จดหมายน้อยในห้องนอนที่สวิสทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุดคู้ร้องไห้แทบขาดใจ มันคือความหายนะความพังไม่ใช่เพียงความรัก แต่เป็นทุกสิ่ง ความไว้ใจ ความเชื่อใจ รวมทั้งตัวตนของผู้หญิงชื่อสุริยาวดีพินาศจนสิ้นในคืนเดียว ถ้อยคำยืดยาวในจดหมายนั้นเหมือนพายุหอกดาบที่พุ่งเข้าปักทั่วร่างหมุนบิดและคว้าน ไม่ได้หมายจะปลิดชีวิตในคราวเดียวหรอกนะหากให้ความทุกข์ความทรมานเกาะกินถ้าทนไม่ได้ก็ตายไปเสีย แต่หากยังทนพิษบาดแผลไหวฟื้นมาก็ต้องตายทั้งเป็น .... เช่นเรา เช่นเขมชาติในอดีต
จากปลายทาง ณ สวิสเซอร์แลนด์ กลับมามองย้อนต้นทางที่ประเทศไทย หลายปีมาแล้วผู้ชายคนหนึ่งเดินจิตหลุดเหม่อลอย ในมือกำจดหมายน้อยถ้อยคำสั้น ๆ 2 บรรทัดไม่ขาดไม่เกิน "จำ" ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ลงท้ายนอนแอ้งแม้งอยู่กลางถนน น้ำตาไหลริน หมดสิ้นทุกอย่าง ขนาดความเป็นจริงที่เกิดขึ้นยังไม่ให้จำ แม้กระทั่งที่เคยรู้จักกันก็ยังไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น พระอาทิตย์ในโลกของเขมชาติดับลงแล้วโดยสิ้นเชิง นับแต่นี้ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงชื่อ สุริยาวดี และ ไม่มีใครอีกแล้วทั้งนั้น ต่อไปนี้มีแต่ ..ตัวเอง ถึงพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่บาดแผลที่อยู่ในใจก็กลัดหนองอยู่เสมอมา
ซึ่งเรื่องราวเบื้องหลังจดหมายน้อยทั้งสองฉบับนั้นเส้นทางเดินของมันราวเงาสะท้อนของกันและกัน
ดูเหมือน แต่เป็นความเหมือนที่แตกต่าง ....
เบื้องหลังจดหมายของวดี คือ การแสดงความ "รัก" หืมม์ รักจริงหรือ ? ใช่ความรัก ความรักในแบบของวดี สุริยาวดีเก่งในการชั่งตวงวัดคำนวณผลได้เสีย และเลือกเพื่อคนอื่น จดหมายน้อยใจความสองบรรทัดก็คือการเลือกเฟ้นสิ่งที่ตัวเองคิดว่า "ดี" ที่สุดให้ผู้อื่น อะไรที่ร้ายนักก็ไม่ต้องจำมัน อะไรที่ดีมันก็อาจเป็นความทรงจำที่ทำให้เจ็บปวด ดังนั้นไม่ต้องจำอะไรเลย ไม่ต้องคิดว่าเรารู้จักกัน ไม่คิดซะ ไม่รู้ซะ ก็ไม่ต้องเจ็บอีก หากลืมคิดไปใจคนไม่ใช่ recycle bin กด delete แล้วข้อมูลจะหายไปตลอดกาลเมื่อไหร่
เบื้องหลังจดหมายของเขม ก็คือ" ความรัก" เหออออ !!! รักตรงไหน ความรักมากมายจนกลายเป็นคลั่งของเขมชาติไงล่ะ จดหมายที่ระบายความเจ็บปวด จดหมายที่บรรยายสภาพว่าเมื่อเธอจากไปเป็นเช่นไร จดหมายที่ถ้อยคำสุดท้ายบอกให้ตายจากกันไป แต่ในความระหว่างบรรทัดคือบอกว่าฉันใกล้ตายต่างหากเมื่อไม่มีเธอ คนไม่รู้สึกอะไรต่อกันจะลงทุนทำขนาดนี้หรือ ก็คงไม่
จนมาถึงบทสุดท้ายในเรื่องราวแห่งจดหมายทั้งสองฉบับนั่นคือการแต่งงาน การแต่งงานที่เกิดขึ้นของวดีเป็นไปอย่างเต็มใจแต่ไร้สุข เธอต้องทิ้งอะไรไปมาก ชีวิต วัยเยาว์ และ ใจรักของเธอ การแต่งงานของเขมชาติคือการปิดจ็อบ เช่นเดียวกันเขาเต็มใจเดินก้าวไปในทางนี้แต่มันแห้งแล้งอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นไปได้
แล้วเส้นทางของจดหมายทั้งสองฉบับก็เวียนมาบรรจบ ... อาจแตกต่างด้วยเวลา สถานที่ และ จุดมุ่งหมาย
