ได้หนังสือเล่มนี้มาจากงานสัปดาห์หนังสือที่ผ่านมาค่ะ อ่านจบอย่างรวดเร็วเพราะสนุกมาก นานๆจะอ่าน non-fiction จบเร็วขนาดนี้

สำนักพิมพ์มติชน แนะนำหนังสือว่า

หนังสือเล่มใหม่ในชุด Travelogue Series  ประสบการณ์ในต่างแดนเล่มนี้มาจากปลายปากกาของคริส แฮร์ริสัน คอลัมนิสต์ชาวออสเตรเลียที่หนีตามคำชวนของสาวผิวแทน ดานีแอลา ไปเยือนหมู่บ้านอันดราโน บ้านเกิดของเธอ ณ ดินแดน "ส้นรองเท้าบู๊ต" หรือ อิตาลีตอนใต้ กับประสบการณ์อลเวงสไตล์คริสๆ ชนิด "วุ่นสุดฤทธิ์" กับที่สุดของความเป็นอิตาลีในหมู่บ้านสีขาวตัดกับแดดจ้าฟ้าใสและทะเลสีคราม ความสัมพันธ์แสนประหลาดของหนุ่มหัวขบถกับหมู่บ้านหวงขนบจะลงเอยกันอย่างไร ออกเดินทางไปด้วยกันได้ ณ บัดนี้...แล้วภาพอิตาลีในความคิดของคุณจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป!

+++++++++++++++++++

อ่านจบแล้วภาพอิตาลีในความคิดของเราไม่เหมือนเดิมจริงๆ

จะหวังเห็นภาพอิตาลีเก๋ๆ นี่ไม่มีเลย (ขนาดตอนไปอยู่มิลานยังแย่) บ้านดานีแอลาอยู่เมืองอันดราโน อิตาลีใต้ ที่พออ่านบทแรกแล้วก็สงสัยว่านี่ฉันกำลังอ่านเรื่องอิตาลีหรืออินเดีย? ทั้งเสียง ความร้อน กลิ่น ความวุ่นวายไร้ระเบียบ ทุกอย่างเด้งออกมาจากตัวหนังสือแต่ละหน้า

แต่ที่ทำให้อ่านแล้วทึ่งก็คือ ประเทศอิตาลีมันแย่ขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งเจอกับความปาก(กา)จัดของคนเขียนแล้วยิ่งไปกันใหญ่ เอาเป็นว่านอกจากอาหารแล้ว คริสไม่สามารถชื่นชมส่วนอื่นของอิตาลีได้จริงๆ (ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าอ่านแล้วคิดว่าประเทศไทยดีกว่า) ทั้งระบบราชการอันล่าช้า ใช้เส้นสายกันเป็นเรื่องธรรมดา กฎหมายไร้สาระ ตำรวจที่กลายเป็นตัวตลก ไฟแดงบนท้องถนนเป็นแค่คำแนะนำ โรงพยาบาลที่มีอาหารให้ แต่คนป่วยต้องเอาช้อนส้อมมาจากบ้านเอง รถไฟที่ถึงปลายทางช้ากว่ากำหนดสามสี่ชั่วโมง (ตอนที่สุดมาก คือตอนที่พาหมาไปทำหมัน กับตอนต่อใบขับขี่สากล) และที่สำคัญคือความแตกต่างกับการเหยียดคนชาติเดียวกันอย่างอิตาลีเหนือกับใต้ ที่คนเหนือจะดูถูกว่าคนใต้เป็นพวกคนไร้การศึกษา บ้านนอก นิสัยไม่ดี (แต่พอฤดูร้อนก็ลงมาเที่ยวทะเลกันเป็นแถว)

ตอนที่คริสกับดานีแอลาย้ายไปทำงานที่มิลาน และกำลังหาเช่าอพาร์ตเมนท์ เจ้าของอพาร์ตเมนท์บางคนก็บอกเลยว่าไม่ให้คนใต้เช่า เฮ้ย! นี่มันเกินปกติแล้วอ่ะ แทนที่คริสจะกลายเป็นจุดอ่อนในการขอเช่าเพราะเป็นชาวต่างชาติ แต่กลับกลายเป็นดานีแอลาที่ทำให้หาอพาร์ตเมนท์ไม่ได้เพราะเป็นคนอิตาลีใต้ หรืออย่างตอนฟรันเชสโค พี่ชายดานีแอลาย้ายมาอยู่มิลานแรกๆ เจ้าของห้องเช่าก็แนะนำให้รู้จักเครื่องซักผ้า เพราะไม่แน่ใจว่าคนใต้มีเครื่องซักผ้ากันรึเปล่า! คริสก็ทำการบ้านมาดีใช้ได้ ในหนังสืออธิบายถึงประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และการเมือง ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเหล่านี้

แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่คริสชื่นชมได้เต็มปากเต็มคำในอิตาลี ก็คืออาหาร เรื่องใหญ่ประจำชาติ ที่ถึงคุณจะโดนตำรวจจราจรเรียกกลางถนน เริ่มต้นด้วยการด่ากัน แต่จบที่เรื่องรอบเอวกับสูตรอาหาร พร้อมกับรอดพ้นการโดนใบสั่งไปได้ คริสยังเคยสอนภาษาอังกฤษให้ลูกเพื่อนบ้านแลกอาหาร เพราะคิดว่าเพื่อนบ้านพูดเล่น แต่กลับได้ผักกับพาสต้าสัปดาห์และสองครั้งจริงๆ เอาเป็นว่าหมาที่อิตาลียังกินอาหารที่ดีกว่าคนอังกฤษเลย คริสว่าอย่างนั้น ฮา

อ่านแล้วก็ยังอยากไปเที่ยวอิตาลีอยู่เหมือนเดิมค่ะ (ไปกินไง หุหุ) แต่ให้ไปอยู่คงต้องขอบาย ขนาดคริสที่อยู่มาสองปีแล้ว ยัง love/hate อิตาลีอยู่เหมือนเดิม ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไปได้รึเปล่า อ่านแล้วอยากอ่านหนังสือที่ต่างชาติเขียนถึงการใช้ชีวิตที่ไทยบ้าง คงจะสนุกดี

แนะนำๆค่ะ สำหรับคนที่กำลังหาหนังสือแนวนี้อ่านอยู่^^

http://halfpastmidnights.com/