บิวตี้แอบมองธีภพที่กำลังขับรถสีหน้าเคร่งขรึม ธีภพยังว้าวุ่นสับสนที่เคลิบเคลิ้มกับกลิ่นอะโรมา
“คิดอะไรอยู่เหรอ”
“เปล่า คือผมเวียนหัวกลิ่นอะโรมา”
“เวียนหัว หรือกลัวแฟน จะให้ช่วยยืนยันมั้ย ว่าไม่มีอะไรจริงๆ”
“เรื่องอะไร”
“น้องหนูแฟนนาย ท่าทางเขาเฟลมาก ตอนเจอนายอยู่กับผู้หญิงสวยอย่างฉัน”
ธีภพหมั่นไส้ “หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า”
“ฉันเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะ ขอบอกว่าเบื่อมวาก บอกแฟนนะว่า นายไม่ใช่สเป็คฉันไม่สนนายหรอก”
ธีภพฉุน ที่โดนปรามาส “คงไม่จำเป็นต้องบอก เพราะคุณก็ไม่ใช่สเป็คผมเหมือนกัน”
บิวตี้โมโห
“แก้แค้นจบหรือยัง จะไปไหนอีกหรือเปล่า”
“ไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน เบื่อแล้ว”
ธีภพทำท่าโล่งอก “เฮ้อ จบซะที”
“ยังไม่จบ สัญญาบอกว่าวันนึง นายติดฉันอยู่อีกครึ่งวัน จำไว้”
ธีภพถอนใจเหมือนเบื่อหน่าย
บิวตี้รู้สึกน้อยใจโดยประหลาด “ไม่เต็มใจไป ก็ไม่ต้องไป ฉันเบื่อนายยิ่งกว่านายเบื่อฉันอีก จะบอกให้”
อรวิภากับเครือวรรณเข้ามาในบ้าน อรวิภาหน้าเศร้า กลั้นน้ำตา อยากปล่อยโฮเต็มที อดิศักดิ์กำลังจะออกไปข้างนอก เจอแม่ลูกกำลังเข้ามา
“เป็นไงลูกเรียนสนุกไหม ตีเก่งหรือยัง”
อรวิภาไหว้พ่อเร็วๆ แล้วหนีไปร้องไห้อย่างสุดกลั้น
อดิศักดิ์หันมาทางเครือวรรณงงๆ “ลูกเป็นอะไร”
สองคนโลดลิ่วตามลูกสาวสุดที่รักไป
“เป็นอะไรไปคะลูก”
“อรเห็นพี่ธีเขาไปกินข้าวกับคุณบิวตี้”
“คงไม่มีอะไรหรอกจ๊ะลูกจ๋า แค่ทานข้าวกลางวัน”
“แต่เขาดูสนิทกัน พี่ธีหัวเราะด้วย ตอนอยู่กับอรไม่เห็นพี่ธีเคยหัวเราะเลย” สาวโลกสวยน้อยใจสุดๆ
อดิศักดิ์รับรู้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อรวิภาสะอึกสะอึ้น แล้ววิ่งขึ้นห้องไป
“คุณธีนี่ยังไงนะ ไปกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาลูกยังไม่ตามมาขอโทษทำแบบนี้ ฉันเปลี่ยนใจเชียร์คุณเจตน์ชาญแล้ว”
“ไปปลอบลูกก่อนเถอะ”
เครือวรรณตามไปปลอบอรวิภา อดิศักดิ์เจ็บใจแทนลูก
ฝ่ายธีภพมองหานกบิวตี้ เอาอาหารนกใส่จานเล็กๆ แล้วยืนรอ พร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆ เรียก
“มาสิ มากินข้าวใหม่ๆ ข้าวฟ่าง ถั่วก็มีนะ”
ไม่มีวี่แววนกบิวตี้
ธีภพผิดหวัง “งอนอะไรอีกล่ะ บิวตี้” คราวนี้เขาผิวปากเรียก “บิวตี้”
ภาวินีเคาะประตูแล้วเข้ามาท่าทางร้อนใจ
“ธี เมื่อกลางวันธีไปกินข้าวกับใครมา”
“กับบิวตี้ครับ พอดีมีธุระ เรื่องงาน”
