหรอ? อยู่กับคนอื่นจะมีความสุขกว่ารอเขาจริงๆเหรอ?...
สับสนไปหมดแล้วคะ ฮือๆ...