เรากับแฟนเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะค่ะ เขาเรียนวิศวกรรมศาสตร์ ส่วนเราเรียนมนุษยศาสตร์ ช่วงนี้แฟนเราต้องไปฝึกงานในโรงงานแห่งหนึ่งที่อยุธยาส่วนเราเรียนซัมเมอร์อยู่ที่กรุงเทพฯ เสาร์อาทิตย์เราก็จะไปหาเขาที่อยุธยา หรือถ้าอาทิตย์ไหนว่างเขาก็กลับกรุงเทพฯมาหาเราบ้างค่ะ
ปกติเวลาไปหาแฟนที่อยุธยาเราก็จะอยู่ที่ห้อง ซักผ้า ทำความสะอาดห้องให้เขา ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในช่วงวันหยุดมันก็ดูแฮปปี้ดีนะคะ ถ้าช่วงเย็นเขาจะไม่มีนัดนั่นนี่โน่นออกไปดื่มกับพี่ที่ทำงานแทบทุกคืนที่เรามาหา หรือบางวันก็มีกิจกรรมกีฬากลางแจ้งกับรุ่นพี่ที่ทำงานเขาอีกแหละค่ะ แฟนบอกว่ามันเป็นการสร้างคอนเนคชั่นเราก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ แค่แอบน้อยใจบ้างเรามาหาแท้ๆแต่ก็ต้องอยู่ในห้องคนเดียว เราก็อ่านหนังสือเล่นเน็ตของเราไปยังไงเขาก็ต้องกลับมานอน
เรื่องกินเหล้า เข้าสังคม พบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงของแฟนเรา เราเข้าใจมาตลอดนะคะ มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายคณะนี้ ตอนอยู่กรุงเทพฯเราก็ไปด้วยบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่โอกาส เราเข้ากับเพื่อนเขาได้ดีเลยล่ะค่ะ แต่ที่อยุธยาเราไม่เคยไปด้วยสักครั้งเพราะแฟนบอกว่ามีแต่ผู้ชายไปกลัวเราอึดอัด แต่พี่ที่ทำงานเขาก็พาแฟนมาด้วยนะคะ เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเราไม่อยากดื่มอยู่แล้ว
อาทิตย์นี้เราก็มาหาเขาเพราะเป็นวันครบรอบ 9 เดือนที่เราเป็นแฟนกัน เขาพาเราไปเลี้ยงฉลองกันสองคนที่ร้านอาหารกึ่งบาร์ที่เขากับพี่ที่ทำงานไปกันบ่อยๆ ตอนแรกที่เดินเข้าร้านเขาก็ทักทายคนที่ร้านไปทั่ว เจ้าของร้าน พนักงาน ลูกเจ้าของร้าน เราก็ประหม่าค่ะเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ที่ร้านวันนั้นไม่ค่อยมีคน พี่เจ้าของร้านเขาก็มาคุยแนะนำอาหารเราก็โอเคนะคุยกับพี่เขาปกติแล้วพี่เขาก็ขอตัวไป
มันคงไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าเราไม่รู้สึกแปลกๆ เรานั่งกินข้าวกับแฟนเรา แต่มีลูกเจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงมานั่งโต๊ะข้างๆ กับลูกเจ้าของร้านที่เป็นเด็กผู้ชายมานั่งคุยกับแฟนเราตลอดเรื่องคุกกี้รัน ลูกสาวเจ้าของร้านอีกคนก็มีเดินมาคุยบ้าง เราก็กินข้าวเงียบๆค่ะมีคุยกับแฟนบ้างแต่ยอมรับว่าเราไม่โอเคเลยค่ะ จนต้องขอตัวไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องน้ำ พอกลับมาเราก็พยายามคุยกับน้องเขาบ้างแต่ก็อึดอัดกับสถานการณ์ แฟนเราถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าแต่เราไม่ตอบ ไม่รู้จะบอกยังไงจริงๆ เราเงียบ เงียบจนแฟนเช็คบิล เงียบจนเขาลาทุกคนกลับ เขารู้ว่าเราโกรธอะไรเขาสักอย่างก็พยายามง้อ แต่เราไม่ยอมหายค่ะ สุดท้ายก็กลับมาทะเลาะกันที่ห้อง