ภาวินีถอนใจ “แล้วเจอกับหนูอรหรือจ๊ะ”
“ครับ” ธีภพชักรำคาญ “น้องอรโทร.บอกแม่หรือครับ”
“เปล่าจ้ะ คุณอดิศักดิ์โทร.มาถามน่ะลูก คุณพ่อบอกไปแล้วว่าหนูบิวตี้กำลังฝึกงาน”
“จำเป็นต้องรายงานคุณอดิศักดิ์ทุกเรื่องด้วยหรือครับ”
“น้องอรแกคงเสียใจ คุณอดิศักดิ์เลยโทร.มาถาม”
ธีภพบ่น “ปกป้องขนาดนี้ น้องอรถึงไม่โตเสียที”
“ทีหลังก็ระวังหน่อยนะลูก หนูอรแกเซ้นซิทีฟมาก”
ธีภพถอนใจ “ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ” ชายหนุ่มตัดบทด้วยการหันไปผิวปากเรียกนกบิวตี้ต่อ
ภาวินีแอบมองหน้าลูกชาย รู้ใจว่าลูกกำลังไม่พอใจ เลยไม่พูดอะไร
ฟากเจตน์ชาญพยายามจะทำงาน แต่ดูไม่มีสมาธิ สุดท้ายหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์หาอรวิภา
“สวัสดีครับ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณอร” เจตน์ชาญพูดเสียงกวนใส่ “แค่อยากถามว่าคุณอรหยุดร้องไห้แล้วหรือยัง”
อรวิภาโกรธ “ฉันจะร้องหรือไม่ร้อง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะคะ”
“เกี่ยวสิครับ คุณอรกลัวแฟนเข้าใจผิดที่ไปกับผมไม่ใช่เหรอ จะให้ผมโทร.ไปยืนยันกับเขาไหม”
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน”
“ทำไมล่ะครับ ผมก็แค่จะบอกคุณธีภพว่า ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรกันจริงๆ แต่อนาคตยังไม่แน่”
อรวิภาโกรธ “อย่านะ ฉันไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับคุณไม่ว่าเดี๋ยวนี้หรือเมื่อไหร่ทั้งนั้น”
เจตน์ชาญหัวเราะ “โอเค เสียงแบบนี้แสดงว่าหยุดร้องไห้ได้แล้ว ทีนี้จะโทรไปปรับความเข้าใจกับแฟน ก็เชิญได้เลยตามสบาย ขอให้ดีกันเร็วๆนะครับ ไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก” เจตน์ชาญกดวางสายเลย
“อีตาบ้า ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย” โยนโทรศัพท์โมโหฮึดฮัด แต่ก็รู้ได้ว่าความเศร้าจางหายไป
อรวิภา มองโทรศัพท์ลังเล แล้วกดหาธีภพ
เสียงโทรศัพท์ธีภพดัง เห็นชื่ออรวิภา ชายหนุ่มกดรับ “ครับน้องอร”
“น้องอรขอโทษที่โทรมารบกวน แต่อรไม่สบายใจเลยค่ะ”
ธีภพลอบถอนใจเบื่อๆ ปรับเสียงปกติ “ไม่สบายใจเรื่องอะไรครับ”
“น้องอรไม่อยากให้พี่ธีเข้าใจผิดค่ะ วันนี้น้องอรไปกับหม่ามี้ แล้วก็คุณเจตน์ชาญ ไม่ได้ไปกันสองคนนะคะ คุณเจตน์เขาแค่สอนกอล์ฟให้น้องอร เท่านั้นเองค่ะ”
“ครับพี่เข้าใจ”
“อรต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไปรบกวนเดตของพี่ธีกับพี่บิวตี้” อรวิภาจะร้องไห้อีก