แต่เบื้องหลังของสิ่งเหล่านี้สุดท้ายก็ไม่ใช่อะไรเลย คือ "ความรัก" และ ปลายทางที่ตรออยู่ก็ไม่ใช่อะไรเลย
มันคือความทุกข์ .... ทุกข์ที่คนหนึ่งหยิบยื่นให้เพราะรักและหวังดี และ ทุกข์ที่หยิบยื่นให้อีกฝ่ายเพราะรักมากเกินไป
ป.ล. แฮปภาพมาจากคุณสมาชิกหมายเลข 853959
อย่าลืมฉัน(กึ่งรีวิว)ภาคพิเศษ : เรื่องราวแห่งจดหมาย ... Behind Scarlet Letter
จากปลายทาง ณ สวิสเซอร์แลนด์ กลับมามองย้อนต้นทางที่ประเทศไทย หลายปีมาแล้วผู้ชายคนหนึ่งเดินจิตหลุดเหม่อลอย ในมือกำจดหมายน้อยถ้อยคำสั้น ๆ 2 บรรทัดไม่ขาดไม่เกิน "จำ" ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ลงท้ายนอนแอ้งแม้งอยู่กลางถนน น้ำตาไหลริน หมดสิ้นทุกอย่าง ขนาดความเป็นจริงที่เกิดขึ้นยังไม่ให้จำ แม้กระทั่งที่เคยรู้จักกันก็ยังไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น พระอาทิตย์ในโลกของเขมชาติดับลงแล้วโดยสิ้นเชิง นับแต่นี้ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงชื่อ สุริยาวดี และ ไม่มีใครอีกแล้วทั้งนั้น ต่อไปนี้มีแต่ ..ตัวเอง ถึงพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่บาดแผลที่อยู่ในใจก็กลัดหนองอยู่เสมอมา
ดูเหมือน แต่เป็นความเหมือนที่แตกต่าง ....
เบื้องหลังจดหมายของวดี คือ การแสดงความ "รัก" หืมม์ รักจริงหรือ ? ใช่ความรัก ความรักในแบบของวดี สุริยาวดีเก่งในการชั่งตวงวัดคำนวณผลได้เสีย และเลือกเพื่อคนอื่น จดหมายน้อยใจความสองบรรทัดก็คือการเลือกเฟ้นสิ่งที่ตัวเองคิดว่า "ดี" ที่สุดให้ผู้อื่น อะไรที่ร้ายนักก็ไม่ต้องจำมัน อะไรที่ดีมันก็อาจเป็นความทรงจำที่ทำให้เจ็บปวด ดังนั้นไม่ต้องจำอะไรเลย ไม่ต้องคิดว่าเรารู้จักกัน ไม่คิดซะ ไม่รู้ซะ ก็ไม่ต้องเจ็บอีก หากลืมคิดไปใจคนไม่ใช่ recycle bin กด delete แล้วข้อมูลจะหายไปตลอดกาลเมื่อไหร่
เบื้องหลังจดหมายของเขม ก็คือ" ความรัก" เหออออ !!! รักตรงไหน ความรักมากมายจนกลายเป็นคลั่งของเขมชาติไงล่ะ จดหมายที่ระบายความเจ็บปวด จดหมายที่บรรยายสภาพว่าเมื่อเธอจากไปเป็นเช่นไร จดหมายที่ถ้อยคำสุดท้ายบอกให้ตายจากกันไป แต่ในความระหว่างบรรทัดคือบอกว่าฉันใกล้ตายต่างหากเมื่อไม่มีเธอ คนไม่รู้สึกอะไรต่อกันจะลงทุนทำขนาดนี้หรือ ก็คงไม่
จนมาถึงบทสุดท้ายในเรื่องราวแห่งจดหมายทั้งสองฉบับนั่นคือการแต่งงาน การแต่งงานที่เกิดขึ้นของวดีเป็นไปอย่างเต็มใจแต่ไร้สุข เธอต้องทิ้งอะไรไปมาก ชีวิต วัยเยาว์ และ ใจรักของเธอ การแต่งงานของเขมชาติคือการปิดจ็อบ เช่นเดียวกันเขาเต็มใจเดินก้าวไปในทางนี้แต่มันแห้งแล้งอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นไปได้
แต่เบื้องหลังของสิ่งเหล่านี้สุดท้ายก็ไม่ใช่อะไรเลย คือ "ความรัก" และ ปลายทางที่ตรออยู่ก็ไม่ใช่อะไรเลย
มันคือความทุกข์ .... ทุกข์ที่คนหนึ่งหยิบยื่นให้เพราะรักและหวังดี และ ทุกข์ที่หยิบยื่นให้อีกฝ่ายเพราะรักมากเกินไป
ป.ล. แฮปภาพมาจากคุณสมาชิกหมายเลข 853959