ในฟากของแฟนเราค่ะ แฟนถามเราว่า รู้ไหมว่าเราทำหน้าทำตายังไงใส่คนที่ร้านบ้าง ทำไมเราไม่คุยกับคนอื่นบ้าง ทำไมไม่หัดทำตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำไมผู้หญิงที่บ้านเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้ เราน้อยใจบ่อยไปแล้ว เขายอมรับว่าถ้าเราเป็นแบบนี้เขาก็ไม่มีความสุขเหมือนกันที่เห็นเราอยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุข เราคงต้องการการดูแลเอาใจใส่มากกว่า เขามันไม่ดี เขาถามเราว่าเราจะให้เขาทำยังไง อยากกลับไปคิดดูไหมว่าจะเอายังไงกันต่อไป (ประโยคเดิมทุกครั้งที่ทะเลาะกัน) แฟนเราค่อนข้างเป็นคนมีเหตุผล เวลามีปัญหากันก็จะขอให้เราคุยกันให้เข้าใจตลอด แต่ไม่ค่อยเข้าใจเวลาผู้หญิงงุ้งงิ้งงอแงประชดประชัน ถ้าเขาง้อก็หายแต่เขาไม่ค่อยง้อเราเท่าไหร่
ในฟากของเรา เรารู้ว่าตอนอยู่ที่ร้านคงทำตัวไม่น่ารักเท่าไหร่ เราทำหน้าไม่ถูก เหวอ ทำตัวไม่ถูกเลยตอนอยู่ที่ร้าน เรามีแค่เขาคนเดียวที่เรารู้จัก แต่เขาเอาแต่คุยกับลูกเจ้าของร้าน วันครบรอบของเราแต่ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย เขาไม่นึกถึงเราบ้างเลย เราไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยแค่ให้เขาเข้าใจเราบ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจ
สุดท้ายเราเป็นคนง้อเขา เรายอมรับว่าวันนี้เราผิด เขาก็ขอโทษที่พูดไม่ดีกับเรา เราเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองการที่เราขอโทษคือเรารู้สึกผิดจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเขา หรือให้เรื่องมันจบๆไปแน่นอน เราเคยตกลงกันไว้ว่าเราจะเลิกกันก็ต่อเมื่อเราไม่รักกันแล้ว เราจะไม่เลิกกันเพราะแค่เรื่องงี่เง่าแบบนี้เด็ดขาด เพราะเราเจอมาหลายอย่างทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องความรักในอดีตของเรา เรื่องเขาไปสังสรรค์กับเพื่อนมากกว่ามาเจอเราทั้งที่ตอนจีบเราใหม่ๆติดเราอย่างกับตังเม(สงสัยช่วงโปร) เรื่องความต่างของฐานะทางครอบครัว เรื่องนิสัยบางอย่างที่ต่างกัน แต่ก็ไม่เคยทำให้เราเลิกกันเลย
เรารู้ว่าในสายตาคนอื่นปัญหาที่เราเจอมันเล็กน้อยมาก แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก เรื่องเล็กน้อยที่สะสมสุดท้ายก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ระเบิดออกมา
ตอนนี้เราพยายามเข้าใจแฟนให้มากขึ้นค่ะ มองในมุมของเขา เรียนรู้วิถีชีวิตใหม่ๆของเขา คบกันมา 9 เดือนใช่ว่าเราจะรู้จักรู้ใจกันทุกเรื่อง ต้องค่อยๆเรียนรู้กันไป และการที่เราตกลงเป็นแฟนกับใครใช่ว่าเราจะคบกันไปตลอด มันคือการคบหาดูใจเรียนรู้กันไป ถ้าเราทำนิสัยแย่ๆใส่เขามากๆ เขาก็ไม่อยากอยู่กับเราหรอก เพราะฉะนั้นเราต้องทำดีกับเขาให้มากๆ มากเท่ากับความรักที่เรามีให้กัน (ชีวิตจริงไม่ค่อยหวานใส่กันเท่าไหร่ กวนteenกันตลอด ฮ่าๆ) เรื่องเรากับแฟนเหมือนที่เราอ่านเจอในเพจของพี่เล็ก grezy café “เราเปลี่ยนใครไม่ได้หรอก แต่ต้องยอมรับ หรือก็แค่เดินออกมา แค่นั้นจริงๆ” เราไม่เดินออกไปแน่นอน แต่ต้องใช้เวลาในการยอมรับตัวตนของคนที่เรารัก เราเองก็ต้องปรับตัวค่ะ