“ไม่ใช่เดตหรอกครับ เราไป ...ธุระ”
อรวิภาดีใจ ยิ้มออก “เหรอคะน้องอรนี่แย่จัง พี่ธีอย่าโกรธน้องอรนะคะ”
“ไม่มีอะไรต้องโกรธนี่ครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่ธี พี่ธีใจดีที่สุดในโลกเลย กู้ดไน้ท์นะคะ”
“กู้ดไนท์ครับ”
อรวิภากดโทรศัพท์วางสาย ถอนใจโล่องอกทำตาเคลิ้มฝัน
ธีภพวางสายถอนใจโล่งอกที่บทสนทนาจบลง มองเทียนหอมที่วางอยู่บนชั้น แล้วเดินไปหยิบมา
ธีภพจ้องมองเทียนในมือ เขียนว่า เทียนหอมอะโรม่า ลองจุดเทียนหอมแล้วนั่งจ้อง
เสือมองธีภพตกใจ “แว๊ก นายจะเผาอะไร”
ธีภพเคลิ้มนึกถึงบิวตี้แก้มแดงระเรื่อ งดงามชวนฝันและเผลอมองอย่างหลงใหล เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ธีภพดึงตัวเองออกมา ผลุนผลันลุกขึ้นดับเทียนพึมพำกับตัวเอง
“คงเพราะกลิ่นอะโรม่า” บอกกับเสือ “แกได้กลิ่นแล้วคิดถึงใครบ้างหรือเปล่าเจ้าเสือ”
“จุดไฟ ก็คิดถึงปลาย่างสินาย ธ่อ ไม่น่าถาม” เจ้าสือว่าของมันคนเดียว
คืนนั้นนกบิวตี้ยืนนิ่งอยู่บนเตียงนอน บิวตี้คนนั่งหน้างอบนเตียง
“โนเวย์ ฉันไม่ไปหานายเด็ดขาด เชิญตามงอนง้อขอโทษขอโพยยัยแอ๊บแบ๊วตามสบายเถอะย่ะ ฉันไม่บินไปให้เมื่อยหรอก ฮึ”
เรื่องเต็มเล่ห์นางฟ้า ตอนที่ 9/3 วันจันทร์ที่ 05/05/2557
บิวตี้แอบมองธีภพที่กำลังขับรถสีหน้าเคร่งขรึม ธีภพยังว้าวุ่นสับสนที่เคลิบเคลิ้มกับกลิ่นอะโรมา
“คิดอะไรอยู่เหรอ”
“เปล่า คือผมเวียนหัวกลิ่นอะโรมา”
“เวียนหัว หรือกลัวแฟน จะให้ช่วยยืนยันมั้ย ว่าไม่มีอะไรจริงๆ”
“เรื่องอะไร”
“น้องหนูแฟนนาย ท่าทางเขาเฟลมาก ตอนเจอนายอยู่กับผู้หญิงสวยอย่างฉัน”
ธีภพหมั่นไส้ “หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า”
“ฉันเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะ ขอบอกว่าเบื่อมวาก บอกแฟนนะว่า นายไม่ใช่สเป็คฉันไม่สนนายหรอก”
ธีภพฉุน ที่โดนปรามาส “คงไม่จำเป็นต้องบอก เพราะคุณก็ไม่ใช่สเป็คผมเหมือนกัน”
บิวตี้โมโห
“แก้แค้นจบหรือยัง จะไปไหนอีกหรือเปล่า”
“ไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน เบื่อแล้ว”
ธีภพทำท่าโล่งอก “เฮ้อ จบซะที”
“ยังไม่จบ สัญญาบอกว่าวันนึง นายติดฉันอยู่อีกครึ่งวัน จำไว้”
ธีภพถอนใจเหมือนเบื่อหน่าย
บิวตี้รู้สึกน้อยใจโดยประหลาด “ไม่เต็มใจไป ก็ไม่ต้องไป ฉันเบื่อนายยิ่งกว่านายเบื่อฉันอีก จะบอกให้”
อรวิภากับเครือวรรณเข้ามาในบ้าน อรวิภาหน้าเศร้า กลั้นน้ำตา อยากปล่อยโฮเต็มที อดิศักดิ์กำลังจะออกไปข้างนอก เจอแม่ลูกกำลังเข้ามา
