ดิฉันอายุ25 แฟนอายุ28 ทำงานแล้วทั้งคู่ คบกันมาแล้ว3ปี โดยที่พ่อ-แม่ทั้งฝ่ายดิฉันและเขาต่างทราบว่าเราคบกัน
ช่วงปีแรกที่คบกันทะเลาะบ่อยมาก เขาเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง เกิดปัญหาทะเลาะกัน เขาพยายามปรับตัว ซึ่งเขาก็ดีขึ้นนะคะ
ส่วนตัวดิฉัน เป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจ และขี้หึง ซึ่งเขาไม่ชอบมากๆ ดิฉันก็พยายามปรับตัว เรียกได้ว่าเป็นปีแห่งการปรับตัวทั้งคู่

จบมาถึงปีนี้ ปัญหาต่างๆลดลง ทะเลาะกันน้อยลง เรามีความสุขกันมากขึ้น เราไปเที่ยว ไปทะเล ไปเดินป่า ขึ้นเขา บุกป่าลุยโคลน
เราไปด้วยกันมาหมด ก็มีความสุขในระดับหนึ่ง แต่ว่าปัญหาความไม่เข้าใจกันก็ยังมีอยู่บ้างตามประสา ลิ้นกับฟัน
ดิฉันก็พยายามประคับประคองความสัมพันธ์เรื่อยมา

จนเมื่อเดือนที่แล้ว เราได้คุยกันเรื่องแต่งงาน เขาบอกว่า แม่เขามาถามเขาว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่ เขาบอกแม่ว่าอีก5ปี ซึ่งแม่เขาก็เห็นด้วย
หลังจากเขาบอกดิฉันเรื่องนี้ ดิฉันปรึกษาแม่ของดิฉัน แม่ดิฉันบอกว่า
"แม่ไม่เห็นด้วยนะ เพราะอีก5ปี ลูกแม่ก็30แล้ว ใช่ว่าแต่งงานไปแล้วจะมีลูกกันเลยซะที่ไหน
ทำไมทางฝ่ายเขาไม่ให้เกียรติลูกแม่เลย ลูกแม่เป็นผู้หญิงนะ แม่ว่า เค้าอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่ของลูกแล้วละมั๊ง" ดิฉันน้ำตาไหล
(ทางญาติของดิฉัน ก็รบเร้าให้แต่งงานได้แล้ว)

ดิฉันและเขากลับมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง คราวนี้ทะเลาะกัน เขาบอกว่าเขาหวงชีวิตโสด เขาอยากใช้ชีวิตแบบนี้ก่อน
ตอนนี้เขายังไม่ได้คิดเรื่องที่จะมีครอบครัว ยังไงๆเขาก็ยังไม่พร้อมแต่งภายใน2-3ปีนี้แน่นอน ถ้าจะต้องเลิก เขาก็ยอมเลิก
เพราะเขารู้ว่ามันไม่แฟร์กับดิฉันที่ต้องมานั่งรอเขาถึง5ปี เขาไม่อยากให้ดิฉันมาเสียเวลารอเขา

ดิฉันเสียใจมาก เพราะตอนนี้เขาบอกเลิกดิฉัน เหตุผลที่เขาให้ไว้ คือ เขารู้สึกว่าทางฝ่ายดิฉันไปเร่งรัดเขา เขาไม่อยากให้เรารอถึง5ปี
เขาไม่พร้อมจะแต่งงาน และเขาก็ไม่ชอบนิสัยบางอย่างของดิฉัน ถึงแม้ดิฉันจะปรับตัวแล้วแต่มันก็ยังไม่ดีพอ

เพื่อนๆพี่ๆน้องๆคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ อยากทราบความเห็นในมุมต่างๆกับเรื่องนี้

ขอบคุณมากค่ะ