ใครที่มีแฟนเป็นวิศวะมาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ เราเองก็อยากรู้ว่าเรามีปัญหาแบบนี้อยู่คนเดียวหรือเปล่า จะรอติดตามค่ะ
แชร์ประสบการณ์ "เป็นแฟนวิศวะต้องใจกว้าง"
ปกติเวลาไปหาแฟนที่อยุธยาเราก็จะอยู่ที่ห้อง ซักผ้า ทำความสะอาดห้องให้เขา ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในช่วงวันหยุดมันก็ดูแฮปปี้ดีนะคะ ถ้าช่วงเย็นเขาจะไม่มีนัดนั่นนี่โน่นออกไปดื่มกับพี่ที่ทำงานแทบทุกคืนที่เรามาหา หรือบางวันก็มีกิจกรรมกีฬากลางแจ้งกับรุ่นพี่ที่ทำงานเขาอีกแหละค่ะ แฟนบอกว่ามันเป็นการสร้างคอนเนคชั่นเราก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ แค่แอบน้อยใจบ้างเรามาหาแท้ๆแต่ก็ต้องอยู่ในห้องคนเดียว เราก็อ่านหนังสือเล่นเน็ตของเราไปยังไงเขาก็ต้องกลับมานอน
เรื่องกินเหล้า เข้าสังคม พบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงของแฟนเรา เราเข้าใจมาตลอดนะคะ มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายคณะนี้ ตอนอยู่กรุงเทพฯเราก็ไปด้วยบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่โอกาส เราเข้ากับเพื่อนเขาได้ดีเลยล่ะค่ะ แต่ที่อยุธยาเราไม่เคยไปด้วยสักครั้งเพราะแฟนบอกว่ามีแต่ผู้ชายไปกลัวเราอึดอัด แต่พี่ที่ทำงานเขาก็พาแฟนมาด้วยนะคะ เราก็ไม่ได้อะไรเพราะเราไม่อยากดื่มอยู่แล้ว
อาทิตย์นี้เราก็มาหาเขาเพราะเป็นวันครบรอบ 9 เดือนที่เราเป็นแฟนกัน เขาพาเราไปเลี้ยงฉลองกันสองคนที่ร้านอาหารกึ่งบาร์ที่เขากับพี่ที่ทำงานไปกันบ่อยๆ ตอนแรกที่เดินเข้าร้านเขาก็ทักทายคนที่ร้านไปทั่ว เจ้าของร้าน พนักงาน ลูกเจ้าของร้าน เราก็ประหม่าค่ะเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก ที่ร้านวันนั้นไม่ค่อยมีคน พี่เจ้าของร้านเขาก็มาคุยแนะนำอาหารเราก็โอเคนะคุยกับพี่เขาปกติแล้วพี่เขาก็ขอตัวไป
มันคงไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าเราไม่รู้สึกแปลกๆ เรานั่งกินข้าวกับแฟนเรา แต่มีลูกเจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงมานั่งโต๊ะข้างๆ กับลูกเจ้าของร้านที่เป็นเด็กผู้ชายมานั่งคุยกับแฟนเราตลอดเรื่องคุกกี้รัน ลูกสาวเจ้าของร้านอีกคนก็มีเดินมาคุยบ้าง เราก็กินข้าวเงียบๆค่ะมีคุยกับแฟนบ้างแต่ยอมรับว่าเราไม่โอเคเลยค่ะ จนต้องขอตัวไปสงบสติอารมณ์ที่ห้องน้ำ พอกลับมาเราก็พยายามคุยกับน้องเขาบ้างแต่ก็อึดอัดกับสถานการณ์ แฟนเราถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าแต่เราไม่ตอบ ไม่รู้จะบอกยังไงจริงๆ เราเงียบ เงียบจนแฟนเช็คบิล เงียบจนเขาลาทุกคนกลับ เขารู้ว่าเราโกรธอะไรเขาสักอย่างก็พยายามง้อ แต่เราไม่ยอมหายค่ะ สุดท้ายก็กลับมาทะเลาะกันที่ห้อง