“เป็นไงลูกเรียนสนุกไหม ตีเก่งหรือยัง”
อรวิภาไหว้พ่อเร็วๆ แล้วหนีไปร้องไห้อย่างสุดกลั้น
อดิศักดิ์หันมาทางเครือวรรณงงๆ “ลูกเป็นอะไร”
สองคนโลดลิ่วตามลูกสาวสุดที่รักไป
“เป็นอะไรไปคะลูก”
“อรเห็นพี่ธีเขาไปกินข้าวกับคุณบิวตี้”
“คงไม่มีอะไรหรอกจ๊ะลูกจ๋า แค่ทานข้าวกลางวัน”
“แต่เขาดูสนิทกัน พี่ธีหัวเราะด้วย ตอนอยู่กับอรไม่เห็นพี่ธีเคยหัวเราะเลย” สาวโลกสวยน้อยใจสุดๆ
อดิศักดิ์รับรู้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อรวิภาสะอึกสะอึ้น แล้ววิ่งขึ้นห้องไป
“คุณธีนี่ยังไงนะ ไปกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาลูกยังไม่ตามมาขอโทษทำแบบนี้ ฉันเปลี่ยนใจเชียร์คุณเจตน์ชาญแล้ว”
“ไปปลอบลูกก่อนเถอะ”
เครือวรรณตามไปปลอบอรวิภา อดิศักดิ์เจ็บใจแทนลูก
ฝ่ายธีภพมองหานกบิวตี้ เอาอาหารนกใส่จานเล็กๆ แล้วยืนรอ พร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆ เรียก
“มาสิ มากินข้าวใหม่ๆ ข้าวฟ่าง ถั่วก็มีนะ”
ไม่มีวี่แววนกบิวตี้
ธีภพผิดหวัง “งอนอะไรอีกล่ะ บิวตี้” คราวนี้เขาผิวปากเรียก “บิวตี้”
ภาวินีเคาะประตูแล้วเข้ามาท่าทางร้อนใจ
“ธี เมื่อกลางวันธีไปกินข้าวกับใครมา”
“กับบิวตี้ครับ พอดีมีธุระ เรื่องงาน”
ภาวินีถอนใจ “แล้วเจอกับหนูอรหรือจ๊ะ”
“ครับ” ธีภพชักรำคาญ “น้องอรโทร.บอกแม่หรือครับ”
“เปล่าจ้ะ คุณอดิศักดิ์โทร.มาถามน่ะลูก คุณพ่อบอกไปแล้วว่าหนูบิวตี้กำลังฝึกงาน”
“จำเป็นต้องรายงานคุณอดิศักดิ์ทุกเรื่องด้วยหรือครับ”
“น้องอรแกคงเสียใจ คุณอดิศักดิ์เลยโทร.มาถาม”
ธีภพบ่น “ปกป้องขนาดนี้ น้องอรถึงไม่โตเสียที”
“ทีหลังก็ระวังหน่อยนะลูก หนูอรแกเซ้นซิทีฟมาก”
ธีภพถอนใจ “ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ครับ” ชายหนุ่มตัดบทด้วยการหันไปผิวปากเรียกนกบิวตี้ต่อ
ภาวินีแอบมองหน้าลูกชาย รู้ใจว่าลูกกำลังไม่พอใจ เลยไม่พูดอะไร
ฟากเจตน์ชาญพยายามจะทำงาน แต่ดูไม่มีสมาธิ สุดท้ายหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์หาอรวิภา
“สวัสดีครับ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณอร” เจตน์ชาญพูดเสียงกวนใส่ “แค่อยากถามว่าคุณอรหยุดร้องไห้แล้วหรือยัง”
อรวิภาโกรธ “ฉันจะร้องหรือไม่ร้อง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะคะ”
“เกี่ยวสิครับ คุณอรกลัวแฟนเข้าใจผิดที่ไปกับผมไม่ใช่เหรอ จะให้ผมโทร.ไปยืนยันกับเขาไหม”
