เขมชาติ ได้พาตัวเองไปสู่นรกอย่างสมบูรณ์แล้ว

เราทุกคนเป็นมนุษย์ เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะมีอารมณ์ รัก  โลภ  โกรธ  หลง
แต่สิ่งทำที่ทำให้พวกเรานั้นสูงกว่าพวกสัตว์ ก็คือ การยับยั้งชั่งใจ

คนเรามีสิทธิโกธร เกลียด เคียดแค้นได้ คิดได้ แต่จะแสดงออกยังไงก็ขึ้นอยู่ที่วุฒิภาวะของตัวเอง
การแก้แค้น ทุกคนคงเคยคิดอยู่ในใจ เวลามีคนมาทำให้โกธร ให้เราเจ็บปวด
บางคนเลือกที่จะตอกกลับให้อีกคนเจ็บกว่า เพื่อความสะใจ(ไม่กี่นาที)ของตัวเอง
บางคนเลือกที่ปล่อยวาง ระงับจิตใจ เพื่อให้หมดเวรหมดกรรมกันเท่านี้

เคยมีฝรั่งคนนึงถามพระในศาสนาพุทธว่า ศาสนาพุทธคืออะไรหรอท่าน
พระองค์นั้นบอกให้ฝรั่งไปยกหินก้อนใหญ่หน้าวัดมา
พระถามว่า "หนักไหมโยม"
ฝรั่งคนนั้นพยักหน้า หงึกๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยไหว
พระพูดไปว่า "ถ้าหนัก โยมก็วางสิ "

บางทีการที่เราถอย หรือไม่ตอบโต้มันไม่ใช่เพราะเราแพ้หรอก
การที่เราหยุดดิ้นรนไปตามเกมส์ของใครอีกคน หยุดเพื่อดับความเร้าร้อนในใจของเราได้
แบบนั้น เรานั้นแหละชนะแล้ว ชนะต่อใจตัวเอง ชนะต่อกิเลสต่อมารในใจ

เขมชาตินั้น เพียงเพื่อความสะใจไม่กี่นาที เพียงเพื่ออยากเห็นผู้หญิงคนนึงหลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวดเพื่อเขา
เขายอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งลากตัวเองลงไปนรก
ความแค้นที่เผาไหม้จิตใจของเค้า คงจะพาเค้าตกลงไปในนรกที่ลึกที่สุด
ตอนนี้เค้าอาจจะคิดว่า เค้าชนะแล้ว สมใจแล้ว สะใจแล้ว ได้ทุกอย่างแล้ว
แต่ในที่สุดคนที่บาดเจ็บที่สุดก็คือเค้า และเค้าจะไม่เหลือใครเลย ถ้าไฟนรกแห่งความแค้นยังครอบงำใจอยู่

เขมชาติก็เหมือนเด็กคนนึง ที่เล่นกับเพื่อน แล้วโกธรกัน เลยเอาก้อนหินปาใส่เพื่อน
แต่ไม่ดูให้ดี ว่าสิ่งที่หยิบขึ้นมานั้น มันไม่ใช่ก้อนหิน มันเป็นถ่านร้อน
สุดท้ายมันก็ลวกมือตัวเค้าเอง

....ปวดแสบปวดร้อนปางตายเพียงลำพัง