ในฟากของแฟนเราค่ะ แฟนถามเราว่า รู้ไหมว่าเราทำหน้าทำตายังไงใส่คนที่ร้านบ้าง ทำไมเราไม่คุยกับคนอื่นบ้าง ทำไมไม่หัดทำตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำไมผู้หญิงที่บ้านเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้ เราน้อยใจบ่อยไปแล้ว เขายอมรับว่าถ้าเราเป็นแบบนี้เขาก็ไม่มีความสุขเหมือนกันที่เห็นเราอยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุข เราคงต้องการการดูแลเอาใจใส่มากกว่า เขามันไม่ดี เขาถามเราว่าเราจะให้เขาทำยังไง อยากกลับไปคิดดูไหมว่าจะเอายังไงกันต่อไป (ประโยคเดิมทุกครั้งที่ทะเลาะกัน) แฟนเราค่อนข้างเป็นคนมีเหตุผล เวลามีปัญหากันก็จะขอให้เราคุยกันให้เข้าใจตลอด แต่ไม่ค่อยเข้าใจเวลาผู้หญิงงุ้งงิ้งงอแงประชดประชัน ถ้าเขาง้อก็หายแต่เขาไม่ค่อยง้อเราเท่าไหร่
ในฟากของเรา เรารู้ว่าตอนอยู่ที่ร้านคงทำตัวไม่น่ารักเท่าไหร่ เราทำหน้าไม่ถูก เหวอ ทำตัวไม่ถูกเลยตอนอยู่ที่ร้าน เรามีแค่เขาคนเดียวที่เรารู้จัก แต่เขาเอาแต่คุยกับลูกเจ้าของร้าน วันครบรอบของเราแต่ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย เขาไม่นึกถึงเราบ้างเลย เราไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยแค่ให้เขาเข้าใจเราบ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจ
สุดท้ายเราเป็นคนง้อเขา เรายอมรับว่าวันนี้เราผิด เขาก็ขอโทษที่พูดไม่ดีกับเรา เราเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองการที่เราขอโทษคือเรารู้สึกผิดจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเขา หรือให้เรื่องมันจบๆไปแน่นอน เราเคยตกลงกันไว้ว่าเราจะเลิกกันก็ต่อเมื่อเราไม่รักกันแล้ว เราจะไม่เลิกกันเพราะแค่เรื่องงี่เง่าแบบนี้เด็ดขาด เพราะเราเจอมาหลายอย่างทั้งเรื่องผู้หญิง เรื่องความรักในอดีตของเรา เรื่องเขาไปสังสรรค์กับเพื่อนมากกว่ามาเจอเราทั้งที่ตอนจีบเราใหม่ๆติดเราอย่างกับตังเม(สงสัยช่วงโปร) เรื่องความต่างของฐานะทางครอบครัว เรื่องนิสัยบางอย่างที่ต่างกัน แต่ก็ไม่เคยทำให้เราเลิกกันเลย
เรารู้ว่าในสายตาคนอื่นปัญหาที่เราเจอมันเล็กน้อยมาก แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองคงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก เรื่องเล็กน้อยที่สะสมสุดท้ายก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ระเบิดออกมา
ตอนนี้เราพยายามเข้าใจแฟนให้มากขึ้นค่ะ มองในมุมของเขา เรียนรู้วิถีชีวิตใหม่ๆของเขา คบกันมา 9 เดือนใช่ว่าเราจะรู้จักรู้ใจกันทุกเรื่อง ต้องค่อยๆเรียนรู้กันไป และการที่เราตกลงเป็นแฟนกับใครใช่ว่าเราจะคบกันไปตลอด มันคือการคบหาดูใจเรียนรู้กันไป ถ้าเราทำนิสัยแย่ๆใส่เขามากๆ เขาก็ไม่อยากอยู่กับเราหรอก เพราะฉะนั้นเราต้องทำดีกับเขาให้มากๆ มากเท่ากับความรักที่เรามีให้กัน (ชีวิตจริงไม่ค่อยหวานใส่กันเท่าไหร่ กวนteenกันตลอด ฮ่าๆ) เรื่องเรากับแฟนเหมือนที่เราอ่านเจอในเพจของพี่เล็ก grezy café “เราเปลี่ยนใครไม่ได้หรอก แต่ต้องยอมรับ หรือก็แค่เดินออกมา แค่นั้นจริงๆ” เราไม่เดินออกไปแน่นอน แต่ต้องใช้เวลาในการยอมรับตัวตนของคนที่เรารัก เราเองก็ต้องปรับตัวค่ะ
ใครที่มีแฟนเป็นวิศวะมาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ เราเองก็อยากรู้ว่าเรามีปัญหาแบบนี้อยู่คนเดียวหรือเปล่า จะรอติดตามค่ะ