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน”
“ทำไมล่ะครับ ผมก็แค่จะบอกคุณธีภพว่า ตอนนี้เรายังไม่มีอะไรกันจริงๆ แต่อนาคตยังไม่แน่”
อรวิภาโกรธ “อย่านะ ฉันไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับคุณไม่ว่าเดี๋ยวนี้หรือเมื่อไหร่ทั้งนั้น”
เจตน์ชาญหัวเราะ “โอเค เสียงแบบนี้แสดงว่าหยุดร้องไห้ได้แล้ว ทีนี้จะโทรไปปรับความเข้าใจกับแฟน ก็เชิญได้เลยตามสบาย ขอให้ดีกันเร็วๆนะครับ ไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก” เจตน์ชาญกดวางสายเลย
“อีตาบ้า ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย” โยนโทรศัพท์โมโหฮึดฮัด แต่ก็รู้ได้ว่าความเศร้าจางหายไป
อรวิภา มองโทรศัพท์ลังเล แล้วกดหาธีภพ
เสียงโทรศัพท์ธีภพดัง เห็นชื่ออรวิภา ชายหนุ่มกดรับ “ครับน้องอร”
“น้องอรขอโทษที่โทรมารบกวน แต่อรไม่สบายใจเลยค่ะ”
ธีภพลอบถอนใจเบื่อๆ ปรับเสียงปกติ “ไม่สบายใจเรื่องอะไรครับ”
“น้องอรไม่อยากให้พี่ธีเข้าใจผิดค่ะ วันนี้น้องอรไปกับหม่ามี้ แล้วก็คุณเจตน์ชาญ ไม่ได้ไปกันสองคนนะคะ คุณเจตน์เขาแค่สอนกอล์ฟให้น้องอร เท่านั้นเองค่ะ”
“ครับพี่เข้าใจ”
“อรต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไปรบกวนเดตของพี่ธีกับพี่บิวตี้” อรวิภาจะร้องไห้อีก
“ไม่ใช่เดตหรอกครับ เราไป ...ธุระ”
อรวิภาดีใจ ยิ้มออก “เหรอคะน้องอรนี่แย่จัง พี่ธีอย่าโกรธน้องอรนะคะ”
“ไม่มีอะไรต้องโกรธนี่ครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่ธี พี่ธีใจดีที่สุดในโลกเลย กู้ดไน้ท์นะคะ”
“กู้ดไนท์ครับ”
อรวิภากดโทรศัพท์วางสาย ถอนใจโล่องอกทำตาเคลิ้มฝัน
ธีภพวางสายถอนใจโล่งอกที่บทสนทนาจบลง มองเทียนหอมที่วางอยู่บนชั้น แล้วเดินไปหยิบมา
ธีภพจ้องมองเทียนในมือ เขียนว่า เทียนหอมอะโรม่า ลองจุดเทียนหอมแล้วนั่งจ้อง
เสือมองธีภพตกใจ “แว๊ก นายจะเผาอะไร”
ธีภพเคลิ้มนึกถึงบิวตี้แก้มแดงระเรื่อ งดงามชวนฝันและเผลอมองอย่างหลงใหล เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ธีภพดึงตัวเองออกมา ผลุนผลันลุกขึ้นดับเทียนพึมพำกับตัวเอง
“คงเพราะกลิ่นอะโรม่า” บอกกับเสือ “แกได้กลิ่นแล้วคิดถึงใครบ้างหรือเปล่าเจ้าเสือ”
“จุดไฟ ก็คิดถึงปลาย่างสินาย ธ่อ ไม่น่าถาม” เจ้าสือว่าของมันคนเดียว
คืนนั้นนกบิวตี้ยืนนิ่งอยู่บนเตียงนอน บิวตี้คนนั่งหน้างอบนเตียง
“โนเวย์ ฉันไม่ไปหานายเด็ดขาด เชิญตามงอนง้อขอโทษขอโพยยัยแอ๊บแบ๊วตามสบายเถอะย่ะ ฉันไม่บินไปให้เมื่อยหรอก ฮึ”